Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα οικολογικό ορατόριο που εκφράζει τον προβληματισμό στο σύγχρονο κόσμο, κραυγή αγωνίας για τη Φύση, για τον Πλανήτη. "Μάνα Γη/ στο στήθος σου γυμνό σπαθί/ αιμάτινο ποτάμι/ μαύρος πηχτός καπνός με τύλιξε/ κι η ανάσα σου ήχος τραγικός".

Οι ποιητές που παρουσιάζουμε εδώ, θεωρούνται από πολλούς σαν οι πιο σημαντικοί από τους σύγχρονους αμερικάνους. Φωνές τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, όπως της Σύλβια Πλαθ και του Γκρέκορυ Κόρσο, μαρτυρούν μια ποίηση που καθρεφτίζει το αδιέξοδο του αμερικάνικου τρόπου ζωής, τη συνειδητοποίηση ενός εφιάλτη που με τέτοια ένταση κορυφώθηκε στο Βιετνάμ. Αλλά δίπλα σ' αυτόν τον εφιάλτη, υπάρχει ένας μοναδικός μύθος: το αμερικάνικο όνειρο. Ένας μύθος που συμβολίζει τη λαχτάρα για πραγματική ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη που δεν μένει μόνο στο χαρτί. "Αχ! να 'σπαζα τα δεσμά" λέ...

[...] Το μικρό αυτό βιβλίο δεν είναι μια εγκυκλοπαίδεια του δημοτικού τραγουδιού. Έχει ορισμένο στόχο. Δεν ασχολείται για παράδειγμα, με θέματα μετρικής, ή θέματα τραγουδιού και χορού -στοιχεία βεβαίως αναπόσπαστα δεμένα με το δημοτικό ποίημα- ούτε με ζητήματα της λαογραφικής επιστήμης στην περιοχή του δημοτικού τραγουδιού, παρά εντελώς συμπτωματικά και περιστασιακά. Κύριος στόχος είναι τα προβλήματα μιας "αισθητικής του κοινού", έτσι όπως αυτά φανερώνονται μέσα από το δημοτικό τραγούδι. Σε συνέχεια, σύντομη συγκριτική σπουδή με τις σημερινές αισθητικές θεωρίες (στρουκτουρα...

Περιέχει τις ποιητικές συλλογές "Ημερολόγιο" και "Εργόχειρα". [Μικρό δείγμα γραφής: Ο ΤΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ Αφήστε με, υπάρχει τόση ομορφιά εδώ. Η σκλαβωμένη άνοιξη στα σώματα των κοριτσιών, το αηδόνι, η μέθη του μεσαύγουστου, τα χείλη που διψούν, εσύ, γυναίκα του άλλοτε που υπάρχεις, που είσαι δική μου, κάτι απ' το ψωμί που μ' έθρεψε, απ' το νερό και τον αγέρα. ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ Πίσω από το παράθυρο το ίδιο πάντα δέντρο. Κάποτε ξεμπλέκαμε τους χαρταετούς μας από τους κλώνους του. Αργότερα χαράζαμε στον κορμό του το αλφαβητάριο των ενθουσιασμών. Τώρα...

"Αυτό το χρόνο, στις 18 Νοεμβρίου 1972, κλείνουν είκοσι χρόνια από το θάνατο του Πωλ Ελυάρ (1895-1952), του τρομερού παιδιού που η δραστηριότητά του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σκανδαλώδης, αν τα κίνητρά του δεν ήτανε τόσο ευγενικά όπως η ανανέωση στην τέχνη και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου. [...] Το ποιητικό σύμπαν του Ελυάρ είναι ένας κόσμος πραγματικός, ένας κόσμος που δεν υποφέρει από καμμιά μεταφυσική αγωνία, αλλά υποφέρει γιατί του λείπουν τα στοιχειώδη εκείνα πράγματα που κάνουν τη ζωή υποφερτή. Αυτά τραγούδησε ο Ελυάρ. Είναι απαραίτητο, βέβαια, για να ξεχωρίσει έν...