Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Περιλαμβάνονται τα κείμενα: Η σημασία του ΟΧΙ σήμερα - Σπύρος Ι. Ασδραχάς, "Το πνεύμα του πατριωτικού πολέμου" - Νίκος Κ. Αλιβιζάτος, "Στις παραποιήσεις, ας αντιτάσσουμε το δικό μας 'όχι'" - Κώστας Ιορδανίδης, "Η αντισυμβατικότητα του Μεταξά" - Νίκος Ε. Καραπιδάκης, "Για την 28η Οκτωβρίου. Σήμερα" - Βασίλης Καραποστόλης, "Εξιλέωση με ένα 'ΟΧΙ'" - Ηλίας Μαγκλίνης, "Οι λέξεις και οι νεκροί" - Παντελής Μπουκάλας, "Το έπος και οι ανορθογραφίες" - Νίκος Γ. Ξυδάκης, "Το αντιστασιακό πνεύμα τότε και τώρα" - Μαρίνα Πετράκη, "Το έπος του '40, εβδομήντα χρόνια μετά" - Ke...

Τα αρχιτεκτονικά αντικείμενα, όλο και πιο επιτηδευμένα και συγχρόνως αυτιστικά, δεν συγκροτούν πλέον το μέλλον της αρχιτεκτονικής, η οποία εξαρτάται κατ ουσίαν από την πόλη και την ικανότητά της να ανανεώνεται, να εξαπλώνεται, να δημιουργεί συσχετισμούς. Αντί να παρουσιάσουμε μεμονωμένα έργα, δείχνουμε μια πόλη: την Αθήνα. Όχι την αρχαία Αθήνα, την οποία φωτογραφίζουν εκατομμύρια τουρίστες απ' όλο τον κόσμο, αλλά τη σύγχρονη Αθήνα, που εξαπλώνεται από το Φάληρο έως την Κηφισιά, από το Κερατσίνι έως τη Βουλιαγμένη· αυτή την αστικοποίηση που κανείς δεν θέλει να βλέπει, ούτε...

Υπάρχει κάποια σκοτεινή ικανοποίηση στο να αυτοκαταστρέφεται ένα άτομο ή ένας λαός, εφόσον πιστεύει ότι δεν έχει άλλα μέσα για να αποδείξει ότι είναι κύριος της τύχης του. Μας το είπαν αυτό οι φιλόσοφοι και οι ψυχολόγοι και μας το έδειξαν επίσης συχνά με τον τρόπο τους οι νεοέλληνες. Αλλά δεν λείπουν και τα αντίβαρα στην τάση της αυτοκαταστροφής. Αυτά διερευνώνται εδώ. Παρουσιάζονται ορισμένα ιστορικά πρόσωπα (οπλαρχηγοί του '21, εθνικοί ευεργέτες, πολιτικοί, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης) που μπόρεσαν παρά τις πικρίες και τις αντιφάσεις τους να γίνουν για τη χώρα του...

Στον τιμητικό αυτόν τόμο για τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά περιλαμβάνονται τριάντα τέσσερα κείμενα-δωρήματα πνεύματος και καρδιάς επιφανών συναδέλφων, φίλων αλλά και μαθητών του, για να τιμηθεί ο κοινωνικός επιστήμονας, ο διανοούμενος, ο καθηγητής, ο άνθρωπος Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Τα κείμενα αντανακλούν την ποικιλία, σπουδαιότητα και απήχηση του έργου του στην Ελλάδα. Εντάσσονται σε θεματικές ενότητες οι οποίες απορρέουν από το πολυετές έργο του και αφορούν ζητήματα που σχετίζονται με τη δημοκρατία, την παγκοσμιοποίηση, τον πόλεμο και την ειρήνη, τα είδωλα πολιτισμού, το λόγο,...

Ένα διάλογος της κοινωνιολογίας με τη λογοτεχνία, με αφορμή το "Διπλό βιβλίο" του Δημήτρη Χατζή, που στοχεύει σε μια κριτική διερεύνηση της μεταπολεμικής ελληνικής κοινωνίας.

Στο βιβλίο αυτό καταγράφεσαι η μαρτυρία ενός ανθρώπου για μια εποχή όπου οι αγώνες, κάθε λογής, δε σταματούσαν ποτέ και οι λιποταξίες σπάνιζαν. Δεν το έβαζε κάποιος εύκολα τότε στα πόδια κι ούτε αρεσκόταν να ανακυκλώνει τα παράπονα του. Μέρες γενναιοψυχίας; Ας τις πούμε, καλύτερα, γερά στυλωμένες στη ζωή, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Ο αναγνώστης θα δει να εμφανίζονται άνθρωποι που ρίχνονται μέσα στη δράση με το που χτυπάει ο συναγερμός. Από τις κινήσεις τους αναπηδά μια θέληση, τη βλέπουμε, την ξαναζούμε, τη δανειζόμαστε. Σε περίοδο δανεισμών, άλλωστε, βρισκό...

Το αίσθηµα του πνιγµού είχε κιόλας εµφανιστεί προτού έλθει ο κλονισµός των τελευταίων ετών και τα ταμεία αδειάσουν απότοµα. Ήταν µια πενία πριν από την πενία, ένα µυρµήγκιασµα αεργίας πριν από την ανεργία, µια ανία που έτρωγε σαν το σαράκι τις τέρψεις. Μερικές φορές κάποιοι ήθελαν την απόλαυσή τους να τη µοιραστούν σ’ ένα τραπέζι στρωµένο για φίλους, µα τελικά από φόβο προτιµούσαν να την κρατήσουν κρυφή και να την ξεκοκαλίσουν µόνοι τους, όπως θα ’καναν και τα σκυλιά τους. Το ερώτηµα είναι εάν αυτό θα γίνει ο κανόνας του µέλλοντος. Ή εάν, αντιθέτως, µέσα απ’ τις ίδιες τις δ...

Δεν γνωρίζω εάν εσύ που κρατάς στα χέρια σου αυτό το βιβλίο ένιωσες, κάποτε, πως δεν χρησιµεύεις σε τίποτα, ενώ θα µπορούσες. Σου έρχεται να κραυγάσεις πως δεν σου αξίζει να χαραµίζεσαι, το αναβάλλεις όµως, καθώς µαντεύεις πως γι’ αυτή σου την έκρηξη θα σε οίκτιραν µάλλον παρά θα σε υπολόγιζαν περισσότερο. Το να εξεγερθείς µοιάζει µάταιο και το να συναινέσεις ταπεινωτικό. Το ξέρω καλά αυτό το αδιέξοδο, το έχω ζήσει. Ξέρω ακόµη και το πώς είναι η πικρία να µετατρέπεται λίγο λίγο σε γλυκό αναισθητικό. Για να γλιτώσει κανείς χρειάζεται, όπως σ’ όλα, τύχη και προσπάθεια. Θα σου...

Αναχωρώντας από τα οικεία γοητεύομαι από την πιθανότητα να μην είναι ο εαυτός μου, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τίποτα περισσότερο από μία σειρά αγκιστρώσεων· να πιάνεται από κάπου για λίγο και μη μπορώντας να μείνει εκεί, να ξεκολλάει χωρίς να αισθάνεται πώς τον διώχνουν... Να τριγυρίζεις χωρίς λόγο, να τρυπώνεις σε άβατα και να βγαίνεις με το κεφάλι σου να γυρίζει, να είσαι κάποιος που δεν ξέρει πώς να φερθεί -όταν τον πάνε π.χ. σ' ένα καφενείο με ναργιλέδες στο Κάιρο ή όταν βρεθεί για πρώτη φορά σ' ένα καπηλειό της Γλασκώβης γεμάτο μεθυσμένους εργάτες- και που έκπληκτ...

Τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται ραγδαία. Άνθρωποι μουγκοί κραδαίνοντας πτυχία θα αναγκάζονται να χρησιμοποιούν αντί για τη γλώσσα τα χέρια τους για να δηλώσουν -επιτιθέμενοι κατά πραγματικών ή φανταστικών αντιπάλων- πως κι αυτοί υπάρχουν. Πολύ πιθανόν να αναπτυχθεί ένα "ηροστράτειο σύνδρομο". Κάποιοι -όπως εκείνος ο δοξομανής της αρχαίας Εφέσου- θα θέλουν να καταστρέφουν μνημεία και έργα του πολιτισμού για να μνημονευτούν μαζί τους, θαμμένοι κάτω από τα ερείπια. Ένας νέος άγριος "ηρωισμός" θα γεννηθεί -γεννήθηκε κιόλας- που δεν θα ζητά ήταν να χτίσει τίποτα, ούτε να υπερασπι...

Σκοπός της έκδοσης αυτού του τόμου είναι η έντυπη και επεξεργασμένη παρουσίαση των ομιλιών του πρώτου Φιλοσοφικού Καφενείου που οργανώθηκε το 2005 από το Μουσείο Μπενάκη και το Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών με γενικό θέμα τον σύγχρονο πολιτισμό. Από θεματικής πλευράς τα εννιά κείμενα του παρόντος τόμου διακρίνονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Σε αυτά που αναφέρονται γενικά στον σύγχρονο δυτικό και ελληνικό πολιτισμό, και σ' εκείνα που επικεντρώνονται σε επί μέρους τομείς της σύγχρονης κουλτούρας και συγκεκριμένα στην καθημερινότητα, στη μεγαλούπολη, στο σώμα, στους διανοούμεν...

Περιλαμβάνονται τα κείμενα: - Ιωάννης Μεταξάς, "Διατρέχοντας το είδος" - Γιάγκος Ανδρεάδης, "Φιλαvθρωπία/απαvθρωπία" - Θεόδωρος Ζιάκας, "Ληστές και θύματα. Ήτοι λόγος περί φιλανθρωπίας" - Μάριος Μπέγζος, "Κράτος: η βυζαντινή "φιλανθρωπία"" - Ιωάννα Τσιβάκου, "Η οργάνωση της φιλανθρωπίας ή η φιλανθρωπία της οργάνωσης" - Αντώνης Παπαδημητρίου, "Φιλανθρωπίας γένη και είδη" - Γιάνης Βαρουφάκης, "Κατά της φιλαvθρωπίας" - Βάσω Κιντή, "Φιλανθρωπία και ανθρωπισμός" - Στέφανος Πεσμαζόγλου, "Εικόνα και η ρητορική του ανθρωπισμού" - Βασίλης Καραποστόλης, "Αρωγή χωρίς εγγυήσ...

Η Πολιτική Επικοινωνία έρχεται, κατά λογική σειρά, μετά την Πολιτική Ψυχολογία, ενώ, σε κάποια έκταση, αυτή η τελευταία δείχνει να την προκαθορίζει. Πρόκειται για τον κλάδο της Πολιτικής Επιστήμης, ο οποίος πραγματολογικά καταγράφει και κριτικά αναλύει, το κάθε φαινόμενο έκφρασης το οποίο σχετίζεται τόσο με την παραγωγή επιρροών και κατεξουσιάσεων στο πολιτικό πεδίο, όσο και με τους τρόπους με τους οποίους αυτές οι επιρροές και κατεξουσιάσεις επιδιώκονται.

Όλα στην Ελλάδα είναι "ζωντανά", επινοούνται κάθε στιγμή και ο αυτοσχεδιασμός εξακολουθεί να επικρατεί -ένα χρόνο πριν από τη νέα χιλιετία- των προγραμματικών κινήσεων. Πού πάει λοιπόν η τόση ενεργητικότητα; Από ποιες προσδοκίες πηγάζει; Και γιατί δυσκολεύεται να δημιουργήσει κάτι σταθερό που να διαρκεί πέραν των όσων συμβαίνουν από σκηνή σε σκηνή, από μέρα σε μέρα; Αυτά τα ερωτήματα με απασχολούσαν τότε, τα ίδια με απασχολούν και σήμερα, μ΄ ένα τρόπο όμως διαφορετικό. Τότε πίστευα πως το να ξέρουν οι άνθρωποι να συμβιώνουν είναι κυρίως ζήτημα κοινωνικής οργάνωσης και ρυθ...

Όταν τα πράγματα έρχονται ανάποδα, χρειάζεται κάτι καίριο να ειπωθεί για να μπορούμε να σταθούμε όρθιοι αντίκρυ τους. Πώς όμως είναι δυνατόν να νοηθεί και να χαρακτηρισθεί το γεγονός του πόνου; Για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα αυτό συγκροτήθηκε κάποτε ένας λόγος συμπαραστάτης, στη διάθεση εκείνων που ξαφνικά αποσβολώνονται από τα απρόοπτα. Παραμυθητικά αποφθέγματα και επιχειρήματα από την ομηρική εποχή, τους ρωμαϊκούς χρόνους, τον όψιμο Μεσαίωνα μέχρι και τις αρχές του προηγούμενου αιώνα συνδυάστηκαν για να υπενθυμίσουν τα αναπόφευκτα και να προσφέρουν διεξόδους. Βαθμιαί...