Σπάρταλη Άννα
Spártali Ánna
Η Άννα Σπάρταλη γεννήθηκε το 1959 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Για πολλά χρόνια εργάστηκε ως φωτογράφος. Ζωγραφίζει, κατασκευάζει γλυπτά με νήματα και διδάσκει καλλιτεχνικά στη Μέση Εκπαίδευση. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στα λογοτεχνικά περιοδικά "Ρεύματα" και "Τραμ". Το 1996 εξέδωσε και το μυθιστόρημα "Γερνάνε οι γοργόνες;", εκδόσεις Παρατηρητής και τα διηγήματα "Λίγο πριν από τον γάμο" Εκδόσεις "Αγκυρα" 2004.
Πανελλήνιος λογοτεχνικός διαγωνισμός ποίησης και διηγήματος "Δημήτριος Βικέλας: Πρώτες γραφές
Συλλογικό έργο
Δήμος Βέροιας (2018)
Διαγωνισμοί Ποίησης και Διηγήματος 2012-2014-2016 Συμμετέχουν οι: Αντιόπη Αθανασιάδου, Δημ. Βέλλας, Αθαν. Γαλούσης, Γεωργία Κολοβελώνη, Νίκος Αντωνόπουλος, Παναγιώτα Διέννη, Γιώργος Βουλγαρίδης, Νάντια Δουλαβέρα, Παν. Πασσάς, Ευάγ. Ντελής, Αναστασία Δεουδέ, Άννα Καλογήρου, Αστέριος Μαυρουδής, Ιωάννα Παπαδοπούλου, Ναταλία Κόκκορη, Βιβή Κατσούρη, Ελένη Αρτεμίου - Φωτιάδου, Σοφία Καλογερίδου, Εύη Σπανούδη, Νίκος Τακόλας, Χάρης Μελιτάς, Αγγελική Πλουμά, Σταμάτης Σουφλέρης, Εντέλα Στέλλα Ράπη, Ιωάννα Ντελή, Αθαν. Καραγιάννη, Ελευθ. Καβαλιέρος,Κατ. Καλαϊτζάκη, Γιώργος Μπαρμ...
Κόκκινη κλωστή δεμένη στων παππούδων την ανέμη…
Συλλογικό έργο
Ινφογνώμων Εκδόσεις (2017)
"Ένα βράδυ δίπλα στο τζάκι, ο παππούς μου κι η γιαγιά μου μού είχαν πει..." Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μας μέσα στο μαγικό κόσμο των αφηγήσεων... Των όμορφων ιστοριών που ακούγαμε με παιδική λαχτάρα από τα χείλη των παππούδων μας, οι οποίες, αν δεν γίνονται ατομικές ή συλλογικές προσπάθειες να καταγράφονται, είναι βέβαιο πως μια μέρα θα χαθούν στη δίνη του χρόνου. Οι αφηγήσεις που συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το βιβλίο, αποτελούν ένα σημαντικό "λαογραφικό" τεκμήριο της ελληνικής κοινωνίας των παλαιοτέρων χρόνων. Πόλεμοι, προσφυγιά, θρύλοι, προλήψεις, προκαταλήψεις, ά...
Λίγο πριν από τον γάμο
Σπάρταλη Άννα
Άγκυρα (2004)
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι κάτι εύθραυστες κλωστές σκαλωμένες κατευθείαν πάνω στην καρδιά μας. Με λίγη τύχη μπορεί ν' αντέξουν. Συνήθως όμως ξεφτίζουν, ή διαλύονται χωρίς λόγο και μας καταποντίζουν στον πόνο. Όπως και να 'χει, μοιάζει να 'μαστε ανίκανοι να ζήσουμε χωρίς να τις στερεώνουμε κάθε τόσο υπομονετικά μέσα μας. Σαν δυο εσωτερικές φτερούγες που επιτρέπουν στα βήματά μας ν' απογειώνονται πάνω από το έδαφος, ακόμη κι αν πρόκειται μόνο για μερικούς πόντους. Όλοι οι ήρωες αυτών των διηγημάτων, απλοί, καθημερινοί τύποι, κυριαρχούνται από την απέραντη δίψα τους για αγάπ...