Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εκπατρισμένος, ξεριζωμένος, ξενιτεμένος, εκτοπισμένος. Λέξεις-κλειδιά που διεκδικούν το νόημά τους ανάμεσα στην οδύνη και τη λύτρωση, έννοιες που καθορίζουν τη σχέση όσων ζουν σε μια χώρα άλλη από τη δική τους. Ο Τοντόροφ εγκαταλείπει τη δική του χώρα, την τότε κομμουνιστική Βουλγαρία, εγκαθίσταται στη Γαλλία, αναδεικνύεται ως ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς της λογοτεχνίας και ιστορικούς των ιδεών, αλλά δεν παύει να αναρωτιέται για τη σχέση του με τη νέα του πατρίδα. Συντάσσει έτσι την πνευματική του αυτοβιογραφία, συνδέοντας την προσωπική του εμπειρία με τα οικουμενι...

Για όλους εμάς, τους ιστορικούς, από τη μια ως την άλλη άκρη του κόσμου, από τη Νέα Υόρκη ίσαμε το Τόκυο, περνώντας από το Τελ-Αβίβ, το Σαν Πάολο, την Ισταμπούλ, τη Μόσχα (μάλιστα, τη Μόσχα), το έργο του Fernand Braudel είναι παραδειγματικό, ερεθιστικό, περισσότερο από κάθε άλλο έργο του καιρού μας. Είναι πηγή από την οποία αναβλύζουν σκέψεις. Είτε πρόκειται γι' αυτά τα σύντομα άρθρα όπου, με μερικές μόνο φράσεις, ανοίγουν οι δρόμοι για καινούριες θεωρητικές προσεγγίσεις, είτε πρόκειται για το έργο του, τη Μεσόγειο, αυτό το υπέροχο μνημείο, το γερό σαν βράχος, να αστράφτει...

Ο συλλογικός αυτός τόμος θίγει ζητήματα σχέσεων μνήμης και ιστορίας, με αφετηρία στοχασμού το κορυφαίο γεγονός φρίκης της ευρωπαϊκής ιστορίας του 20ου αιώνα, τη γενοκτονία των Ευρωπαίων Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας. Σήμερα, πάνω από πενήντα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την αποκάλυψη της ύπαρξης και της φύσης των στρατοπέδων εξοντώσεως, η συζήτηση γύρω από τα θέματα αυτά έχει αναζωπυρωθεί διεθνώς περισσότερο από ποτέ. Πώς προσεγγίζεται το γεγονός της οργανωμένης αυτής γενοκτονίας από την άποψη της ιστοριογραφίας, της διδασκαλίας του σ...

Ο συλλογικός αυτός τόμος θίγει ζητήματα σχέσεων μνήμης και ιστορίας, με αφετηρία στοχασμού το κορυφαίο γεγονός φρίκης της ευρωπαϊκής ιστορίας του 20ου αιώνα, τη γενοκτονία των Ευρωπαίων Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας. Σήμερα, πάνω από πενήντα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την αποκάλυψη της ύπαρξης και της φύσης των στρατοπέδων εξοντώσεως, η συζήτηση γύρω από τα θέματα αυτά έχει αναζωπυρωθεί διεθνώς περισσότερο από ποτέ. Πώς προσεγγίζεται το γεγονός της οργανωμένης αυτής γενοκτονίας από την άποψη της ιστοριογραφίας, της διδασκαλίας του σ...

Τριάντα χρόνια πριν, τον Μάιο του 1968, στο Παρίσι, ο Ζαν Φρανσουά Λυοτάρ βρισκόταν στα οδοφράγματα με τους εξεγερμένους φοιτητές και ο Μαλρώ, υπουργός Πολιτισμού του Ντε Γκωλ, ήταν στο αντίπαλο στρατόπεδο, επικεφαλής της μεγάλης αντιδιαδήλωσης που έγινε για την υποστήριξη του στρατηγού. Σήμερα ο θεωρητικός της "μεταμοντέρνας κατάστασης" βιογραφεί τον συγγραφέα της "Ανθρώπινης μοίρας" σ' ένα κείμενο που δείχνει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο ότι οι διχασμοί της εποχής εκείνης έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, για να δώσουν τη θέση τους στην αγωνία για την αναζήτηση μιας νέας μορ...

Καρφοχάφτης... επονομαζόταν επίσης και "Καπετάνιος των Ανέμων" εξ αιτίας μιας φυσιολογικής ιδιαιτερότητας για την οποία ήταν περήφανος. Μια άλλη προσωνυμία ήταν "Λόγος τιμής", έκφραση με την οποία στόλιζε τους λόγους του που δεν ήταν και πολύ αληθοφανείς. Φυματικός για 25 χρόνια, αλλά αρκετά παλικαράς, έβηχε τόσο δυνατά που ένα βράδυ έριξε με το βήχα του το λαμπατέρ σε μια συναγωγή. Η όρεξή του ήταν γνωστή σε όλη την Ανατολή, όπως γνωστές ήταν η ευγλωττία του και η υπερβολική του αγάπη για το χρήμα. Σχεδόν πάντα πήγαινε βόλτα σέρνοντας ένα αμαξάκι που περιείχε παγωμένα ποτά...

Καρφοχάφτης... επονομαζόταν επίσης και "Καπετάνιος των Ανέμων" εξ αιτίας μιας φυσιολογικής ιδιαιτερότητας για την οποία ήταν περήφανος. Μια άλλη προσωνυμία ήταν "Λόγος τιμής", έκφραση με την οποία στόλιζε τους λόγους του που δεν ήταν και πολύ αληθοφανείς. Φυματικός για 25 χρόνια, αλλά αρκετά παλικαράς, έβηχε τόσο δυνατά που ένα βράδυ έριξε με το βήχα του το λαμπατέρ σε μια συναγωγή. Η όρεξή του ήταν γνωστή σε όλη την Ανατολή, όπως γνωστές ήταν η ευγλωττία του και η υπερβολική του αγάπη για το χρήμα. Σχεδόν πάντα πήγαινε βόλτα σέρνοντας ένα αμαξάκι που περιείχε παγωμένα ποτά...

"Το φθινόπωρο μ' αρέσει, η θλιβερή αυτή εποχή ταιριάζει στις αναμνήσεις. Όταν τα δέντρα δεν έχουν πια φύλλα, όταν ο ουρανός διατηρεί ακόμα το δειλινό την κοκκινωπή ανταύγεια που χρυσώνει το μαραμένο χορτάρι, έχει μια γλύκα να βλέπεις να σβήνει ό,τι χτες ακόμα έκαιγε μέσα σου. Μόλις γύρισα από τον περίπατό μου στα έρημα λιβάδια, στην όχθη των παγερών ρυακιών, όπου καθρεφτίζονται οι ιτιές. Ο άνεμος έκανε τα γυμνά κλαριά τους να σφυρίζουν, πότε-πότε σώπαινε, κι έπειτα άρχιζε πάλι αιφνίδια· τότε τα φυλλαράκια που κρέμονται από τα χαμόκλαδα έτρεμαν πάλι. Το χορτάρι ριγούσε λυγί...

Είναι απόλυτα αλαζονικό και πιθανόν άχρηστο να παρουσιάσει κανείς τον Georges Duby, τον ιστορικό του Μεσαίωνα. Σ' αυτού του είδους τα πορτραίτα υπάρχει πάντα κάτι από τους παλιούς πανηγυρικούς λόγους ή, χειρότερα ακόμη, κάτι από τους επικήδειους που με παγώνει αλλά και μ' ενοχλεί, γιατί υπονοεί ότι αυτός ο νους έφερε σε πέρας τις έρευνές του, ικανοποίησε τις περιέργειές του, σταμάτησε να παράγει. Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει τίποτα απ' όλα αυτά. Μια, πάντα σχετική, βέβαια, οικειότητα με έναν τέτοιο ερευνητή, μου επιτρέπει να διαβεβαιώσω ότι ο Duby ακολουθεί την πορεία...