Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο γιατρός Benn ήταν σίγουρα ένας έξοχος ανατόμος της ανθρώπινης φύσης. Στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που διέθετε, φρόντιζε να καταγράφει περιστατικά που τον συγκίνησαν, εντυπώσεις, τσιτάτα από διαβάσματα, και αργότερα, με την χρήση συγκοπτόμενων ρυθμών, να συνθέτει ρίμες και εξαίρετους parlando-μονολόγους, κινούμενος ανάμεσα σε βιταλιστικές θεωρήσεις, απαισιόδοξες απόψεις για το ανθρώπινο γένος και αποφθεγματικές διατυπώσεις. Επίσης, δε διστάζει καθόλου να θίξει ακόμη και καταξιωμένα πρόσωπα από τον χώρο της διανόησης και της τέχνης: τον Νίτσε, τον Σοπέν, τον Ρέμπραντ. Η...

Τρυφερά κείμενα, ποιητικής γραφής. Μια συνομιλία και μια κραυγή. Η αγωνία του πατέρα και η αγάπη της κόρης. Πιστός στο είδος της γραφής που διακονεί εδώ και χρόνια με τα κείμενα και τις μεταφράσεις του από τα Γερμανικά, ο Νίκος Βουτυρόπουλος, επανέρχεται σε μερικά από τα αγαπημένα του θέματα. Αποφεύγοντας τον εύκολο δρόμο, βυθίζεται, κυριολεκτικά στα έγκατα της ύπαρξης και αναδύεται, προσφέροντας στον αναγνώστη τα πολύτιμα δώρα ενός στοχασμού φιλοσοφικού και μιας λυρικής παρεκτροπής που ωστόσο προβληματίζει και προσφέρει διεξόδους.

Εμβληματική μορφή της μοντέρνας ποίησης ο Στέφαν Γκεόργκε (1868-1933) είναι ένας από τους βασικούς ανανεωτές της γερμανόφωνης λυρικής παράδοσης. Επηρεασμένος από τον συμβολισμό του Μαλλαρμέ, κατάφερε να τον ξεπεράσει και να εισάγει καινοτόμες αντιλήψεις στην ποίηση του 20ού αιώνα. Λάτρης της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας και γνώστης πολλών ευρωπαϊκών γλωσσών, υπήρξε επίσης δεινός μεταφραστής των έργων του Σαίξπηρ και του Μποντλέρ στα γερμανικά. Βασικές ποιητικές συλλογές του είναι: Το Έτος της Ψυχής (1897), Το Έβδομο Δαχτυλίδι (1907), Το Νέο Βασίλειο (1928). Στο "Βιβλίο...

Επτά διηγήματα, επτά ιστορίες, επτά εικόνες. Ιστορίες αληθινές μα σαν ψέματα, γραμμένες με ένα γλυκόπικρο χιούμορ που κάνουν τον αναγνώστη να χαμογελάει στο τέλος της ανάγνωσης, ίσως γιατί σ' αυτές αναγνώρισε σκηνές από τη δική του ζωή. Εικόνες ή οφθαλμαπάτες; Αλήθεια ή ψέματα ενός επιστήμονα, ενός ποιητή που είδε τη Μούσα να τον εγκαταλείπει, οι εμμονές μιας συνηθισμένης γυναίκας και ενός άλλου ποιητή που παλεύει με τη θνητότητα του. Αυτοβιογραφικοί τόνοι, το καταφύγιο του μύθου στην τελευταία ιστορία, που μόνο πρόσκαιρο μπορεί να αποδειχτεί, σε μια εποχή όπου α...

... Μας περιμένουνε μάτια που δεν έχουμε καν φανταστεί χειρονομίες και πόρτες ως τώρα κλειστές και μια απεραντοσύνη πέρα από κάθε σκοτάδι ένα νησί στο τέρμα της θάλασσας ένα παιδί στο πρωινό της σελήνης. ... ... Κάτω από σκιές δέντρων βραδιάζει Παρασκευή και το διήμερο θριάμβου για τη μεσαία τάξη. Η Δευτέρα είναι των δολοφόνων. Σε πόλεις από σωλήνες και σύρματα σβήνει το φεγγάρι πνίγεται μέσα σ' άναρθρα όνειρα. ... ... Ελάτε στη φωτοβολίδα της νύχτας γιατί δεν έχει ηθική το σκοτάδι....

[...] Όπως τα διηγήματα και τα μυθιστορήματα του Φραντς Κάφκα, αντίστοιχα και τα ποιήματά του παραμένουν ανοιχτά και ανεξιχνίαστα, προκαλώντας μια ακραία αίσθηση αποξένωσης που συνορεύει με τον τρόμο. Αυτό το αίσθημα της απόγνωση ς μπροστά στο αναπότρεπτο και στη μάταιη αναζήτηση σταθερών αξιών για την ανθρώπινη ύπαρξη, εκλογικεύεται δραματικά σε ένα από τα τελευταία του ποιήματα, στα τέλη του 1920. ...πεθαίνω σ' ένα μικρό φυλάκιο στην άκρη του δρόμου σ' ένα παντοτινά όρθιο φέρετρο σ' ένα δημόσιο κτήμα τη ζωή μου ξόδεψα προσπαθώντας να σvγκρα...

[...] Όπως τα διηγήματα και τα μυθιστορήματα του Φραντς Κάφκα, αντίστοιχα και τα ποιήματά του παραμένουν ανοιχτά και ανεξιχνίαστα, προκαλώντας μια ακραία αίσθηση αποξένωσης που συνορεύει με τον τρόμο. Αυτό το αίσθημα της απόγνωση ς μπροστά στο αναπότρεπτο και στη μάταιη αναζήτηση σταθερών αξιών για την ανθρώπινη ύπαρξη, εκλογικεύεται δραματικά σε ένα από τα τελευταία του ποιήματα, στα τέλη του 1920. ...πεθαίνω σ' ένα μικρό φυλάκιο στην άκρη του δρόμου σ' ένα παντοτινά όρθιο φέρετρο σ' ένα δημόσιο κτήμα τη ζωή μου ξόδεψα προσπαθώντας να σvγκρα...

[...] Όπως τα διηγήματα και τα μυθιστορήματα του Φραντς Κάφκα, αντίστοιχα και τα ποιήματά του παραμένουν ανοιχτά και ανεξιχνίαστα, προκαλώντας μια ακραία αίσθηση αποξένωσης που συνορεύει με τον τρόμο. Αυτό το αίσθημα της απόγνωση ς μπροστά στο αναπότρεπτο και στη μάταιη αναζήτηση σταθερών αξιών για την ανθρώπινη ύπαρξη, εκλογικεύεται δραματικά σε ένα από τα τελευταία του ποιήματα, στα τέλη του 1920. ...πεθαίνω σ' ένα μικρό φυλάκιο στην άκρη του δρόμου σ' ένα παντοτινά όρθιο φέρετρο σ' ένα δημόσιο κτήμα τη ζωή μου ξόδεψα προσπαθώντας να σvγκρα...