Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο κεντρικός ήρωας του Όσκαρ Γουάιλντ, ο νεαρός αριστοκράτης Ντόριαν, συνεπαρμένος από την εκθαμβωτική ομορφιά του πορτρέτου του (το οποίο φιλοτέχνησε ο φημισμένος ζωγράφος Μπάζιλ Χόλγoυορντ) και συνειδητοποιώντας ότι μια μέρα η ομορφιά του θα χαθεί, εύχεται να μην γεράσει ποτέ! Πουλάει την ψυχή του με αντάλλαγμα την αιώνια νεότητα και η ομορφιά του παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο, σε αντίθεση με το πορτρέτο που φέρει τα σημάδια της φθοράς του. Ο Ντόριαν θα γνωρίσει τον Λόρδο Χένρι Γουότον, φίλο του ζωγράφου Μπάζιλ, θα γοητευτεί από την έντονη προσωπικότητα και τις ιδέες του...

Το βιβλίο αυτό δεν συγκεντρώνει τις καλύτερες ερωτικές επιστολές που γράφτηκαν ποτέ· και οι συγγραφείς τους δεν είναι οι σημαντικότερες προσωπικότητες που μίλησαν για τον έρωτα. Στη ζωή δεν υπάρχει μικρό ή μεγάλο· όλα τα πράγματα έχουν την ίδια αξία και το ίδιο μέγεθος: από τον ταραχώδη ή συμβατικό συζυγικό βίο μέχρι την έλξη "κόντρα στους κανόνες"· από το σεξουαλικό παραλήρημα μέχρι την απόκρυφη επιθυμία· και από τη σπαρακτική κραυγή του ερωτευμένου που "έχασε" μέχρι τον νηφάλιο απολογισμό ενός δεσμού που στάθηκε καθοριστικός για την πορεία δύο εραστών. Στο βιβλίο αυ...

Ο Ντόριαν Γκρέι είναι ένας αριστοκράτης, πλούσιος και κοσμικός νέος, με εκθαμβωτική ομορφιά που σαγηνεύει όποιον τον αντικρίζει. Ο Ντόριαν συνειδητοποιεί τη γοητεία που ασκεί στους ανθρώπους, όταν στέκει θαμπωμένος μπροστά στο πορτρέτο που του φιλοτέχνησε ένας φημισμένος ζωγράφος, ο Μπάζιλ Χόλγουορντ. Μια ευχή ανεβαίνει αυθόρμητα στα χείλη του: Να μην γεράσει ποτέ. Πράγματι, ενώ τα χρόνια περνούν, τα σημάδια του χρόνου αποτυπώνονται στο πορτρέτο, ενώ η δική του ομορφιά παραμένει αναλλοίωτη. Καθώς ο Ντόριαν επιδίδεται σε έκλυτο βίο, πέρα από τις ρυτίδες και τη φθορά του χ...

Ποια θα είναι τα ρούχα του μέλλοντος σύμφωνα με τον Όσκαρ Ουάιλντ και πώς φαντάζεται το ιδανικό δωμάτιο ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε; Οι δύο συγγραφείς, ξεδιπλώνουν τη φιλοσοφία τους πάνω στην ένδυση και στην επίπλωση, αναδεικνύοντας το Ωραίο ως "αισθητική της ελεύθερης επιλογής" και όχι ως "αισθητική του ισχυρού", που γίνεται κυρίαρχη τάση της μόδας. Μέσω της αισθητικής -ως αναγωγή στην ατομικότητα- ο άνθρωπος όχι μόνο ανακαλύπτει και εκφράζει τον πυρήνα του, μα επινοεί εκ νέου τον άνθρωπο· με τις στυλιστικές του επιλογές να συνθέτουν την προσωπική του αφήγηση για τον κόσμο....

Μια ευρυματική μεταφορά του παραμυθιού του Όσκαρ Ουάιλντ "Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας", από την πένα της γνωστής συγγραφέως Βασιλικής Κάππα. Το συγκινητικό, λιτό παραμύθι μεταφέρεται στο θέατρο, εμπλουτίζεται από θεατρικούς ζωηρούς χαρακτήρες με πολύ χιούμορ, ενώ η βασική γραμμή του παραμυθιού και το φιλοσοφικό του μήνυμα μένουν καθαρά και διαυγή.

Το "Σώμα του εγκλήματος" είναι μια ανθολογία δεκατριών κλασικών αστυνομικών διηγημάτων, στην οποία κείμενα-σταθμοί του είδους εναλλάσσονται με άλλα λιγότερο γνωστά, έχοντας πάντα κατά νου την απαίτηση για εξαιρετική λογοτεχνική ποιότητα. Χωρίς να προσπαθεί να αποτελέσει εξαντλητική παρουσίαση του αστυνομικού είδους στις αναρίθμητες παραλλαγές του, η ανθολογία δίνει μια αντιπροσωπευτική εικόνα του, από τις προδρομικές μορφές και την καθιέρωσή του έως τη δεκαετία του 1920. Πρώτο έρχεται ένα διήγημα του Χώθορν, που μπορεί να θεωρηθεί πρόγονος του είδους, και η ανθολογία συ...

Η τρυφερή ιστορία του Εγωιστή Γίγαντα γράφτηκε το 1888 από τον Όσκαρ Ουάιλντ και κατέχει αναμφισβήτητα ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους πολύτιμους θησαυρούς της παιδικής ηλικίας. Έχουν στ' αλήθεια καρδιά οι γίγαντες; Ο γίγαντας της ιστορίας μπορεί στην αρχή να ήταν εγωιστής και σκληρός, να είχε απαγορεύσει στα παιδιά να μπαίνουν και να παίζουν στον κήπο του, όμως η καρδιά του έλιωσε όταν είδε ένα μικρό αγόρι να προσπαθεί να σκαρφαλώσει σε ένα ψηλό δέντρο. Τότε έλιωσαν και τα χιόνια στον κήπο του. Το χαλάζι έφυγε. Η παγωνιά χάθηκε. Επιτέλους ήρθε η άνοιξη, που ο γίγαντας τόσο κ...

Γράφοντας στην ηθοποιό Marie Prescott, η οποία υποδύθηκε τη Βέρα στο θεατρικό Η ΒΕΡΑ Η ΟΙ ΝΙΧΙΛΙΣΤΕΣ, ο Oscar Wilde εξηγεί τα κίνητρα που τον προέτρεψαν: "Στο έργο αυτό προσπάθησα να εκφράσω την τιτάνια κραυγή των λαών για ελευθερία, που στη σημερινή Ευρώπη απειλεί θρόνους και αποσταθεροποιεί κυβερνήσεις από την Ισπανία ως τη Ρωσσία και από τις βόρειες ως τις νότιες θάλασσες. Όμως η Βέρα δεν είναι ένα πολιτικό θεατρικό, αλλά ένα έργο πάθους. Δεν ασχολείται με θεωρίες διακυβέρνησης, αλλά με τους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες. Η σύγχρονη Νιχιλιστική Ρωσία, με τον τρόμο...

Το παρόν διήγημα θεωρείται από τους μελετητές του Όσκαρ Ουάιλντ, ως ένα διαχρονικό κόσμημα της βιβλιογραφίας του. Άψογο στυλ γραφής, άμεσο και κομψό. Πιέζει αφόρητα τα λογοτεχνικά κλισέ, σε βαθμό θραύσης και ταυτόχρονα περιγελά την αριστοκρατία. Το διαλογικό μέρος επίσης, αποτυπώνει τις μεγάλες δυνατότητες του Όσκαρ Ουάιλντ και ως θεατρικού συγγραφέα. Οι γυναίκες είναι επιπόλαιες και οι άντρες ξεστομίζουν κοινοτοπίες, με περίσευμα σοβαροφάνειας. Οι καταστάσεις μέσα στις οποίες μπλέκεται ο βασικός χαρακτήρας, είναι ιδιοφυής. Παράδειγμα: Η λογική του Λόρδου Άρθουρ Σάβιλ μπορε...

Η τρυφερή ιστορία του "Εγωιστή Γίγαντα" γράφτηκε το 1888 από τον Όσκαρ Ουάιλντ και κατέχει αναμφισβήτητα ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους πολύτιμους θησαυρούς της παιδικής ηλικίας. Έχουν στ' αλήθεια καρδιά οι γίγαντες; Ο γίγαντας της ιστορίας μπορεί στην αρχή να ήταν εγωιστής και σκληρός, να είχε απαγορεύσει στα παιδιά να μπαίνουν και να παίζουν στον κήπο του, όμως η καρδιά του έλιωσε όταν είδε ένα μικρό αγόρι να προσπαθεί να σκαρφαλώσει σε ένα ψηλό δέντρο. Τότε έλιωσαν και τα χιόνια στον κήπο του. Το χαλάζι έφυγε. Η παγωνιά χάθηκε. Επιτέλους ήρθε η άνοιξη, που ο γίγαντας τ...

"Θέλω να διώξεις την ψυχή µου από µένα", απάντησε ο νεαρός ψαράς. Η µάγισσα τότε χλόµιασε και ανατρίχιασε και έκρυψε το πρόσωπό της στον γαλάζιο της µανδύα. "Όµορφο παιδί. Όµορφο παιδί", µουρµούρισε, "αυτό είναι ένα πράµα τροµερό να το κάνεις". Εκείνος τάραξε τις καστανές του µπούκλες και γέλασε. "H ψυχή µου δεν είναι τίποτα για µένα", απάντησε. "Μήτε µπορώ να τη δω, µήτε την αγγίζω, µήτε τη γνωρίζω καν". Τι είναι η ψυχή; Σε τι µας χρησιµεύει; Τι µπορεί να συµβεί αν κανείς την αποποιηθεί; Αυτά είναι ορισµένα από τα ερωτήµατα που θίγονται σε ένα από τα σηµαντικότερα πα...

Το "De Profundis" είναι η διάσημη επιστολή που έγραψε το 1897 ο Όσκαρ Ουάιλντ, ενώ βρισκόταν στη φυλακή, στον αγαπημένο του Λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας. Στην πραγματικότητα είναι η εκ βάθους εξομολόγησή του όσον αφορά την πρότερη ζωή του, τα γεγονότα που οδήγησαν στην πτώση και στην τιμωρία του. Και πώς από την πτώση, την απόγνωση, την απόλυτη ταπείνωση και στη συνέχεια την παραδοχή της κατάστασής του, ξαφνικά ανακάλυψε ένα "θησαυρό" μέσα του. Πώς η καρδιά του μαλάκωσε και ένιωσε να ελευθερώνεται από κάθε πικρία για τον εαυτό του, τους άλλους και τον κόσμο, έτοιμος πλέον "να αντ...

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ είναι το μοναδικό δημοσιευμένο μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ, το οποίο κυκλοφόρησε στο μηνιαίο περιοδικό Lippincott`s Monthly Magazine στις 20 Ιουνίου 1890, για το τεύχος Ιουλίου του ίδιου έτους. Οι εκδότες του περιοδικού, φοβούμενοι την ανηθικότητα του μυθιστορήματος, λογόκριναν το έργο και αφαίρεσαν περί τις 500 λέξεις πριν την δημοσίευση, χωρίς να ενημερώσουν τον Ουάιλντ. Ακόμα κι έτσι όμως, το έργο κατάφερε να εξοργίσει το βρετανικό κοινό, οδηγώντας μέχρι και σε κραυγές για δίωξη του συγγραφέα για προσβολή της Βικτοριανής ηθικής. Η άμεση α...

Η σκηνοθέτις Αθανασία Καραγιαννοπούλου με τη θεατρική διασκευή του De profundis και την παράσταση στο Θέατρο Κεφαλληνίας με τον ηθοποιό Νίκο Νίκα, μας ξανασυστήνει το "εκ βαθέων" κείμενο του Όσκαρ Ουάιλντ και μας καλεί να διεισδύσουμε στο σύμπαν του αξεπέραστου ποιητή και συγγραφέα.

Όλοι έχουμε να πούμε μια ιστορία. Ωστόσο στην πράξη, η διαδικασία του γραψίματος αποδεικνύεται τόσο δύσκολη και απαιτητική που πολλοί την εγκαταλείπουν πρόωρα, πεπεισμένοι πως τους λείπει το ταλέντο και δεξιότητες που έχουν οι σπουδαίοι συγγραφείς. Και συχνά είναι αλήθεια, μόνο που η αλήθεια αυτή μπορεί να ανατραπεί. Στην πραγματικότητα, όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς πάλεψαν σκληρά με τις αδυναμίες τους για να εξελιχθούν στους δημιουργούς που θαυμάζει σήμερα όλος ο κόσμος. Ένα μέρος από την πολύτιμη εμπειρία τους για την τέχνη της γραφής συγκεντρώσαμε και παρουσιάζουμε στις σε...

Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας. Η μόνη υποχρέωση που οφείλουμε στην ιστορία είναι να την ξαναγράψουμε. Το να συνιστάς λιτότητα στους φτωχούς είναι τερατώδες και προσβλητικό. Είναι σαν να υποδεικνύεις σε κάποιον που πεθαίνει από την πείνα, να τρώει λιγότερο. Η σύγχρονη δημοσιογραφία δίνοντάς µας τις γνώμες ανεκπαίδευτων, µας κρατάει σε επαφή µε την άγνοια της κοινωνίας. Το κοινό έχει µία ακούραστη περιέργεια, να γνωρίζει τα πάντα, εκτός από αυτά που αξίζει να γνωρίζει. Μπορώ να αντισταθώ σε όλα, εκτός από τον πειρασμό. Τα νιάτα είναι ένα πράγμα,...

Η Σαλώμη: θαρρείς και όλα έγιναν για να μπαλωθεί το μεγάλο κενό, για να φανερωθεί επιτέλους εκείνο το φιλί που όλοι το ξέρανε για κοντά χίλια οχτακόσια χρόνια μα δεν το τόλμησε ολάκερη η Αναγέννηση, δεν το ζωγράφισε μήτε ο Μποτιτσέλι, μήτε καν ο Καραβάτζιο, οπότε πάνω που ησύχασαν οι παπάδες, γλυτώσαμε από τούτο, είπανε και βάλανε μπρος ένα στάμπατ μάτερ, να σου ένας που φορούσε δαχτυλίδια για να το επιτελέσει (:περισσότερο από το επιτέλους παρά από το επιτελώ). Θαρρείς και όλα έγιναν για να ενωθεί ο έρωτας με το θάνατο επί σκηνής, πάνω σε έναν δίσκο που στάζει αίμα. Θαρρεί...

Ζηλεύω καθετί που η ομορφιά του δεν πεθαίνει. Ζηλεύω το πορτρέτο που μου ζωγράφισες. Γιατί να διατηρήσει αυτό όσα θα χάσω εγώ;! Κάθε στιγμή που περνά κλέβει κάτι από μένα και το δίνει σ' αυτό. Θα γεράσω, θα γίνω απαίσιος και φρικτός. Όμως αυτός ο πίνακας θα μείνει για πάντα νέος. Δεν θα δείχνει ποτέ μεγαλύτερος από αυτή την ημέρα. Μακάρι να γινόταν το αντίθετο! Να έμενα για πάντα νέος και η φθορά να έμενε στον πίνακα! Θα έδινα τα πάντα γι' αυτό, τα πάντα! Ναι, δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο που δεν θα έδινα! Αιώνια νεότητα, ατέλειωτα πάθη, λεπτές ηδονές και μυστικά, άγριες...

Κάθε λαός έχει τον δικό του τρόπο να εκφράζει το δέος και τον φόβο για τον θάνατο και το άγνωστο. Οι ιστορίες του βιβλίου αποτυπώνουν ανάγλυφα αυτόν τον φόβο και το δέος, ταξιδεύοντάς μας από τις φτωχογειτονιές του Μεξικού στα σλάβικα χωριά του 18ου αιώνα, από τις Μεγάλες Πεδιάδες της Βόρειας Αμερικής ως τα παζάρια της Αφρικής, από τα υγρά κάστρα της Αγγλίας μέχρι τις στεγνές ερήμους της Αραβίας και τις στέπες της Κίνας. Γραμμένες από τους πιο διάσημους συγγραφείς ή από τον ανώνυμο λαϊκό δημιουργό, όλες έχουν ως κοινό στοιχείο τους τον υπερφυσικό τρόμο που κρύβεται πίσω απ...