Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μπορεί να γίνει ο μόχθος της καθημερινότητας έμπνευση για ποίηση;. Μπορεί το αυγουστιάτικό φεγγάρι που βλέπουμε μέσα από το παράθυρο του διαμερίσματός μας σε μια πόλη να μας καλέσει σε ποιητικές αναζητήσεις; Μπορεί ένα κυριακάτικο τηλεμαγκαζίνο να αποτελέσει έναυσμα για μια ένα ποίημα καταγγελίας για τον σύγχρονο τρόπο ζωής; Η ποίηση της Στέλλας Κωνσταντίνου είναι μια μορφή καταγγελίας και οργής για την διεστραμμένη καθημερινότητα που βιώνουμε στην σύγχρονη πραγματικότητα και επιπλέον μια μορφή ξεσπάσματος οργής. Μια οργή που κατευθύνεται σε όλους εμάς που δεν βλέπουμε ό...

Αυτή η συλλογή περιλαμβάνει χαϊκού που γράφτηκαν από τον Οκτώβριο του 2014 έως τον Δεκέμβριο του 2015. Παραδοσιακά, τα χαϊκού είναι φυσιολατρικά ποιήματα με ορισμένο αριθμό στίχων (3) και συλλαβών (5-7-5). Στην Ελλάδα όμως, το είδος τους έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο αποτύπωσης όχι μόνο της φύσης και του εξωτερικού κόσμου αλλά και της σκέψης και του εσωτερικού κόσμου των ποιητών που το επέλεξαν ως ποιητική μορφή έκφρασης. Έτσι, ακολουθώντας την παραπάνω τάση προσπάθησα στη συνέχεια να χωρίσω τα χαϊκού της παρούσας συλλογής σε κατηγορίες ανάλογα με το πού αναφέρονται, συγκε...

Στο βιβλίο αυτό θα βρει κανείς μια πλούσια συλλογή από ποιήματα που υμνούν τον έρωτα και την ελευθερία. Όποιος έχει νιώσει την αγάπη έστω και μία φορά στη ζωή του, δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σε μία τέτοια ποιητική συλλογή.

"Ξεκινάς να διαβάζεις και έχεις την αίσθηση πως ο Τζόγιας χρησιμοποιεί κάρβουνο για να φτιάξει τους πίνακές του. Αδρά περιγράμματα και φωτοσκιάσεις που στοχεύουν στην ουσία. Κι όσο διαβάζεις διαπιστώνεις πως τα μικρά τούτα πεζοποιήματα είναι γεμάτα χρώματα με χιλιάδες αποχρώσεις. Μέσα απ' το "λίγο" βγαίνει το "πολύ". Το πολύ των αισθημάτων, του έρωτα, της υπαρξιακής αναζήτησης, της κοινωνίας και του κόσμου μας τελικά". Έρη Ρίτσου, συγγραφέας "Ποιητική με σύγχρονη οπτική και γραφή. Συλλέγει στιγμές επανάληψης στον χρόνο. Συλλέγει έρωτες εν συντριβή. Συλλέγει εικόνες. Η π...

Άρχισα να γερνώ από τότε που κατάλαβα ότι είχα μπλεχτεί σε ένα αδιάκοπο παιχνίδι. Ο χρόνος με κυνηγούσε. Με άφηνε αποσβολωμένο. Ο χρόνος ζούσε στα περίχωρα. Εγώ ζούσα στην πόλη. Εγώ ζω στην πόλη και ο χρόνος με πρόλαβε. (από το "Υστερόγραφο")

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ Σε έναν σταυρό ξεχωρίζουν διάφορα χρώματα· το καφέ του ξύλου, το κόκκινο του αίματος, το εκρού της ανθρώπινης σάρκας, το μαύρο των όρνιων. Όμως τα παιδιά διδάσκονται κάτι παράξενα για γαλάζιους και λευκούς. Έπειτα σχολάνε. Παίζουν μπάλα, κρυφτό, θάβουν ζωντανές τις γάτες του χωριού, βάζουν τις κότες να κλωσήσουν βρασμένα αυγά. Κάποια από αυτά τα παιδιά δεν μεγαλώνουν - δεν μαθαίνουν ποτέ τις αληθινές αποχρώσεις των πραγμάτων. Ψηλώνουν βέβαια, μαθαίνουν να διεκδικούν με κάθε κόστος ακριβές ρόδες, ακριβείς ωρολογιακούς δείκτες και άλ...

[Δείγμα γραφής: Μας ενοχλούσε και τον βγάλαμε απ' τη μέση Δεν έχει σημασία που τον χτυπήσαμε πισώπλατα Προοδεύουμε σε όλους τους τομείς και συνεχίζουμε το έργο του]

ΜΑΚΡΟΘΕΝ Ανάμεσα στις ζωγραφιές συναντώ την πραγματικότητα σε άσπρα κρεβάτια νοσοκομείου με μαύρα βλέμματα αρρώστων ευτυχισμένος υγιής κάτοχος μιας ηλικίας που επιβίωσε ο επιζήσας των αναστημένων ολομόναχος στους δρόμους με τις κρύες λίμνες και τα ζεστά μάγουλα από τα φιλιά των χαιρετισμών αχρείαστα επιβιώσας των χρησμών της εποχής μου που για άλλα τύρβαζε και τώρα μας μετρά στα κοιμητήρια

"Τι γίνεται Ελεάνα, γράφεις; "Γράφω", απαντούσε. Κάποια στιγμή, που είχε κλείσει πια τα 21, αποφάσισα να την παροτρύνω να κάνει επιτέλους τη βουτιά στα βαθιά νερά. Να ξεκινήσει να δίνει τη μάχη της στην ωραία και τόσο αγαπημένη ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Έτσι κι έγινε. Τα τραγούδια της ακούγονται τώρα στο ραδιόφωνο, στις συναυλίες και στα κέντρα. Πήραν ζωή και δίνουν ζωή και χαρά σε τόσους και τόσους ανθρώπους...". Αυτά τα λόγια της Λίνας Νικολακοπούλου στον πρόλογο του βιβλίου συνοψίζουν τη διαδρομή της Ελεάνας Βραχάλη, από τους στίχους που σκάρωνε, μικρό παιδί α...

Δεν έχω κάποιο χαρτί ή πτυχίο που να πιστοποιεί τις σπουδές μου αλλά σας διαβεβαιώ ό, τι είναι σημαντικές αν και κάπως ασυνήθιστες. Εκπαιδεύτηκα από μικρός να διακρίνω και να διεισδύω στις υπόγειες στρώσεις των κρυμμένων εαυτών των άλλων και η μεγαλύτερη μου δασκάλα σε αυτό, άθελα της ήταν η διπολική μητέρα μου. Από τον πατέρα μου έμαθα να σιχαίνομαι την μεσοβέζικη ελαφρότητα των εκπτώσεων και είχα πάντα ένα θεματάκι με την άνιση κατανομή δικαιοσύνης. Από νωρίς συστήθηκα με αυτό που αργότερα θα μάθαινα ό,τι ονομάζεται " ψυχολογική κακοποίηση " γεγονός που με ανάγκαζε να φτι...