Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Καμιά φορά επιτρέπουμε στους ποιητές να πουν και καμιά κουβέντα παραπάνω. Και καλά κάνουμε. Έτσι έρχεται, νομίζω, η ζωή στα ίσα της και υποψιαζόμαστε τότε ότι έχουμε μπατάρει από την μεριά που υπάρχει φασαρία αλλά τραγούδια δεν ακούγονται. Διότι ξένος, παντάξενος κι ολούθε ξένος, δεν είναι μόνο αυτός που στενεύεται, είναι κυρίως αυτός που δεν βρίσκει ανθρώπους να πουν ένα τραγούδι. Και φοβάται πάντοτε ο ξένος μην λησμονήσει τα λόγια των τραγουδιών, γι' αυτό και συνεχώς τα ψιθυρίζει και τα κάνει φυλαχτό της ερημίας του - σπανιότερα τα κάνει και βιβλίο αλλά αυτό είναι άλλη...

Και κοντά στα παιδιά που περιμένουν με τις καρδιές ορθάνοιχτες, περιμένουν κι όλου του κόσμου οι πονεμένοι, οι κατατρεγμένοι, οι νοσούντες, οι τελώνες κι οι πόρνες. Η πλατύχωρη αναμονή τους είναι η φάτνη. Εκεί το καρτερούνε κι εκεί γεννιέται το θείο βρέφος. Αυτοί είναι του σταύλου τ' άχερα. Του σταύλου που δεν ξενίζει ο πόνος του Θεού, που είναι και πόνος του ανθρώπου. Γεννιέται, δηλαδή, στις ψυχές και στις προσευχές των νηπίων, των καθαρών τ? καρδί? παιδιών κάθε ηλικίας. Αυτά γιορτάζουν. Οι υπόλοιποι διακοπεύουν. Γι' αυτό και ξώφαλτσα τους περνάει η γιορτή. Αλλά -να το πο...

"Η ψυχή μας είναι το όνομά μας" - αυτή ήταν η κατακλείδα επιστολής που έστειλαν το 1992 κάποιοι διαπρεπείς συμπολίτες μας στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Πέρασαν περίπου είκοσι πέντε χρόνια από τότε κι οι παραλήπτες αυτής της επιστολής, χάρη στην αναξιότητα του πολιτικού μας προσωπικού, ακόμη δεν έμαθαν ποιο είναι το όνομά μας. Με τα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών έμαθαν, τουλάχιστον, ποια είναι η ψυχή μας. Κι εμείς στο κατόπιν τους μάθαμε ότι αυτή δεν είναι ολότελα χαλασμένη. Γι' αυτό κι αναζητούμε τον κοινό μας τ[ρ]όπο. Για να σπουδάσουμε εξ αρχής τον νέο...

Ένας γάμος από ανάγκη. Και μια πρώτη νύχτα ξεχωριστή. Ένα εκπληκτικής δεξιοτεχνίας και δύναμης διήγημα. Ο Λουίτζι Πιραντέλλο μέσα σε ελάχιστες σελίδες στήνει τα πρόσωπά του και όσα τα περιβάλλουν με υποδειγματική ακρίβεια και λιτότητα, που δεν φαίνονται άσχετες με την θεατρική ενασχόλησή του. Στις σελίδες της "Πρώτης νύχτας" τίποτε δεν λείπει αλλά και τίποτε δεν περισσεύει. Και η συγκίνηση δεν εκβιάζεται από τον συγγραφέα αλλά προκύπτει από την συγγραφή. Από την τραγική αδυναμία των πρωταγωνιστών να συναντηθούν, η ακριβέστερα να συνευρεθούν, με τα προσφιλή τους πρόσωπα....

Τα ζητήματα της νεοελληνικής ταυτότητας και παράδοσης είναι μια χρόνια εκκρεμότητα στον δημόσιο και ιδιωτικό μας βίο, που, όταν δεν αποφεύγουμε την διαπραγμάτευσή τους, ευτελίζονται σε μια απλοϊκή αντιπαράθεση μεταξύ "νεωτεριστών" και "συντηρητικών". Στην πραγματική πραγματικότητα το μόνο που μας συνδέει με την απαγορευμένη ρίζα του κάποτε τρόπου του τόπου μας είναι η βλαστήμια της. Έχουμε από καιρό διαλέξει στρατόπεδο κι έχουμε εγκλωβιστεί στον "μονόδρομο" μιας ανάπτυξης που, εντέλει, πλαστογραφεί κατ' εξακολούθηση το πρόσωπό μας. Η χώρα ιδρύθηκε με προϋπόθεση την παντελ...

Στον τόπο αυτό, όπου πασίδηλη είναι η έλλειψη κριτικής και αξιολόγησης του έργου βάσει ποιοτικών σταθμίσεων, η απήχηση του [Χρήστου Γιανναρά] στα χρόνια που έρχονται, θα είναι πολύ ευρύτερη και λυτρωτική. Έξω, στον καθαρό αέρα, μακριά από τα σκονισμένα σπουδαστήρια, θα τον ευγνωμονεί ο πεινασμένος λαός για το ζωντανό ψωμί της αλήθειας που απλόχερα μοίρασε στα χρόνια του μεγάλου τούτου λιμού. Μα κι αν ακόμη αποτύχουμε οριστικά (μια δυνατότητα κι αυτή), θα έχουμε σώσει κάτι πολύτιμο. Θα το έχουμε στα μάτια τη μέρα της εξόδου. Και Εκείνος που θα έρθει όταν όλες οι πόρτες του ε...

Σήμερα βεβαίως το ξέρουμε. Λαθέψαμε. Αλλά μετάνοια και πάλι δεν βάζουμε. Για όλα, όσα μας βρήκαν κι όλα όσα μας άφησαν, φταίνε οι άλλοι. Εμείς αεί αθώοι του αίματος. Δεν είμαστε εμείς οι ντοπαρισμένοι του ξεδιάντροπου ολυμπιακού διασυρμού. Εμείς είμαστε οι πρωταθλητές Ευρώπης. Επιτέλους, δεν τα φάγαμε μαζί. Τρώγαμε κατά μόνας. Και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός της κατ' εξακολούθησιν ύβρεως, εμείς και πάλι κοιτάμε αλλού. Όχι φίλοι μας, ο λογαριασμός δεν είναι η παλιά Νέμεσις. Αυτά είναι παλαιοημερολογίτικα. Είναι τα επίχειρα μιας ασωτείας, την οποία για δεκαετίες εκδεχόμαστε...

Finis Graeciae ήταν ο τίτλος ενός κειμένου που δημοσίευσε ο Χρήστος Γιανναράς το 1986, πριν από εικοσιπέντε χρόνια, όταν στην χώρα μας μεσουρανούσε η made in Greece εκδοχή του σοσιαλισμού και στις πίστες ο Λευτέρης Πανταζής. Υπάρχει μια πάγια αναγνωστική συμπεριφορά που θεωρεί θεμιτές στους συγγραφείς τις υπερβολές. Έτσι, νομίζω, ότι προσπεράστηκε ο σπαραγμός εκείνης της διατύπωσης. Όχι ως κυριολεξία. Γι' αυτό και συνεχίσαμε τις ζωές μας εμπιστευόμενοι τις διατυπώσεις άλλων, λιγότερο αρμόδιων αλλά και λιγότερο στενάχωρων. Και πορ...

"Ω τρακόσιοι! σηκωθήτε και ξανάλθετε σ' εμάς· τα παιδιά σας θελ' ιδήτε πόσο μοιάζουνε με σας. Χτύπησε κουδούνι για διάλειμμα και μου το έκοψε στη μέση. Κατάπια το υπόλοιπο. Πιθανώς σ' αυτήν την παλαιά ημιτελή απαγγελία μου θα πρέπει να αποδώσω την μόνιμο σχέση μου με τα μεγάλα ποιήματα και τις μικρές ηλικίες. Ωστόσο, παρά την στομφώδη, αλλά και ειλικρινή επίκλησή μου οι τριακόσιοι συγγενείς μας, φρονίμως ποιούντες, έμειναν ξαπλωμένοι στις Θερμοπύλες και δεν εμφανίσθηκαν στο σχολείο. Κι ευτυχώς, δηλαδή, γιατί, μάλλον, θα μας έπιαναν στις σφαλιάρες άμα διαπίστωναν ιδ...

Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται ομιλίες και, κυρίως, κείμενα που γράφτηκαν για εφημερίδες και περιοδικά. Κυρίως κείμενα που γράφτηκαν για το περιοδικό "μανιφέστο". Οι αφορμές τους είναι εν πολλοίς επικαιρικές. [...] Φιλοδοξία τους μόνη είναι να συλλαβίσουν ένα σεκλέτι και να απαντήσουν πρόσωπα. Χειρονομία με αδεξιότητα και λαχτάρα. Διακινδύνευση με απελπισία αλλά και ευθύνη. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)

Εάν ο Μύθος αποτελεί συγκεφαλαίωση της Παραδόσεως, η Ιδεολογία εκφράζει την χειραφεσία από την παράδοση και την υποκατάσταση της εμπειρίας από μια νοητική κατασκευή.[...] Εάν λογίσουμε την ιδεολογία ως συνειδητή παρέμβαση των "διανοουμένων" για τη συγκρότηση ενός συστήματος πεποιθήσεων στο οποίο ορισμένες αξίες της νεωτερικότητας εμπλέκονται με παραδοσιακά σύμβολα ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος εστάθηκε ο ιεροφάντης του νεοελληνισμού, αποκαθιστώντας με τρόπο αληθοφανή το ρόλο του νεώτερου ελληνισμού στο τρισχιδές σχήμα της διαχρονικής ενότητας που προτείνει. Η ελληνοχριστιανική ιδε...

Ήταν εθνική εορτή, θυμάμαι, και το σχολείο σημαιοστολισμένο. Έξω έβρεχε. Είχαν μουσκέψει οι κάλτσες μου και μ' ενοχλούσαν. Από κάπου θα έμπαζαν τα καινούργια μου παπούτσια. Έπρεπε να πω τον "Ύμνον εις την Ελευθερίαν". Μέρες πολλές πριν την γιορτή είχα επιμελώς ασκηθεί στην απαγγελία του. Τις νύχτες δυσκολευόμουν ν' αποκοιμηθώ. Ήμουν στο 78, νομίζω. -Ω τρακόσιοι! σηκωθήτε και ξανάλθετε σ' εμάς· τα παιδιά σας θελ' ιδήτε πόσο μοιάζουνε με σας. Χτύπησε κουδούνι για διάλειμμα και μου το έκοψε στη μέση. Κατάπια το υπόλοιπο. Πιθανώς σ' αυτήν την παλαιά ημιτελή απαγγελία μου θα...