Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο William Blake (1757-1827), ο οραματιστής ποιητής που κάποτε χλευάστηκε ως παράφρων και σήμερα τιμάται ως μεγαλοφυία, συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μείζονες ποιητές της αγγλικής λογοτεχνίας. Κοινή είναι η διαπίστωση των μελετητών της ποίησής του, πως το αξιόλογο έργο του, δημιουργία και απεικόνιση ταυτόχρονα ενός πολύπλευρου μυθολογικού συστήματος, συνιστά ένα πρώτης τάξεως επίτευγμα. Αντιμετωπίζοντας με το αντισυμβατικό του βλέμμα θέματα τόσο ιερά και απαραβίαστα όσο η θρησκεία, η ηθική, η τέχνη και η πολιτική, κοινωνικός επαναστάτης και "ήρωας της φαντασίας" μαζί, ο Blake...

Υπάρχει το Χαμόγελο της Αγάπης Κ’ υπάρχει το Χαμόγελο της Απάτης Κ’ υπάρχει το Χαμόγελο των Χαμόγελων όπου τα δυο αυτά Χαμόγελα συναντώνται Κ’ υπάρχει ο μορφασμός του Μίσους Κ’ υπάρχει ο Μορφασμός του Χλευασμού Κ’ υπάρχει ο Μορφασμός των Μορφασμών Που προσπαθείς μάταια να ξεχάσεις Γιατί τρυπάει ως μέσα τα φυλλοκάρδια Και χώνεται βαθιά μες στην Ψυχή σου Κι ούτε Χαμόγελο δεν άνθησε κανένα Παρά ένα Χαμόγελο μονάχα Ανάμεσα στο Λίκνο και τον Τάφο Μπορεί να υπάρξει ένα Χαμόγελο μονάχα Μα σαν χαμογελάσεις έστω μια φορά Σε κάθε αθλιότητα θα βάλεις τέλος

Η έκδοση συνοδεύεται με έναν κατατοπιστικό πρόλογο του μεταφραστή και ένα πλήρες χρονολόγιο του Ουίλλιαμ Μπλέηκ. Το An Island in the Moon [Ένα νησί στο Φεγγάρι] είναι προϊόν μιας από τις πολλές αντιφάσεις στις οποίες μας συνήθισαν οι ρομαντικοί ποιητές. Από τον Byron και τον Shelley, μέχρι τον Pushkin και τον Σολωμό, ο σαρκασμός και το κωμικό πνεύμα μπλέκονται πάντα στα πόδια του εκλεπτυσμένου πνεύματος. Μόλις αρχίσεις να σχηματίζεις την ιδέα πως αυτοί οι ποιητές αναμφίβολα είχαν αρχίσει να μετατρέπονται σε θεϊκές υπάρξεις, ξεπροβάλλει μπροστά σου ένα κείμενο που λέει πω...

Σήμερα, στις απαρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, ο Ουίλιαμ Μπλέικ παρότι είναι ένας απο τους πιο διάσημους ποιητές της Ευρώπης, εξακολουθεί να παραμένει στην λογοτεχνική περίμετρο, ή μοιάζει να περισσεύει, μ'έναν πράγματι παράδοξο τρόπο: οι αναγνώστες του είναι αμέτρητοι μα η ποιητική του επίδραση μοιάζει σχεδόν ανύπαρκτη. Πρωτίστως γιατί ο Μπλέικ συστήνεται απλά σαν ένας μεταφυσικός και παράδοξος οραματιστής που εξέφρασε ένα σημαντικό κομμάτι του πνεύματος της γοτθικής κουλτούρας. Ο Ουίλιαμ Μπλέικ όμως δεν ήταν τίποτε άλλο απο ένας μελλοντικός ποιητής, και τέτοιος παραμένει...

Στην πόλη ο χειμώνας είναι άφαντος. Η βροχή δεν έχει μυρωδιές, το χιόνι σπάνιο, κι αυτό γρήγορα γίνεται λάσπη, ο πεντακάθαρος νυκτερινός ουρανός δυσδιάκριτος, οι πανσέληνοι απούσες, λες και συντελούνται κάπου αλλού. Κι ύστερα μεγαλώνουμε και κλεινόμαστε στον εαυτό μας, και κονταίνουμε τις διαδρομές μας μέσα στην πόλη. Μόνον τα σύννεφα των σπουργιτιών μαζεύονται κάθε απόγευμα κι αιωρούνται πάνω από τη Φωκίωνος Νέγρη, αλλάζοντας άπειρα σχήματα και κατευθύνσεις, πριν κουρνιάσουν στους θεόρατους ευκαλύπτους. Επιλέξαμε λοιπόν μερικά από τα ομορφότερα ποιήματα της αγγλοσαξονικ...

Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τον Γιώργο Κοζία για τα εξαιρετικά ποιήματα που μου εμπιστεύτηκε και τα οποία, σε συνδυασμό με τους στίχους του ιδιοφυούς William Blake με ώθησαν να δημιουργήσω το έργο "Η γη τσακισμένο καράβι". Σε αυτό το έργο, όπως και στο έργο "Ένας κόσμος χωρίς ταξιδιώτες", προσπάθησα να προσεγγίσω την ουσία των πραγμάτων δίχως να έχω στο μυαλό μου καμία εκ των προτέρων φόρμα. Ό,τι απαιτούσε το κείμενο, ό,τι απαιτούσουν οι φράσεις, οι λέξεις, τα πρόσωπα, οι εικόνες, τα σύμβολα του ποιητή. Είμαι ευτυχής και για έναν ακόμη λόγο. Ό,τι ήθελα να πω το απέδωσαν...

Όταν οι άγγελοι περπατούν, τα πιο πεζά περιστατικά θυμίζουν θρύλους και παραμύθια. Οι πιο συνηθισμένοι άνθρωποι αποκαλύπτουν μια άλλη τους πλευρά, αλλόκοτη και μυστική. Ο καιρός είναι πάντα φθινόπωρο. Το καλοκαίρι ακόμα δεν έχει φύγει. Η άνοιξη στέλνει απ' την αντίπερα όχθη τις σκληρές της αντανακλάσεις. Το αγρίμι του χειμώνα λουφάζει κρυμμένο στα μελαγχολικά σύννεφα. Οι λακκούβες των δρόμων με το μαύρο νερό καθρεφτίζουν κοπάδια σπάνιων πουλιών. Όλα μετέωρα, ακολουθούν τους ρυθμούς ενός απλού κι απόκοσμου βηματισμού. Στα πάρκα κυκλοφορούν ολομόναχες οι σιλουέτες των ίσκιων....

Όταν οι άγγελοι περπατούν, τα πιο πεζά περιστατικά θυμίζουν θρύλους και παραμύθια. Οι πιο συνηθισμένοι άνθρωποι αποκαλύπτουν μια άλλη τους πλευρά, αλλόκοτη και μυστική. Ο καιρός είναι πάντα φθινόπωρο. Το καλοκαίρι ακόμα δεν έχει φύγει. Η άνοιξη στέλνει απ' την αντίπερα όχθη τις σκληρές της αντανακλάσεις. Το αγρίμι του χειμώνα λουφάζει κρυμμένο στα μελαγχολικά σύννεφα. Οι λακκούβες των δρόμων με το μαύρο νερό καθρεφτίζουν κοπάδια σπάνιων πουλιών. Όλα μετέωρα, ακολουθούν τους ρυθμούς ενός απλού κι απόκοσμου βηματισμού. Στα πάρκα κυκλοφορούν ολομόναχες οι σιλουέτες των ίσκιων....

Ο William Blake (1757-1827), ο οραματιστής ποιητής που κάποτε χλευάστηκε ως παράφρων και σήμερα τιμάται ως μεγαλοφυία, συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μείζονες ποιητές της αγγλικής λογοτεχνίας. Κοινή είναι η διαπίστωση των μελετητών της ποίησής του, πως το αξιόλογο έργο του, δημιουργία και απεικόνιση ταυτόχρονα ενός πολύπλευρου μυθολογικού συστήματος, συνιστά ένα πρώτης τάξεως επίτευγμα. Αντιμετωπίζοντας με το αντισυμβατικό του βλέμμα θέματα τόσο ιερά και απαραβίαστα όσο η θρησκεία, η ηθική, η τέχνη και η πολιτική, κοινωνικός επαναστάτης και "ήρωας της φαντασίας" μαζί, ο Μπλέη...

Απ' όλους τους μεγάλους Βρετανούς ποιητές, ο Μπλέηκ είναι ο πιο δυσπρόσιτος και δύσβατος. Κι αυτό οφείλεται, εν μέρει, στο ότι συνδέεται μ' ένα εξαιρετικά λεπτό νήμα με την ίδια του την εποχή. Μια εποχή που γενικά τον παρανόησε και τον κατηγόρησε καθώς η προσπάθειά του να αναζωογονήσει τη φθίνουσα παράδοση των μεσαιωνικών ραψωδών, θεωρήθηκε άστοχη και άχρηστη. [...] Παρόλο που σήμερα έχει πια καθιερωθεί σαν μεγάλος ποιητής από τους μέντορες της σύγχρονης αισθητικής, τα προφητικά έργα του συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται ως σκοτεινά και εκκεντρικά, αλλά, ίσως ακριβώς γι' αυτό,...

[...] Ολόκληρο το έργο του Μπλέηκ ασχολείται με τη φιλοσοφία της αντιφατικής φύσης του ανθρώπου. Ο επαναστάτης Μπλέηκ σε όλη του τη ζωή αντιτάχθηκε σε κάθε μορφή καταπίεσης, και αναζήτησε την αλήθεια και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πρέσβευε πως η ανθρώπινη φύση διαμορφώνεται μέσα από "αντινομίες" και "αντιθέσεις". Η αναγνώριση αυτού του γεγονότος είναι η βάση για μια προσπάθεια συμβιβασμού ανάμεσα σε αυτά τα δύο στοιχεία ο οποίος, στη συνέχεια, αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στη λειτουργία αντίληψης του εξωτερικού κόσμου. Αποτέλεσμα αυτής της κοσμοθεωρίας του είναι η επαναστα...

[...] Όσα λοιπόν θ' ακουστούν στη συνέχεια είναι τραγούδια ενός κόσμου που αλλάζει. Που με τον τρόπο του το καθένα, τραγουδά την αλλαγή τούτη και τα επακόλουθά της. Έτσι όπως τα νιώθει ο άνθρωπος, καθώς αναζητά απελπισμένα την αιώνια ευτυχία, εκεί που τίποτε αιώνιο δεν μπορεί να υπάρχει. Τραγούδια της αέναης αλλαγής και της ματαιότητας. Τραγούδια του χρόνου, που φέρνει την αλλαγή, και που ο ίδιος είναι η αλλαγή. Τραγούδια του σήμερα, του χθες και του αύριο, της μέρας, της νύχτας, των εποχών. Τραγούδια για τη ζωή και το θάνατο, τα νιάτα και τα γηρατειά. Τραγούδια για τη δημ...

Βρισκόμαστε στα παραδείσια λαγκάδια του Αρ, έναν τόπο φανταστικό που κατοικείται από Μνε Σεραφείμ. Ο ήλιος μόλις έχει ανατείλει και οι κόρες των Μνε Σεραφείμ, τρέχουν να βοσκήσουν τα κοπάδια τους. Όμως η μικρή Θελ, ένα αγνό και παρθένο πλάσμα, είναι πολύ ανύσυχη. Νιώθει πως κάτι πρέπει να κάνει. Δεν ξέρει τι ακριβώς και φοβάται. Δεν πηγαίνει στη βοσκή με το κοπάδι της, αλλά κατεβαίνει στην όχθη του ποταμού Αδωνά. Το "Βιβλίο της Θελ", αν και από τους περισσότερους ειδικούς θεωρείται ακόμη ένα από τα προφητικά βιβλία του Μπλαίηκ, είναι στην ουσία η τελευταία κλασική σύνθεση...

Ένας βοσκός, ένας μικρός καπνοδοχοκαθαριστής, ένα αραπάκι, ένα ζηλιάρικο σπουργίτι, ένα αρνάκι με αγγελική ψυχή, ένα λιοντάρι με ψυχή αθώου αρνιού, μια τρυφερή νταντά, μια μητέρα που μοιάζει με άγγελο, ένας πατέρας που μοιάζει με το Θεό, ένας παππούς που παίζει ακόμη σαν παιδί, ένα χαμένο έντομο, πουλιά, λουλούδια, δέντρα σκιερά και δροσερά ποτάμια, αναλαμβάνουν να μας αποκαλύψουν το αληθινό και αθώο πρόσωπο του κόσμου, με τραγούδια, γεμάτα αισιοδοξία και αγάπη για τη ζωή. Πρέπει, λένε, να ξαναγίνουμε παιδιά, να τραγουδήσουμε για τις απλές χαρές της ζωής. Τότε το καλό και τ...