Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Χιόνι που τίποτα δεν είχε λερώσει την ασπράδα του, απάτητο από λύκο κι ακοίταχτο από μαυροπούλια, χιόνι να το μεταλάβεις. Όλα τ' άλλα παιδεμός. Βάδιζαν καραβάνι, με παπούτσια πορείας και ρούχα μαύρα, βρεγμένα, πένθος νωπό, ζαλωμένες κασόνια την ανθρωποσκευή, μαζί και τα κορμιά τους, ό,τι άφησε η πείνα. Πιο πίσω η Θυμίγια και η Φτύχω, οι πιο μικρές κι αδύνατες πολύ -ο ίσκιος τους πιο πραγματικός απ' το σώμα τους-, κουβάλαγαν ένα αλλόκοτο πράγμα, έτσι όπως το κρατούσαν η μία από μπροστά κι η άλλη πίσω, ένα φύλλο τσίγκο, τι να πουλήσουν απ' αυτό... Μιλούσαν με τις λιανές φωνές...

Η Σταυρούλα Δημητρίου έχει δύο ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό της και ένα μυθιστόρημα με τίτλο Η Χώρα του Κασσίτερου (που πήρε θαυμάσιες κριτικές: "Η Δημητρίου χειρίζεται καλά τη γλώσσα, το βασικότερο όμως που κάνει ελκυστικό και ευανάγνωστο το μυθιστόρημα είναι ο σεβασμός στην ιστορία, είτε αυτή χρησιμοποιείται σε πρώτο πλάνο, είτε ως αναγκαίο συμπλήρωμα στη μυθοπλασία"). ...Σάστιζαν οι Φιλατινοί, όρθιοι στο αρχαίο μουράγιο, οι πραγματευτάδες με τα κοντραμπάντα πηδούσαν απ' τις βάρκες... εξαγόραζαν τις πληγές τους, στην Ντογάνα. Το πλοίο βούλιαζε μαζί με το φορτ...

Κοιμόταν συνέχεια... Έτσι κι αλλιώς, και ξύπνια... η ζωή της πάλι άχαρη θά 'ταν... Ξυπνούσε κάθε πρώτη του αιώνα, κοιταζόταν στον καθρέφτη και ξανακοιμόταν. Τη δωδεκάτη ημέρα -πώς λέμε "την πρώτην ημέραν εποίησεν ο Θεός..."-, τη δωδεκάτη ημέρα λοιπόν η Ιστορία βρέθηκε νεκρή. Γδυτή, γερμένη στο πλάι, με το κεφάλι συστραμμένο προς τα μέσα, σε στάση εμβρύου. Μίλησαν για φόνο. Κανείς δεν είχε βαφτεί... Η Ιστορία από μόνη της έκανε φλεβοτομία. Όταν ένα πρωί, φυλλομετρώντας το χαρτοβασίλειό της, είδε ότι της έλειπαν σελίδες... Τό 'μαθαν ο Κώστας, ο Νικόλας, ο Μηνάς, η Μάχη, η Αλ...

ΣΤΟΝ ΛΗΓΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ Ακριβό μου κενό ξεχειλίζεις πανάκριβή μου θλίψη με κερδίζεις. Κληρώνει αστέρια απόψε ο ουρανός αστέρι μακρινό κάνε εσύ να μου τύχεις. Ρίχνω τ' όνειρό μου ζωντανό μες στο πηγάδι να λάμπει εκεί κάτω στο βυθό σαν αυγουστιάτικο φεγγάρι.

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ Θα 'θελα για μια ώρα, μια στιγμή πίσω να γυρίσω να μείνω στο δωμάτιο εκείνο μνήμες ν' αναπαραστήσω το άρωμα της πρώτης νιότης να αισθανθώ την ικμάδα της για λίγο να αγγίξω και να θυμηθώ το γαλάζιο πορτατίφ με το σιωπηλό του φως να φωτίζει πάνω στο γραφείο το λεύκωμα, την Οδύσσεια ζωής κι ένα τετράδιο για το Ωδείο τα βήματά μου ν' ακούσω πάνω στο μωσαϊκό και το ράδιο να με ταξιδεύει στο "Μεγάλο Ερωτικό". Στο κρεβάτι στη γωνία με τις αφίσες από πάνω ανάλαφρα να κοιμηθώ και να ονειρευτώ τα ίδια, αυτά που πρόσμενα να ζήσω...