Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ρωσία, τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Μια πόρνη, η Κατερίνα Μάσλοβα, κατηγορείται για φόνο. Στη δίκη της παρίσταται ως ένορκος ο πρίγκιπας Ντμίτρι Ιβάνοβιτς Νεχλιούντοφ. Ήταν αυτός που, νεαρή ακόμη, την είχε αποπλανήσει και την είχε εγκαταλείψει έγκυο στο παιδί τους, τον μικρό Μίτιενκα. Η κατηγορούμενη καταδικάζεται σε τέσσερα χρόνια καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία. Ο Νεχλιούντοφ, κατατρεγμένος από τις Ερινύες, ακολουθεί την Κατερνίνα στην εξορία και στο μαρτύριό της. Η τραγική ιστορία της Κατερίνας Μάσλοβα δίνει την ευκαιρία στον Τολστόι να εξαπολύσει τα φαρμακερά βέλη...

Στη Μόσχα του 1850, ο νεαρός Σεργκέι Ίβιν, ένα όμορφο παλικάρι με αγνή ψυχή, ανέγγιχτη ακόμα από τύψεις για λανθασμένες επιλογές, ζει γεμάτος όνειρα και ευγενή αισθήματα, μέσα στους κόλπους της υψηλής κοινωνίας. Ο μέντοράς του, ο πρίγκιπας Κορνακώφ, δεν παύει ούτε στιγμή να διακωμωδεί την αγνότητα του προστατευόμενού του. Από την πρώτη στιγμή της γέννησης του έρωτα μέχρι το τέλος, ο Τολστόι περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τα πάθη της ψυχής που προσαράζουν στ' αβαθή της καθημερινότητας.

Το 1908, φτάνει στα χέρια του νεαρού Γκάντι, μια επιστολή του μεγάλου Τολστόι, στην οποία ο σπουδαίος συγγραφέας αναλύει μοναδικά το φοβερό πρόβλημα της βίας και τις αιτίες του και προτείνει τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε αυτό να εξαλειφτεί. Μερικά χρόνια μετά, το 1931, βλέποντας τις φλόγες του πολέμου να πλησιάζουν, ο Αϊνστάιν στέλνει μια επιστολή στον Φρόιντ, τον οποίο θαυμάζει απεριόριστα για το έργο του, και τον παρακαλεί να απαντήσει στο καυτό ερώτημα: "Υπάρχει κάποιος τρόπος να ελευθερώσουμε το ανθρώπινο είδος από τον τρόμο του πολέμου;" Ο Φρόιντ ανταποκρίνεται μ...

H καρδιά της Αλμπίνα πήγαινε να σπάσει, έτρεμε από την ελπίδα και τον ενθουσιασμό. Επιθυμώντας να μοιραστεί τα συναισθήματά της, πού και πού χαμογελούσε αχνά, έδειχνε στη Λουντβίκα, με το κεφάλι, πότε τη φαρδιά πλάτη του κοζάκου που καθόταν στον πάγκο μπροστά και πότε τον πάτο της άμαξας. Η Λουντβίκα κοιτούσε ακίνητη μπροστά της, με ύφος σοβαρό- μόνο πού και πού σούφρωνε τα χείλη της. Η μέρα ήταν φωτεινή. Παντού τριγύρω απλωνόταν η απέραντη έρημη στέπα, η οποία λαμπύριζε από τα σπάρτα που ασήμιζαν κάτω από τις πρωινές ακτίνες του ήλιου.

"Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τη χρήση του οινοπνεύματος, του καπνού, της μορφίνης, των διαφόρων μορφών οπίου και άλλων ναρκωτικών;... Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν οι άνθρωποι δε ζούσαν σε τόσο μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στη συνείδησή τους και στις πράξεις τους". Μέσα από την αφήγηση της ιστορίας ενός πραγματικού ταλέντου, το οποίο πνίγεται από το οινόπνευμα, ο Τολστόι θέλει να ανάγει το ζήτημα στο επίπεδο της προσωπικής ηθικής. Στο κείμενό του απαντούν οι Ζολά, Δουμάς υιός, Ντωντέ και Σαρκό, απαντήσεις που συνεισφέρουν κι αυτές σε μια ωφέλιμη πολεμική.

Αν ο Σαίξπηρ είναι όλα αυτά που ο Τολστόι απέδειξε ότι είναι, πώς γίνεται να τον θαυμάζουν όλοι; Προφανώς η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι ένα είδος μαζικής ύπνωσης ή "επιδημικής υποβολής". Τζώρτζ Όργουελ Η εξίσωση μοιάζει απλή: πάντα όταν μια λογοτεχνική αυθεντία λοιδορείται από μια άλλη έχουμε ένα λογοτεχνικό γεγονός. Το κείμενο του Τολστόι "Για τον Σαίξπηρ και το δράμα" δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο που αμφισβητούσε τον Άγγλο βάρδο, θεωρείται όμως από τα σπουδαιότερα. Πριν από τον Τολστόι, τον Σαίξπηρ είχαν επικρίνει αυστηρότατα και άλλοι. Ανάμεσά τους...

Δύο άνδρες, ένας εύπορος έμπορος κι ο υπηρέτης του, στη διάρκεια ενός κοντινού ταξιδιού, χάνονται στις χιονισμένες εκτάσεις κάποιας ρωσικής επαρχίας. Αντιμέτωποι με τους κινδύνους που κρύβει η μανιασμένη φύση, ξεδιπλώνουν το χαρακτήρα τους κι αναλογίζονται τις επιλογές που έκαναν στη ζωή τους και που, σε μεγάλο βαθμό, καθορίζονται από την τάξη στην οποία ανήκουν. Ο Λέων Τολστόι, μέσα από το έργο "Αφέντης και υπηρέτης", καρπό της ύστερης δημιουργίας του, μας δίνει ένα διεισδυτικό ψυχογράφημα με αναπόφευκτες πολιτικές προεκτάσεις, το οποίο, χάρη στους διαυγείς συμβολισμούς το...

Ο οδηγός είναι μόνος του, μονάχος τρέχει στον χιονιά, μόνος πηγαίνει με το έλκηθρο, μονάχος του στην ερημιά. Το εξαιρετικό διήγημα του Λέοντος Τολστόι "Αφέντης και δούλος" διασκευάζεται για το θέατρο από τον Γιώργο Νανούρη, για τις ανάγκες της παράστασης που ανέβηκε σε σκηνοθεσία του ίδιου, στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου, στην Αθήνα, τον Φεβρουάριο του 2017.

Η Ματριόνα κατάλαβε αμέσως ότι ο σύζυγός της μύριζε οινόπνευμα. "Ορίστε, γλεντοκόπαγε", σκέφτηκε. Κι όταν είδε πως ήταν χωρίς πανωφόρι -φορούσε μόνο το χιτώνιο- χωρίς δέμα και στεκόταν εκεί βουβός και ντροπιασμένος, η καρδιά της πήγε να σπάσει από την απογοήτευση. "Τα ήπιε τα λεφτά", σκέφτηκε, "και τα γλέντησε με κάποιον άχρηστο παρέα, τον οποίο μου τον κουβάλησε και στο σπίτι".

"Την αγάπη προς τη γυναίκα, ο Λιέβιν όχι μονάχα δε μπορούσε να τη φανταστεί χωρίς τον γάμο, μα καθώς σκεφτόταν τα ζητήματα αυτά, πρωτύτερα φανταζόταν την οικογένεια και μετά πια τη γυναίκα, που θα του έδινε την οικογένεια. Και οι αντιλήψεις του για τον γάμο, γι' αυτό τον λόγο, δεν έμοιαζαν καθόλου με τις αντιλήψεις της πλειονότητας των γνωριμιών του, για τους οποίους ο γάμος ήταν μία από τις πολλές και διάφορες κοινές, βιοτικές υποθέσεις. Για τον Λιέβιν ήταν η κυριότερη υπόθεση της ζωής του, που από αυτήν εξαρτιόταν όλη της η ευτυχία. Και τώρα έπρεπε να παραιτηθεί από κάθε...

"Μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου, μέσα στην απεραντοσύνη της ύλης, μέσα στην απεραντοσύνη του χώρου, ξεχωρίζει μία φουσκίτσα, ένας οργανισμός, και η φουσκίτσα αυτή επιβιώνει για λίγο και μετά σκάει, και η φουσκίτσα αυτή είμαι εγώ". Αυτό ήταν μια βασανιστική ψευτιά, όμως ήταν το μοναδικό, το τελευταίο συμπέρασμα αιώνων μόχθου της ανθρώπινης σκέψης προς την κατεύθυνση αυτή. Ήταν εκείνη η τελευταία δοξασία, που πάνω σ' αυτή στηρίζονταν, σ' όλους σχεδόν τους κλάδους, όλες οι αναζητήσεις της ανθρώπινης σκέψης. Ήταν η επικρατέστερη άποψη, κι ο Λιέβιν, βλέποντάς την σαν πιο ξ...

Ήμασταν στα 1872. Ήταν μια πολύ περίεργη στιγμή της ζωής μου. Είχα πάψει πια να 'μαι νέος, είχα απορρίψει την παλιά μου ζωή, την άσκοπα σπαταλημένη σε διασκεδάσεις, κι ήθελα να ζήσω αληθινά. Πώς όμως; Δεν είχα πίστη, δεν είχα αγαπήσει κι αγαπηθεί αληθινά... Τότε την είδα για πρώτη φορά από μακριά. Λέγαν πως ήταν η ομορφότερη γυναίκα της Πετρούπολης. Εμένα μου φάνηκε πως κουβάλαγε πάνω της κάτι Μεγάλο, Μοιραίο. Με κοιτάξε και μου φάνηκε πως έψαχνε ό,τι κι εγώ: το Απόλυτο. Άρχισα να τη σκέφτομαι συχνά. Σαν ένα πρόσωπο που μπορούσα να του μιλώ όταν κανείς δε με καταλάβαινε. Σα...

Η Άννα Καρένινα είναι η άτυχη ηρωίδα της πιο σπαραχτικής ερωτικής τραγωδίας. Ποιος τη γνώρισε και δεν τη συμπάθησε σα φίλη του, σαν αδερφή του, σαν ένα πολύ αγαπητό του πρόσωπο; Ποιος θα τη γνωρίσει και δε θα χαρεί στις χαρές της και δε θα λυπηθεί στις λύπες της; Ποιος δε θα ήθελε να τη γλυτώσει τη στερνή στιγμή μπροστά στον ψυχρό τροχό του μοιραίου τραίνου που σύντριψε το περήφανο, το αγγελικό κεφάλι της; Ποιος δε θα κλάψει για τη σκληρή μοίρα της, για τον άδικο χαμό της από μια παρεξήγηση, και ποιος δε θα τα βάλει με τον Τολστόη γιατί σκότωσε την ηρωίδα του μ' ένα τόσο σκ...