Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ταξιδεύαμε συνέχεια και ας φυσούσε από παντού. Ακούγαμε τις φωνές του Έλενου και της όμορφης Ελένης μέσα από τους ψηλούς τοίχους της Τροίας. Μπαίναμε στις στεριές της Πηνελόπης και αμπαρώναμε πίσω μας μια Ελλάδα άλλη. Μια Ελλάδα που δεν υπήρχε ποτέ. Σκαμπανεβάζαμε τα άστρα ώσπου να χάνονταν αντίκρυ στα διχαλωτά βουνά της Ανδρομάχης. Οι άνθρωποι σταματούσαν ανάλογα με τα φεγγάρια ή τους ανέμους και χάνονταν ξανά ανάμεσα στις ατελείωτες νύχτες. Σαν κουρασμένες πυγολαμπίδες. Με τον Αινεία κουβαλούσαμε το απόσταγμα του κρασιού και αγκαλιάζαμε τη σελήνη σαν γυναίκα. Χτυ...

ΠΟΙΗΤΕΣ ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ (...) Αυτή η ανθολογία είναι η φωνή του, μια βοή στα αυτιά εκείνων που δεν επιθυμούν να την ακούσουν και δεν την άκουσαν ποτέ. Φωνάζει, ακούστε με, υπάρχω ακόμα, έθαψα τους νεκρούς μου και προσεύχομαι μπροστά στο ναό της αιωνιότητας. Βαδίζω μόνη περήφανα, σηκώνοντας το σταυρό μου, περιφρονώντας όλες τις εχθρικές Κασσάνδρες των καιρών...

Ακροκεραύνια. Σαρανταπληγωμένα. Γραμμές των βράχων που διαγράφονται και υψώνονται στον αστράγαλο των άστρων. Ταξιδεύουν με τον άνεμο και καταγράφουν τους κραδασμούς των μύθων. Ακροκεραύνια. Σταυρωμένα με κόκκαλα. Μουσκεμένα στον ιδρώτα. Στάζουν στο κορμί μου.

Αρμύρισε η λιμνοθάλασσά μου ξανά. Πλημμύρισε και βγήκε στη στεριά. Καΐκια βουτηγμένα στη μήτρα του χάροντα. Λιμάνι των θρύλων, χαμένο στην ομίχλη των χαλασμάτων, που κρατάνε ακόμα αιχμάλωτο τον ήλιο του τόπου μου. Και εμείς να κουρνιάζουμε στα αμπάρια του βυθού, σαν χιλιάδες σύγχρονες μάρες, υψώνοντας πανιά στους ανέμους.