Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Ο Καραβάτζο είναι ο πιο μυστηριώδης και ίσως ο πιο επαναστατικός ζωγράφος στην ιστορία της τέχνης. Στη Ρώμη, 34 χρόνια μετά το θάνατο του Μιχαήλ Αγγέλου, ανέτρεψε ριζικά το μανιερισμό των παλαιότερων ζωγράφων, τον οποίο θεωρούσε αφύσικο, ανούσιο και επιτηδευμένο. Διαμόρφωσε μια νέα ρεαλιστική γλώσσα στη ζωγραφική, διαλέγοντας τα μοντέλα του από το δρόμο. Σε κάθε ζωγραφική σύνθεση επέλεγε την πιο δραματική στιγμή, ακόμα και στα ιερότερα θέματα, όπως ήταν η Κοίμηση της Θεοτόκου, την οποία απεικόνισε, σχεδόν χωρίς αντίστοιχο προηγούμενο, ως νυχτερινή σκηνή. Το έμβλημά το...

"Στόχος μου είναι να μην αντιγράφω ποτέ. Να δημιουργήσω μια νέα τεχνοτροπία με ζωηρά και φωτεινά χρώματα και να αναδεικνύω την κομψότητα των μοντέλων μου." (Ταμάρα Ντε Λεμπίτσκα)

[...] Ο ομοφυλοφιλικός κόσμος των εικόνων είναι πολύ περιορισμένος, και γι' αυτό ευθύνονται οι απαγορεύσεις, οι προκαταλήψεις και τα ταμπού που τον περιβάλλουν. Μόνο όταν αναφερόμαστε στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μπορούμε να μιλάμε για τον Χρυσό Αιώνα της Παιδεραστίας. Σε όλες τις εποχές της τέχνης, ωστόσο, διακρίνουμε το κρυφό της πρόσωπο, καθώς καλλιτέχνες, όπως για παράδειγμα ο Ενγκρ ή ο Νταβίντ, ασυνείδητα ίσως, τόνισαν την αρρενωπή ή την εκθηλυμένη πλευρά ενός ανδρικού γυμνού. [...] (από τη σελ. 6 του βιβλίου)

[...] Είναι λοιπόν επόμενο ότι, με μοναδική εξαίρεση τη γυναίκα, κανένα άλλο πλάσμα σε ολόκληρη την ιστορία του πολιτισμού δεν ερέθισε τόσο τη φαντασία των καλλιτεχνών, όσο ο Διάβολος. Το ενσαρκωμένο Κακό παίρνει πολλές και διάφορες μορφές: γίνεται φίδι, βάτραχος, αρχαία θεότητα, τέρας, ή μυθικό ζώο. Η επικρατέστερη μορφή του όμως γεννήθηκε τον 12ο αιώνα: ένα πλάσμα ανθρωπόμορφο και τριχωτό, με σουβλερά αυτιά και πόδια τράγου ή αλόγου. Τα κέρατα και η μακριά ουρά είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα. Ο Τζόττο, ο Μπος και ο Μποτιτσέλλι προίκισαν τους δαίμονές τους και με φτερά...

Ο Ροντέν παρουσίασε για πρώτη φορά την περίφημη Πύλη της Κόλασης το 1900. Η Μπελ Επόκ βρισκόταν στο ζενίθ της και η νέα μανία ήταν η Αρ Νουβό. Σε αντίθεση με αυτό το κλίμα, ο ριζοσπαστικός ουμανισμός της Πύλης της Κόλασης συμφωνούσε με τις αποκαλύψεις του Φρόυντ για την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και το ασυνείδητο. Το μνημειώδους κλίμακας αριστούργημα του Ροντέν χάραξε νέο δρόμο στην τέχνη. Ό,τι υπήρξαν για τη ζωγραφική ο Βαν Γκογκ, ο Γκωγκέν και ο Σεζάν, ο Ροντέν υπήρξε μόνος του για τη γλυπτική. [...]

"Πραγματική απογοήτευση! Τα πάντα είναι σχηματικά!" Η πρώτη ατομική έκθεση του Μπαλτύς (στην γκαλερί Pierre, στο Παρίσι) πρέπει να προκάλεσε πραγματικό σοκ στους επισκέπτες της. Το 1934, η αφηρημένη τέχνη και ο σουρεαλισμός είχαν φτάσει στο αποκορύφωμά τους και, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η απόπειρα του Μπαλτύς να "ενσαρκώσει τη ζωγραφική" (σύμφωνα με τον ποιητή Πιέρ-Ζαν Ζουβ), τον κατέστησε εξαρχής περιθωριακή φιγούρα. Στα 26 του χρόνια, ο Μπαλτύς πήγαινε αντίθετα στο ρεύμα. Η τέχνη του βασιζόταν με τρόπο εύγλωττο εξίσου στη φαντασία και σ' ένα είδος ρεαλισμού ανάμεσα στη ζω...

"Κάθε πρωί που ξυπνώ", έγραφε ο ζωγράφος των εύκαμπτων ρολογιών και των φλεγόμενων καμηλοπαρδάλεων, "βιώνω μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις: να είμαι ο Σαλβαδόρ Νταλί..." Ο Νταλί, ένας Καταλανός εθισμένος στη δόξα και το χρυσάφι, ζωγράφισε πολύ και μίλησε πολύ. Το αγαπημένο του θέμα συζήτησης ήταν "πώς να γίνετε μεγαλοφυΐα". Η συνταγή του: "Ω, Σαλβαδόρ, τώρα το ξέρεις: αν παίζεις τη μεγαλοφυΐα, στο τέλος γίνεσαι!" Στα 6 του χρόνια ήθελε να γίνει μαγείρισσα, και επέμενε να χρησιμοποιεί τη λέξη σε γένος θηλυκό· στα 7 του, ο Ναπολέων. "Από τότε", είπε αργότερα, "η φιλοδοξία...