Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η πασίγνωστη συγγραφέας -και γάτα- Πουπέτα Πουπετέλλη ανακαλύπτει στο πίσω μπαλκόνι τα ποιήματα της Μελένιας, της άλλης γάτας του σπιτιού. Φιλότεχνη κι ευαίσθητη καθώς είναι, τα διαβάζει και συγκινείται από τα τέλεια γατικά της Μελένιας, αλλά και από τον εσωτερικό της κόσμο. Ώστε λοιπόν συγκατοικούσε τόσον καιρό με μια ποιήτρια τόσο σεμνή, που κράτησε κρυφό το χάρισμά της! Πώς θα της εκφράσει τα συναισθήματά της τώρα που η Μελένια είναι πια "μακριά"; Έτσι, η Πουπέτα ανακαλύπτει μια μεγάλη αλήθεια για τη ζωή: "Οι τσιγκουνιές στην αγάπη είναι μεγάλη χαζομάρα". Το πίσω μπαλ...

Στην άκρη άκρη των λέξεων, στην αρχή ή στο τέλος μιας ιστορίας, είναι ένα μικρό σπιτάκι ολομόναχο. Εκεί μένει ο ποιητής των παραμυθιών. Αυτός που παίρνει τις αλήθειες και τους βάζει ρούχα παραμυθένια. Μια βραδιά χάθηκα κι εγώ στο δάσος μιας ιστορίας και προσπαθώντας να βγω, βρέθηκα στο σπιτάκι του. Χτύπησα την πόρτα του και με καλοδέχτηκε. Τι σπίτι! Παραμυθένια ομορφιά! Με έβαλε να κοιμηθώ σε ένα στρώμα από λέξεις. Το πρωί όταν ξύπνησα, ανάλαφρη και σαν να είχα ξαναγεννηθεί, τον ευχαρίστησα και εκείνος με κέρασε πέντε έξι, έξι εφτά, εφτά οχτώ... ιστορίες για πρωινό. Κ...

"Τα καφενεία που φωτογράφησε, στη Μυτιλήνη, η Τζέλη Χατζηδημητρίου είναι σαν τις παλιές πορσελάνες στο ντουλάπι με το τζάμι και τους καθρέφτες. Λαμπερά και φωτεινά. Η αρχιτεκτονική τους και το φίνο γούστο τους - που βγαίνει πηγαία- τα κάνουν όψεις ενός πολιτισμού που θα χαθεί. Μοιάζουν σαν να υπήρχαν πάντα. Σαν να μην έχουν ηλικία. Είναι και της αρχαιότητος και της χθεσινής μέρας. Άπλετο φως τα λούζει. Το φως της Μυτιλήνης. Τα χρώματά τους όπως των λουλουδιών στους αγρούς. Οι όψεις των θαμώνων τους λουσμένες σ' ένα φως αγιότητος. Μια ηρεμία διακατέχει τον χώρο. Είναι η ώ...

Μια κόκκινη κλωστή ενώνει το μισό πιθάρι με τους αγγέλους των κοχυλιών. Αέρας ταξιδεύει την κόκκινη κλωστή στα κλαδιά της ανθισμένης κυδωνιάς, στα φιδολούλουδα. Έκπληκτοι παρακολουθούν το ταξίδι της ο γάιδαρος με τα μικρά αυτιά, τα έναστρα σκαντζοχοιράκια και ο μικρός Αχιλλέας. Πεταλούδες την τεντώνουν για να χορέψει πάνω της η Καλημέρα κι ο Αντώνης. Βρέχει αλμυρή βροχή. Ο Λημνιός ναυτικός μαζεύει την κόκκινη κλωστή, την περνά μέσα από μαύρα μαργαριτάρια για να στολίσει τον λαιμό της άσπρης χήνας του. Η χήνα ταξιδεύει στη λύπη και τη χαρά με τις λέξεις και συναντά εσάς και...

Μια κόκκινη κλωστή ενώνει ανθρώπους, τόπους, ιστορίες. Ενώνει τη μικρή Ελένη με τον παππού και το νησί της. Το νησί με τη στεριά απέναντι. Καλοκαίρια, χειμώνες, καρπούζια, γλυκά του κουταλιού, αστεία, τραγούδια, περιπέτειες. Πράματα και θάματα ξεχειλίζουν από το μισό πιθάρι στο υπόγειο του σπιτιού της Ελένης. Πράματα και θάματα. Και ένα μυστικό! Το ξέρουν κάποια παιδιά του χωριού και τα μικρά αλεπουδάκια. Ποιο είναι αυτό το μυστικό; Είναι ένα ποτάμι που κυλά...

Kατ-γατ-καραγάτ! Λέξεις μαγικές. Μια φιλότεχνη γάτα, η Πουπέτα, κάθε βράδυ παρακολουθεί σαν κινηματογραφική ταινία τα όνειρα της κυρίας και επιστήθιας φίλης της. Η αγάπη και η αφοσίωση στη σχέση τους δίνουν στην ουρά της τη μαγική ιδιότητα να επεμβαίνει στα όνειρα και -κατ-γατ-καραγάτ!- να τα τροποποιεί, κάνοντας έτσι καλύτερο τον κόσμο. Η ίδια, λοιπόν, η Πουπέτα, καταγράφει αυτή την πρωτοφανή εμπειρία της και μας παραδίδει, ως συγγραφέας πια, ένα κείμενο γεμάτο εκπλήξεις και στοχασμούς. Κατ-γατ-καραγάτ, γιατί το θαύμα της αγάπης κάνει ακόμα και τις γάτες συγγραφείς...

- Έχω πολλά, κοριτσάκι, πάρε κι εσύ, έλεγε η Κερασιά και της πετούσε κεράσια διπλά κι εκείνη τα έβαζε στα αυτιά της σκουλαρίκια χαριτωμένα. - Αχ! Τι όμορφα σκουλαρίκια, έλεγαν της νύχτας τα πουλιά και τα νυχτολούλουδα συμφωνούσαν και αρωμάτιζαν το δρόμο της επιστροφής. Έκλεινε τα μάτια και ανέβαινε. Ο πατέρας την κρατούσε από το χέρι. - Νύσταξες, αστεράκι μου; της έλεγε. - Όχι, μπαμπά. Μόνο κλείνω τα μάτια μου για να βλέπω καλύτερα. Ο πατέρας χαμογελούσε. Έφταναν στο σπίτι. Της φιλούσε τα μαλλιά. - Όνειρα γλυκά, φαντασμένο μου. - Καληνύχτα, μπαμπά μου, απαντούσε εκε...

Όταν επέστρεψε η μαμά, έφερε στη Ροδιά ένα δώρο. Ένα με πολλά! - Κοίτα, Ροδιά, είπε το Μαντατοπούλι. Μια κόκκινη βαλίτσα γεμάτη βιβλία! - Για σένα, Ροδιούλα μου, τα βιβλία, τα παραμύθια και οι ήρωες των παραμυθιών. Για να έχεις εκτός από τα παιδιά και άλλους φίλους. Να αποκτήσεις "αδερφάκια". Και το κόκκινο βαλιτσάκι για να ταξιδέψεις όταν μεγαλώσεις. Να φύγεις, να πετάξεις, να σπουδάσεις, να δυναμώσεις κι άλλο. Ο κόσμος είναι μεγάλος, όλα τα χωρά, είπε η μανούλα της.

Μια κόκκινη κλωστή ενώνει το μισό πιθάρι με τους αγγέλους των κοχυλιών. Αέρας ταξιδεύει την κόκκινη κλωστή στα κλαδιά της ανθισμένης κυδωνιάς, στα φιδολούλουδα. Έκπληκτοι παρακολουθούν το ταξίδι της ο γάιδαρος με τα μικρά αυτιά, τα έναστρα σκαντζοχοιράκια και ο μικρός Αχιλλέας. Πεταλούδες την τεντώνουν για να χορέψει πάνω της η Καλημέρα κι ο Αντώνης. Βρέχει αλμυρή βροχή. Ο Λημνιός ναυτικός μαζεύει την κόκκινη κλωστή, την περνά μέσα από μαύρα μαργαριτάρια για να στολίσει το λαιμό της άσπρης χήνας του. Η χήνα ταξιδεύει στη λύπη και τη χαρά με τις λέξεις και συναντά εσάς και τ...

Οι θαλάσσιοι τόποι με την πολυσημία τους μας ταξιδεύουν αλλού μέσα από τη λογοτεχνία που απευθύνεται σε παιδιά και νέους. Συγγραφείς και φιλόλογοι αναλύουν κείμενα στα οποία το υδάτινο στοιχείο κυριαρχεί, προσφέροντας νοηματικές και γεωγραφικές μετατοπίσεις.

Όλα τα είδε η γάτα της με τα σμαράγδια μάτια. Αλλά οι γάτες είναι εχέμυθες και μυστικοπαθείς. Ο πετεινός μονάχα έξαλλος τίναζε τα φτερά του και κακάριζε με απόγνωση γιατί την έχασε. Ήταν αυτός ο άμοιρος που βρήκε το άσπρο καπελάκι καταγής.

Πρόκειται για ένα λεύκωμα με φωτογραφίες της Τζέλης Χατζηδημητρίου με θέμα τα εναπομείναντα καφενεία της Λέσβου. Τα καφενεία και το κουρείο της μας φέρνουν τις μυρωδιές και τις γεύσεις τους, τα ενθυμήματα και τα χρώματα της απομόνωσης και της παρέας, τον θόρυβο και τους ψιθύρους της τελετουργίας και του ξεφαντώματος, την ευλάβεια και την ελευθερία που επιτρέπει το ούζο και ο κρασομεζές, συνοδευόμενα από καβγάδες κι εκμυστηρεύσεις, ή απλώς αναθυμίσεις και ρέμβη στην ανάπαυλα της μέρας. Λουσμένες σε ένα εξαγνιστικό φως, οι φωτογραφίες αυτές μας μεταδίδουν ατόφια την ατμόσφαιρ...