Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είναι στέρεο το συμπέρασμα της ιστορίας από την Pax Romana μέχρι την Βυζαντινή και τις άλλες αυτοκρατορίες ότι ο μικρός Εβραίος, Ινδός, Άραβας ή Έλληνας δεν αφομοιώνεται απολύτως και πάντως δεν εξαφανίζεται. Η βιοποικιλότητα σαν θεία πρόνοια ισχύει για όλα τα έμβια όντα. Και για τους ανθρώπους και τους λαούς. Ο αντίλογος λέει ότι η "καινούργια ιστορία" διαφέρει από την παλιά. Τότε δεν υπήρχαν διαδίκτυα, λεωφόροι της επικοινωνίας, ούτε οι σχεδόν οργουελικές πρακτικές όπως αυτή που έλεγε (και δικαιώνεται;) "Το πολιτικό χάος συναρτάται με την καταρράκωση της γλώσσας" και ούτω...

Αυτό το βιβλίο είναι μια ελάχιστη πράξη αντίστασης. Αν δεν έχει αξία ως τέτοιο, πιθανόν να έχει ως βοήθημα στους "Ευρωδούλους" του μέλλοντος ή στους μοριακούς "μαζανθρώπους" της παγκοσμιοποίησης, για να τους δείχνει πώς εσκέπτοντο ή ακόμα καλύτερα πώς ένοιωθαν κάποιοι Έλληνες στα χρόνια της δυστυχίας, κάποιοι που δεν ξέχασαν ούτε ξέμαθαν να αγαπούν το έθνος τους, τον λαό τους, τις αξίες τους, γλώσσα, θρησκεία, παράδοση, κοινωνική αλληλεγγύη, με αίσθημα αυτοεκτίμησης, "πλην χωρίς μίσος για κανέναν και με ευσπλαχνία για όλους".

Αντιπαρατίθενται εδώ οι ήρωες και οι αντιήρωες. Είναι παραδείγματα με έναν ειρμό. Και έναν "μίτο" για να βγει ο σύγχρονος άνθρωπος, και ο Έλληνας ειδικά, από τον σημερινό του Λαβύρινθο. Ο "μίτος" δεν είναι άλλος από το παλιό προγονικό ήθος. Το έμπλεο από τις αρετές της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας. Αυτός είναι ο δρόμος-τρόπος που πρέπει να καθορίζει τις σχέσεις του ατόμου προς το σύνολο και των εθνών-κρατών μεταξύ τους.

[...] Δεν φοβούμαι τη διαφωνία. Η νομική μου παιδεία και η δικηγορική μου πείρα μάλλον με οδήγησαν σε μια περιοχή ηθικής αξιολόγησης, ώστε να θεωρώ την διαφωνία ως γέφυρα συναντήσεως και ως ευκαιρία να αποδοθεί ή επιβληθεί δίκαιον μάλλον, παρά ως καταγραφή μιας ατραπού για σύγκρουση. Εννοείται, ότι δεν πρέπει να γινόμαστε "δικομανείς" και αναιτίως επιδιώκοντες την διαφωνία σαν φτηνοί καυγατζήδες και φιλέριδες βυζαντινοί σχολαστικοί. Τρία πράγματα πρέπει να αποκλεισθούν. Πρώτο, η δουλική συμφωνία. Δηλαδή, η συμφωνία από φόβο προς τους δυνατούς της ημέρας. Δεύτερο η υποκριτ...

Ο Βύρων Γ. Πολύδωρας μας εισάγει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέμα του Μπουσίντο. Το Μπουσίντο (ή Οδός του Σαμουράι) ως άγραφος κώδικας της ηθικής και της εκπαίδευσης των μπουσί (πολεμιστών) αναπτύχθηκε την εποχή του φεουδαλισμού στην Ιαπωνία ενώ μαίνονταν οι πόλεμοι ανάμεσα στους ισχυρούς φεουδάρχες, οι οποίοι είχαν την εξουσία των επαρχιών της χώρας. Είναι έντονα διαποτισμένο από την αυστηρή ηθική διδασκαλία του Κομφούκιου και το πνεύμα του Ζεν, γι' αυτό και περιλαμβάνει έννοιες όπως: η ανδρεία, η ευγένεια, η τιμή, η φιλαλήθεια, η φιλευσπλαχνία, η αυτοθυσία, η αφοβία απ...

Είδα τα όσα σχολίασα, ακουμπώντας την πλάτη μου στο βράχο της Ακρόπολης, καθισμένος σταυροπόδι δίπλα από το Ναό του Απόλλωνα σε μια κορυφή του Λυκαίου, αγναντεύοντας το γαλάζιο πέλαγος από ένα παραθύρι του βυζαντινού μοναστηριού του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της Πάτμου ή ταμπουρωμένος πίσω από κάποιο Κολοκοτρωνέικο ταμπούρι. Τα είδα όλα αμυντικά. Όμως χωρίς φόβο. Αυτή ήταν-είναι η σκοπιά μου.

Η νέα πολιτική, καθ’ υπαγόρευση των ιστορικών αναγκαιοτήτων, πρέπει σήμερα να οικοδομηθεί πάνω στα "ερείπια" του άπληστου νεποτισμού και της αδίσταχτης ολιγαρχίας, τα οποία επιβάλλεται να γκρεμισθούν. Αυτός ο "δίκλιτος" ειδωλολατρικός ναός που κτίζεται ή επισκευάζεται εδώ και διακόσια χρόνια για να τον προσκυνούν και να τον διακονούν οι εθελόδουλοι και οι "νεοραγιάδες" της κάθε εποχής, από την εποχή των "Βαυαρών" μέχρι σήμερα, την εποχή των «Ευρωτευτόνων», πρέπει να κατασκαφθεί εκ θεμελίων. Αλλιώς η κοινωνία δεν ηρεμεί και η πολιτική δεν αποκαθίσταται, δεν αναγεννάται. Αυτά...

Οι εκδόσεις "Μίλητος" παρουσιάζουν τη "Σκόνη του χρόνου" του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου παρατίθεται το σενάριο της ταινίας. Το δεύτερο μέρος περιέχει την εκδήλωση που έγινε στο "Τριανόν" για την ταινία. Όλα τα κείμενα ως θέμα τους την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου "Η σκόνη του χρόνου". Όλα τους είναι μικρά κείμενα για τον κινηματογράφο και, βέβαια, κείμενα για το έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλο. Εκτός από τα τρία πρώτα, του Αντρέα Παγουλάτου, ποιητή-θεωρητικού του κινηματογράφου, του Μάκη Τρικούκη δικηγόρου-συγγραφέα και της Αιμιλίας Καραλή φιλο...

Έρχομαι από την Αθήνα του Θησέα και του Κόδρου, του Μιλτιάδη, του Θεμιστοκλή, του Περικλή και του Κίμωνα στην Αθήνα του σήμερα. Έρχομαι από την Αθήνα των δώδεκα χιλιάδων κατοίκων του 1834, όταν έγινε πρωτεύουσα, στην Αθήνα των τεσσάρων εκατομμύριων κατοίκων του σήμερα. Έρχομαι από την Αθήνα της προσφυγιάς του 1922 και της εσωτερικής μετανάστευσης της δεκαετίας του '50 και του '60 στην Αθήνα του σήμερα. Είναι μια ενδιαφέρουσα διαδρομή. Ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι. Τις εντυπώσεις μου από αυτό το ταξίδι της φαντασίας ή της πείρας μου κατέγραψα εδώ. [...]

H αναζήτηση μιας Νέας Iδεολογίας οδηγεί εκ πρώτης όψεως τη σκέψη σε κάτι καινούργιο, σε κάτι που ίσως έρχεται από το μέλλον. Αυτό δεν συντρέχει εδώ. Αυτό συντρέχει στό σπήλαιο της Πάτμου, εκεί όπου ο Iωάννης έγραψε την "Aποκάλυψη". H Νέα Iδεολογία που προτείνεται εδώ είναι άντληση νάματος από το φρέαρ-αποθησαύρισμα των "μεγάλων στιγμών" του παρελθόντος. Πρέπει οι σύγχρονοι πολίτες να απαλλαγούν από τις θεσμολατρίες, από τις φρούδες ελπίδες για τα αυτοματοποιημένα συστήματα διακυβέρνησης και τις νεωτερικότητες, που δήθεν κομίζουν λύσεις, ενώ κατ' ουσίαν ουδετεροποιούν και...