Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ποίηση περνά μέσα από αποσιωπητικά, που ολοένα μακραίνει η γραμμή τους και χάνεται. Από ναρκοθετημένα τοπία, ν' ανακαλύψει με λέξεις και λάμψεις το νήμα της αθωότητας. Ξεκλειδώνει τη μνήμη και φωτίζει μυστικά απολιθωμένα. Τα σημερινά "διαβατήρια" προϋποθέτουν την απώλεια της ψυχής κι αυτό είναι απάνθρωπο. Οι Φόδρες της νύχτας σκύβουν στο χαμένο αίτημα της ενότητας του κόσμου. Στο αναγκαίο και αυτονόητο σ' έναν ορίζοντα που στενεύει. Δοκιμάζουν μια αλληλογραφία μες στη σιωπή, χωρίς συγκεκριμένο αποδέκτη. Πρόκειται για μια εσωτερική ελεγεία μιας αμφίβιας ψυχής ανάμεσα στο β...

Ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τις δύο πρώτες συλλογές του Εγγονόπουλου είναι η αφηγηματικότητά τους. Κεντρικά θέματα της ρομαντικής μυθολογίας, όπως: σύγκρουση του ποιητή με την κοινωνία, ανεκπλήρωτος πόθος, μοναξιά της ποίησης, επανέρχονται επίμονα και δοκιμάζονται σε ποικίλους συνδυασμούς. Εξετάζοντας αφενός τις αφηγηματικές δομές των κειμένων και αφετέρου τις μεταξύ τους συνάφειες, διακρίνουμε έναν ποιητικό λόγο που διερευνά τις δυνατότητές του και ανακαλύπτει τα όριά του. Ο ποιητής, δημιουργώντας και ακολουθώντας την ιδιαίτερη μοίρα του, προσπαθεί να επικοινωνήσει με το...

Στους ονειροπόλου -ρεαλιστές που τολμούν να υψώνουν το νεανικό τους ανάστημα μπρος στο πνεύμα της ηττοπάθειας, μπροστά στο φάντασμα του ξεπουλήματος, μπροστά στον εφιάλτη του ενδοτισμού και τον χείμαρρο της τουρκοποίησης, αλλά και σε όσους σκέπτονται ελληνικά, ταπεινά αφιερώνω αυτή τη συλλογή. Σε όλους αυτούς δηλαδή που πεισματικά εξακολουθούν να μιλούν: -για εισβολή και όχι για "Κυπριακό πρόβλημα" -για κατοχή και όχι για "διακοινοτική διαφορά" -για απελευθέρωση και όχι για "εξεύρεση λύσεως" -για Κόκκινη και όχι για "Πράσινη Γραμμή" -για τουρκοκυπριακές συμμορίες και...

Η ετυμολογία του ρήματος "δημιουργώ" είναι ενθαρρυντική και ταυτόχρονα περιεκτική μιας υπερβολικής αυστηρότητας κριτηρίων. Αναρωτιέμαι με τι δικαιολογία να παρουσιάσω στην Εκκλησία του Δήμου αυτό το σπαραγμένο ποίημα, αυτή τη διάτρητη πραγματεία της ανέφικτης εμβάθυνσης. Θα παρουσιάσω τελικά το φάντασμα ενός ποιήματος που πέθανε πρόωρα. Ε.Α.

"Άβαρις. Σκύθης, Σεύθου υιός· συνεγράψατο δε χρησμούς τους καλούμενους Σκυθικούς· και γάμον Έβρου του ποταμού· και καθαρμούς· και θεογονίαν καταλογάδην· και Απόλλωνος άφιξιν εις Υπερβορέους, εμμέτρως. Ήκε δε εκ Σκυθών εις Ελλάδα. Τούτου ο μυθολογούμενος οϊστός, του πετομένου από της Ελλάδος μέχρι των υπερβορέων Σκυθών, εδόθη δε αυτώ παρά του Απόλλωνος." Σούδα, αρχή Α' στοιχείου (προμετωπίδα του βιβλίου) [Μικρό δείγμα της ποιητικής του γραφής: Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΦΛΕΒΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ Έχω έναν δικό μου τρόπο να μοιράζω τα υπάρχοντά μου όπως σήμερα το πρωί λόγου χάριν που ήμουν...

Είναι άλλο πράγμα να μεταφράζει κανείς τα ποιήματα που αγαπά και απ' αυτά πάλι μόνον όσα θεωρεί πιο πρόσφατα· και άλλο πράγμα να περιορίζεται αναγκαστικά σε ορισμένα έργα, είτε για λόγους ιστορικούς -επειδή αντιπροσωπεύουν μιαν εποχή, ένα συγκεκριμένο ρεύμα, κάποιαν ιδιάζουσα πλευρά στην εξέλιξη ενός δημιουργού- είτε για λόγους αισθητικούς -επειδή αφορούν π.χ. σ' ένα σύνολο που δεν θα ήταν σωστό να κατατμηθεί. Στην πρώτη περίπτωση, χωρίς αμφιβολία, η κρίση μας πρέπει να είναι αυστηρή. Ξέρουμε ότι εκεί ο μεταφραστής έχει το ελεύθερο, εάν βρεθεί μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδι...