Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πτώματα ζώων σε αποσύνθεση, καφέ πολυτελείας, μια Διαβολογυναίκα Γυμνή και καταστερωμένη, θύελλες στα μάτια των Ανδρών και οι Αθάνατοι με τσίγκινα κουτάκια μπύρας στο χέρι... Τα σπλάχνα των Ποιητών είναι το Φρούριο, μ' όλη την αποθηκευμένη Βία να κουρνιάζει. Σιλουέτες παρακμιακές, που τίποτα δεν μισούν και τίποτα δεν λατρεύουν. Κι ένας θάλαμος γεμάτος μωρά, Μπλε-Κόκκινα-Πράσινα-Μαύρα-Κίτρινα. Μα όλα τα χρώματα από μπογιές πλαστικές. Το βράδυ οι Γυναίκες τα 'πλεναν πέρα στο Ποτάμι όλες ΜΑΖΙ και ΜΟΝΕΣ. Και τ' άλλο πρωί οι Υπεύθυνοι τα ξανάβαφαν. Κι ο εφιάλτης δεν θ...

Όταν οι Άνθρωποι βιώνουν ως αναγκαστική τη συνάθροισή τους. Όταν μέσα στα κλειστά μιας Πλατείας όρια εκτείνεται ο Κόσμος. Όταν η Ελευθερία κι η Ειρήνη διχονοούν για το σημαντικό κι ομονοούν για το ασήμαντο. Όταν η Ζήση μια Μηλιά είναι π' ευνουχίζει την αυτονομία των κλώνων. Όταν η Θάλασσα πιότερο από παντιέρα ανεμίζει. Όταν Βασανιστές και Βασανισμένοι του juggernaut ιππεύουν τα καπούλια. Όταν Εκείνος την ιδιωτική εξηγεί οδό του κι Εκείνη καταχθόνιο σχέδιο αποκαλύπτει. Όλοι γονυπετείς ικετεύουν σαν παράξενοι Ταξιδιώτες κι η Ποίηση, που γράφεται, ένα λωλο...

Είναι που τώρα απόκτησα ένα αδιαπραγμάτευτο ΜΗΝ όταν σ' ακούω, να μου εξηγείς πώς θα βρω εκείνη την πολυπόθητη έξοδο, από τις δύσβατες και σκοτεινές κάμαρες, με τις αόρατες χαραμάδες. Μια ορφανή κοινωνία με στυγνό θράσος, τις βάφτισε μ' ένα όνομα βαρύ και λέγονται "ΑΝΘΡΩΠΟΙ". Άσε, καλύτερα να τους φανταστώ! Είναι μια κάποια στείρα λύτρωση το ιμιτασιόν κόσμημα! Εγείρει βλέπεις την κάλπικη αίσθηση των πήλινων ποδιών μου (σ' όλο της το μεγαλείο!) Μια τέτοια "μικρή" απάτη ή αυταπάτη, αρωγός, για τους εντολοδόχους του αύριο!