Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Η όλη εργασία περιορίζεται στο σχολιασμό των συνταγματικών θεσμών, οι οποίοι καθορίζουν τυπικά και ουσιαστικά τα πολιτικά δικαιώματα του πολίτη και δεν επεκτείνεται στις υπόλοιπες διαδικασίες εσωτερικής λειτουργίας του Πολιτεύματος. Ο σκοπός της είναι προτρεπτικός για μια μελλοντική αναθεώρηση, η οποία θα ανταποκρίνεται στις επιταγές τις οποίες επιβάλλουν οι σημερινές συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας και όχι καταγγελτικός για τη μη επίλυση δυσλειτουργιών του πολιτεύματος, αφού οι συνθήκες της αρχικής επιλογής του ήταν τελείως διάφορες των σημερινών. [...] (από τ...

Μ' αυτό τον τίτλο εκδίδονται δύο κείμενα που χωρίζονται μεταξύ τους από μια μεγάλη χρονική απόσταση, το "Κυριαρχία και Σαμποτάζ" του Αντόνιο Νέγκρι, που εκδόθηκε το 1977 και οι "Νέοι χώροι ελευθερίας" που γράφτηκε από τους Νέγκρι-Γκουατταρί το 1984. Η αλλαγή της συγκυρίας και -συνακόλουθα- της οπτικής είναι σημαντική. Από την επίθεση του κοινωνικού εργάτη ενάντια "στον ουρανό", το ιταλικό κίνημα του ΄77, περνάμε στο εναλλακτικό κίνημα και την σύνθεση των υποκειμένων του 1984, από την επικείμενη πολιτική επανάσταση στην κατάκτηση "νέων χώρων ελευθερίας" και την υπεράσπισή το...

Η κρατική φαυλότητα δεν είναι μια σκέψη ή αναφορά της μελέτης, είναι δάνειο από την διαχρονική πολιτική ορολογία. Το κράτος έχει εκ δομής κατασκευάσει την παραγωγή ακρισίας στην λεγεώνα των πολιτικών οπαδών, αξιωματούχων κυρίως του συστήματος, ήτοι "κλητήρες" που γίνονται "στρατηγοί", και όταν κάποιος αμφισβητεί το κράτος, τον θεωρούν μη Έλληνα λες και αυτοί οι υποτελείς και ίσως ξενόδουλοι έχουν δεδομένη ταυτότητα. Δομικά δηλαδή παντού, σε όλους του τομείς της δημόσιας ζωής, συναντάμε την φαυλότητα και το άθλιον και είναι κάτι το οποίο το αναφέρουν διαχρονικά στην κά...

Στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του έθνους-κράτους οι διεθνείς σχέσεις ήταν κυρίως σαν ένα τραπέζι μπιλιάρδου με τα κράτη συμπαγείς μπάλες που ερχόντουσαν σε επαφή η μία με την άλλη σχεδόν μόνο στις εξωτερικές τους σχέσεις. Σήμερα όμως ο κόσμος μοιάζει περισσότερο με τον κύβο του Ρούμπικ. Σε κάθε κίνηση του κύβου ελλοχεύουν συνέπειες για όλες τις πλευρές. Ποιες είναι οι επιπτώσεις για τη διαμόρφωση του εθνικού συμφέροντος και τη χάραξη εξωτερικής πολιτικής στην εποχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της παγκοσμιοποίησης; Το εθνικό συμφέρον προσδιορίζεται από το μέλλον, όχι α...

Αυτό που θα περίμενε κανείς σήμερα, μετά από τόσα χρόνια ανάπτυξης, θα ήταν η εξάλειψη της φτώχειας. Όμως, τα στοιχεία δείχνουν ακριβώς το αντίθετο: σε διεθνές επίπεδο το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών διευρύνεται ολοένα, ενώ σε εθνικό επίπεδο το φαινόμενο αγγίζει ακόμη και τις πλούσιες χώρες της Δύσης. Η καταπολέμηση της φτώχειας αποτέλεσε και αποτελεί τον πυρήνα των μεταρρυθμίσεων των συστημάτων κοινωνικής προστασίας. Ποια θα είναι η αυριανή μορφή των συστημάτων αυτών; Θα ενισχύσουν την κοινωνική αλληλεγγύη ή θα περάσουμε σε ατομικές μορφές αντιμετώπισης των...

Περιέχεται το κεφάλαιο: "Η κρίση του ελληνικού αστισμού τη δεκαετία του '30", από το βιβλίο "Η επαγγελίας της αδύνατης επανάστασης: ΚΚΕ και αστισμός στον μεσοπόλεμο". Επίμετρο: Σπύρος Ι. Ασδραχάς, "Άγγελος γόνιμων ιδεών της πράξης" (από το περιοδικό "Αρχειοτάξιο", τχ. 15, 2013).

Ο σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να διερευνήσει την οπτική και την πολιτική παρέμβαση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με έμφαση στην περίοδο της κυβερνήσεώς του από το 1990 έως το 1993. Η πολιτική αυτή, συνεπής στην επιδίωξη της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, δεν μπορεί να κατανοηθεί αυτοτελώς και μεμονωμένα αλλά εντάσσεται στο ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με αφετηρία το 1955, όταν το Κυπριακό έφερε τις δύο χώρες στα πρόθυρα του πολέμου, και συμβατική κατάληξη το 1999, όταν η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου φάνηκε να δημιο...

Μέσα από τα άρθρα του Γιάννη Μηλιού στο βιβλίο αυτό ξεδιπλώνεται η ιστορία της κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης που μαίνεται σε Ελλάδα και Ευρώπη τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Προβάλλονται και επεξηγούνται με μαρξιστικούς όρους οι αιτίες της κρίσης. Καταδεικνύεται ότι η μνημονιακή πολιτική βασίζεται στην αντίφαση ανάμεσα στους διακηρυγμένους και τους πραγματικούς στόχους των πολιτικών. Προβάλλει το κορυφαίο ζήτημα της επερχόμενης σύγκρουσης μεταξύ της κυβέρνησης της Αριστεράς και των εγχώριων και ξένων συμφερόντων που στηρίζουν τα μνημόνια, δηλαδή τις πολιτικές λιτότητας...

Απέναντι στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, τόσο η αρχή "η κίνηση είναι το παν, ο σκοπός δεν είναι τίποτα", δηλαδή ένας τακτικισμός δίχως στρατηγική, όσο και εκείνη του "όλα ή τίποτα", δηλαδή μιας στρατηγικής δίχως τακτική, οδηγούν σε αδιέξοδο. Σε αδιέξοδο οδηγεί, επίσης, η εναπόθεση των ελπίδων για ένα καλύτερο αύριο, στο αυθόρμητο λαϊκό κίνημα και μόνον. Με αυτά τα δεδομένα προκύπτει άμεσα η αναγκαιότητα να αναπτυχθεί ένας προβληματισμός σχετικά με τον δρόμο που θα μας οδηγήσει στην αναγκαία για την ανατροπή, του υπαίτιου για την κρίση, καπιταλιστικού συστήματος...

Η ένταση των φαινομένων κοινωνικού αποκλεισμού κατά τα τελευταία χρόνια σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. δε θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορα τα συνδικάτα. Τα υψηλά επίπεδα ανεργίας, η φτώχεια και οι αδυναμίες άσκησης των κοινωνικών δικαιωμάτων από μεγάλα τμήματα του εργατικού δυναμικού, συνιστούν ένα πλέγμα σχέσεων το οποίο επιδεινώνει τη θέση των εργαζομένων και εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες. Πολλές φορές ο κοινωνικός αποκλεισμός καταδικάζεται με ιδεολογικούς και πολιτικούς αφορισμούς, που όμως δεν αρκούν για την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων που απορρέουν από αυτόν...

Η κρίση χρέους, σηµατοδοτεί την κατάρρευση ενός µοντέλου πλασµατικής ανάπτυξης, το οποίο, όπως εξελίχθηκε, είχε ως χαρακτηριστικά του την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον ανορθολογισµό, τον παρασιτισµό, την αυθαιρεσία και την ατιµωρησία. Μαζί µ' αυτό το µοντέλο καταρρέει και το ανοµολόγητο κοινωνικό συµβόλαιο ανάµεσα στην άρχουσα τάξη και στα µικροµεσαία στρώµατα, το οποίο αποτέλεσε το υπόβαθρο αυτού του µοντέλου. Εκτός από την ιθαγενή πτυχή της κρίσης, όµως, υπάρχει και η ευρωπαϊκή. Η Ελλάδα δεν είναι το µαύρο πρόβατο της Ευρωζώνης, όπως ισχυριζόταν το ευρωπαϊκό ιερατείο. Είν...

Η κρίση χρέους, σηµατοδοτεί την κατάρρευση ενός µοντέλου πλασµατικής ανάπτυξης, το οποίο, όπως εξελίχθηκε, είχε ως χαρακτηριστικά του την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον ανορθολογισµό, τον παρασιτισµό, την αυθαιρεσία και την ατιµωρησία. Μαζί µ' αυτό το µοντέλο καταρρέει και το ανοµολόγητο κοινωνικό συµβόλαιο ανάµεσα στην άρχουσα τάξη και στα µικροµεσαία στρώµατα, το οποίο αποτέλεσε το υπόβαθρο αυτού του µοντέλου. Εκτός από την ιθαγενή πτυχή της κρίσης, όµως, υπάρχει και η ευρωπαϊκή. Η Ελλάδα δεν είναι το µαύρο πρόβατο της Ευρωζώνης, όπως ισχυριζόταν το ευρωπαϊκό ιερατείο. Είν...

Όταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ίδρυε με το παραπάνω μήνυμα την ΕΠΕΝ ο λαός μας, εξαπατημένος από τις απατηλές σειρήνες της "μεταπολίτευσης", δεν τον ακολούθησε... Και σήμερα, ο "πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος" λαός μας ζητάει, με το "Που 'σαι Παπαδόπουλε!", να αναστήσει τη χαμένη ελπίδα! Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος όμως έφυγε, "ασυμβίβαστος ως Ηγέτης, ωραίος ως Έλλην και υπερήφανος ως Αξιωματικός" για τα Ηλύσια Πεδία του Πανθέου της φυλής μας. Και μαζί του έσβησε το Όραμά του για μία νέα, εξυγιασμένη "από τα πάθη και την ευτέλεια του παρελθόντος" πολιτική ζωή... Πλέ...

Υπάρχει ευρωπαϊκή εκπαιδευτική πολιτική; Έχει μεταφερθεί το κέντρο άσκησης εκπαιδευτικής πολιτικής, εν μέρει ή συνολικά, θεσμικά ή άτυπα, από τις πρωτεύουσες των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες; Σ’ αυτά και άλλα ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει η παρούσα μελέτη, αναδεικνύοντας και αναλύοντας συγκεκριμένες πρακτικές, αποφάσεις αλλά και παρενέργειες από την εφαρμογή άλλων πολιτικών, στους τομείς της εκπαίδευσης και της κατάρτισης. Πόσο επηρεάζουν οι διαδικασίες της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης» (οικονομικής και όχι μόνο) τους τομείς αυτούς; Υποχρεούνται ή έχουν σ...

[...] Πιστεύοντας βαθιά στην πολιτική ευφυΐα του ελληνικού λαού, θεωρώ ότι έχει το πλήρωμα του χρόνου για να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Όπως έγραψα στον πρόλογο του πρώτου βιβλίου της τριλογίας μου "Ο πολίτης και η εξουσία" αυτοεπιστρατεύτηκα ως εκπρόσωπος των απλών πολιτών στην παρουσίαση των θεσμών εκείνων, οι οποίες θεσπιζόμενες ως συνταγματικές επιταγές, θα εκσυγχρόνιζαν υπέρ των πολιτών το Σύνταγμα, παρέχοντάς τους νέες ατομικές επιλογές στη συμμετοχή, στον επηρεασμό και στον έλεγχο της εξουσίας, που πηγάζει από τους ίδιους. Επιταγές, οι οποίες θα εκδημοκράτιζαν...