Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε με την ευκαιρία της τιμητικής εκδήλωσης για τον Μάνο Ζαχαρία και το έργο του από το 45ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη από 19 έως 28 Νοεμβρίου 2004. Κατά την τιμητική βραδιά προβλήθηκε η ταινία του σκηνοθέτη "Ένας από το εκτελεστικό απόσπασμα". Περιέχονται τα κείμενα: - Μιχάλης Δημόπουλος, Γιώργος Μπράμος, "Μάνος Ζαχαρίας, ένας σκηνοθέτης παθιασμένος με την Ελλάδα" (εισαγωγή) - Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, "Μάνος Ζαχαρίας, ένας στρατευμένος κινηματογραφιστής" - Κώστας Βρεττάκος, "Ο Μάνος του κινηματογρά...

Με μια ιστορία που θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για σενάριο, μια έμφυτη γοητεία που θα τον καθιστούσε ιδανικό πρωταγωνιστή κι ένα πάθος που όρισε το δρόμο του στη ζωή και την τέχνη, ο Μάνος Ζαχαρίας είναι ένας δημιουργός, που στην Ελλάδα τουλάχιστον, αποτελεί ένα πρόσωπο σχεδόν μυθικό. Ο άνθρωπος που βοήθησε τον ελληνικό κινηματογράφο να αποκτήσει νομικό πλαίσιο και οντότητα μέσα από την άοκνη δουλειά του στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη ως σύμβουλος κινηματογραφίας, ο αντιστασιακός κινηματογραφιστής του ΕΛΑΣ, ο μέχρι πρόσφατα σύμβουλος του προέδρου της ΕΡΤ είναι γνωσ...

Μνήμη και πολλή αγάπη χρειάστηκε για να γράψω την ιστορία της ζωής μου. Στο μυθιστόρημα μπορείς να λες ό,τι φαντάζεσαι, να κινείς τους ήρωές σου όπως θέλεις, να τους βάζεις να λένε ό,τι σκέφτεσαι εσύ. Όταν όμως τα πρόσωπα είναι αληθινά, δεν γίνεται ούτε τοσοδά να λαθέψεις, μια και κανείς τους δεν μπορεί πια να σε επιβεβαιώσει ή να σε διαψεύσει. Ευτυχώς που υπάρχει η αδελφή μου και η μνήμη της είναι αλάνθαστη και η ζωή της μπλέκεται με τη δική μου. Μόλις διάβασε αυτά που έγραψα μου είπε: "Έτσι ζήσαμε, έτσι ήταν αυτοί που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε". "Τώρα" της λέω, "που ξαναθυμ...

Μνήμη και πολλή αγάπη χρειάστηκε για να γράψω την ιστορία της ζωής μου. Στο μυθιστόρημα μπορείς να λες ό,τι φαντάζεσαι, να κινείς τους ήρωές σου όπως θέλεις, να τους βάζεις να λένε ό,τι σκέφτεσαι εσύ. Όταν όμως τα πρόσωπα είναι αληθινά, δεν γίνεται ούτε τοσοδά να λαθέψεις, μια και κανείς τους δεν μπορεί πια να σε επιβεβαιώσει ή να σε διαψεύσει. Ευτυχώς που υπάρχει η αδελφή μου και η μνήμη της είναι αλάνθαστη και η ζωή της μπλέκεται με τη δική μου. Μόλις διάβασε αυτά που έγραψα μου είπε: "Έτσι ζήσαμε, έτσι ήταν αυτοί που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε". "Τώρα" της λέω, "που ξαναθυμ...

Το γέλιο της, το ανάστημά της, η φωνή της, η φωτεινότητα του προσώπου της, η γοητεία της, η υψωμένη της γροθιά... Στο σινεμά, στο θέατρο, στα τραγούδια, στους δρόμους των μεγαλουπόλεων όπου διαδήλωνε... [...] Στις 6 Μαρτίου 1994 μια λαοθάλασσα θαυμαστών και φίλων αποχαιρέτησαν τη φλογερή Ελληνίδα. Με αφορμή τη συμπλήρωση 15 χρόνων από εκείνο το ύστατο "χαίρε", ο Ε.Τ. ξεδιπλώνει το λεύκωμα της ζωής της. Πλούσιο φωτογραφικό υλικό και μαρτυρίες ανθρώπων που τη γνώρισαν από κοντά συνθέτουν τη μεγάλη διαδρομή και την πολύπλευρη προσωπικότητα της Μελίνας. Για τη γυναίκα Μελ...

Ο Μάνος ελπίζει σήμερα που είναι Κυριακή και μάλιστα έχει και λιακάδα να γίνει κάτι αλλιώτικο. Καθώς περνάει η μέρα και έρχεται το βράδυ χωρίς να γίνει κάτι συνταρακτικό, μάλλον απογοητεύεται. Όμως, η φαντασία, τα όνειρά μας και τα πράγματα που μας αρέσουν περισσότερο μπορούν να κάνουν όλες τις Κυριακές του Απρίλη διασκεδαστικές.

Αντλώντας υλικό από την επιστημονική ημερίδα και την έκθεση που διοργάνωσε το Ίδρυμα της Βουλής τον Οκτώβριο του 2018, στενή κι’ αδιάβατος, τραχεία η οδός - Νίκος Πλουμπίδης, 1902-1954, ο τόμος παρουσιάζει μια σύνθετη εικόνα του Πλουμπίδη μέσα από την πολιτική δράση του καθώς και μέσα από τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Ο Χάρης Αθανασιάδης αναφέρεται στην πρώιμη συνδικαλιστική του δράση από τη θέση του δασκάλου, ενώ ο Γιώργος Μαργαρίτης στην οργάνωση της γενικής απεργίας ενάντια στην πολιτική επιστράτευση στις 5 Μαρτίου 1943. Η Ιωάννα Παπαθανασίου μιλά για τη ζωή στην πόλ...

Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει! Και μάλιστα μιλάει. Μόνο όμως με τον Γιάννη και την Ειρήνη, ή αλλιώς τον Βάνια και την Ίρα, δυο αδέλφια που ζουν με τους γονείς τους εξόριστοι στη Μόσχα. Ένα πάνινο γαϊδουράκι, δώρο του θείου Πλάτωνα από την Ελλάδα, με ένα φερμουάρ στο στήθος που κρύβει μέσα μια κόκκινη καραμέλα, την καρδιά του, γίνεται ο αχώριστος φίλος των παιδιών στον οποίο λένε όλα τα μυστικά και τις σκέψεις τους. Με αρχηγό την πανέξυπνη και σοφή Ίρα καταστρώνουν ένα μεγάλο σχέδιο. Στην πορεία όμως θα αλλάξουν γνώμη... "Η Άλκη Ζέη δεν ξεχνάει ποτέ το παιδί. Δεν ξεχνάει...

27 Οκτωβρίου 1940: θα τη θυμάται αυτή τη μέρα ο Πέτρος γιατί πέθανε το τριζόνι του. Θα τη θυμάται γιατί την επομένη ακούει τη φωνή της μητέρας του να λέει: "Σήκω... έγινε πόλεμος. δεν ακούς τις σειρήνες;" Όταν οι Ιταλοί έφτασαν στο κατώφλι της Ελλάδας, ο Πέτρος ήταν εννιά χρονών, είχε μια χελώνα για κατοικίδιο, αγαπούσε με πάθος τις αμερικάνικες ταινίες και γνώριζε τον πόλεμο μόνο μέσα από τα βιβλία. Τώρα όμως τον βιώνει κάθε μέρα, μαζί με τους γονείς του, τον παππού του και τη μεγαλύτερη αδελφή του, την Αντιγόνη, αρχίζοντας έναν μεγάλο περίπατο - μια βόλτα στην Αθήνα της...

27 Οκτωβρίου 1940: θα τη θυμάται αυτή τη μέρα ο Πέτρος που πέθανε το τριζόνι του. Θα τη θυμάται γιατί την επομένη ακούει τη φωνή της μητέρας του να του λέει: "Σήκω..., έγινε πόλεμος. Δεν ακούς τις σειρήνες;" Όταν ο πόλεμος έφτασε στο κατώφλι της Ελλάδας, ο Πέτρος ήταν εννιά χρονών, είχε μια χελώνα για κατοικίδιο, αγαπούσε με πάθος τις αμερικάνικες ταινίες και γνώριζε τον πόλεμο μόνο μέσα από τα βιβλία του. Τώρα όμως τον βιώνει κάθε μέρα, μαζί με τους γονείς του, τον παππού του και τη μεγαλύτερη αδελφή του, την Αντιγόνη, αρχίζοντας έναν μεγάλο περίπατο, μια βόλτα στην Αθήνα...

Ο Μικρός πρίγκιπας, το γνωστότερο έργο του Γάλλου συγγραφέα και πιλότου Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί, έχει μεταφραστεί σε πάνω από 250 γλώσσες. Έχει συμπεριληφθεί στη λίστα με τα σημαντικότερα βιβλία του 20ού αιώνα που συνέταξε το 1999 η εφημερίδα Le Monde, ενώ ψηφίστηκε ως το καλύτερο βιβλίο του 20ού αιώνα στη Γαλλία. Στην πασίγνωστη πλέον ιστορία, ο αφηγητής πέφτει με το αεροπλάνο του –που έχει πάθει βλάβη– στην έρημο. Εκεί συναντά τον μικρό πρίγκιπα, ένα ασυνήθιστο παιδί, γνωρίζονται και γίνονται φίλοι. Ο καινούριος του φίλος σιγά σιγά του διηγείται την επίσκεψή του σε άλλο...

Το ανθρωπάκι μου όμως δεν έμοιαζε χαμένο ούτε τρομαγμένο ούτε πεθαμένο από την κούραση, την πείνα και τη δίψα. Δεν έμοιαζε καθόλου με χαμένο παιδί μέσα στην έρημο, μίλια και μίλια μακριά από τον κόσμο. Όταν επιτέλους βρήκα τη λαλιά μου, κατάφερα να ψελλίσω: - Μα... τι γυρεύεις εδώ πέρα; Τότε μου ξανάπε λέξη λέξη σαν να μιλούσε για κάτι πολύ σοβαρό: - Σας παρακαλώ... ζωγράφισέ μου ένα προβατάκι...

Ένας αλλιώτικος παππούς κι ένας δεκάχρονος εγγονός, ο Αντώνης. Ο παππούς, συνταξιούχος ηθοποιός, γύρω στα ογδόντα, πληθωρικός σε συναισθήματα, γνώσεις και εμπειρίες και με ιδιαίτερες συνήθειες, εξάπτει τη φαντασία του Αντώνη με τις ιστορίες που του διηγείται από τη ζωή του. Όλα αυτά του Αντώνη του φαίνονται τόσο υπερβολικά και απίστευτα που αναρωτιέται: αλήθεια, ψέματα; Μια τρυφερή σχέση παππού και εγγονού, όπου μέσα από τα γεγονότα αναδεικνύεται η προσπάθεια του αγοριού να κατανοήσει τον παππού και να τον κάνει να νιώθει περήφανος για κείνον.