Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Το ότι γράφονται οι σελίδες αυτές σε μια περίοδο όπου ο "ανθρωπιστικός πόλεμος" στο Κόσοβο βρίσκεται πολύ κοντά μας -χρονικά και γεωγραφικά- είναι απλώς συμπτωματικό. Τα γεγονότα στο Κόσοβο, η εθνική κάθαρση που από "πατριωτισμό" επιδίωξε ο Μιλόσεβιτς από τη μία και από την άλλη οι "ανθρωπιστικοί" λόγοι που οδήγησαν στις καταστροφές στην Σερβία και στη μαζική προσφυγιά των Κοσοβάρων αλλά και των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου, απλώς επιβεβαίωσαν την πεποίθησή μου πως το στοιχείο του παραλόγου κυριαρχεί τόσα έντονα και μόνιμα στην διεθνή ζωή που δεν μπορεί να είναι ένα τυχα...

Τις τελευταίες ημέρες αρνήθηκα επανειλημμένα, όταν μου ζητήθηκε να σχολιάσω δημόσια τη "Διακήρυξη" και το "Κοινό ανακοινωθέν" με τα οποία έκλεισε η σύνοδος του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον. Αρνήθηκα γιατί δεν είχα μπροστά μου τα κείμενα, αλλά μόνο δημοσιογραφικές πληροφορίες και αυτές κάπως συγκεχυμένες. Όταν τελικά διάβασα τα κείμενα, είδα πόσο άδικο είχα! Και πόσο δικαιολογημένοι ήταν οι δημοσιογράφοι, όταν έδιναν με τις ειδήσεις και τα σχόλιά τους μια εικόνα αρκετά αόριστη για το τι αποφασίστηκε ή διακηρύχθηκε στη συνάντηση κορυφής. Διαβάζοντας τη δισέλιδη "Διακήρυξη" διερωτώμαι...

Δίστασα, ομολογώ, πολύ να γράψω τούτες τις σελίδες. Και ακόμα πιο πολύ να τις δημοσιεύσω. Δεν είμαι φιλόλογος και γι' αυτό δεν έχω τίποτα να προσθέσω στα όσα έχουν γράψει οι ειδικοί για το ύφος του Θουκυδίδη, για τη γλώσσα του, για τη δομή της αφήγησής του. Ούτε ιστορικός για να μπορώ να έχω γνώμη, αν η εξιστόρηση των γεγονότων ανταποκρίνεται στην ιστορικά εξακριβωμένη πραγματικότητα. Τότε όμως γιατί να τολμήσω να γράψω έστω και αυτές τις λίγες σελίδες; Η μόνη μου δικαιολογία είναι ότι τις έγραψα σαν παλιός διπλωμάτης που ασχολήθηκε σε όλη του τη ζωή με τις διεθνείς σχέσει...

Ο Βύρων Θεοδωρόπουλος, τέως Γ.Γ. του Υπουργείου Εξωτερικών, καταγράφει της πέντε βασικές επιταγές για την ορθή άσκηση μιας εξωτερικής πολιτικής. Αυτές, κατά την αξιολογική κρίση του, είναι η επαρκής πληροφόρηση, η σωστή εκτίμηση των πληροφοριών, η στάθμιση της σχέσης κόστους-ωφελείας, ο παραμερισμός της ιδεοτέλειας, κομματικής ή προσωπικής, όπως επίσης και η κατάλληλη διπλωματική και διοικητική υποδομή.