Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα παραισθητικό noir, μια υπνωτική αφήγηση, με τον χρόνο μονταρισμένο λάθος και τον χώρο σε μια ατέρμονη σπείρα, για το πώς δημιουργείται και πώς βιώνεται μια ιστορία μέσα στο κεφάλι του συγγραφέα. "Νουάρ γράφουν άνθρωποι που καταπίνουν ωμότητα και ξερνούν όνειρα. Θα ήταν ταχυδακτυλουργοί, αλλά όχι χρυσοθήρες. Σιωπηλοί περαστικοί, αλλά όχι θαμώνες. Κορόιδα, μπορεί, αλλά όχι αφεντικά. Τεμπέληδες, γιατί με τη σκέψη ζουν πραγματικά το έργο, το αντιλαμβάνονται, το ευχαριστιούνται. Με ένα ποτό στα μαλακά τους χέρια, στέκονται στη γέφυρα, προσπαθώντας να θυμηθούν...

O Γιάννης Μαρής υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο από "πατριάρχης της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας": μαχητικός δημοσιογράφος στα χρόνια του αντικομμουνισμού και της λογοκρισίας, σημαντικός παράγων στα εκδοτικά και δημοσιογραφικά πράγματα της χώρας για 25 χρόνια και ταυτόχρονα υποδειγματικός "αφηγητής" αλλά και προικισμένος συγγραφέας, που μπορούσε να πλάθει πειστικούς χαρακτήρες, με προεξάρχοντα τον αντι-ήρωα πρωταγωνιστή των αστυνομικών του ιστοριών, αστυνόμο Γιώργη Μπέκα. Ο Μαρής ήξερε να σκηνοθετεί χωροχρονικά έναν ατμοσφαιρικό μυθιστορηματικό κόσμο στην καρδιά ή στα προ...

"Ξημέρωνε, ο ουρανός ένας καθρέφτης κενός, πήρα μια πέτρα και την πέταξα με μανία καταπάνω του, να σπάσει να γεμίσει ο τόπος γυαλιά, κοφτερά ακανόνιστα κομμάτια, μια καταιγίδα αιχμηρή από τα κομμάτια αυτού του απαθέστατου μάρτυρα. Ξημέρωνε κι αν δεν κοιμάσαι θα ακούς και εσύ τα σφυριά των μαύρων από τις φυλακές του Κάουντη, να τραγουδούν στα καρφιά που στερέωναν τις ράγες και τα ξύλα, λίγο πιο δυνατά, χωρίς φωνές, μόνο το βογκητό της δύναμης που απαιτούσε το χτύπημα από το σφυρί στο σίδερο." Τα διηγήματα της συλλογής "Πώς το λένε αυτό το μέρος" του Αναστάση Σιχλιμίρη είν...

"...Μα το τυχαίο είναι βασιλιάς και μας κάνει να φαινόμαστε αστείοι ό,τι κι αν πούμε, ακίνητοι όπου κι αν πάμε, ψεύτες σε ότι κι αν πιστέψουμε, ανόητοι όσο κι αν σκεφτόμαστε. Η πράξη, γρήγορα πάντα, ρίχνει μια δυνατή κλωτσιά στη θεωρία. Μπλέκοντας με όλα αυτά που οι λέξεις αρνούνται να περιγράψουν. Σηκώνοντας ένα βάρος που δεν ξέρω γιατί το θεωρώ δικό μου, μάλλον δεν έπρεπε να δεχτώ αυτό το ρόλο, τώρα ακούω το σχέδιο βήτα με τα χείλη σφιγμένα και τις παλάμες ιδρωμένες, με την αγωνία της σιγουριάς πως δεν υπάρχει τίποτα..." Ο "απατηθείς απατεών", και ο πυρετός της εκδίκησ...