Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γιατί... Διότι... Τέσσερα διαφορετικά πονήματα σε ένα: - Ο Νίκος Καζαντζάκης και το έργο του όπως τα βίωσε ένας νέος τον καιρό των "ένδοξων" διώξεων του συγγραφέα. Και στη συνέχεια, ο ίδιος νέος, ως καλλιτεχνικός συντάκτης, σε δικές του ανιχνεύσεις. - Μια μητέρα με τις εικόνες μιας άλλης -όχι και τόσο μακρινής- εποχής. Μια πολύτεκνη ηρωίδα - τότε που τα πολλά παιδιά ήταν "ευλογία Θεού", μολονότι έβλεπαν το μέλλον τους μακριά από τον τόπο που γεννήθηκαν... - Τρεις ερωτικές ιστορίες μιας άλλης εποχής, όταν η αγάπη ήταν (και) χειρόγραφη. - Ένας γάτος που μπήκε αναπάντεχα...

Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο σε Έλληνες ανθρώπους της τέχνης που γνώρισα και πλέον δεν βρίσκονται στη ζωή -με μοναδική εξαίρεση τον Μίκη Θεοδωράκη, που εκτιμώ ως εσαεί ζώντα- σε μια προσπάθεια, παράλληλα με το έργο τους, να σκιαγραφηθεί η ανθρώπινη πλευρά, το "πιστεύω", η εποχή, ο ενίοτε προφητικός τους λόγος. Θα μπορούσε -θα ήθελα- να είναι κι άλλοι, αλλά σ' αυτούς βρέθηκα πιο κοντά (ή αυτοί βρέθηκαν πιο κοντά σ' εμένα - έτσι κι αλλιώς είναι περίεργη και απρόβλεπτη η μοίρα των όποιων σχέσεων). Προσωπικές επιλογές είναι, αφού άλλωστε αυτό το βιβλίο δεν είναι -δεν θα μπορ...

Η ελληνική πεζογραφία συχνά αναφέρεται στο φαγητό, που αποτελεί σημαντικό συστατικό της κουλτούρας μας· ανασύρει μνήμες γεύσης και καταγράφει στιγμιότυπα από γεύματα και γιορτινά τραπεζώματα· περιγράφει πλούσιους αστικούς μπουφέδες και ταπεινά ταβερνάκια σε φτωχογειτονιές· συνδέει τον έρωτα, τον πόλεμο, την ξενιτιά, τη χαρά και τη λύπη με το φαγητό -είτε αυτό είναι η μαγειρίτσα στο αναστάσιμο οικογενειακό τραπέζι είτε το ψωμοτύρι του εργένη. Στην ειδική αυτή έκδοση για την εφημερίδα "Τα Νέα", στο Α' Μέρος, υπάρχουν αποσπάσματα από κείμενα (διηγήματα, μυθιστορήματα, ταξιδ...

[...] Ένιωθα πως ήμουν κι εγώ μια απλή αναγνώστρια και προσπαθούσα να καταλάβω αυτό που έδωσε "η συγγραφέας", αυτό που ήθελε να πει. Προσπαθούσα, ακόμα, αποστασιοποιημένη πια, να περπατήσω στα ίδια μονοπάτια που περπάτησα για να στήσω το μυθιστόρημα. Μόνον έτσι μπορώ να δω τις συνεντεύξεις του τόμου αυτού σαν μια γραφή πάνω στα βιβλία που έγραψα και πάνω στην ψυχή μου. Ή, ακόμα, σαν θέσεις ζωής πέρα από τα βιβλία. Θέσεις και γνώση βαθιά βιωμένη από τις χιλιάδες σελίδες. [...] Το βιβλίο αυτό είναι η προσωπική μου διαίσθηση για τον κόσμο και για την ύπαρξη, έτσι όπως δι...

Περιέχονται τα κείμενα: - Χρήστος Σιάφκος, "Οι μεγάλες στιγμές, με τα μάτια του αδελφού της (ο Σπύρος Μερκούρης θυμάται)" "Ιέρεια του πολιτισμού": - Μαρία Μαραγκού, "Εσαεί παρούσα" - Γιάννης Τζεδάκις, "Το όραμα της Μελίνας" - Δημήτρης Γκιώνης, "Αντίσταση και πολιτική" - Πλάτων Μαυρομούστακος, "Παντρεμένη με το θέατρο: 36 χρόνια στο θεατρικό σανίδι" - Νίνος Φένεκ Μικελίδης, "Στη μεγάλη οθόνη"

Μια μικρή σειρά από σπαρταριστά, ανθεκτικά δημοσιογραφικά υστερόγραφα, σε μια ποικιλία θεμάτων που ταλανίζουν τον νεοέλληνα. Και, παράλληλα, ένα εκτενές σχόλιο με κυρίαρχα, στον σύγχρονο προφορικό (κυρίως τηλεφωνικό), ηλεκτρονικό, αλλά και έντυπο λόγο, "κλισέ". Που προσφέρονται και ως ένας πρόχειρος οδηγός επικοινωνίας, καθώς δεν απαιτούν επαρκή γνώση της γλώσσας μας. Με την παρατηρητικότητα, την ευαισθησία και το χιούμορ του αφηγητή του πολυδιαβασμένου "Τώρα θα δεις..."

"Με λένε Δημήτρη. Αυτό όμως το έμαθα αργότερα, μετά τα δώδεκά μου, όταν ήρθα στην Αθήνα. Μικρός είχα προβλήματα. Ο πατέρας μου με φώναζε Μήτσο, ο θείος ο Ντίνος Δήμο, ο αδερφός μου ο Γιώργης Μήτρο, τ' άλλα μου αδέρφια και οι συμμαθητές μου Δημητριέ ή Δημητριό και σπανιότερα κάποιοι Μίμη ή Δημητράκη, η μητέρα Δημητρίξινο - και θα εξηγήσω πιο κάτω γιατί. - Πώς σε λένε, παιδάκι μου (ή ρε); με ρωτούσαν, κι εγώ δεν ήξερα ποιο απ' όλα να πω. - Με λένε Δημητριό, έλεγα το πιο συχνό κι αγανακτούσα που δεν είχα ένα πιο βολικό όνομα, όπως τ' άλλα μου τ' αδέρφια: Παρασκευή, Βασίλης, Γι...

Ένας οδοντίατρος εισάγεται στο νοσοκομείο. Στην αναστάτωση αυτή επιθυμεί μόνο τη μοναξιά, την ησυχία του και τη συντροφιά των βιβλίων. Παρά τη θέλησή του, όμως, η ηρεμία του διαταράσσεται συνεχώς από τους συγγενείς αλλά και τους απρόσμενους επισκέπτες: η σύζυγος και η κόρη, ο μικρός συγκάτοικος στο δωμάτιο, η γιαγιά του μικρού συγκατοίκου, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, δυο μετανάστες από το χωριό, ο παπα-Χρήστος, μέχρι κι ένας καθηγητής πανεπιστημίου, όλοι σαν συνωμότες από το θέατρο σκιών "εισβάλλουν" διαδοχικά στο δωμάτιο, για να τον δουν, για να δείξουν εμπράκτως το ενδιαφέρ...

[...] Θα ήθελα να περιγράψω αδρομερώς το πώς βλέπω, οραματίζομαι, σκέφτομαι τη λειτουργία των βιβλιοθηκών στα σχολεία μας. Ο όρος "σχολική" είναι περιοριστικός, αφού η βιβλιοθήκη αυτή θα είναι διάπλατα ανοιχτή στην τοπική κοινωνία. Θα είναι χώρος που θα πληροφορεί, θα ψυχαγωγεί, θα κοινωνικοποιεί, θα ενημερώνει όχι μόνο το μαθητή αλλά και τον κάτοικο της ευρύτερης περιοχής. Στο χώρο της θα υπάρχουν ασφαλώς οι νέες τεχνολογίες πληροφόρησης, ώστε ο ενδιαφερόμενος να μπορεί να έχει μαζί με τη δυνατότητα χρήσης του διαδικτύου και εύκολη πρόσβαση στα καταχωρισμένα βιβλία και επι...

Ένας φιλόλογος, ένας γιατρός, ένας επιχειρηματίας, ένας ηθοποιός και ένας δικηγόρος, από σαράντα έως εξήντα χρόνων, αφηγούνται ερωτικές ιστορίες -ένα μωσαϊκό "νόμιμων" και "παράνομων" σχέσεων, παράλληλα με την αναζήτηση, μέσα από το πολυπρόσωπο, της μοναδικής γυναίκας. Περί έρωτος, λοιπόν, το νέο αφήγημα του Δημήτρη Γκιώνη με ιστορίες χαρακτηριστικές των ραγδαίων εξελίξεων των ερωτικών σχέσεων τα τελευταία πενήντα χρόνια στον τόπο μας. Ένα βιβλίο γραμμένο με την ευαισθησία και το χιούμορ του συγγραφέα του "Τώρα θα δεις", του "Περίπτερου" και του "Έτσι κι αλλιώς....

«Θα 'μουν εκεί στα δεκαπέντε δεκάξι μου, μέσα της δεκαετίας του '50, όταν άρχισα να σκέπτομαι ότι θα μπορούσα να γίνω συγγραφέας. Κι όχι όποιος κι όποιος – κάτι μεταξύ Ντοστογιέφσκι και Χάμσουν...» Με το Έτσι κι αλλιώς... ολοκληρώνεται μια αφηγηματική τριλογία του Δημήτρη Γκιώνη, που άρχισε με το Τώρα θα δεις... (1995) και συνεχίστηκε με Το περίπτερο (1996). «Εκείνο που μ' ενδιέφερε, με τα δύο αυτά βιβλία, ήταν να δώσω, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, το κλίμα μιας εποχής, αυτό της μετεμφυλιακής Ελλάδας του 1950, με κάποιες εικόνες από την επαρχία (στο πρώτο) και την Αθ...

"Πήρα την πρώτη συνέντευξη από τον Βασιλικό τον Δεκέμβριο του 1966, λίγο μετά την έκδοση από το Θεμέλιο του Ζ, πάνω που έβραζε η υπόθεση Λαμπράκη, η οποία συγκλόνιζε τόσο το πανελλήνιο. Και μου έκανε καταρχάς εντύπωση η άνεσή του να εκφράζεται, να μην έχει αναστολές, να μην ταλαιπωρεί το συνομιλητή του διορθώνοντας (όπως συμβαίνει με πολλούς) αυτά που λέει. "Έκτοτε ακολούθησαν οι συνεντεύξεις που θα βρει ο αναγνώστης σ' αυτό το βιβλίο (η τελευταία, τον Ιανουάριο του 1996), μ' 'ενα Βασιλικό ο οποίος δεν αρκείται στο δικό του έργο, αλλά διατυπώνει ευθέως, με τόλμη και με παρρ...

«Η σειρά μου να ιδώ τη φιγούρα της μητέρας μου στο μικρό παράθυρο της κουζίνας, καθώς το φορτηγό του Πούλου έστριβε και χανόταν από τα μάτια του χωριού. Χωμένος σε κάτι τσουβάλια, στην κορυφή της ανοιχτής καρότσας, με τα λιγοστά πράγματά μου παραδίπλα, άφηνα τους δικούς μου και το χωριό όπου γεννήθηκα με χαρά. Επιτέλους, θα γνωριζα κι εγώ την Αθήνα. – Τυχερέ! μου λέγανε τα φιλαράκια μου το τελευταίο βράδυ, καθώς το κουβεντιάζαμε σ' εκείνο το παλιό φυλάκιο, το κάστρο μας. – Και να μας γράφεις κάνα γράμμα, ρε! Αποβραδίς η μητέρα με είχε ετοιμάσει: να με πλύνει, να...