Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τη στιγμή την ίδια που συμβαίνει, θεωρεί κανείς ότι πρόκειται για ώρες σαν όλες τις άλλες, κι αργότερα μόνο αντιλαμβάνεται ότι είχε συμβεί κάτι το εξαιρετικό και αγωνίζεται να ξαναβρεί το κομμένο νήμα, να αναπαραστήσει απ’ την αρχή ως το τέλος τα λεπτά που του είχαν διαφύγει. Γιατί, άραγε, εκείνο το βράδυ, ο Μαλουέν έφυγε απ’ το σπίτι του κακοδιάθετος; Είχαν δειπνήσει στις επτά, ως συνήθως. Είχαν φάει ψητές ρέγγες, αφού ήταν η εποχή τους. Ο Ερνέστ, ο μικρός, ήταν στο τραπέζι άψογος. Τώρα ο Μαλουέν θυμόταν ότι η γυναίκα του είχε πει: - Ήρθε η Ενριέτ προηγουμένως....

"Ο οδηγός του Land Cruiser ρίχνεται στην κυκλοφορία, ανοίγει βίαια ένα πέρασμα ανεβαίνοντας στο πεζοδρόμιο. Την προηγουμένη, άντρες ζωσμένοι με βαρύ οπλισμό επιτέθηκαν σε τρία λεωφορεία που είχαν σταματήσει στους σηματοδότες, στο κέντρο της πόλης. Λήστεψαν τους επιβάτες, τους περισσότερους με μεγάλη αγριότητα, ένα παιδάκι σκοτώθηκε, μια γυναίκα βρέθηκε στο νοσοκομείο. [...] "- Οι πολιτικοί μας τρομοκρατούν με σκοπό να τους παρακαλάμε για να μας προστατέψουν. Μας μπολιάζουν με το φόβο της ανεργίας, με το φόβο για το τι βρίσκεται μέσα στο πιάτο μας, το φόβο του αύριο, το φό...

Ίσως ήταν αυτό που, εν αγνοία του, αποπροσανατόλιζε από το πρωί τον Μαιγκρέ. Εννιά φορές στις δέκα, μια έρευνα, μια αληθινή έρευνα, τον βύθιζε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη σ’ ένα καινούργιο περιβάλλον, τον έφερνε αντιμέτωπο με ανθρώπους ενός κόσμου που του ήταν άγνωστος ή που ελάχιστα γνώριζε, και έπρεπε να μάθει τα πάντα, τις παραμικρότερες λεπτομέρειες, μέχρι και τα τικ μιας κοινωνικής τάξης που δεν του ήταν οικεία. Ο Μαιγκρέ, ανήμερα των Χριστουγέννων σ’ ένα χιονισμένο εορταστικό Παρίσι, μακριά απ’ το γραφείο του και τις γειτονιές του Παρισιού ή τις διάφορες μικρές π...

Είχε, όντως, έστω και έναν σοβαρό λόγο για ν’ ανησυχεί; Όχι. Δεν είχε συμβεί τίποτα το αφύσικο. Δεν τον βάραινε καμία απειλή. Ήταν γελοίο να χάνει την ψυχραιμία του και το ήξερε τόσο καλά που ακόμη κι εδώ, στη μέση της γιορτινής βραδιάς, προσπαθούσε ν’ αντιδράσει. Εξάλλου, δεν επρόκειτο για ανησυχία με την απόλυτη σημασία της λέξης και θα ήταν ανίκανος να πει ποια στιγμή ακριβώς τον είχε καταλάβει αυτό το άγχος, αυτή η αδιαθεσία, αποτελέσματα μιας δυσδιάκριτης ανισορροπίας. Σίγουρα όχι όταν εγκατέλειψε την Ευρώπη. Ο Ζοζέφ Τιμάρ είχε φύγει με τη θέλησή του, γεμάτος έξ...

Στο σύγχρονο Μπουένος Άιρες, το πτώμα μιας τραβεστί ονόματι Λους εντοπίζεται γυμνό, ευνουχισμένο, με τα γεννητικά όργανα στον πισινό, και μια νεαρή γυναίκα εξαφανίζεται. Η Ζανά, μια πεισματάρα καλλιτέχνις με καταγωγή από τη φυλή των Μαπούτσε, και ο Ρουμπέν, ένας οργισμένος ντετέκτιβ, ερευνούν από μία υπόθεση ο καθένας τους. Η συνάντησή τους τους οδηγεί στα φαντάσματα της δικτατορίας. Η Ζανά είναι Μαπούτσε, κόρη ενός λαού Ινδιάνων που όταν οι άλλοι τους έβλεπαν στην αργεντίνικη πάμπα τους πυροβολούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφού επιβίωσε από την οικονομική κρίση του 2001-20...

"- Θα μπορούσα πολύ εύκολα να γίνω αντικοινωνικός και ίσως γι' αυτό επιβάλλω στον εαυτό μου αυτή την καθημερινή παρτίδα του μπριτζ. Φαίνεται απλό και φυσικό, έτσι δεν είναι; Ο καθένας μας θεωρεί τη ζωή του απλή, ώσπου μια μέρα συμβαίνει κάτι και οι άνθρωποι μας βλέπουν όχι όπως είμαστε αλλά σε συνάρτηση με αυτό το γεγονός. Νομίζω, κύριε Μαιγκρέ, ότι αυτός είναι και ο λόγος που σας παρακάλεσα να έρθετε. [...] Κι όμως ήταν ευαίσθητη και πιθανόν αν έπιανε τον δολοφόνο στα χέρια της, να τον τιμωρούσε με τον τρόπο που είχε αναγγείλει πριν στο μαγαζί της. Στην παραλία ο κόσ...

"Όλα όσα είχε πει στον επιθεωρητή ήταν αλήθεια, αλλά συμβαίνει και η αλήθεια να είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Γιατί χωρίς να διστάσει, πήγε στη γωνία του μπουλβάρ Σαιν-Μισέλ και περίμενε ένα λεωφορείο που πήγαινε στο σταθμό Γκάρ ντε Λυόν; Το έκανε χωρίς να σκεφτεί. Ούτε μια στιγμή δεν είχε πει να κάνει αυτό ή το άλλο. Μήπως άρχιζε επιτέλους η ζωή; Δεν ήξερε. Φοβόταν να θέσει στον εαυτό του την ερώτηση. Δεν ήξερε πού πήγαινε, ούτε τι θα έκανε. Είχε φύγει. Δεν υπήρχε πλέον τίποτα πίσω του. Δεν υπήρχε ακόμη τίποτα μπροστά του. Βρισκόταν απλώς μέσα στο χώρο. Μιλούσε χωρίς...

"Έκλεψα τα ρολόγια και σκότωσα τη δεσποινίδα Βιλμός, την αδελφή τού ωρολογοποιού του χωριού μου. Είχα ήδη σκοτώσει έναν αξιωματικό σας, στη γωνία της παρόδου του βυρσοδεψείου, για να του πάρω το περίστροφο, γιατί ήθελα πολύ να έχω ένα περίστροφο. Διέπραξα πράξεις πολύ πιο ειδεχθείς, διέπραξα το μεγαλύτερο έγκλημα τού κόσμου, όμως αυτό δεν σάς αφορά. Δεν είμαι ούτε φανατικός, ούτε ταραχοποιός, ούτε πατριώτης. Είμαι ένα κάθαρμα ". Η ιστορία ενός πολύ κακού ανθρώπου πού ζει σε πολύ σκοτεινούς καιρούς. "Το χιόνι ήταν βρόμικο", που εκδόθηκε το 1948, είναι το πιο ζοφερό, το πι...

Με φωνή ήρεμη, ο δικηγόρος Λουρσά, που ήταν πρώτος ξάδελφος της γυναίκας του εισαγγελέα, ανήγγειλε: "Μόλις βρήκα έναν άγνωστο μέσα στο σπίτι... Σ' ένα κρεβάτι του δευτέρου ορόφου... Πέθανε ακριβώς τη στιγμή που έφτασα... Ζεράρ, θα ήταν καλό ν' ασχοληθείτε με το θέμα... Είμαι πολύ αναστατωμένος... Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για έγκλημα..." Όταν ο εισαγγελέας κατέβασε το ακουστικό, η Λωράνς Ροζισάρ, που σιχαινόταν τον ξάδελφό της, άφησε να της ξεφύγει: "Πάλι μεθυσμένος είναι!" Και όμως, εκείνο το βράδυ, όλα έμοιαζαν να είναι στη θέση τους, και το γεγονός ότι έβ...

Στην αρχή της υπόθεσης ο Μαιγκρέ είχε την έντονη αίσθηση πως βρισκόταν σε διακοπές. Όταν κατέβηκε απ’το τρένο, ο μισός σταθμός της Αντίμπ λουζόταν σ' έναν ήλιο τόσο εκτυφλωτικό, που τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονταν τους έβλεπε κανείς σαν σκιές. Σκιές που φορούσαν καπελάκια ψάθινα κι άσπρα παντελόνια και βαστούσαν ρακέτες του τέννις. Ο αέρας βούιζε. Στην άκρη της αποβάθρας υπήρχαν φοίνικες, κάκτοι και πέρα από τον φωτεινό σηματοδότη απλωνόταν η γαλάζια θάλασσα. Αμέσως τον πλησίασε κάποιος. "Ο επιθεωρητής Μαιγκρέ, υποθέτω;" Ο Μαιγκρέ βρίσκεται στην Αντίμπ, κωμόπολη και...

O Εμίλ πρόσφατα χήρεψε, η Μαργκερίτ μόλις έχασε τον σύζυγο της. Και οι δυο αναζητούν απελπισμένα λίγη συντροφιά κι αποφασίζουν να παντρευτούν. Μετά από οκτώ χρόνια συμβίωσης, η ανάγκη για συντροφιά έχει μεταμορφωθεί σε λυσσαλέο μίσος -το μόνο αίσθημα που συμμερίζονται. Η εχθρότητα κορυφώνεται, κι ο Σιμενόν ανατέμνει τους λόγους που τους έκαναν να ενώσουν τις τύχες τους και οδήγησαν στον αφανισμό τους.

[...] -Είστε σαράντα ετών και η γυναίκα σας, περισσότερο γνωστή με το όνομα Τζίνα, είναι εικοσιτεσσάρων. Αν κατάλαβα καλά, δεν εθεωρείτο πρότυπο ηθικής πριν συναντηθείτε και, όντας γείτονες, ήσασταν εν γνώσει της διαγωγής της. Σωστά; Η ζωή, διατυπωμένη έτσι, μέσα από γραφειοκρατικούς τύπους, δεν γινόταν απεχθής; [...] Τα γραμματόσημά του ήταν σημεία αναφοράς, τα ονόματα χωρών, ηγεμόνων ή δικτατόρων δεν του έφερναν στο νου έναν χρωματιστό γεωγραφικό χάρτη ή φωτογραφίες, αλλά ένα λεπτεπίλεπτο χαρτάκι τυλιγμένο σε διάφανη ζελατίνα. Με αυτόν τον τρόπο μάλλον, παρά μέσω της...

Ο κύριος Ιρ είναι ένας συνηθισμένος, μονόχνοτος άνθρωπος που ζει σ' ένα διαμέρισμα της Βιλζουίφ στο Παρίσι. Καθημερινότητα θλιβερή και μελαγχολική που το μόνο που της δίνει έναν πικάντικο τόνο κάποια βράδια είναι το θέαμα της νεαρής γειτόνισσάς του από απέναντι, της Αλίς, η οποία συνηθίζει να γδύνεται με ανοιχτές τις κουρτίνες ξέροντας καλά ότι την κοιτάζει, παίζοντας με τα συναισθήματά του σαν τη γάτα με το ποντίκι. Η θυρωρός της πολυκατοικίας δεν συμπαθεί τον ακοινώνητο αυτόν ενοικιαστή και, από τότε που ανακαλύφθηκε το κακοποιημένο πτώμα της νεαρής γυναίκας στο διπλανό ο...

«Άφησα στην Ουγγαρία το ημερολόγιο με τη μυστική γραφή, όπως και τα πρώτα μου ποιήματα. Άφησα εκεί τα αδέλφια μου, τους γονείς μου, χωρίς να τους ειδοποιήσω, ούτε καν να τους αποχαιρετήσω. Κυρίως όμως, εκείνη την ημέρα, στα τέλη Νοεμβρίου του 1956, έπαψα πια οριστικά να ανήκω σε έναν λαό. [...] Στο εργοστάσιο, όλος ο κόσμος είναι ευγενικός μαζί μας. Μας χαμογελούν, μας μιλούν, αλλά δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. »Εδώ είναι που αρχίζει η έρημος. Έρημος κοινωνική, έρημος πολιτισμική. Τον ενθουσιασμό των ημερών της επανάστασης και της απόδρασης τον διαδέχονται η σιωπή, το κενό,...

"Γιατί, όλο αυτό το σκηνικό, παρά τον εκτυφλωτικό φωτισμό, έδινε την αίσθηση του γκρίζου; Σάμπως οι λαμπτήρες με το χτυπητό φως, ενώ έκαναν τα μάτια να πονούν, να ήταν ανίκανοι να διαλύσουν τη νύχτα που κουβαλούσαν επάνω τους αυτοί οι άνθρωποι, όταν ξεπρόβαλλαν από το έξω σκοτάδι. [...] Σφίγγονταν όλο και περισσότερο ο ένας στον άλλον, όχι πλέον σαν εραστές, άλλα σαν δυο άτομα που είχαν περιπλανηθεί για πολύ καιρό μέσα στη μοναξιά τους και τώρα τους είχε επιτέλους δοθεί η ανέλπιστη χάρη της ανθρώπινης επαφής." Όταν συναντιούνται μέσα στη νύχτα σ' ένα μπαρ του Μανχάτταν,...

"...Oι πόρτες του υδατοφράχτη άνοιξαν. Ο Ζυλ πήρε θέση στο τιμόνι. Η προπέλα άρχισε να γυρίζει ανακατώνοντας τον παχύ βούρκο... Ο Ρομπέρ μ' ένα κοντάρι προσπαθούσε να απομακρύνει την πλώρη της φορτηγίδας από τον μόλο... Ένα τράνταγμα, ένας ανησυχητικός θόρυβος από κάποιο γρανάζι. Ο Ζυλ έσβησε τη μηχανή... Τα δύο αδέλφια άρχισαν να γυροφέρνουν ψαχουλεύοντας με τους γάντζους των κονταριών την προπέλα ... Ο Ζυλ έπιασε κάτι... Με αργές κινήσεις άρχισε να ανεβάζει το κοντάρι και όταν έφτασε ο γάντζος έξω από το νερό, τα δύο αδέλφια είδαν να εμφανίζεται ένα περίεργο πακέτο δεμένο...

"...Ένα πρωί η χώρα ξύπνησε χωρίς πατέρα. Ο Πάπα Ντόκ είχε λάβει τα μέτρα του και άφησε διάδοχο... Ο γιος άνοιξε τις πύλες στην ξένη μουσική, στο χτένισμα άφρο, στα πορνοσινεμά, στις ταινίες βίας και στα ναρκωτικά... Εκμεταλλευτήκαμε τη στιγμή για να ξεκόψουμε από τη γαλλική κουλτούρα... γιατί στην καρδιά αυτής της αμερικάνικης χλωρίδας και πανίδας νιώθαμε πολύ διαφορετικοί από τον Γάλλο υπαρξιστή. Εμείς θέλαμε να χορεύουμε, να κερδίζουμε χρήματα χωρίς κόπο, να βγαίνουμε συνοδεύοντας φανταχτερά κορίτσια και, φυσικά, να οδηγούμε αστραφτερά αυτοκίνητα. Το χολλυγουντιανό όνειρ...

Ένα Σαββατοκύριακο, στο τέλος του καλοκαιριού, ο Στηβ με τη Νάνσυ ξεκινούν για να πάρουν τα παιδιά τους από την κατασκήνωση. Η κυκλοφορία στις εθνικές οδούς είναι ασφυκτική. Εξίσου ασφυκτική όμως είναι και η ατμόσφαιρα μέσα στο αυτοκίνητο, γιατί το ζευγάρι κουβαλάει όλη την ένταση της καθημερινότητάς του. Η εμφάνιση ενός καταζητούμενου δραπέτη θα μετατρέψει το ταξίδι τους σε πραγματικό εφιάλτη. Ο Σιμενόν έγραψε τα "Κόκκινα φώτα" το 1953, την εποχή που ζούσε στις ΗΠΑ (1945-1955), και το αφιέρωσε στην κόρη του Μαρί-Ζο που μόλις είχε γεννηθεί. Τελειώνοντας τη συγγραφή του μ...

Ο άγνωστος στην άλλη άκρη του διαδρόμου έχει ανοίξει την πόρτα του βαγονιού. Δεν είναι τυχαίο, γιατί εκείνη την ώρα το τρένο κόβει ταχύτητα. Τα φρένα στριγκλίζουν και ο άντρας πηδάει, χάνεται κουτρουβαλώντας πίσω από τις αντιστηρίξεις της σιδηροδρομικής γραμμής. Ο Μαιγκρέ ούτε που το σκέφτεται, τρέχει και νάτος κι αυτός στο κενό. Πέφτει στα πλάγια, κάνει τρεις τούμπες, σταματάει δίπλα σε μια σειρά συρματοπλέγματα... ... Η κατάσταση είναι γελοία. Ο Μαιγκρέ αναρωτιέται σε ποιο ένστικτο υπάκουσε πηδώντας από το τρένο. Δεν ξέρει ούτε που βρίσκεται! Γιατί ο άγνωστος δεν κινείτ...

Ο Αντουάν, που βρίσκεται σε διακοπές στο Καζακστάν, μια δημοκρατία της κεντρικής Ασίας σφηνωμένη ανάμεσα στη Ρωσία και την Κίνα, πηγαίνει να συναντήσει τον Πατρίκ, ένα νεαρό γεωπόνο που έχει έρθει στη χώρα με αποστολή να σώσει τη λίμνη Αράλη η οποία είναι καταδικασμένη να εξαφανιστεί. Πρόκειται για ένα φιλόδοξο σχέδιο διάσωσης που έχει, ωστόσο, προκαλέσει πολλές αντιδράσεις. Στο ξενοδοχείο ο Αντουάν βρίσκει το δωμάτιο του φίλου του άνω-κάτω. Αναμφίβολα, ο Πατρίκ έχει εξαφανιστεί...