Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η καθημερινή ζωή στην Ελλάδα δεν κυριαρχείται από έναν άτεγκτο ορθολογισμό, από τον οποίο άνθρωποι σαν τον Σπυρίδωνα Φέγγο δε Βιτ προσπαθούν να διαφύγουν. Αντίθετα, ταλαιπωρείται σε ένα πανίσχυρο σύμπλεγμα από παραλογισμούς, ψέματα και διαφανείς σοφιστείες. Συνεπώς, η αναγκαία διαφυγή εκφράζεται κυρίως με τη σάτιρα, τη χλεύη και έναν ισοπεδωτικό, αυτοκαταστροφικό κυνισμό. Αυτό τον κλόνιζε, αλλά ποτέ δεν τον έπεισε απόλυτα. Ίσως μάλιστα να ενίσχυσε την εκτίμησή του για τις εξαιρέσεις: τον Μποστ, τον Πάνο Κουτρουμπούση, και τον ελάχιστα γνωστό Νίκο Δαμίγο. Όπως όμως και να...

Τα "Δοκίμια πριν τη σονάτα" άρχισαν να γράφονται το 1915, λίγο μετά την ολοκλήρωση της μουσικής. Είναι το εκτενέστερο και χωρίς καμιά αμφιβολία, το πιο σπουδαίο από τα γραπτά του, καρπός της βαθειάς σχέσης του με τους Υπερβατικούς φιλοσόφους του Κόνκορντ. Και όπως στη μουσική της σονάτας συγκλίνουν και αποκρυσταλλώνονται όλα τα στοιχεία του μουσικού του ύφους, έτσι και στα "Δοκίμα" συνέρχονται όλες οι θεμελιώδεις ιδέες που καθόρισαν τη ζωή και το έργο του. Αν και λίγο αναφέρονται άμεσα στη μουσική που συνοδεύουν, βοηθούν πολύ να καταλάβουμε τη στάση και τις επιλογές του απέ...

Τα "Δοκίμια πριν τη σονάτα" άρχισαν να γράφονται το 1915, λίγο μετά την ολοκλήρωση της μουσικής. Είναι το εκτενέστερο και χωρίς καμιά αμφιβολία, το πιο σπουδαίο από τα γραπτά του, καρπός της βαθειάς σχέσης του με τους Υπερβατικούς φιλοσόφους του Κόνκορντ. Και όπως στη μουσική της σονάτας συγκλίνουν και αποκρυσταλλώνονται όλα τα στοιχεία του μουσικού του ύφους, έτσι και στα "Δοκίμα" συνέρχονται όλες οι θεμελιώδεις ιδέες που καθόρισαν τη ζωή και το έργο του. Αν και λίγο αναφέρονται άμεσα στη μουσική που συνοδεύουν, βοηθούν πολύ να καταλάβουμε τη στάση και τις επιλογές του απέ...

...Δεν ξέρω πώς, αλλά οι στρατιωτικοί είναι επιρρεπείς στον έρωτα: όπως, νομίζω, είναι επιρρεπείς στο κρασί, γιατί οι κίνδυνοι συνήθως ζητούν να πληρωθούν με ηδονές. Υπάρχει στη φύση του ανθρώπου μια μυστική τάση και ροπή προς την αγάπη για τους άλλους, η οποία, αν δεν αναλωθεί σε έναν ή περισσότερους, σκορπίζεται φυσικά σε πολλούς, και κάνει τους ανθρώπους ευσπλαχνικούς και ελεήμονες, όπως παρατηρούμε μερικές φορές στους μοναχούς. Η αγάπη μεταξύ φίλων την τελειοποιεί, αλλά η αχαλίνωτη αγάπη τη διαφθείρει και την ταπεινώνει.