Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια επισκόπηση του ιστορικού και θεωρητικού διαλόγου μεταξύ κινηματογράφου και ψυχανάλυσης. Η Vicky Lebeau εξετάζει τη μακρά και άνιση ιστορία των εξελίξεων στη σύγχρονη τέχνη, στην επιστήμη και στην τεχνολογία, που είχε ως αποτέλεσμα να έρθουν σε επαφή η ψυχανάλυση με τον κινηματογράφο στα τέλη του 19ου αιώνα. Η συγγραφέας μελετά όλες τις μετέπειτα συναντήσεις τους και τη γοητεία που ασκούν ως συγκλίνοντες, αλλά διακριτοί, τρόποι προσέγγισης του ονείρου και της επιθυμίας, της εικόνας και της ψευδαίσθησης, του σοκ και της σεξουαλικότητας, ξεκινώντας...

Ο Φώτος Λαμπρινός είναι ένας άνθρωπος που βίωσε με μοναδικό τρόπο το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, και, ταυτόχρονα, κατέγραψε με ιδιαίτερο ζήλο τα σημαντικότερα γεγονότα που καθόρισαν την πολιτική και κοινωνική γεωγραφία του. Έχοντας σπουδάσει στη Μόσχα τη δεκαετία του '60, έρχεται σε επαφή με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του κινηματογράφου, ασχολείται με πάθος με την πολιτική, ενώ ελίσσεται διαρκώς ανάμεσα σε χώρες και πολιτισμούς. Τόσο η κινηματογραφική καριέρα του όσο και η περιπετειώδης ζωή του καθιστούν απαραίτητο και επιβεβλημένο το αφιέρωμα στο έργο του. Ο Φώτο...

Η συγγραφέας εξηγεί ότι, σε κάθε περίπτωση, το σενάριο αποτελεί το σημείο εκκίνησης της ταινίας· όλοι προστρέχουν σε αυτό κάποια στιγμή, ο παραγωγός, οι χρηματοδότες, οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες και οι τεχνικοί. Βασιζόμενη σε ταινίες που αποτελούν σημεία αναφοράς, τόσο στον κλασικό όσο και στον μοντέρνο κινηματογράφο, από τη χολιγουντιανή ταινία του Hitchcock "Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων" μέχρι το "Millenium Mambo" του Ταϊβανού σκηνοθέτη Hou Hsiao-hsien, περνώντας από τη Nouvelle Vague και τα "400 χτυπήματα" ή την ταινία του Kubrick "Μάτια ερμητικά κλειστά", η συγγραφ...

Η δημιουργία μιας ταινίας περιλαμβάνει δύο σημαντικές διαδικασίες: το γύρισμα των πλάνων και το μοντάζ τους. Εάν το πλάνο είναι η πρώτη πράξη στην κατασκευή κάθε ταινίας, εξίσου συχνά μπορεί να είναι η ολοκλήρωση πολλών διαδικασιών: της διαλογικής συνέχειας, του τεχνικού ντεκουπάζ, των σκίτσων, του story-board κτλ. Πραγματοποίηση της σκέψης ενός σκηνοθέτη μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της πράξης ενός και μοναδικού ανθρώπου ή της κινητοποίησης μιας ολόκληρης ομάδας και πολυάριθμων εργαλείων. Για το θεατή, το πλάνο συμβάλλει στην κατανόηση της αφήγησης και του χωροχρόνου τη...

Τo μοντάζ σήμερα θεωρείται, ομόφωνα, όχι μόνο ένα από τα πλέον ουσιώδη στοιχεία της "κινηματογραφικής γλώσσας", αλλά και το πιο ιδιάζον. Ωστόσο, ο κινηματογράφος γεννήθηκε χωρίς αυτό, και σχεδόν το αγνοούσε κατά τη διάρκεια των πρώτων δεκαπέντε χρόνων της ύπαρξής του (εκτός κι αν θεωρήσουμε μοντάζ την απλή τεχνική συγκόλλησης, η οποία συνδέει με ωφέλιμο τρόπο δύο μπομπίνες, δύο "ταμπλό", ή επιτρέπει την προσθήκη ενός τίτλου, μιας αμόρσας). Για την καλύτερη κατανόηση του πλούτου του μοντάζ, είναι συναρπαστικό να αναζητήσουμε εκείνα τα σημάδια που υπήρξαν προάγγελοι στον κι...

Σήμερα όποιος αναφέρεται στη "μουσική κωμωδία", στο μιούζικαλ, σκέφτεται γενικά το "χολιγουντιανό μιούζικαλ των δεκαετιών του 1940 και του 1950" -μια χρυσή εποχή, στην οποία τούτο το βιβλίο δίνει την τιμητική θέση που της ταιριάζει. Όμως το είδος έχει γράψει μια ολόκληρη ιστορία, από το Μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ μέχρι διάφορες σύγχρονες ταινίες, όπως είναι το "Moulin Rouge" ή το "Χορεύοντας στο σκοτάδι", οι οποίες δείχνουν πως η μουσική κωμωδία δεν έχει τελειώσει τις μέρες της. Μέσα σε αυτήν τη σύνθεση, ο συγγραφέας αναλύει τη μουσική κωμωδία ως είδος, θυμίζει τις ωραιότ...

Η Αγνή Μουζενίδου ήταν μια περήφανη ψυχή που κρυβόταν για να μη φανεί η χαρισματική προίκα της ως έπαρση, ως αλαζονεία. Μεγαλωμένη μέσα σε ένα σπίτι λογίων, μέσα στην, ίσως, πλουσιότερη βιβλιοθήκη θεατρικής γνώσης της Ελλάδας, από νωρίς ένιωσε την ανάγκη να είναι επιφυλακτική απέναντι στην προπέτεια των πολλών και την επιδειξιομανία των ολίγων. Θησαύρισε γνώσεις και πρακτικές με τις σπουδές της στο εξωτερικό και με τα πτυχία που εκόμισε επέστρεψε τα τροφεία των κρατικών υποτροφιών με το παραπάνω. Τη σκίαζε η πληθωρική, απαιτητική προσωπικότητα του πατέρα της και με τη φόβο...

Η Αγνή Μουζενίδου ήταν μια περήφανη ψυχή που κρυβόταν για να μη φανεί η χαρισματική προίκα της ως έπαρση, ως αλαζονεία. Μεγαλωμένη μέσα σε ένα σπίτι λογίων, μέσα στην, ίσως, πλουσιότερη βιβλιοθήκη θεατρικής γνώσης της Ελλάδας, από νωρίς ένιωσε την ανάγκη να είναι επιφυλακτική απέναντι στην προπέτεια των πολλών και την επιδειξιομανία των ολίγων. Θησαύρισε γνώσεις και πρακτικές με τις σπουδές της στο εξωτερικό και με τα πτυχία που εκόμισε επέστρεψε τα τροφεία των κρατικών υποτροφιών με το παραπάνω. Τη σκίαζε η πληθωρική, απαιτητική προσωπικότητα του πατέρα της και με τη φόβο...

Η έκδοση περιλαμβάνει κείμενα των ομιλιών που εκφωνήθηκαν κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου "Τέχνη και Δημοκρατία", το οποίο διοργανώθηκε από το Ίδρυμα της Βουλής στις 7-9 Δεκεμβρίου 2017.

"Δειλά δειλά φύτρωσαν στην αυλή μας τα μαλλιά του Φιν. Είναι κίτρινα και ψηλά σαν στάχυα. Δεν τα ποτίζουμε πολύ για να μη μαλακώσουν. Τα απογεύματα σκαρφαλώνουμε πάνω τους και πλέκουμε κοτσίδες. Μερικοί κρύβονται πίσω από τις τεράστιες αλογοουρές και λένε μυστικά. Όταν βρέχει τα μαλλιά του Φιν ζαρώνουν και μπερδεύονται. Βγαίνουμε τότε με σκληρές βούρτσες και χτενίζουμε την αυλή".

Η σκηνοθεσία στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση είναι ένα επάγγελμα υψηλού κινδύνου. Πρέπει να αφιερώνεις συνεχώς όλη σου την προσοχή, να εξαντλείς όλη σου την επινοητικότητα και να φτάνεις τον εαυτό σου στα άκρα. Είναι η πιο ριψοκίνδυνη και συναρπαστική δουλειά του καλλιτεχνικού χώρου. Σε πολλούς σκηνοθέτες, όμως, ο αρχικός ενθουσιασμός για μια καινούργια ταινία μετατρέπεται σε αγωνία όταν έρθει η ώρα να δουλέψουμε με τους ηθοποιούς. Το βιβλίο παρουσιάζει μια μέθοδο που έχει σκοπό να βοηθήσει τους σκηνοθέτες να συνεργαστούν δημιουργικά με τους ηθοποιούς, να εκμεταλλε...

Η σκηνοθεσία στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση είναι ένα επάγγελμα υψηλού κινδύνου. Πρέπει να αφιερώνεις συνεχώς όλη σου την προσοχή, να εξαντλείς όλη σου την επινοητικότητα και να φτάνεις τον εαυτό σου στα άκρα. Είναι η πιο ριψοκίνδυνη και συναρπαστική δουλειά του καλλιτεχνικού χώρου. Σε πολλούς σκηνοθέτες, όμως, ο αρχικός ενθουσιασμός για μια καινούργια ταινία μετατρέπεται σε αγωνία όταν έρθει η ώρα να δουλέψουμε με τους ηθοποιούς. Το βιβλίο παρουσιάζει μια μέθοδο που έχει σκοπό να βοηθήσει τους σκηνοθέτες να συνεργαστούν δημιουργικά με τους ηθοποιούς, να εκμεταλλε...

Το αφιέρωμα "Η μετανάστευση στον ελληνικό κινηματογράφο (1959-2006)", με επιμέλεια του Θάνου Αναστόπουλου και συντονισμό της Χαράς Παπαδημητρίου, αποτελεί το πρώτο θεματικό αφιέρωμα του Ελληνικού Τμήματος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το αφιέρωμα, μέσα από την προβολή 29 ταινιών μεγάλου και μικρού μήκους, μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, αποπειράται να δώσει αντιπροσωπευτική εικόνα της διαχρονικής προσέγγισης του θέματος από τους έλληνες κινηματογραφιστές. Η μέχρις στιγμής πορεία είναι από τις αφηγήσεις για τον πλούσιο Έλληνα μετανάστη που επιστρέφει από την Αμερική...

Το βιβλίο αυτό, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1996 και από τότε ανανεώνεται και εμπλουτίζεται διαρκώς, έχει καθιερωθεί ως ένα σημαντικό έργο αναφοράς φοιτητές και καθηγητές κινηματογραφικών σπουδών, καθώς και για όσους ενδιαφέρονται για τον κινηματογράφο γενικότερα. Πρόκειται για ένα πλήρες γλωσσάρι κινηματογραφικών όρων και εννοιών που καλύπτει κάθε τομέα του κινηματογράφου, όπως τεχνικά ζητήματα παραγωγής ταινιών, περιγραφή κινηματογραφικών ειδών, θέματα θεωρίας και ιστορίας κινηματογράφου κ.ά. Η Susan Hayward, αξιοποιώντας την πολύχρονη διδακτική εμπειρία της στο...

Σε μια στιγμή όπου η εξάπλωση του "πολυκάναλου στερεοφωνικού" ήχου μεταμορφώνει τις κινηματογραφικές αίθουσες σε ηχηρά αμφιθέατρα, o Michel Chion αναλύει σήμερα, σ' ένα τρίπτυχο μοναδικό στο είδος του, την κατάσταση του κινηματογράφου ως ηχητικής τέχνης. Συνεχίζοντας και συμπληρώνοντας -επικεντρωμένος τώρα στους θορύβους και στη μουσική- την προσέγγιση που είχε εισαγάγει σε προγενέστερο βιβλίο του για την οθόνη ως "τόπο όπου δε βλέπεις τα πάντα" (με την οποία οθόνη ο ήχος έχει μια ασταθή σχέση), το βιβλίο Ο ήχος στον κινηματογράφο αναπτύσσει έναν πρωτότυπο προβληματισμό, αν...

Το ανά χείρας βιβλίο προσεγγίζει τον διάλογο από δύο βασικές οπτικές γωνίες: Κατ’ αρχάς, ως ένα κείμενο που εσωκλείεται στο σενάριο της ταινίας· όμως, ο κινηματογραφικός διάλογος αποτελεί επιπλέον ένα ουσιαστικό στοιχείο της σκηνοθεσίας. Πώς όμως επιδρά πάνω στη σχέση του με τον χώρο, τον χρόνο και με τα πρόσωπα της ταινίας; Διηγείται την ίδια ιστορία με την εικόνα; Και οι ηθοποιοί σε ποιο βαθμό ιδιοποιούνται αυτές τις λέξεις που γράφτηκαν από άλλους, ποιο είναι το μερίδιό τους στον αυτοσχεδιασμό; Από τον Hitchcock ως τον Wong Kar-wai και από τον Lubitsch ως τον Moretti,...

Το ντοκιμαντέρ έχει την ίδια ηλικία με τον κινηματογράφο εάν μπορούμε να πούμε ότι οι αδερφοί Lumiere, σαν τον κύριο Ζουρνταίν του Μολιέρου, κάνουν ντοκιμαντέρ χωρίς να το ξέρουν. Το είδος καλύπτει πρακτικές πολύ διαφορετικές μεταξύ τους και κάθε ορισμός, αναγκαστικά, περιορίζει την πολυμορφία του. Εξετάζοντας τον κινηματογράφο, υπό το πρίσμα του ντοκιμαντέρ, είναι σαν να αναρωτιόμαστε τι είναι πραγματικό μπροστά σε μια κάμερα, ή ποια είναι η σχέση μεταξύ ταινίας και πραγματικότητας. Η μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ είναι επομένως δύο άξονες της ίδιας τέχνης που συλλαμβάνει...

Το βιβλίο είναι ένας πρακτικός οδηγός για το ντοκιμαντέρ και μία εισαγωγή στη μέθοδο του Κινηματογράφου της Παρατήρησης. Οι δημιουργοί αυτής της προσέγγισης δίνουν έμφαση στον τρόπο και όχι στο θέμα. Δε γοητεύονται από την επικαιρότητα. Αναζητούν θέματα μικρής εμβέλειας, ώστε να διηγηθούν μια οικουμενική ιστορία. Ανιχνεύουν την ποίηση σε τελετουργίες της καθημερινής συμπεριφοράς και φωτίζουν πτυχές της ανθρώπινης φύσης που πολλά ντοκιμαντέρ αγνοούν. Στρέφονται προς την αμφισημία αντί για τη βεβαιότητα, τον υπαινιγμό αντί για τη νοηματοδότηση. Θεωρούν εξίσου πραγματικό τον κ...

Το βιβλίο είναι ένας πρακτικός οδηγός για το ντοκιμαντέρ και μία εισαγωγή στη μέθοδο του Κινηματογράφου της Παρατήρησης. Οι δημιουργοί αυτής της προσέγγισης δίνουν έμφαση στον τρόπο και όχι στο θέμα. Δε γοητεύονται από την επικαιρότητα. Αναζητούν θέματα μικρής εμβέλειας, ώστε να διηγηθούν μια οικουμενική ιστορία. Ανιχνεύουν την ποίηση σε τελετουργίες της καθημερινής συμπεριφοράς και φωτίζουν πτυχές της ανθρώπινης φύσης που πολλά ντοκιμαντέρ αγνοούν. Στρέφονται προς την αμφισημία αντί για τη βεβαιότητα, τον υπαινιγμό αντί για τη νοηματοδότηση. Θεωρούν εξίσου πραγματικό τον κ...

Προς τα μέσα της δεκαετίας του '70, ο ελληνικός κινηματογράφος ευτύχησε να έχει τρεις σκηνοθέτες, όχι μόνο διεθνούς βεληνεκούς, αλλά και με αυτόνομη, νεωτερική και ξεχωριστή γραφή. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν συνδέονται ως προς την ομοιογένεια και την επικοινωνία των αισθητικών επιλογών, ενώ ξεχωρίζουν από την διαφορετικότητα των δημιουργικών κινηματογραφικών τους προτάσεων. Το μόνο κοινό, ενοποιητικό στοιχείο τους είναι η γενναία, ρηξικέλευθη και αποτελεσματική αναθεώρηση των θεματικών και αισθητικών επιλογών του παλιού εμπο...