Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τις ράγιες που "οδηγούν" σε μια καινούρια ζωή κοιτάει κάθε μέρα από το παράθυρό της η δεκάχρονη Σάσα. Το Κουκούτσι, όπως τη φωνάζει ο πατέρας της, αναζητά απαντήσεις σε χιλιάδες ερωτήματα που ξεφυτρώνουν κάθε λίγο και λιγάκι σαν μανιταράκια στο κεφάλι της. Ποιος θα της λύσει τις απορίες; Η μαμά της και η Ντούνια, που δουλεύει χρόνια στο σπίτι τους, δεν έχουν πολλή υπομονή για εξηγήσεις. Μόνη της ελπίδα ο πατέρας της που την ακούει προσεκτικά και στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του της εξηγεί όσα εκείνη διψάει να μάθει. Ο Σουσάμης -έτσι τον φωνάζει η κόρη του- είναι γιατρός κ...

Λίγο πριν από τον πόλεμο του 1940, κάπου στο Μαρούσι, ζει με τους γονείς της η Ελευθερία, ένα δεκάχρονο κορίτσι, που τα δίδυμα μικρότερα αδέρφια της φωνάζουν Λέτρω και όταν θυμώνουν μαζί της πλασμώδιο του Λαβεράν. Απεχθάνεται το νοικοκυριό και τις "γυναικείες" δουλειές, ενώ τρελαίνεται για ό,τι δεν εγκρίνει ο πατέρας της: Διαβάζει με μανία βιβλία, ανυπομονεί να δει θέατρο, ρίχνει κλεφτές ματιές στην εφημερίδα, εύχεται κάποτε να μοιάσει στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Στο πάνω πάτωμα του σπιτιού τους ο κύριος Μαρσέλ, ένας Γάλλος που ζει μόνιμα στην Ελλάδα, έχει υπό την προστασ...

ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ; είναι η συνθηματική ερώτηση που ανταλλάσσουν μεταξύ τους η Μέλια και η Μυρτώ λίγο πριν κοιμηθούν. Δυο μικρές αδερφές που ζουν σ’ ένα νησί του Αιγαίου το 1936 ακούνε τον παππού τους να τους μιλάει ώρες ατέλειωτες για τους «αρχαίους» του, ανυπομονούν να ανταμώσουν με τους φίλους και τις φίλες τους από τα τσαρδάκια σαν έρχεται το καλοκαίρι, μα πάνω απ’ όλα τρελαίνονται με τις μαγικές ιστορίες του καπλανιού που τους διηγείται ο ξάδερφός τους ο Νίκος, φοιτητής από την Αθήνα. Το καπλάνι -όπως το λένε στο νησί-, ένας βαλσαμωμένος τίγρης, που βρίσκεται κλειδωμένο μ...

27 Οκτωβρίου 1940: θα τη θυμάται αυτή τη μέρα ο Πέτρος που πέθανε το τριζόνι του. Θα τη θυμάται γιατί την επομένη ακούει τη φωνή της μητέρας του να του λέει: "Σήκω..., έγινε πόλεμος. Δεν ακούς τις σειρήνες;" Όταν ο πόλεμος έφτασε στο κατώφλι της Ελλάδας, ο Πέτρος ήταν εννιά χρονών, είχε μια χελώνα για κατοικίδιο, αγαπούσε με πάθος τις αμερικάνικες ταινίες και γνώριζε τον πόλεμο μόνο μέσα από τα βιβλία του. Τώρα όμως τον βιώνει κάθε μέρα, μαζί με τους γονείς του, τον παππού του και τη μεγαλύτερη αδελφή του, την Αντιγόνη, αρχίζοντας έναν μεγάλο περίπατο, μια βόλτα στην Αθήνα...

Τα "Σπανιόλικα παπούτσια" της Άλκης Ζέη, κείμενα με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο (πολιτικό και υπαρξιακό), συνιστούν μια σειρά αυθεντικών ιστοριών που άνετα θα τις χαρακτήριζε κανείς ως διηγήματα. Δημιουργοί που έχει κλείσει ο επίγειος κύκλος τους, όπως η Διδώ Σωτηρίου, ο Γιώργος Σεβαστίκογλου, ο Νίκος Καββαδίας, ο Πέλος Κατσέλης, ο Κάρολος Κουν, η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Γιάννης Τσαρούχης και πολλοί άλλοι, στοιχειώνουν τις σελίδες των Σπανιόλικων παπουτσιών ως ήρωες μιας αφηγηματικής τοιχογραφίας. Με τον ανεπανάληπτο συγγραφικό της τρόπο η Άλκη Ζέη αποτυπώνει σε ολ...

Η Ζωρζ Σαρή είναι μια από τις πρωτοπόρες συγγραφείς παιδικών και νεανικών βιβλίων και το έργο της αποτελεί σταθμό στον χώρο της λογοτεχνίας για παιδιά και για νέους. Έχει αναθρέψει πνευματικά πολλές γενιές παιδιών από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα και θα εξακολουθεί να συμβάλλει στην ολόπλευρη καλλιέργειά τους για πολλά ακόμη χρόνια. Το βιβλίο αυτό περιέχει τα κείμενα των ανακοινώσεων της ημερίδας που οργάνωσε τον περασμένο Μάιο το Εργαστήριο Τέχνης και Λόγου του Τομέα Ανθρωπιστικών Σπουδών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών με α...

Το γέλιο της, το ανάστημά της, η φωνή της, η φωτεινότητα του προσώπου της, η γοητεία της, η υψωμένη της γροθιά... Στο σινεμά, στο θέατρο, στα τραγούδια, στους δρόμους των μεγαλουπόλεων όπου διαδήλωνε... [...] Στις 6 Μαρτίου 1994 μια λαοθάλασσα θαυμαστών και φίλων αποχαιρέτησαν τη φλογερή Ελληνίδα. Με αφορμή τη συμπλήρωση 15 χρόνων από εκείνο το ύστατο "χαίρε", ο Ε.Τ. ξεδιπλώνει το λεύκωμα της ζωής της. Πλούσιο φωτογραφικό υλικό και μαρτυρίες ανθρώπων που τη γνώρισαν από κοντά συνθέτουν τη μεγάλη διαδρομή και την πολύπλευρη προσωπικότητα της Μελίνας. Για τη γυναίκα Μελ...

Με μια ιστορία που θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για σενάριο, μια έμφυτη γοητεία που θα τον καθιστούσε ιδανικό πρωταγωνιστή κι ένα πάθος που όρισε το δρόμο του στη ζωή και την τέχνη, ο Μάνος Ζαχαρίας είναι ένας δημιουργός, που στην Ελλάδα τουλάχιστον, αποτελεί ένα πρόσωπο σχεδόν μυθικό. Ο άνθρωπος που βοήθησε τον ελληνικό κινηματογράφο να αποκτήσει νομικό πλαίσιο και οντότητα μέσα από την άοκνη δουλειά του στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη ως σύμβουλος κινηματογραφίας, ο αντιστασιακός κινηματογραφιστής του ΕΛΑΣ, ο μέχρι πρόσφατα σύμβουλος του προέδρου της ΕΡΤ είναι γνωσ...

"Και πώς να γράψω την αρχήν, πώς να την τελειώσω; Αφήγησιν πανέμορφην, ερωτικήν, μεγάλην." Σκέφτομαι εκείνες τις ιπποτικές μυθιστορίες με τους μεγάλους έρωτες, τις περιπέτειες, όταν οι εραστές χάνονται και αναζητούνται διασχίζοντας τον κόσμο. Έτσι, βέβαια, κι η Ελένη φτάνει στα πέρατα της γης για να ξανασμίξει με τον μυθικό αρραβωνιαστικό. Μονάχα που οι σημερινοί ήρωες δεν έχουν να παλέψουν με δράκοντες και με καστρόπυργους, αλλά με τις συμπληγάδες της Ιστορίας. Αυτή ορίζει τη μοίρα τους, ρυθμίζει και τις ερωτικές συμπεριφορές, πλάθει πρότυπα ή θαμπώνει τη λάμψη των ανθρώπω...

Οι μελέτες του συλλογικού αυτού τόμου ανιχνεύουν με ποικίλους τρόπους την έννοια της φιλαναγνωσίας και αναφέρονται στην πολύπλευρη αξιοποίηση του λογοτεχνικού βιβλίου στο σχολείο. Οι συνεργάτες του τόμου, πανεπιστημιακοί καθηγητές, εκπαιδευτικοί και γνωστοί συγγραφείς λογοτεχνίας για παιδιά και νέους, παρουσιάζουν με τρόπο πολυφωνικό, θεωρητικό αλλά και πρακτικό, ζητήματα που αφορούν τη διαχρονική γοητεία της λογοτεχνίας, τα παιδιά ως αναγνώστες, τη συμβολή του σχολείου και της οικογένειας στην ενεργοποίηση της φιλαναγνωστικής διάθεσης των μαθητών. Στον τόμο περιλαμβάνο...

Ένας αλλιώτικος παππούς κι ένας δεκάχρονος εγγονός, ο Αντώνης. Ο παππούς, συνταξιούχος ηθοποιός, γύρω στα ογδόντα, πληθωρικός σε συναισθήματα, γνώσεις και εμπειρίες και με ιδιαίτερες συνήθειες, εξάπτει τη φαντασία του Αντώνη με τις ιστορίες που του διηγείται από τη ζωή του. Όλα αυτά του Αντώνη του φαίνονται τόσο υπερβολικά και απίστευτα που αναρωτιέται: αλήθεια, ψέματα; Μια τρυφερή σχέση παππού και εγγονού, όπου μέσα από τα γεγονότα αναδεικνύεται η προσπάθεια του αγοριού να κατανοήσει τον παππού και να τον κάνει να νιώθει περήφανος για κείνον.

Παρόλο που πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που ήμασταν παιδιά, θυμόμαστε κι η Ζωρζ κι εγώ ένα σωρό λεπτομέρειες της παιδικής ζωής μας και κάθε φορά που βρισκόμαστε όλο και κάτι θα έχουμε να πούμε για τα δυο κοριτσάκια, τις αχώριστες φίλες μα και τις τόσο διαφορετικές. Μπορεί να περάσαμε δύσκολα χρόνια πολέμου και κατοχής, να πεινάσαμε, να κρυώσαμε, να φοβηθήκαμε, μα οι στιγμές που ζούσαμε ήτανε τόσο δυνατές, τόσο γεμάτες. Κι αν τώρα γράφουμε αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια, είναι γιατί κάποια συναισθήματα είναι κοινά σ' όλα τα παιδιά όλων των εποχών.

Η Φλάβια, η μητέρα της Άνα-Μάρτας, ζει κλεισμένη στο δωμάτιό της, κλειδωμένη στο παρελθόν της, απόμακρη και αδιάφορη... Η Άνα-Μάρτα νιώθει πως στο σπίτι της υπάρχει ένα μεγάλο μυστικό... Προσπαθεί να λύσει το μυστήριο... Η Άνα-Μάρτα πιστεύει πως η Φλάβια δεν είναι η πραγματική της μητέρα, γιατί νιώθει πως δεν την αγαπάει. Η αποκάλυψη όμως του μυστικού θα ανατρέψει την εικόνα που είχε η Άνα-Μάρτα για τη μητέρα της...

Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε με την ευκαιρία της τιμητικής εκδήλωσης για τον Μάνο Ζαχαρία και το έργο του από το 45ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη από 19 έως 28 Νοεμβρίου 2004. Κατά την τιμητική βραδιά προβλήθηκε η ταινία του σκηνοθέτη "Ένας από το εκτελεστικό απόσπασμα". Περιέχονται τα κείμενα: - Μιχάλης Δημόπουλος, Γιώργος Μπράμος, "Μάνος Ζαχαρίας, ένας σκηνοθέτης παθιασμένος με την Ελλάδα" (εισαγωγή) - Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, "Μάνος Ζαχαρίας, ένας στρατευμένος κινηματογραφιστής" - Κώστας Βρεττάκος, "Ο Μάνος του κινηματογρά...

[...] Μισό αιώνα καλύπτει η αδιάλειπτη παρουσία του Κέδρου: 1954-2004. Πενήντα δημιουργικά χρόνια στα οποία διακρίνονται τρεις χρονολογίες που υπήρξαν σταθμοί στην εξέλιξή του. Οι δύο πρώτες αποτελούν ταυτόχρονα σταθμούς και για την πρόσφατη ιστορία μας: η διδακτορία του 1967 και η μεταπολίτευση του 1974. Η τρίτη, το 1985, είναι επίσης μια χρονιά μετάβασης με τη μεταβίβαση της ιδιοκτησίας του Κέδρου από τη Νανά Καλλιανέση στους σημερινούς εκδότες. Πρόσωπα και περιστατικά από τα χρόνια αυτά ζωντανεύουν στον συλλογικό επετειακό μας τόμο. Όλα τα στοιχεία έχουν αντληθεί αποκλε...

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει παιδική ηλικία και δεν είναι λίγοι οι ηλικιωμένοι που αναγνωρίζουν πως ό,τι καλύτερο έζησαν είναι τα χρόνια της ηλικίας αυτής. Συχνά, μάλιστα, μπροστά σε θεαματικά ώριμες καλλιτεχνικές και πολιτικές καριέρες, αισθανόμαστε να τους δημιουργείται μια άλλη προοπτική ή ακόμα και να αθωώνονται οι δημιουργοί τους, μόλις πληροφορούμαστε τα παιδικά τους χρόνια. Με πλοηγό το στίχο του Γιώργου Σαραντάρη "Κατάγομαι από τα παιδικά μου χρόνια/ όπως από μια χώρα", σκεφτήκαμε πως μια έρευνα με θέμα αποκλειστικά τις αναμνήσεις από την παιδική ηλικία δημι...

Κωνσταντίνα! Κωνσταντίνα! Κωνσταντίνα! Κωνσταντίνα! Και έλεγε ότι δε θα ακούσει σήμερα τη γιαγιά της και τις τρεις αχώριστες φίλες της. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Ε, βέβαια, πού να καταλάβουν αυτές από εφηβεία, που είναι της γενιάς της Κατοχής! "Μα δεν πήρες είδηση τίποτα;" ρωτάει και ξαναρωτάει η γιαγιά. "Όχι τίποτα." Είχε τόσο χαρεί για την καινούρια τους ζωή στη Γερμανία, που ούτε της πέρασε απ' το νου πως οι γονείς της μια μέρα θα χώριζαν. Κι ακόμη χειρότερα: ότι θα την έστελναν πίσω στην Ελλάδα να ζήσει με τη γιαγιά της για κάποιο διάστημα. [...]

Με παζαρεύουν τα εγγόνια μου για το πόσο θα ζήσω ακόμα. -Δέκα χρόνια, είστε ευχαριστημένα; Η εγγονή μου επιμένει στα δεκαπέντε. Τελικά συμβιβαζόμαστε στα δεκατρία. Είναι κρίμα, λέει, αφού θα πατήσω τον εικοστό πρώτο αιώνα, να μην έχω καιρό μποστά μου να τους δω να μεγαλώνουν. Βέβαια και είναι κρίμα. Μήπως είναι στο χέρι μου; Η πρώτη φορά που αντίκρισα γραμμένο το 2000 ήτανε το Δεκέμβρη του 1990. Μόλις είχε φύγει ο Γιώργος για πάντα. Μου είχε αφήσει εντολή μην τύχει και δεν ανανεώσω την κάρτα παραμονής στη Γαλλία, παρόλο που θα μου ήταν άχρηστη αφού εδώ και χρόνια είχαμε γυρ...