Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ποιητική συλλογή του Τάσου Πορφύρη "Ισόβια θλίψη" χαρτογραφεί γλυκόπικρες μνήμες του παρελθόντος, ήχους και χρώματα του γενέθλιου τόπου, μελαγχολικές εικόνες και πικρά συναισθήματα για όσα έχουν μεταβληθεί, για όσους έχουν φύγει και για όσα θα έρθουν. Στροφή σε ενδότερα τοπία, νόστος και άλγος και μια μνήμη τραυματική που συνομιλεί με το παρόνσυνθέτουν το ποιητικό σύμπαν του Τάσου Πορφύρη. Ποιήματα με υπαρξιακό και αυτοαναφορικό υπόστρωμα, που συνδυάζεται με ένα λόγο ειλικρινή και συναισθηματικά φορτισμένο, στίχοι που συμφιλιώνουν το παραδοσιακό με το μοντέρνο χωρίς να...

Η πολύχρονη ενασχόληση της ποιήτριας με τη μουσική, τη στιχουργική, και τη συγγραφή παραμυθιών προσδίδει στα ποιήματα της συλλογής μιαν ασυνήθιστη θελκτική αίσθηση. Το στοιχείο του λυρισμού ενδυναμώνεται από την ένταση της εικονοποιίας, ενώ οι ανάσες και τα ψιθυρίσματα ανάμεσα στους στίχους δημιουργούν ένα σκηνικό πλαίσιο όπου χωρούν η ερωτική στιγμή, ο αναστοχασμός της μοναχικότητας, η δραματοποίηση του ονείρου, η επίπλαστη εμπειρία της πραγματικότητας. Η συλλογή -πρώτη εκδοτική παρουσία της Ελένης Τζιαμουράνη- διανθίζεται από εικαστικές πινελιές (πέντε σχέδια του Κ...

The mother was worshipped as a symbol of fertility even in the earliest human communities and has been a favourite subject for all art genres from antiquity to date. The multiplicity and diversity of images reflect the complex symbolical character of the mother figure. Above all, the motif of the mother holding her baby in her arms stands out as the most enduring in time and most emotionally charged motif. For the Greek society in particular, the figure of the mother enjoys a central position, as it epitomizes the notions of continuity, security, sacrifice, giving, unc...

Η έκδοση αυτή είναι αφιερωμένη στους τρόπους με τους οποίους απεικονίζεται η Ελληνίδα μητέρα στη νεοελληνική τέχνη. Κατέχοντας κεντρική θέση στην ελληνική κοινωνία, η μητέρα έχει αναπτύξει ποικίλες δεξιότητες και δραστηριότητες, και έχει αναδειχθεί σε πρότυπο αφοσίωσης και αυταπάρνησης. Οι Έλληνες καλλιτέχνες, μέσα από τις καλλιτεχνικές τάσεις του 19ου και του 2ού αιώνα, έχουν δώσει έργα όπου αποτυπώνεται η σχέση μητέρας και παιδιού, αλλά και αναδεικνύεται η μητρότητα, όχι μόνο ως φυσικό γεγονός, αλλά και ως κατεξοχήν έννοια που εγγυάται τη συνέχιση της ζωής και δημιουργεί...

Μια σειρά από αληθινές ιστορίες, όπου η πραγματικότητα ξεπερνάει τα όριά της κι αφήνεται ελεύθερα να ζυμωθεί με τ' όνειρο. Kάθε εξιστόρηση, με στολή παραλλαγής και παραπλανητικές κινήσεις, πλησιάζει την ουσία, την ακουμπάει, κι ύστερα, σαν πυροτέχνημα, σε μαύρο φόντο σκάει. αφήνοντας στιγμιαία να φανούν, όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας καρφιτσωμένα σε άχρονους χρόνους πια. Ένα ανακάτεμα συναισθημάτων και εικόνων, όπου η κάθε λέξη, παίζει το ρόλο, μονάχα, του φανοστάτη, στον ατέλειωτο δρόμο του απερίγραπτου «νιώθω». Oι αληθινές αυτές ιστορίες δεν είναι ιστορικά ντοκουμέντα ενό...

Η συμπλήρωση των 75 χρόνων από την ίδρυση του Ελληνικού Ιδρύματος υπήρξε η αφορμή για να ανατρέξουμε στην ιστορία του και να αρχίσουμε να την καταγράφουμε χρησιμοποιώντας σαν πρώτη ύλη τις ζωντανές αφηγήσεις των ανθρώπων που είχαν ζήσει και είχαν "γράψει" ο καθένας την ιστορία, χρησιμοποιώντας την προσωπική του πένα. [...] Ελευθερία Φίλη

Το Σεπτέμβρη του '92 διηγήθηκα στο χαρτί την πρώτη μου ιστορία. Δούλευα κάποιο μάρμαρο και κάθισα να κάνω κάνα τσιγάρο. Χαζεύοντας τη δουλειά μου, είδα πολλά μικρά βιαστικά πραματάκια να ξεχειλίζουν απ' την πέτρα κι αγανακτισμένα να με αναγκάζουν να τα κάνω γράμματα. Ήταν τα ίδια που άλλες φορές με αναγκάζουν να τα κάνω σχέδιο. Από τότε, όποτε τους καπνίζει, σαν κομάντος, χτυπάν και φεύγουν, αφήνοντάς μου, κοντά στο πρωί, ένα μεγάλο τασάκι αποτσίγαρα. Είναι αληθινές ιστορίες. Τόσο αληθινές, όσο τα πολλά μικρά βιαστικά πραματάκια που ξεχειλίζουν απ' όπου τους αρέσει, σαν νιώ...

Το Σεπτέμβρη του '92 διηγήθηκα στο χαρτί την πρώτη μου ιστορία. Δούλευα κάποιο μάρμαρο και κάθισα να κάνω κάνα τσιγάρο. Χαζεύοντας τη δουλειά μου, είδα πολλά μικρά βιαστικά πραματάκια να ξεχειλίζουν απ' την πέτρα κι αγανακτισμένα να με αναγκάζουν να τα κάνω γράμματα. Ήταν τα ίδια που άλλες φορές με αναγκάζουν να τα κάνω σχέδιο. Από τότε, όποτε τους καπνίζει, σαν κομάντος, χτυπάν και φεύγουν, αφήνοντάς μου, κοντά στο πρωί, ένα μεγάλο τασάκι αποτσίγαρα. Είναι αληθινές ιστορίες. Τόσο αληθινές, όσο τα πολλά μικρά βιαστικά πραματάκια που ξεχειλίζουν απ' όπου τους αρέσει, σαν νιώ...