Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Κομμούνα αναγκάστηκε αμέσως από την αρχή να αναγνωρίσει ότι όταν η εργατική τάξη έρθει πια στην εξουσία δεν μπορεί να εξακολουθεί να διοικεί με την παλιά κρατική μηχανή, ότι η εργατική αυτή τάξη, για να μην ξαναχάσει την κυριαρχία που μόλις είχε κατακτήσει, πρέπει, από τη μια, να παραμερίσει όλη την παλιά καταπιεστική μηχανή που ως τότε είχε χρησιμοποιηθεί εναντίον της, κι από την άλλη να εξασφαλίσει τον εαυτό της από τους ίδιους της τους βουλευτές και υπαλλήλους, ορίζοντας ότι όλοι, δίχως καμιά εξαίρεση, μπορούν ν' ανακληθούν σ' οποιαδήποτε στιγμή.

Με τον τίτλον "Ο ελληνισμός μου και οι Έλληνες" ο Ίων είχε, στο διάστημα έξι χρόνων, από το 1903 ίσαμε το 1909 -κατά τα οποία υπηρέτησε σε διάφορα προξενεία στη Μακεδονία, στη Θράκη, στην Αίγυπτο, στες πρεσβείες της Πόλης και της Ρώμης και στο υπουργείο στην Αθήνα, δηλαδή στα πιο επίμαχα σημεία του Ελληνισμού και στα σπουδαιότερα πολιτικά κέντρα της Ανατολής-, γεμίσει δυο τετράδια σημειώσεις, ωσάν ημερολόγιο γι' ατομική του χρήση. Άμεση εξωτερική συνάρτηση η μία σημείωση με τρς άλλες δεν έχουν πάντα, αλλά σφιχτοδένονται από το ίδιο το γενικό θέμα. Όπως το εξηγεί αρκετά κ...

Η καθημερινή πολιτική πρακτική στις ευρωπαϊκές κοινότητες διεξάγεται εντελώς συγκεκριμένα σε διαδρόμους, αίθουσες συνεδριάσεων, ανελκυστήρες και γραφεία, από ανθρώπους διαφορετικούς, που ακολουθούν όλοι κοινούς και απαρασάλευτους τρόπους πολιτικής πρακτικής - τις λεγόμενες διαδικασίες. Οι παγιωμένοι αυτοί τρόποι παράγουν αποφάσεις, προγράμματα, πολιτικές αλλά και ανθρώπινες σχέσεις. Δεκαοχτώ ιστορίες και αφηγήματα, λίγο αστεία, λίγο σοβαρά, για τις καταστάσεις, τις συνήθειες, τις σχέσεις και το τυπικό που απορρέουν από αυτή την καθημερινή πρακτική συνθέτουν το παρόν βιβλίο,...

Ο παλιός συνδικαλιστής Μπρούνο Τρεντίν είναι χωρίς αμφιβολία ένας από τους σημαντικούς αγωνιστές, αναλυτές και διαμορφωτές της πολιτικής και της φυσιογνωμίας του ιταλικού και του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος. Στα κείμενα που περιέχονται στην έκδοση αυτή ο Τρεντίν συνεισφέρει στο σύγχρονο προβληματισμό περί της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης σε μια εποχή όπου η κρίση του οικονομικού συστήματος "γεννάει" ανεργία και μεγάλες κοινωνικές ανακατατάξεις. Η άποψη που διατυπώνει δεν υιοθετεί τη ζοφερή οπτική του Ρίφκιν περί του τέλους της εργασίας, ούτε όμως και την κυνική...

"Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο που μια τεράστια χώρα σε έκταση και πληθυσμό, με άφθονες πρώτες ύλες και ανεξάντλητες πηγές ενέργειας, με πολύ αξιόλογη βιομηχανική υποδομή, με πολυάριθμο και άρτια καταρτισμένο τεχνολογικά προσωπικό, με αναπτυγμένη επιστήμη σε όλα τα επίπεδα και στρατιωτικά πανίσχυρη, να έχει διαλυθεί τόσο αθόρυβα, τόσο γρήγορα! Μοιάζει με δολοφονία ή αυτοκτονία" (απόσπασμα από το βιβλίο) Απάντηση στο ερώτημα "αυτοκτόνησε η Σοβιετική Ένωση;", επιχειρεί να δώσει ένας από τους ανθρώπους που υπηρέτησε για χρόνια την ιδέα της Αριστεράς. Μέσα από ιστορικά...

Η πολιτική της νομιμοφανούς βίας του Μάριο Λάγκο, με τα διάφορα διατάγματα, καλύπτει όλο το φάσμα της ζωής των κατοίκων. Θέλει να μετρήσει τις δυνάμεις που διαθέτει και με τρόπο πραγματικά αξιοθαύμαστο θέτει σε ισχύ, στην αρχή σε όχι τακτά χρονικά διαστήματα, το "ντεγκρέτο", που τις περισσόρες φορές περνά απαρατήρητο. Όταν όμως αρχίζουν να δημοσιεύονται τα διάφορα νομοθετήματα με ταχύτητα που δεν μπορούσε πλέον κανείς να παρακολουθήσεικα να θιγούν τα διάφορα προνόμια των νησιωτών που κατέκτησαν με αγώνες, τότε γίνεται πια γνωστό που αποβλέπει αυτή η πολιτική. Απόβλέπει στη...

Μια συλλογή άρθρων, συνεντεύξεων, εισηγήσεων και παρεμβάσεων του Ντίνου Χ. Ρόβλια, σε πολιτικό και επιστημονικό επίπεδο, για θέματα όπως η μετα-ΟΝΕ εποχή, η ανάπτυξη της Καρδίτσας, που είναι ο τόπος καταγωγής του συγγραφέα, η εθνική πολιτική για τα έργα υποδομής ή και ακόμη προτάσεις του για τις αναδασώσεις, για την αντιμετώπιση των κακοτεχνιών στα ιδιωτικά έργα, για την ανασυγκρότηση της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Άσκηση "λογοτεχνίζουσας πολιτικής" από έναν νομικό που προσέχει ιδιαίτερα τον γραπτό του λόγο.

Ο Τ. Μάγερ με διεισδυτικότητα και χιούμορ, με βαθιά επιστημονική γνώση της πολιτικής και του θεάτρου, αναλύει στο βιβλίο του το γεγονός ότι όλο και περισσότερο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αντί να υπηρετούν την αποτελεσματικότερη προώθηση των στόχων της πολιτικής, την υποτάσσουν. Αντί η πολιτική να κάνει χρήση των τεχνολογικά αναπτυγμένων μορφών επικοινωνίας, κινδυνεύει να αποικιοποιηθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και να αλλοιωθούν οι προτεραιότητές της. Ο συγγραφέας αναλύει γιατί είναι άλλο πράγμα να σκηνοθετεί κανείς τον επιτυχή τρόπο διάδοσης και προώθησης των οραμάτω...

Το βιβλίο αυτό επιχειρεί να προσεγγίσει την έννοια της πολιτικής κοινωνικοποίησης, της διαδικασίας δηλαδή κατά την οποία το άτομο διαμορφώνει αντιλήψεις, στάσεις, πρότυπα συμπεριφοράς και δράσης που έχουν σχέση με την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Η έννοια αυτή δεν αντιμετωπίζεται ως μία ιδιαίτερη πτυχή της γενικότερης κοινωνικοποίησης που δέχεται το άτομο, ούτε ως μία διαχρονική διαδικασία. Το περιεχόμενό της καθορίζεται ανάλογα με τις ανάγκες που χρειάζεται να καλύψει και τους πολίτες που θέλει να διαμορφώσει ο εκάστοτε κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός σε μία συγ...

Η πολιτική είναι κατ' εξοχήν η τέχνη του εγχειρήματος. Οι πολιτικοί ως δημόσιοι λειτουργοί έχουν την υποχρέωση να διαισθάνονται τη λαϊκή βούληση και να βρίσκουν τον κατάλληλο τρόπο να την υλοποιούν. Η ευαισθησία, η διαίσθηση, η γνώση, η οργανωτικότητα, η ευχέρεια επικοινωνίας, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και άλλα πολλά είναι τα απαραίτητα προσόντα για να φέρουν σε πέρας το λειτούργημά τους. Άλλοι το καταφέρνουν περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Ο Π. Σγουρίδης, αν και "τεχνοκράτης", όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του, δεν παύει να είναι "φύσει" βαθιά πολιτικός. Το ενδια...

Σε κάθε εποχή, σ' όλες τις καταστάσεις που πρωταγωνιστούν ομάδες, το μεγαλύτερο θέμα είναι πώς θα κάνεις το άθροισμα σύνολο, κυβερνητικό όλο. Η επικοινωνία χρειάζεται το γλυκό αφεντικό της. Κρίσιμο ζήτημα είναι η επιλογή εκείνων των ιδιοτήτων συναρμογής που θα δέσουν το άθροισμα και θα του δώσουν ψυχή, συνείδηση και ζωή. Kάθε οργανωμένο σύστημα, όταν αρχίσει να παράγει τη δική του σκέψη, συναντά διλήμματα διακυβέρνησης. Βασικό ερώτημα, ποιος έχει και ασκεί την τελική ευθύνη. Αυτά τα τέσσερα χρόνια κατάλαβα καλά τι σημαίνει υποστήριξη στην άσκηση της τελικής ευθύνης. Από ιδα...