Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έργο ιδρυτικό του θεάτρου του παραλόγου, καθώς το ανέβασμά του (1950) προηγείται κατά τρία χρόνια του μπεκετικού "Περιμένοντας τον Γκοντό", η "Φαλακρή τραγουδίστρια" που διακωμωδεί τα ήθη της αστικής τάξης εστιάζοντας στην πιο εκλεπτυσμένη, όπως την έβλεπε ο Ιονέσκο, αγγλική εκδοχή της, γράφτηκε στα γαλλικά και πρωτοπαίχτηκε από Γάλλους ηθοποιούς. Στην πραγματικότητα, ο συγγραφέας φιλτράρει την αγγλική κουλτούρα μέσα από τη γαλλική γλώσσα, την οποία θεωρεί μητρική. Αυτή η σύγχυση γλωσσών και πολιτισμών είναι το όχημα που θα του επιτρέψει να φέρει στην επιφάνεια το στεγανοπο...

Ονειρεύομαι ότι κάποιος μου λέει: "Δεν μπορείτε να βρείτε το κλειδί των αινιγμάτων, δεν μπορείτε να έχετε την απάντηση σε κάθε ερώτημά σας, παρά μέσω του ονείρου. Πρέπει, λοιπόν, να δείτε αυτό το όνειρο". Με παίρνει, ως εκ τούτου, ο ύπνος στο όνειρο και ονειρεύομαι, στο όνειρο, ότι βλέπω αυτό το απόλυτο, αποκαλυπτικό όνειρο. Ξυπνάω, στο όνειρο. Θυμάμαι, στο όνειρο, το όνειρο του ονείρου· "ξέρω" τώρα, μια απέραντη, γαλήνια ευδαιμονία απλώνεται μέσα μου. Στο ξύπνημα, στο πραγματικό ξύπνημα, θυμάμαι πράγματι που ονειρεύτηκα να ονειρεύομαι, θυμάμαι που ονειρεύτηκα να ονειρεύομα...

Το "Δολοφόνος χωρίς ανταμοιβή" (1959) είναι ένα από τα πρώτα έργα του Ιονέσκο, όπου για πρώτη φορά εμφανίζεται ο ήρωάς του Μπερανζέ, τον οποίο θα συναντήσουμε και σε άλλα έργα ("Ρινόκερος", "Ο βασιλιάς πεθαίνει", "Πεζός στον αέρα"). Ο Μπερανζέ αποτελεί μια σχεδόν αυτοβιογραφική φιγούρα, και εκφράζει τον προβληματισμό του Ιονέσκο για την πραγματικότητα, την οποία θεωρεί παράδοξη. Ο Μπερανζέ είναι φαινομενικά κωμικός και αφελής, κερδίζοντας έτσι τη συμπάθεια του κοινού. Είναι στην ουσία ένας χαρακτήρας σαν τους γελωτοποιούς της Αναγέννησης, που μόνος αυτός λέει πράγματα πι...

Ο παρών τόμος δεν απευθύνεται στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, που επιλέγει ένα βιβλίο για να το απολαύσει στις ώρες της ραστώνης του. Είναι ένα πρακτικό βοήθημα για σπουδαστές και δασκάλους που ασχολούνται με τη σπουδή της υποκριτικής τέχνης, στο οποίο εντοπίζονται οι κορυφώσεις των ρόλων/χαρακτήρων σε κάθε θεατρικό έργο. Τα κείμενα είναι αποτμήσεις από το σύνολο στο οποίο ανήκουν και αποτελούν το έναυσμα για τη μελέτη του κάθε ρόλου. Και, αφού τα περισσότερα κείμενα είναι τυπωμένα σε βιβλία, το επόμενο βήμα κάθε ενδιαφερόμενου πρέπει να είναι η προσεκτική ανάγνωση όλου...

"Το γέλιο του Ιονέσκο -που κι ο ίδιος το ζητάει απ' τους θεατές του- στάθηκε το αποτελεσματικότερο ίσως όπλο στην όλη παράλογη επανάσταση της εικοσαετίας '50-'60. Μα ο δραματουργός δεν ξεχωρίζει κωμωδία και δράμα. "Η Κωμωδία -γράφει στις Σημειώσεις κι αντισημειώσεις- είναι για μένα η έμφυτη αίσθηση της ασυναρτησίας, που δημιουργεί μεγαλύτερη απόγνωση απ' ό,τι η Τραγωδία, επειδή οδηγεί στο αδιέξοδο." Αλέξης Σολωμός, "Θεατρικό Λεξικό", Εκδόσεις Κέδρος

Ο παρών τόμος δεν απευθύνεται στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, που επιλέγει ένα βιβλίο για να το απολαύσει στις ώρες της ραστώνης του. Είναι ένα πρακτικό βοήθημα για σπουδαστές και δασκάλους που ασχολούνται με τη σπουδή της υποκριτικής τέχνης, στο οποίο εντοπίζονται οι κορυφώσεις των ρόλων/χαρακτήρων σε κάθε θεατρικό έργο. Τα κείμενα είναι αποτμήσεις από το σύνολο στο οποίο ανήκουν και αποτελούν το έναυσμα για τη μελέτη του κάθε ρόλου. Και, αφού τα περισσότερα κείμενα είναι τυπωμένα σε βιβλία, το επόμενο βήμα κάθε ενδιαφερόμενου πρέπει να είναι η προσεκτική ανάγνωση όλου...

Μπορεί ο Ιονέσκο να έγραψε αυτό το έργο πριν από πενήντα χρόνια, αλλά οι τελευταίες δύο ατάκες του Μπερανζέ, με την πάροδο του χρόνου μοιάζουν όλο και πιο επίκαιρες... Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος, και θα μείνω άνθρωπος ως το τέλος! Εγώ δεν θα συνθηκολογήσω ποτέ... δεν θα γίνω ποτέ σαν κι εσάς!

Ο "Μακμπέτ" πρόκειται για ένα έργο της τελευταίας και πιο ώριμης περιόδου του συγγραφέα, γραμμένο το 1972, που αποτελεί τον καρπό της ανατρεπτικής ματιάς του Ιονέσκο, στο αριστούργημα του Σαίξπηρ. Με αφορμή τον "Μακπέθ" του Ελισαβετιανού ποιητή, ο Ιονέσκο βρίσκει την ευκαιρία να εξαπολύσει έναν ανελέητο πόλεμο σε κάθε μορφής εξουσία, χρησιμοποιώντας φυσικά όλα τα "όπλα" που του παρέχει το θέατρο του παραλόγου, του οποίου υπήρξε ηγετική μορφή, με κυριότερο αυτό της κωμωδίας. Θα 'λεγε κανείς ότι ο Ιονέσκο σε αυτό το έργο, βρίσκεται κάτω από ένα ιδιόμορφο ‘αναρχικό’ ξέσ...

Ο Μπερανζέ, ένας βασιλιάς μ' εξασθενημένη δύναμη του οποίου το βασίλειό καταρρέει, μαθαίνει πως θα πεθάνει μέσα σε μιάμιση ώρα. Ολόκληρο το έργο γίνεται ένα προκαθορισμένο τελετουργικό της πτώσης και του τέλους, μέσα από το οποίο ο Ιονέσκο επιχειρεί μια αλληγορική καταγραφή της εμμονής και του φόβου του θανάτου, απ’ τον οποίο μάταια πασχίζει να απαλλαγεί ο άνθρωπος. "Όταν ο Ριχάρδος ο Β’ πεθαίνει" λέει ο Ιονέσκο - "νιώθεις ότι είσαι παρών στο θάνατο ενός πολυαγαπημένου σου προσώπου". Αλλά και αντίθετα, όταν ένας δικός μας άνθρωπος πεθαίνει μήπως δεν νιώθουμε ότι γίνεται...

"Το κωμικό είναι η βαθύτερη γνώση του παραλόγου, γι' αυτό νομίζω ότι προξενεί μεγαλύτερη απόγνωση από το τραγικό. Το κωμικό είναι τραγικό και η τραγωδία του ανθρώπου είναι μια κωμωδία". Ευγένιος Ιονέσκο Το παιχνίδι της σφαγής γράφτηκε το 1970, ενώ στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε το 1971 από το "Θέατρο Τέχνης" σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Μια ξαφνική επιδημία αφανίζει μια πόλη. Οι κάτοικοί της έρχονται ο ένας μετά τον άλλον αντιμέτωποι με το θάνατο. "Το παιχνίδι της σφαγής" του επίκαιρου Ευγένιου Ιονέσκο, θυμίζει έντονα τα παιχνίδια που παίζει η σημερινή κοινωνία στον ε...

Τα τρία πιο κωμικά έργα του μέγιστου εκπροσώπου του Θεάτρου του Παραλόγου. Με τα έργα αυτά ο Ιονέσκο γίνεται ο κυριότερος συντελεστής για τη μετάβαση από το μπουλβάρ και τη ρεαλιστική θεατρική ψευδαίσθηση στο σύγχρονο μεταπολεμικό θέατρο. Χαρακτηριστικό των έργων αυτών είναι η παρωδία της καθιερωμένης σκηνικής λογικής, ο διαμελισμός των επί μέρους στοιχείων -γλώσσα, ψυχολογία, αίσθημα, περιβάλλον, ιδεολογία- και η ανασύνθεσή τους με απροσδόκητο τρόπο. Κατά τον ίδιο τον Ιονέσκο, "Η κωμωδία είναι η έμφυτη αίσθηση της ασυναρτησίας, που δημιουργεί μεγαλύτερη απόγνωση από...

Στη θολή μας εποχή, στον νέο αυτό Μεσαίωνα ιδεών και αξιών, ο συγγραφέας του "Ρινόκερου" και της "Φαλακρής τραγουδίστριας" εξομολογείται με σπαρακτικό τρόπο την αδυναμία του ν' απαντήσει στα πιο αρχέγονα ερωτήματα: "Ποιος είμαι; Τι κάνω εδώ κάτω; Από πού έρχομαι; Πού πηγαίνω;" Για τον Ιονέσκο, ο άνθρωπος είναι η αποτυχημένη δημιουργία ενός κακόβουλου Θεού, ο κόσμος ένα διαστροφικό πεδίο παραγωγής του Κακού, το Μηδέν ο μοναδικός νόμος. Όλα, λοιπόν, είναι παράλογα. Και η αγάπη; Και η ελπίδα; Ο Ιονέσκο ταξιδεύει στα βάθη της προσωπικής του νύχτας, αναζητώντας το νόημα της δική...

Ο μπαμπάς έχει βαρυστομαχιά. Η μαμά λείπει κι εκείνος βρήκε ευκαιρία και έφαγε φρικτά και βαριά πράγματα. Όμως η Ζοζέτ τον σηκώνει με το ζόρι για να παίξουν. "Ψάξε να με βρεις" της λέει ο μπαμπάς. Κι εκείνη ψάχνει. Ο μπαμπάς δεν είναι μέσα στο βάζο ή πίσω από το κάδρο, ούτε στο φούρνο ή μέσα στην τσέπη του παντελονιού του... Που είναι ο μπαμπάς; Ένα θαυμάσιο βιβλίο για την τρυφερή σχέση ανάμεα σε πατέρα και παιδί, γραμμένο από έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του κόσμου.

Το μοναδικό μυθιστόρημα του Ιονέσκο. Με γλώσσα απλή, καθημερινή, σχεδόν πεζή, ο συγγραφέας μάς προσφέρει και εδώ τη δραματική, τραγική δύναμη που απαντάται στα αριστουργηματικά θεατρικά του έργα. Ένας νέος άνδρας κληρονομεί ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και επιλέγει να αποσυρθεί από τη ζωή. Γύρω του βλέπει συγγενείς και οικείους να ασχολούνται με τα ασήμαντα ή τα σημαντικά της καθημερινότητας: να διαπληκτίζονται, να αγαπούν, να πιστεύουν. Κι αυτός απλά εκπλήσσεται που έχουν ακόμη το κουράγιο... Στα τριάντα πέντε του πρέπει κανείς ν' αποσύρεται από τη ζωή. Έτσι τουλάχιστον πισ...

[...] Η δεύτερη κατηγορία των κειμένων που μας άφησε ο Παπασιώπης αποτελείται από μεταφράσεις γαλλόφωνων δοκιμίων, με προορισμό να δημοσιευθούν, τις περισσότερες φορές, στο περιοδικό "Νέα Πορεία". Ο δεσμός αυτός που συνδέει το προσωπικό συγγραφικό του έργο με το μεταφραστικό δεν είναι τυχαίος. Γιατί ο Παπασιώπης δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε μεταφραστής, ούτε στην επιλογή των κειμένων, ούτε στον τρόπο με τον οποίο τα μετέφερε στη γλώσσα μας από τα γαλλικά. Τα κείμενα που διάλεγε εκφράζανε τους δικούς του προβληματισμούς, είτε λογοτεχνικούς είτε φιλοσοφικούς. Γιατί οι μεταφράσε...

[...] Η διεθνής απήχηση του έργου του Μιχάλη Κακογιάννη φαίνεται και από τα κείμενα των ξένων κριτικών, που περιλάβαμε στην ενότητα "Φιλμογραφία" αυτής της έκδοσης. Κείμενα, που τα περισσότερα δημοσιεύονται για πρώτη φορά στα ελληνικά και πιστεύουμε ότι οφείλαμε να τα δώσουμε στον έλληνα αναγνώστη, έστω και αν αυτό μας ανάγκαζε να φιλοξενήσουμε λιγότερες κριτικές Ελλήνων. Έτσι, η ελληνική συμμετοχή, στη "Φιλμογραφία", περιορίζεται σε κείμενα κριτικών, που είτε δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας (Κ. Σταματίου, Γ.Π. Σαββίδης, Αχ. Μαμάκης, Παύλος Ζάννας, Ελένη Βλάχου), είτε δεν ασ...