Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Με τον «Μακμπέθ», ο Σαίξπηρ εποίησε, για μία ακόμη φορά, όπως και σε άλλα έργα του, ένα σκηνικό αντικείμενο πολιτικού στοχασμού πάνω στην τραγωδία της εξουσίας, θέμα που, μαζί με την οικογένεια, είναι οι δύο σταθεροί πυλώνες της δραματουργίας. Ωστόσο, ο στοχασμός αυτός δεν θα είχε την σκηνική επάρκεια που έχει, εάν δεν έφτανε εκεί όπου μονάχα ένας στοχαστικός ποιητής μπορεί να τον φτάσει : στην καρδιά του προβλήματος της εξουσίας. Αυτή η καρδιά, θα είχε κυριολεκτικά μόνον έναν σάκο, μία μόνο πλευρά, θα ήταν ελλιπής, μισή, θα υπολειτουργούσε και θα κινδύνευε από στιγμή σε στ...

Στο "Με το ίδιο μέτρο" ο ποιητής θίγει την ουσία της αστικής νομιμότητας, Η Εξουσία απαγορέυει την παρανομία μόνον σε όσους δεν υπηρετούν στους μηχανισμούς τους. Αλλά το νόμο τρις παράνομο και τρις απάνθρωπο που η Εξουσία που τον επιβάλλει πρώτη τον παραβαίνει, τον καταγγέλει ο ποιητής με την οδύνη του νέου Κλάυδιου, του καταδικασμένου να εκτελεστεί άδικα και παράλογα κι απάνθρωπα: Μα να πεθάνεις και να πας άγνωστο πού, να κείτεσαι ένα κρύο κουφάρι και να λιώνεις...

Μα να πεθάνεις και να πας άγνωστο πού· τούτη η αισθαντικιά όλο θέρμη ορμή να γίνει ζυμάρι από πηλό· και το μακάριο πνεύμα να λούζεται από πύρινα ύδατα, ή να μένει σε περιοχή φριχτή, πυκνοπερίπλεχτη από πάγους, ή να φυλακιστείς μέσ' σε άφαντους ανέμους, να σε φυσάν με βία ασύχαστη ολοτρόγυρα στον μετέωρον κόσμον· ή να 'σαι το χειρότερο απ' τα χειρότερα, όσα νους λειψός κι αβέβαιος φαντάζεται στριγγλίζοντας! Είναι πολύ φριχτό! Ο πιο ελεεινός, ο πιο αποτρόπαιος βίος, που χρόνος, πόνος, στέρηση και φυλακή μπορούν στη φύση να επιβάλλουν, είν' παράδεισος μπροστά στο φόβο του θανά...

Το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή από πολυαγαπημένες ιστορίες του Τσαρλς Ντίκενς, του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και του Όσκαρ Ουάιλντ, εκπληκτικά εικονογραφημένες. Οι ιστορίες αυτές, διαλεγμένες προσεκτικά από το έργο των τριών μεγάλων κλασικών συγγραφέων της παγκόσμιας λογοτεχνίας και του θεάτρου, ανοίγουν νέους δρόμους για τα παιδιά, εξάπτοντας το ενδιαφέρον τους και βοηθώντας τα να προσεγγίσουν πιο εύκολα αυτά τα κλασικά έργα. Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε στο νου του τα παιδιά όταν έγραφε τις ιστορίες του. Ωστόσο, τα έργα του Σαίξπηρ και του Ντίκενς έχουν διασκευαστεί και συντομευθεί, έτ...

(...) Επιπλέον, το περιεχόμενο του βιβλίου, εάν θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο από άποψη στοχασμού- το λέω, διότι είναι προφανές, ότι οι σύγχρονοι ποιητές, δείχνουν να αγνοούν ότι η τέχνη δύναται να προσκαλεί σε στοχασμό- οπωσδήποτε, θα είχε νόημα καθόσον δεν θα διστάζαμε- επιτέλους- να θέσουμε πραγματικά ερωτήματα που ίσως να ανέτρεπαν ακόμη και την ίδια την ιστορία της λογοτεχνίας- των κολεγίων και των πανεπιστημίων. Διάφορα ψευδο-αστικά ερωτήματα που διατυπώθηκαν, έχουν τυραννήσει την τέχνη στον ίδιο βαθμό, που έχουν γλυκάνει τη ζωή όσων δεν έχουν κανένα ταλέντο σε αυτή. Έ...

"....Η τιμή με τσιγκλάει να κάνω μπρος. Ναι, αλλά τι αν η τιμή με τσιγκλάει του ξεκαμού όταν κάνω μπρος, τι γίνεται τότε; Μπορεί η τιμή να κολλήσει ένα πόδι; Όχι. Ή ένα χέρι; Ή να πάρει τον πόνο από μια λαβωματιά; Όχι. Ώστε η τιμή δεν ξέρει τη χειρουργική τέχνη; Όχι. Τι 'ναι η τιμή; Μια λέξη. Τι 'ναι αυτή η λέξη τιμή; Αέρας. Ομορφοστολισμένος λογαριασμός! Ποιος την έχει; Αυτός που πέθανε την Τετάρτη. Την αισθάνεται; Όχι. Την ακούει; Όχι. Είναι λοιπόν πράμα αναίσθητο; Ναι, για τον πεθαμένο. Μα δε θα ζήσει με τους ζωντανούς; Οχι. Γιατί; Η συκοφαντία δε θα το ανεχτεί. Γι' αυτό...

Ο Σαίξπηρ εδώ παρουσιάζει την Αγγλία όπως βγαίνει από τη μεσαιωνική της κατάσταση, χωρισμένη σε φέουδα και δουκάτα, με χωροδεσπότες και αφέντες που άλλοι την "παχτώνουν" και άλλοι την ξαναμοιράζονται. Όπως και στον "Ερρίκο Δ΄" πρώτο μέρος , έτσι και εδώ, κυριαρχεί η μορφή του Φάλσταφ. Μα "ούτε ο Φάλσταφ δε θα μπορούσε ποτέ να ύποψιαστεί την άβυσσο που χωρίζει την ανθρώπινη φύση από την πολιτική συμπεριφορά". Και η σκηνή όπου ο Φάλσταφ ζητοκραυγάζει τον μόλις ανακηρυγμένο βασιλιά Ερρίκο Ε΄: "Δία μου, βασιλιά μου! Εσένα λέω σπλάχνο μου!" και η απάντηση: "Δε σε γνωρίζω, γ...

"... Η τιμή με τσιγκλάει να κάνω μπρος. Ναι, αλλά τι αν η τιμή με τσιγκλάει του ξεκαμού όταν κάνω μπρος, τι γίνεται τότε; Μπορεί η τιμή να κολλήσει ένα πόδι; Όχι. Η ένα χέρι; Η να πάρει τον πόνο από μια λαβωματιά; Όχι. Ώστε η τιμή δεν ξέρει τη χειρουργική τέχνη; Όχι. Τι' ναι η τιμή; Μια λέξη. Τι 'ναι αυτή η λέξη τιμή; Αέρας. Ομορφοστολισμένος λογαριασμός! Ποιος την έχει; Αυτός που πέθανε την Τετάρτη. Την αισθάνεσαι; Όχι. Την ακούει; Όχι. Είναι λοιπόν πράμα αναίσθητο; Ναι, για τον πεθαμένο. Μα δε θα ζήσει με τους ζωντανούς; Όχι. Γιατί; Η συκοφαντία δε θα το ανεχτεί. Γι' αυτό...

...Των φίλων μου, που πρέπει να τους κάμεις φίλους σου κεντριά και δόντια τώρα τώρα είναι βγαλμένα· με τον σκληρό τους μόχτο πρόκοψα αρχικά και βέβαια μου 'θρεψε το φόβο η δύναμη τους μήπως με ξεθρονίσουν: για να τ' αποφύγω τους ξέκανα.... ... Για τούτο Χάρη μου, το νου σου, θερμοκέφαλους να τους απασχολείς σε πόλεμο έξω· η δράση στο εξωτερικό σβήνει τη μνήμη απ' τα παλιά. Τέτοια συμβουλεύει τον γιο και διάδοχό του ο ετοιμοθάνατος βασιλιάς Ερρίκος ο Δ΄ (δεύτερο μέρος), που η βασιλεία του κι οι πόλεμοί του κατά των φεουδαρχόντων είναι το θέμα τούτου του έργου, που γράφ...

Στο έργο τούτο, που 'χει πρωταγωνιστή ένα βασιλιά, εθνικό ήρωα της Αγγλίας, και θέμα του την κατακτητική νικηφόρα του εξόρμηση εναντίον της Γαλλίας, ο Σαίξπηρ αποκαλύπτει και το ρόλο της Εκκλησσίας. Ο αρχιεπίσκοπος του Κάντερμπρυ και ο επίσκοπος Ελύ υποβάλλουν στο νεαρό βασιλιά μια πρότασή - απαίτησή του στο γαλλικό θρόνο. Και βέβαια ο Ερρίκος ο Ε΄ εδέχθη την... αγία πρόταση μ' ενθουσιασμό, αφού και παλιά και τότε και τώρα οι επιτυχίες της Εξουσίας κρίνονται περισσότερο από την ικανότητά της ν' αρπάζει τα ξένα, παρά να δημιουργεί δικά της...

Ποιο χαλινάρι δύνεται να συγκρατήσει τον αιμοβόρο και στραβό στρατιώτη να βάζει τα βρωμόχερά του στα σγουρά των κοριτσιών σας που στριγγά θα ξεφωνίζουν· τους πατέρες σας να σέρνονται απ' τα ψαρά τους γένια, τα σεβαστά κεφάλια τους να σπάζονται στους τοίχους, στις λόγχες καρφωμένα τα γυμνά σας βρέφη, ενώ οι τρελές μανάδες με ουρλιαχτό και σκούσμα θα σκίζουνε τα σύννεφα, καθώς οι Εβραίες μπροστά στου Ηρώδη τους μαυρόψυχους φονιάδες.

Στον "Ερρίκο τον Όγδοο" η πορεία του έργου πορεύεται μέσα από εικόνες τελετών και το σχολιασμό τους. Τελετές με σπάνια λαμπρότητα και πλούτο, όπως για τη συνθήκη ειρήνης ανάμεσα σε Αγγλία και Γαλλία. Και "τελετές" με τυπική, τρομοκρατική επισημότητα, όπως η εκτέλεση του δούκα Μπάκιγχαμ, τέλος η τελετουργική φαντασμαγορία από την τελετή της βάφτισης της Ελισάβετ και τη σπαρταριστή περιγραφή του συγκεντρωμένου πλήθους στην αυλή.

Θα τη λατρεύουν και θα τη φοβούνται· οι δικοί της θα την ευλογούν· οι εχθροί θα την τρέμουν σαν στάρι στο χωράφι που το δέρνει μπόρα και θα κρεμάνε τα κεφάλια τους με θλίψη· μαζί της το καλό θ' αυξαίνει. Στις ημέρες της κάθε άνθρωπος θα τρώει με ασφάλεια το ψωμί του κάτω απ' το κλήμα του που φύτεψε ο ίδιος και θα τραγουδάει χαρούμενα τραγούδια της ειρήνης σ' όλη τη γειτονιά του. Θα γνωρίσουν τον Θεό αληθινά· και οι ολόγυρα απ' αυτήν θα διαβάζουν τους τέλειους τρόπους της τιμής κι απ' αυτούς θ' αξιώνουν την ανωτερότητά τους, όχι από αίμα.

Πάντα για τις σκλαβωμένες πατρίδες είναι χλωμός ο λόγος ο παλιός: "Εις οιωνός άριστος..." και περπατάει στο νου των υποδούλων, παίρνει μορφή Θεομήτορος και παρουσιάζεται λαμπρή οπτασία στη βοσκοπούλα της Λωραίνης και της δίνει εντολή να παρατήσει τα πρόβατα και να αναλάβει, αυτή η ταπεινή "να λευτερώσει την πατρίδα της από αυτή τη συμφορά".