Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το ποίημα αποτελεί ένα από τα ελάχιστα έργα του Ιάκωβου Ρίζου-Νερουλού (1778-1850) που έχουν σωθεί. Ο ίδιος, εξαιτίας της έντονης ενασχόλησής του με τις κρατικές υποθέσεις (ως Νομάρχης Κυκλάδων, σύμβουλος της Επικρατείας, Υπουργός Εξωτερικών, Παιδείας και Δικαιοσύνης επί Καποδίστρια, πρέσβυς στην Κωνσταντινούπολη), αμελούσε να κρατά αρχείο και να διαφυλάσσει τα δημιουργήματά του. Ανάμεσα στα σωζόμενα έργα του συγκαταλέγονται τρεις κωμωδίες: τα "Κορακιστικά" του 1812, η "Ερωτηματική Οικογένεια" (1837) και ο "Εφημεριδοφόβος" (1837), δύο τραγωδίες: η "Ασπασία" (1811) και η "Πο...

Ο άγνωστος ποιητής δημοσιεύει έναν ύμνο για το θάνατο του Ιωάννη Παππαγιαννάκη, στις 21 Φεβρουαρίου 1877, ενός παλαίμαχου Κρητός αγωνιστή κατά την επανάσταση του 1866-69. Οι Παππαγιαννάκηδες, επιφανής οικογένεια της Σητείας, συμμετείχε σε όλες τις κρητικές επαναστάσεις του 19ου αιώνα. Τον Ιωάννη Παππαγιαννάκη τον κηδεύουν τα πρωτοπαλίκαρά του και τον ενταφιάζουν στον τάφο του πατέρα του, βετεράνου και αυτού οπλαρχηγού. Στο ποίημα μνημονεύονται τα ονόματα και άλλων εθνομαρτύρων της Κρήτης από το 1821, και ο ποιητής υπογραμμίζει τη συνέχεια των αγώνων των Κρητών για την ελευθ...

Ο Εμμανουήλ Βυβιλάκης καυτηριάζει σε έμμετρο λόγο τους "μανιακούς φατριασμούς και την άκρα μοχθηρία" εντός της Κεντρικής των Κρητών Επιτροπής (με έδρα τη Αθήνα), η οποία είχε ιδρυθεί το 1844 από "λογίους" και διηύθυνε την Κρητική Επανάσταση, που είχε ξεσπάσει το 1866. Ο Βυβιλάκης σε νεαρή ηλικία είχε λάβει ενεργά μέρος και είχε διακριθεί για την ανδρεία του στις μάχες της πρώτης επανάστασης, του 1821-28 -είχε προσφέρει τον εαυτό του "ολοκαύτωμα", όπως ο ίδιος αναφέρει. Το 1868 κατακρίνει τους "νόθους Κρήτας, τους ψευδώς στολιζομένους τ' όνομα Κρης" και "αγύρτας" για "προδοσ...

Το πόνημα αυτό βασίζεται σε ομιλία του συγγραφέα σε σεμινάριο για τη νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία, που οργανώθηκε το 1874 στη γαλλική πρωτεύουσα παρουσία του Κωνσταντίνου Σάθα και του Emile Legrand. Με αφορμή το έργο του Αλ. Σούτσου, του Ι. Ρίζου-Νερουλού και του Ραγκαβή, των ιδρυτών της Ρομαντικής Σχολής των Αθηνών, ο μαρκήσιος de Saint Hilaire τονίζει και αναδεικνύει την αυτοτελή αξία της νεοελληνικής ποίησης και λογοτεχνίας, ως κάτι το εντελώς ξεχωριστό από την αρχαία γραμματεία. Υπογραμμίζει ότι ιδιαίτερα η ποίηση του Σούτσου και του Βηλαρά, βασική έμπνευση των οπο...

Κόλασις - Καθαρτήριο - Παράδεισος. Ένας ογκώδης χρυσόδετος τόμος του Dante Alighieri προλογισμένος από τον Κωστή Παλαμά. Μια σπάνια έκδοση.

Δείγμα γραφής: Κι όμως την ιστορία της άμμου Όχι του αγέρα θα πούμε Το δέντρο κι όχι το πουλί σαν περπατήσει Ο χωρισμός από τα πράγματα που δεν είναι ο θάνατός τους Η αιώνια παρουσία τους ζητώντας Πηλό νερό κι ακόμα περισσότερη σύνθεση Ή λέξεις που επιμένουνε να ουρλιάζουν Για να μην πεις ποτέ στο ελευθερία Αλλά σε λίγο άλλη λέξη θα γραφτεί Γιατί το δέντρο είν' απάτη για τα θαύματα Κι' ο άνθρωπος αναπαράσταση του δέντρου

Δέιγμα γραφής 1. Ανέβηκα ψηλά στάθηκα να κοιτάξω την πεδιάδα από δω πάνω ήσυχα όλα, μακρυνά- να οι καπνοί τα φώτα τα καλώδια αχνίζει πέρα η πόλη κι εγώ κυνηγημένος γκρέμισα φωλιές βασάνισα ζωύφια έπνιξα βρέφη εγώ έβαλα φωτιές εγώ, εγώ (14.8.71)

ΑΙΓΙΝΑ Κ.Υ. 2019 Με πήραν και με πήγαιναν. Οι δρόμοι άδειοι. Χρύσιζε κάπου ένας Οκτώβρης. Πέρασα τις μεγάλες κουμαριές. Απ' τον καθρέφτη του οδηγού, έβλεπα ουρανό γαλάζιο. Με πέμπανε, δεν ήξερα για πού. Η σιωπή με σκέπαζε όπως ο τρούλλος εκκλησία. Οι ρόδες πάταγαν σκαμμένη γη. Από μια τρύπα είδα τα χόρτα. Δεν είχα τίποτα για φυλαχτό, μόνο τα μάτια μου, δυό πράσινες χλωρές κουφάλες. ΑΓΑΠΗ ΙΙ. Σε περπατώ όπως το σπίτι που γεννήθηκα. Μόνη, στη σκοτεινή μασχάλη του χειμώνα. Δος μου τα χείλη σου. Είσαι η μόνη ελευθερία που μπορώ να πω, η μόνη...

Η παρρησία των εποχών ανθοφορία των βρύων πάνω στο βράχο που κοιμούνται τα άλογα του Μυροβλήτου· όπως κειμήλια πενθίμων ενιαυτών όπως Δευτερονόμιον ερήμων ήχων. Απεδήμησαν. Δεν περπατούν απόγευμα στην πλατεία οι νεαρές εκείνες κυρίες. Μόνο κάτω από τη γαλάζια μου ομπρέλλα αγαπούν κάποτε να μειδιούν. Πώς θα κρατήσω τα ωραία των όμικρον; Τι φτερά τα παίρνουν... Βαδίζω. Το βαθύ μου φόρεμα πάνω από παλαιές εκκλησίες όπως τα στέφανα του υμεναίου στα χόρτα. Τα στέφανα του υμεναίου στο σκοτεινό νερό. [...] Πλέον δεν πενθώ εσαεί θα λευκαίνωνται τα οστά ωρ...