Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Η κριτική, όπως ελπίζω πως θα καταφέρω κι εγώ να τονίσω κάποια μέρα, κάνει τη σκέψη υπέροχο εργαλείο. Εμείς, με το εκπαιδευτικό μας σύστημα, έχουμε φορτώσει τη μνήμη με πλήθος γεγονότων ασύνδετων μεταξύ τους κι αγωνιζόμαστε φιλόπονα να μεταδώσουμε τη γνώση που κατακτήσαμε με κόπο. Διδάσκουμε στους ανθρώπους πώς να θυμούνται, μα δεν τους διδάσκουμε ποτέ πώς να αναπτύσσοντα. Δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό να προσπαθήσουμε ν' αναπτύξουμε τη σκέψη έτσι ώστε ν' αποκτήσει μια λεπτότερη ικανότητα παρατήρησης και αντίληψης. Οι αρχαίοι Έλληνες το έκαναν πράξη, κι όταν ερχόμα...

Τα αποφθέγματα του Ουάιλντ έχουν μιαν αστραφτερή όψη και μια κατασκότεινη. Η άλλη όψη του ευφυολογήματος είναι ο σαρκασμός, η ανάποδη του χιούμορ είναι η πίκρα, κάτω από την παραδοξολογία κρύβεται η πρόκληση στην κοινή λογική, η ευλογοφάνεια καλύπτει την ειρωνεία και ο δανδισμός την ανατρεπτικότητα. Στόχος του Ουάιλντ, όπως των περισσοτέρων αποφθεγματογράφων, παραμένει η ανθρώπινη φύση -συχνά, βέβαια, μέσα στα κοινωνικά και ηθικά συμφραζόμενα της βικτωριανής εποχής-, τα βέλη του όμως δεν έχουν εκείνη την ανοικτίρμονα μισανθρωπία των αιχμηρών παρατηρήσεων ενός Λαροσφουκώ. Κά...

Περιεχόμενα: Δυο λόγια για τον Όσκαρ Ουάιλντ Ο ευτυχισμένος Πρίγκιπας Ο ψαράς και η ψυχή του Ο αστρογεννημένος Ο γίγαντας και το παιδάκι Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο Ο αφοσιωμένος φίλος Η βασιλοπούλα και ο νάνος Ένας ζητιάνος Μια σπουδαία ρουκέτα Ο μικρός Χριστός

Ένας ερωτευμένος φοιτητής πιστεύει ότι θα κερδίσει την αγαπημένη του μόνο αν της προσφέρει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο που του έχει ζητήσει. Είναι όμως χειμώνας και η κόκκινη τριανταφυλλιά δεν πρόκειται ν' ανθίσει. Ένα αηδόνι που βλέπει το φοιτητή να υποφέρει για την αγάπη του συγκινείται τόσο που αποφασίζει να κάνει τα πάντα για να τον βοηθήσει. Tο αηδόνι αυτό πιστεύει ότι η αγάπη είναι το πολυτιμότερο αγαθό στον κόσμο και αξίζει κάθε θυσία...

Μια κρύα νύχτα του χειμώνα ένα λαμπερό αστέρι, όμοιο με κομμάτι από χρυσάφι, πέφτει από τον ουρανό, αγγίζοντας κι άλλα αστέρια στην τροχιά του. Φωλιάζει στο χιονισμένο δάσος. Ένας ξυλοκόπος σκύβει να πιάσει το θησαυρό. Σηκώνει το χρυσαφένιο μανδύα που είναι καμωμένος από αστέρια, αλλά δεν υπάρχει θησαυρός. Ούτε χρυσάφι, ούτε ασήμι. Μονάχα ένα παιδί που κοιμάται, ένα αστερόπαιδο...

Το παρόν διήγημα θεωρείται από τους μελετητές του Όσκαρ Ουάιλντ, ως ένα διαχρονικό κόσμημα της βιβλιογραφίας του. Άψογο στυλ γραφής, άμεσο και κομψό. Πιέζει αφόρητα τα λογοτεχνικά κλισέ, σε βαθμό θραύσης και ταυτόχρονα περιγελά την αριστοκρατία. Το διαλογικό μέρος επίσης, αποτυπώνει τις μεγάλες δυνατότητες του Όσκαρ Ουάιλντ και ως θεατρικού συγγραφέα. Οι γυναίκες είναι επιπόλαιες και οι άντρες ξεστομίζουν κοινοτοπίες, με περίσευμα σοβαροφάνειας. Οι καταστάσεις μέσα στις οποίες μπλέκεται ο βασικός χαρακτήρας, είναι ιδιοφυής. Παράδειγμα: Η λογική του Λόρδου Άρθουρ Σάβιλ μπορε...

"Το έγκλημα του Λόρδου Άρθουρ Σάβιλ" του Όσκαρ Ουάιλντ εκδόθηκε το 1891, ως μέρος μιας ομότιτλης ανθολογίας ημικωμικών διηγημάτων. Η "Καταδίωξη" του Τσαρλς Ντίκενς δημοσιεύθηκε το 1859 και είναι εμπνευσμένη από έναν εγκληματία της εποχής.

Τον Ιούλιο του 1889 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Blackwoods" η νουβέλα "Το πορτραίτο του κ. W.H." του Όσκαρ Ουάιλντ. Πρόκειται για μια φιλολογική μελέτη, δοσμένη όμως επιδέξια σε μυθιστορηματική μορφή, σε πρώτο πρόσωπο από έναν ανώνυμο συγγραφέα αφηγητή, που ασχολείται με το μυστήριο της ταυτότητας του κ.W. H. των σονέτων του Σαίξπηρ. Οι θεωρίες των σονέτων είναι γνωστές λίγο πολύ σε όλους τους μελετητές του Σαίξπηρ. Στο κείμενο του Ουάιλντ, ο ήρωάς του, που τον ονομάζει Σύριλ Γκράχαμ, πιστεύει πως ο κ. W. H. είναι ο Ουίλλυ Χιουζ, ένας νεαρός ηθοποιός της ελισαβετιανής επ...

Κάθε μέρα μου φαινόταν ότι ανακάλυπτα κάτι καινούργιο και ο Ουίλι Χιουζ έγινε για μένα είναι είδος πνευματικής παρουσίας, μια διαρκώς κυριαρχούσα προσωπικότητα. Μπορούσα σχεδόν να φανταστώ πως τον έβλεπα να στέκεται στην σκιά της κάμαράς μου, τόσο καλά όσο ο Σαίξπηρ τον είχε σχεδιάσει, με τα χρυσαφένια μαλλιά του με την τρυφερή λουλουδένια του χάρη, τα ονειροπόλα βαθουλωτά του μάτια, τα ντελικάτα ευκίνητα μέλη του και τα κρινόλευκα χέρια του. Το όνομά του με γοήτευε. Ουίλυ Χιουζ! Ουίλυ Χιουζ! Πόσο μουσικά αντηχούσε! Ναι ποιος άλλος παρά αυτός, μπορούσε να είναι η αφέντρα κα...

"Ηλίθιο", "αδέξιο", "ανιαρό", "σαχλό", "αηδιαστικό", "βρομερό", "γέννημα της λεπρώδους λογοτεχνίας των Γάλλων Decadents", "μπουρδολογία": με τέτοια αβρά λόγια υποδέχτηκε η αγγλική κριτική το "Πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ". "Αφήστε το βιβλίο μου, σας παρακαλώ, στην αθανασία που του αξίζει", απαντούσε χωρίς ίχνος συστολής ο 'Οσκαρ Ουάιλντ. Και είχε δίκιο: ο Ντόριαν Γκραίυ είναι πια εκατόν δέκα ετών και εξακολουθεί να τέρπει, να γοητεύει και να βάζει τους αναγνώστες σε σκέψεις. Έμεινε να συμβολίζει τον πόθο της αιώνιας νιότης και τη χίμαιρα των απολαύσεων χωρίς φραγμούς και συ...