Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[ ΧΑΪΚΟΥ Δέντρα έχετε φύλλα που ηχούν σαν βροχή όταν βροχή δεν υπάρχει ]

Όταν προσπαθώ να θυμηθώ από πότε άρχισα να γράφω ποιήματα, από πότε δηλαδή ο αγώνας αυτός με τις λέξεις για να εκφρασθεί η ψυχή έγινε καταφυγή και καθημερινό βίωμα μου, ολοζώντανη έρχεται στη μνήμη μου η μικρή μου πατρίδα, η Ανδρίτσαινα, με τη φημισμένη βιβλιοθήκη του Νικολόπουλου, και το αυστηρό και μειλίχιο μαζί, όλο βουνά τοπίο της ορεινής Ολυμπίας, με τον δωρικό, δίπλα στις Βάσσες, ναό του Επικούρειου Απόλλωνα. [...] Απόρροια λοιπόν περιβάλλοντος, πνευματικής καλλιέργειας και διδαχής η Ποίηση; [...] Ασφαλώς και δεν προγραμματίζει ο ποιητής· πώς θάταν άλλωστε δυνατ...

Ένα ποίημα είναι μια μικρή (ή μεγάλη) μηχανή από λέξεις. Όταν λέω ότι δεν υπάρχει τίποτα το συναισθηματικό σε ένα ποίημα, εννοώ πως δεν μπορεί να υπάρχει σε κανένα μέρος, όπως σε κάθε άλλη μηχανή, που να πλεονάζει. Η κίνηση του είναι εσvτερική, κυματώδης, φυσικού, μάλλον παρά φιλολογικού χαρακτήρα. Έτσι κάθε ομιλία, έχοντας το δικό της χαρακτήρα, δημιουργεί μια ποίηση που θα πρέπει να είναι ιδιότυπη και προς αυτή την ομιλία άλλα και προς την δική της εσωτερική μορφή. Το αποτέλεσμα είναι η ομορφιά: ένα απλό πράγμα που επιλύει τα σύνθετα αισθήματά μας για κτημοσύνη. Όταν κάπο...

[Δείγμα γραφής: ΣΑ ΓΥΑΛΙ Έτσι κούφια με την επαναληπτικότητα περιστρόφου ή τεχνητού εμποδίου μ' ένα μονόλογο πυρετό, γλιστρώντας μες στους καθρέφτες, στάζοντας. TEMPO RUBATO Αργά τα βράδια σηκώνομαι συχνά ν' αλλάξω θέση στα δέντρα του κήπου μου. ]

Αλλά γιατί λέγονται μυστικοί; Όχι βέβαια γιατί κρύβουν κάτι, αλλά γιατί αυτό που οι ίδιοι είναι δε διδάσκεται: δε μπορείς να περιγράψεις ή να διδάξεις σε κάποιον τη γεύση του κερασιού· πρέπει ο ίδιος να δαγκώσει το κεράσι. Μυστικό είναι, όχι αυτό που φρουρείται, αλλά το από τη φύση του αμετάδοτο. Ο μυστικός πηγαίνει τόσο μακριά που φτάνει κάποτε εκεί που ξεκίνησε. Διανύει το χώρο της σύγχυσης, των δογμάτων και των θεωριών και φτάνει στο κενό, η σωστότερα στον χαοτικό χώρο, που βρίσκεται μετά από το τέλος και πριν από την αρχή. Το φτάσιμο στον χαοτικό χώρο είναι "ένας θάνατ...

Κι έπειτα το κύμα/ να σε ντύνει νεκρό ακρογιάλι/ και τούτα τα δίχτυα των ψαράδων/ π' απόμειναν μαρμαρωμένοι/ στον ήχο των ψυχρών αργυρίων. [...] ("Στάσιμο")