Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αν ήμουν, νεκρώνει η θάλασσα τις χούφτες μου. Στις σταματημένες μου παλάμες κύλησαν τα κλειδιά κι οι ράγες μου ανισορρόπησαν στην τρέλα των βροχών. Αν ήμουν Κύκλωπας, στις κενές μου βαλίτσες θα κρατούσα τα ακοίμητα καφενεία των σταθμών και τα ξυλοπόδαρα των φανταστικών ταξιδιών για του μεσαίωνα την αποκαθήλωση. Αν ήμουν Πυθία, θα κάπνιζα τους αντίχειρες για την αποκάλυψη της Στιγμής, που ο πόνος μου σε θυμήθηκε στα δειλά μου μονοπάτια, με τη μαγκιά του αξεδίψαστου επιζώντα των σπαραγμών. Αν ήμουν Τειρεσίας θα ξέπλενα τα μάτια μου στις νότες των γρύλων από κάποια καλοκα...

Τόσα λάθη! Τόσα πάθη! Τόσοι χοροί! Πόσοι θάνατοι..! Ποιος είναι ο πιο μεγάλος; Ο πρώτος! Ύστερα, βίαια, βυθίζω το μαχαίρι... Παντού, ανοιγμένες σάρκες, σκονισμένες φλέβες, σπασμένο το κρανίο... Διαμελίζομαι. Δεν τρέμω. Θυμωμένος άνεμος κοντράρεται μαζί μου. "Ποιος είσαι εσύ;" μου λέει, "Που θα ρημάξεις το βλέμμα των προγόνων σου; Τόσες ζωές..!" "Είμαι ο πρώτος!" απαντώ "κι ο τελευταίος! Εγώ τεντώνομαι! Εγώ σπάζω! Δε με μαχαιρώνουν. Μαχαιρώνομαι. Να κυλήσει το αίμα. Ν' ακουστούν οι βοές!" "Δεν έχεις το δικαίωμα! Απελπίζεσαι." "Δεν απελπίζομαι. Φωλιάζω στη Ζωή μου!...

Τόσα λάθη! Τόσα πάθη! Τόσοι χοροί! Πόσοι θάνατοι..! Ποιος είναι ο πιο μεγάλος; Ο πρώτος! Ύστερα, βίαια, βυθίζω το μαχαίρι... Παντού, ανοιγμένες σάρκες, σκονισμένες φλέβες, σπασμένο το κρανίο... Διαμελίζομαι. Δεν τρέμω. Θυμωμένος άνεμος κοντράρεται μαζί μου. "Ποιος είσαι εσύ;" μου λέει, "Που θα ρημάξεις το βλέμμα των προγόνων σου; Τόσες ζωές..!" "Είμαι ο πρώτος!" απαντώ "κι ο τελευταίος! Εγώ τεντώνομαι! Εγώ σπάζω! Δε με μαχαιρώνουν. Μαχαιρώνομαι. Να κυλήσει το αίμα. Ν' ακουστούν οι βοές!" "Δεν έχεις το δικαίωμα! Απελπίζεσαι." "Δεν απελπίζομαι. Φωλιάζω στη Ζωή μου!...

Επειδή γεννήθηκα στο άχρονο μιας Ζωής που βάλτωσε τη ζωή μου, ανταρτεύω στο βάλτο και κρατώ μόνο το άχρονο - σαν αντίσταση στις επιβολές των ηγετών που κατευθύνουν τους ρυθμούς μας. Θα πεθάνω, επίσης στο άχρονο. Άτιτλος είμαι. Με ρόλο Άστεγου Πολίτη των Αξιών - φταίει που στον ύπνο μου βλέπω πάντα φωτιές. Κι αν γουστάρεις, πυροβόλησέ με! Δεν φοράω αλεξίσφαιρο... μόνο αρβυλάκια φοράω χειμώνα - καλοκαίρι. Άχρονα επίσης, κι ανεκδιήγητα, λαξεύω τις δονήσεις στη δίνη των ημερών, με μοιρασιά απλόχερη σε ό,τι με νιώθει. Αποφεύγοντας, όσο μπορώ, την παγίδα-χρήμα, που μας επέβ...

"Που γέμισαν τόση σκόνη τα μαλλιά σου Ορφέα;" Με είχες ρωτήσει ένα απόγευμα Άννα. "Έψαχνα σ' αποθήκες παλιές του χρόνου, αγάπη μου και σκονίστηκα". Γέλασες και είπες: "Αύριο παίρνω συνέντευξη απ' τον Υπουργό Πολιτισμού". "Αύριο, θα ξεκινήσω αργά από ένα μικρό επαρχιακό καφενείο" "Τι λες;" "Και θα 'χω συντροφιά μου τ' αδύνατα μέλη σου" "Μα τι λες;" "Και θα τεμαχίζω τον καιρό μ' ένα δικό μου φωταγωγημένο καράβι" "Τρελέεεε!" "Κι οι πειρατές θα πλαγιάσουν με το δειλινό της υπεροχής τους. Και θα πρέπει να προλάβω να πολλαπλασιάσω την Άνοιξη των ματιών σου". "Τρελέ!"...