Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όταν τελικά το φεγγάρι βγήκε, ήταν μια θολή, κρύα σελήνη, κρυμμένη μέσα στις νεφέλες της. Μαζί της ήρθε και το κτήνος, να του τσακίσει τα κόκκαλα και να τα κάνει δικά του, να φάει τη σάρκα του για να την κάνει δική του, και να λιώσει την ψυχή του μέσα σε ένα σκοτεινό πηγάδι μίσους και ζωώδους οργής. Ο λυκάνθρωπος ήρθε και ένοιωθε πιο δυνατός από τις περασμένες νύχτες, πιο άγριος και θανάσιμος. Το ουρλιαχτό του χαιρετήθηκε με ζητωκραυγές από τους υπερασπιστές των τειχών που ήδη είχαν αρχίσει να απωθούν την επίθεση. Ταυτόχρονα, τα δέντρα του δάσους υποχώρησαν, σαν για να ξερά...

Έχετε μεγαλώσει με ιστορίες για μυθικά πλάσματα; Για δράκους, νεράιδες, κύκλωπες, νύμφες; Ονειρεύεστε να συναντάτε μέσα στα δάση γιγάντιους κύκλωπες, να ταξιδεύετε στις πλάτες δράκων, νύμφες που προσπαθούν να σας αποπλανήσουν, γοργόνες που προσπαθούν να σας μαγέψουν, να τρέχετε δίπλα σε Κενταύρους, να κυνηγάτε μαζί με Μινώταυρους; Είναι τα όνειρά σας γεμάτα με μυθικά πλάσματα, ενός μαγικού κόσμου; Ζείτε σε ένα πολύχρωμο κόσμο, μακριά από το άθλιο γκρίζο της πραγματικότητας; Αν ναι, αυτή είναι η σωστή ανθολογία για εσάς!

(συνέχεια από τον προηγούμενο τόμο) ... Ένιωθε το κρύο να διαπερνά τα κόκαλα του. Η θερμοκρασία έπεφτε πιο γρήγορα από ότι άντεχε. Δεν τον ένοιαζε όμως. Πατρίδα είναι όπου ζεις. Και αυτός βρίσκονταν στην δικιά του πατρίδα, στα άστρα. Ήταν σπίτι. Και το σπίτι του ήταν τεράστιο και φωτεινό. Εκεί στο βάθος του ορίζοντα, βρίσκονταν ο μακρινός ήλιος, που προσπαθούσε μάταια να τον ζεστάνει, στέλνοντας τη χρυσωπή λάμψη του επάνω στους πάγους μεθανίου. Για μια στιγμή νόμιζε ότι από την αντανάκλαση απλώθηκε στον ουρανό, σαν πέπλο, ένα ουράνιο τόξο, με χρώματα που δεν είχε ξαναδεί, κ...

Η μελωδία της άρπας του Απόλλωνα που άλλαζε, έβγαλε τον Δρύοπα από τις σκέψεις του. Πιο ψηλά σε έναν πυργίσκο την είδε. Έμοιαζε σαν να ήταν η ίδια η θεά του φεγγαριού, με το μεγάλο της τόξο και το κοντό της χιτώνα. Ήταν μόνο μια ματιά που τόλμησε να της ρίξει, αλλά ήταν αρκετή. Η θεά είχε το ίδιο παγερό βλέμμα με τον αδερφό της. Η άρπα σταμάτησε απότομα και οι δύο θεοί, χωρίς να ανταλλάξουν ούτε βλέμμα, πήδησαν από τις πολεμίστρες, περίπου χίλια πεντακόσια μέτρα στο κενό, στη μάχη που μαινόταν κάτω. Ο Δρύοπας και η Αριστονίκη έμειναν να κοιτούν. Το θέαμα άξιζε την αναμονή....