Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αποτραβήχτηκε από τον πολιτισμό των ανθρώπων για να μην πληγώνεται άλλο. Εκεί, σε κάποιο ερημονήσι, έχει το χρόνο ν' αναμετρηθεί με το παρελθόν που πια δεν τον τρομάζει. Η τύχη τού φέρεται καλά, έτσι αποκτά οικογένεια, ένα χαμηλόβαθμο αξίωμα κι έναν εξωτικό παπαγάλο, ο οποίος μιμείται κάθε λάθος του και υπεροψία. Αν το τίμημα της ελευθερίας είναι μια μορφή αυτοεξορίας, εκείνος υιοθετεί μια στάση κριτικής, την οποία χρόνια πειραματιζόταν. Διαπιστώνει ότι τίποτα δεν είναι οριστικό, ούτε μοιραίο.

Προπολεμικά, τρεις άνθρωποι βρίσκονται βυθισμένοι στη λασπουριά του προσφυγικού συνοικισμού της Καλαμαριάς. Εκεί ζούνε τις χαρές και τις απογοητεύσεις τους, απ' εκεί ελπίζουν και μια μέρα να δραπετεύσουν. Δυο παλικάρια και μια κοπέλα, όλα λαϊκής καταγωγής, πρώην ή εν δυνάμει αγωνιστές, επιρρεπείς στα νεανικά όνειρα για μια "καλύτερη ζωή". Στο σήμερα, οι απόγονοί τους παλινδρομούν σε έρωτες και περιστασιακές εργασίες, ψάχνοντας τη δική τους αλήθεια.

Από τη μια μεριά οι πολιτογραφημένοι Έλληνες, οι οποίοι αρνούνται να χάσουν το κέφι τους για την πολιτική, διαδηλώνουν, συναθροίζονται σε κόμματα και επιχειρηματολογούνε. Από την άλλη όψη ένας άλλος κόσμος πηγμένος στην αγωνία των μεταναστών για επιβίωση. Τα φτηνά γαλακτοπωλεία, όπου περιστασιακά ερωτεύονται, τα κοινόβιά τους, χώροι όπου στοιβάζονται, έτοιμοι να ονειρευτούν ή να δεχτούν τη βία.

Είναι πολύ δύσκολο να αναπαραστήσεις µια µάχη, ακόµα και αν πολέµησες γνήσια και συνειδητά. Κυρίως να περιγράψεις την ψυχολογία των πολεµιστών, το τι σκέφτονταν τούτη ή την άλλη ώρα, λίγο πριν σκοτώσουν, λίγο πριν σκοτωθούν. Πρόκειται για µια γιορτή, ένα παιχνίδι θανάτου που, ώσπου να φας το πρώτο βόλι, δεν καταλαβαίνεις τη σοβαρότητά του. Μετά είναι οι φωνές που σε ενθαρρύνουν και σε προτρέπουν να µη φοβάσαι το φόβο. Η µυρωδιά του ιδρώτα ανακατεµένη µε το αίµα και το µπαρούτι· η συντροφικότητα που αναπτύσσεται στον κίνδυνο της µάχης· η έγνοια για τον άλλο, µην πάθει κανένα...

Πέρασαν την πύλη του κάστρου και επανήλθαν στην πεζή πραγματικότητα του τώρα, κατηφόρισαν τον δρόμο με μικρή προσεχτική ταχύτητα, έτσι για να κρατήσουν κάτι από τις αναμνήσεις αυτής της μέρας και να μη χαθούν όλα στην πολύστροφη ανακύκλωση του 4 επί 4. Σαν έφτασαν στον Κυριάκο, έτρεξαν τα σκαλιά πετώντας, ήταν νέοι και βιάζονταν να κάνουν έρωτα. Πέσανε σαν ένα σώμα, ενωμένο, αδιαίρετο, στο ταλαίπωρο στρώμα του ξενοδοχείου και το καταξέσχισαν πάνω κάτω, ανακαλύπτοντας όλες τις ανατομικές του ιδιότητες, στο τέλος αποκαμωμένοι, έπεσαν και οι δύο στις γωνιές τους, αυτός άναψε τ...