Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο σχολείο της Λευκής έρχεται κάποια μέρα η Σάρα, μια καινούρια μαθήτρια. Είναι μελαμψή. Πολύ μελαμψή. Δε μοιάζει με τα άλλα κορίτσια της τάξης. "Σαν τη μέρα με τη νύχτα!", "Γάλα η μια, κακάο η άλλη!", "Το φως και το σκοτάδι" σχολιάζουν τη διαφορά μερικοί μαθητές. Πώς ένα ουράνιο τόξο και μερικές τέμπερες κατάφεραν να πείσουν τους μαθητές πως τα παιδιά είτε άσπρα είναι είτε μελαμψά είναι πάντοτε γλυκά σαν τη λευκή και τη μαύρη σοκολάτα;

Ο Χαρού είναι ένα ορφανό ελεφαντάκι. Ζει στο Ορφανοτροφείο Ελεφάντων και λογαριάζει πια μαμά του την Αμίγια, που τον φροντίζει. Όταν η Αμίγια χρειάζεται να αφήσει για λίγο τον Χαρού, ακουμπάει απαλά το μακρύ ραβδί της κοντά στο αυτί του και στο έδαφος. Το ελεφαντάκι έχει μάθει πως πρέπει να μείνει στη θέση του και να την περιμένει. Μια μέρα ξεσπάει στη ζούγκλα τρομερή καταιγίδα. Το κοντινό ποτάμι φουσκώνει και παρασύρει την Αμίγια. Ο Χαρού θέλει να τη βοηθήσει, αλλά αισθάνεται το ραβδί στο αυτί του να τον κρατάει αιχμάλωτο. Όμως...

Η λίμνη είναι υπέροχη. Χωριουδάκια με χρωματιστά σπιτάκια και λόφοι με μοβ λεβάντες τη στολίζουν. Ο κύριος Βίνσεντ αποφασίζει να ζωγραφίσει το τοπίο. "Από την άλλη πλευρά είναι πιο όμορφη! Φαίνονται και τα δύο κυπαρίσσια. Από κει να τη ζωγραφίσετε" προτείνει ο Νικόλας και ο ζωγράφος στήνει το καβαλέτο. Όταν όμως το έργο τελειώνει, το αγόρι ξαφνιάζεται. Από το τοπίο στον πίνακα του κύριου Βίνσεντ λείπει κάτι. Πολύ σημαντικό. Ο Νικόλας και ο ζωγράφος καταλάβαιναν μάλλον αλλιώς την ομορφιά. Ή μήπως η ομορφιά έχει πρόσωπα πολλά και δεν το είχαν καταλάβει;

Μια ηλικιωμένη αλεπού δεν έχει πια δύναμη να κυνηγήσει. Από το πρωί ως το βράδυ λέει παραμύθια στα εγγονάκια της, που τα κεντάει κιόλας. Μια μέρα "Δε θέλω να σας γίνομαι άλλο βάρος" λέει στην κόρη της και φεύγει από τη φωλιά. Τα αλεπουδάκια προσπαθούν να της αλλάξουν γνώμη, όμως τίποτα δεν καταφέρνουν. Και πάνω που είχαν πιστέψει πως δε θα την ξαναδούν, μαθαίνουν κάποτε πως η γιαγιά τους έγινε ξακουστή Παραμυθοκεντήστρα και ζει στο απίθανο Παραμυθοσχολείο,. "Πώς έγινε αυτό;" αναρωτιούνται και αποφασίζουν...

Όταν η Λυδία και ο Ορέστης επιστρέφουν από το χωριό του παππού και της γιαγιάς, αναζητούν το σκυλάκι τους τον Πάρη για να παίξουν. Δεν το βρίσκουν όμως πουθενά. "Η καρδούλα του Πάρη μας σταμάτησε όσο λείπατε μια μέρα ξαφνικά. Δε ζει πια!" λένε οι γονείς στα παιδιά. Απαρηγόρητοι είναι η Λυδία και ο Ορέστης. Ώσπου μια μέρα...

Στον Βελόνια τον αχινό μπήκε η ιδέα να γίνει άρχοντας των θαλασσών. "Με τον στρατό μου θα σκορπίζω τον τρόμο στον βυθό. Έτσι, όλοι θα με σέβονται και θα με φοβούνται" σκεφτόταν. Δέχτηκε ο κάβουρας να γίνει υπασπιστής του; Ο ιππόκαμπος γιατί αρνήθηκε να γίνει το άλογό του; Και τι εννοούσε ο θείος ο Καρφίτσας όταν του είπε πως υπάρχει κι άλλος τρόπος να γίνει "άρχοντας";

Το δωμάτιο του Αντώνη είναι γεμάτο λούτρινα ζωάκια. Μακάρι όμως να είχε ένα αληθινό σκυλάκι. "Πάρτε μου ένα! Θα το αγαπώ και θα το φροντίζω" παρακαλάει τους γονείς του. Εκείνοι όμως δεν μπορούν να του κάνουν το χατίρι. Ο Αντώνης θυμώνει. Στενοχωριέται. Κάποιο αδέσποτο όμως που περνάει μια μέρα έξω από το σπίτι και μια ιδέα του παππού γίνονται αιτία να καταλάβει το αγόρι πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να εκφράσει την αγάπη του για τα ζώα! Εκείνος και οι φίλοι του αναλαμβάνουν δράση!

Τα σπουργιτάκια παρακαλούν δυο χελιδονάκια φίλους τους να μη φύγουν το φθινόπωρο για την Αφρική. "Μείνετε ως τα Χριστούγεννα να μοιραστούμε αγάπη" λένε. "Αν μας λέγατε να μοιραστούμε νερό, σπίτι, παρέα, παιχνίδι ή ζεστασιά, θα το καταλαβαίναμε. Αλλά αγάπη; Πώς γίνεται να μοιραστούμε αγάπη;" απόρησαν τα χελιδόνια. Ύστερα φόρεσαν το καπελάκι τους κι έφυγαν μετανάστες! Κι όμως... ένα μελομακάρονο, όχι οποιοδήποτε μελομακάρονο αλλά ο Μέγας ΜελοΜακάρων, απέδειξε πως και η αγάπη μοιράζεται γιατί, όταν θέλουμε, όλα γίνονται.

Το μελίσσι τρυγάει ενθουσιασμένο κάθε μέρα τη γύρη από τις λεβάντες που ζώνουν το χωριό. Δυο μέλισσες όμως είναι πολύ στενοχωρημένες. Δεν μπορούν να πετάξουν στα ψηλά γιατί τους λείπουνε φτερά. Ένα απόγευμα μπαίνουν στο εργαστήρι του γερο-Ζανή. Μα ποιο θαύμα έγινε εκεί και έφυγαν μετά πετώντας;

Ήρθε το φθινόπωρο και τα χελιδόνια ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν στην Αφρική. Συγκεντρώνονται να βγάλουν αρχηγό. Οι υποψήφιοι όμως είναι... ο ένας χειρότερος από τον άλλον! "Αυτός που θα οδηγήσει το σμήνος πρέπει να βάζει το καλό σας πάνω από το δικό του εγώ" λέει στα χελιδόνια ένα άλλο πουλάκι, ο καλογιάννος, και βοηθάει τα διαβατάρικα πουλιά να βγάλουν για αρχηγό έναν... χελιδονοθησαυρό!

Από το Υπουργείο Καλοσύνης ξεκινούν κάθε μέρα πέντε γατούλες για να προσφέρουν βοήθεια σε όποιον τη χρειάζεται. Μια μέρα όμως εμφανίζεται ο Κακοπόντικας. Δεν του αρέσει η χαρά. Του φέρνει ναυτία η ευτυχία. Μισεί την αγάπη. Θέλει να καταλάβει και να καταστρέψει το Υπουργείο Καλοσύνης. Ο αγώνας του καλού με το κακό αρχίζει. Μεγάλη περιπέτεια! Ποιο στο τέλος θα νικήσει;

Η Ζωή είναι μικρή. Δεν ξέρει να κολυμπάει. Ούτε μπορεί να κάνει μακροβούτια, όπως ο αδερφός της και οι φίλοι του. Τι σπουδαίο όμως κατάφερε εκείνη την ημέρα και θαύμασαν τη Ζωή όλοι στην παραλία;

Εκείνο που φαίνεται κακό μπορεί να είναι για καλό. Το βιβλίο: Ο μικρός δράκος Μπατλό φτάνει σε μια φτωχική πόλη. Οι άνθρωποι παίρνουν μια τρομάρα! Όλοι τρέχουν να κρυφτούν στα σπίτια τους σαν κυνηγημένοι. Μα γιατί φοβούνται τόσο; Ο συμπαθητικός, πολύχρωμος Μπατλό θέλει μονάχα...

Τα σχολεία ανοίγουν σε λίγες μέρες. Τα μυρμήγκια αποφασίζουν να φτιάξουν δώρα για τα παιδιά. "Να τα 'χουνε για σχολικά στην τάξη που θα πάνε και σαν εμάς να εργάζονται ποτέ να μην ξεχνάνε" λένε. Το μαθαίνουν τα τζιτζίκια και αποφασίζουν να προσφέρουν κι εκείνα δώρα στους μαθητές! Μα τι μπορούν να φτιάξουν αυτά που δεν ξέρουν να κάνουν τίποτα, αφού δε δούλεψαν ποτέ; Κι όμως! Την πρώτη μέρα του σχολείου ήρθανε... τα πάνω κάτω!

Όνειρο, τόλμη και προσπάθεια το μυστικό της προκοπής Η Ριγούλα η αλεπουδίτσα θέλει να μάθει να φτιάχνει καπέλα. "Βρε κόρη μου, τρελάθηκες; Πού ακούστηκε ποτέ αλεπού καπελού;" θύμωνε η μαμά της. Όμως η Ριγούλα επέμενε και μια μέρα...

Μην κάνεις αυτό που δε θέλεις να σου κάνουν Ο σκαντζόχοιρος είναι τεμπελάκος. Βαριέται να φτιάξει δική του φωλιά για να ξεχειμωνιάσει. Σκαρφίζεται σχέδιο να κοροϊδέψει το φίδι και να πάρει τη δική του. Μα πάνω που τα καταφέρνει και είναι τρισευτυχισμένος, κάτι έγινε, παιδιά, και διώχτηκε κυνηγημένος.

Πόσο μεγάλο είναι και το πιο μικρό που δόθηκε στην ώρα του Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ο λύκος είναι άρρωστος. Άρρωστο είναι όμως και ένα από τα τρία γουρουνάκια. Κρίμα... Ο Αϊ-Βασίλης θα το βρει κρεβατωμένο! Ο λύκος βλέπει τα γουρουνάκια από το παράθυρο. "Χο χο χο!" τραγουδάει και κατεβαίνει από την καμινάδα. Τα γουρουνάκια πανικοβάλλονται. Τι έγινε όμως μετά και πήραν τα αδερφάκια ανείπωτη χαρά;

Πώς θα αγοράσει βούτυρο η αλεπού, τώρα που ανακάλυψε πως έπεσαν τα λεφτά από την ουρά της; "Μην κάνεις έτσι, κουμπαρούλα μου! Θα σου δώσω εγώ από το δικό μου" την παρηγόρησε η αρκούδα μέσα στο μαγαζί. Η πλεονέκτρα όμως αλεπού τής άρπαξε με σχέδιο ολόκληρο το κουτί. Η αρκούδα θυμωμένη πάει στη δικαστίνα να βρει το δίκιο της. Τα γεγονότα όμως βγάζουν εκείνη φταίχτρα. Κι εκεί που νόμιζε πως όλα ήταν χαμένα...

Οι μήνες ζηλεύουν τον Απρίλη. Έχει, βλέπεις, την Πρωταπριλιά. Αποφασίζουν να κάνουν διαγωνισμό. Εκείνος που θα πει το πιο διασκεδαστικό ψέμα θα πάρει το στέμμα του "Αρχιψεύτη" από τον λουλουδιασμένο αδερφό του. Μα ήταν τόσο χαριτωμένα τα ψεματάκια που είπαν όλοι οι μήνες! Τι "παιχνίδι" όμως τους έπαιξε ο Απρίλης και δεν κατάφερε να βγει κανένας νικητής; Και γιατί το παιχνίδι αυτό κατέληξε "στις 2 Απριλίου μεγάλη να ‘χουμε γιορτή του παιδικού βιβλίου"; Για το ψέμα της Πρωταπριλιάς και την Ημέρα Παιδικού Βιβλίου που με χαρά γιορτάζουμε στις 2 Απριλίου.

Ο Ψαρής, το γκρίζο άλογο, ησυχία δε βρίσκει από τις ενοχλητικές αλογόμυγες. Το ίδιο κι ο Ντορής, το κόκκινο άλογο. Κουνούν την ουρά τους για να τις διώξουν! Αυτές όμως... εκεί! "Είναι τόσο πολλές, που πρέπει να έχει κανείς δυο ουρές" αναστενάζει ο Ντορής. "Μα πού να βρούμε δυο ουρές;» σκέφτεται μετά. "Εύκολο!" λέει ο Ψαρής. "Μου έδωσες ιδέα!" και καταστρώνει σχέδιο στο πι και φι. Τι ωραία που είναι τώρα χωρίς τις αλογόμυγες να τους τσιμπάνε! Μα πώς κατάφεραν να τις κρατήσουν μακριά τους; "Οι δυο ουρές" είναι διασκευή μιας ιστορίας που κάποτε έλεγε η γιαγιά.