Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είσαι παντού. Στον Ινδιάνο τον από χαλκό και όνειρα πλασμένο. Κι είσαι στην μαύρη εξεγερμένη, τρικυμισμένη λαοθάλασσα, στου πετρελαίου τον εργάτη και του νίτρου και στη φριχτή εγκατάλειψη της μπανανοφυτείας, και στης μεγάλης πάμπας το πετσί και στο αλάτι και στη ζάχαρη, και στις φυτείες του καφέ, εσύ, φιγούρα αναδυόμενη απ΄ το αίμα σου καθώς σωριάστηκες, και ζωντανός, όπως δεν σε ήθελαν, Τσε Κομαντάντε, φίλε. Νικολάς Γκιγιέν, Τσε Κομαντάντε (8-15 Οκτωβρίου 1967)

Είσαι παντού. Στον Ινδιάνο τον από χαλκό και όνειρα πλασμένο. Κι είσαι στη μαύρη εξεγερμένη, τρικυμισμένη λαοθάλασσα, στου πετρελαίου τον εργάτη και του νίτρου και στη φριχτή εγκατάλειψη της μπανανοφυτείας, και στης μεγάλης πάμπας το πετσί και στο αλάτι και στη ζάχαρη, και στις φυτείες του καφέ, εσύ, φιγούρα αναδυόμενη απ' το αίμα σου καθώς σωριάστηκες, και ζωντανός, όπως δεν σε ήθελαν, Τσε Κομαντάντε, φίλε Νικολάς Γκιγιέν, Τσε Κομαντάντε (8-15 Οκτωβρίου 1967) Ο εθνικός ποιητής της Κούβας, λαϊκός ποιητής της Επανάστασης με τεράστια απήχηση στους Ισπανόφ...

Ένας Μεξικάνος συγκέντρωσε τα ωραιότερα δείγματα της αζτέκικης ποίησης και τα μετέφρασε στα ελληνικά -τα περισσότερα για πρώτη φορά- συνοδεύοντάς τα με ένα συνοπτικό αλλά πλούσιο ταξίδι στον κόσμο των Αζτέκων.

Ο ποιητής δεν υπάρχει μόνο ως παρατηρητής και υμνητής της ζωής. Αυτό το κάνει ούτως ή άλλως, καθώς μιλά για αυτά που εμπνέουν και ολοκληρώνουν. Βλέπει την ομορφιά εκεί που οι λοιποί βλέπουν μονάχα ύλη και νεκρά αδιάφορα σχήματα. Έχει αναλάβει όμως και ένα έργο πολύ πιο σπουδαίο, πολύ πιο άμεσο και ωμό: να αντιτάσσεται στα σημεία των καιρών, στις κτηνωδίες που διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια του, στις κακουχίες, στον πόνο, στην υποβίβαση της ανθρωπότητας ως σύνολο. Οφείλει να προβάλλει αυτές τις καταστάσεις, να ουρλιάζει τα ανείπωτα, να μάχεται μέχρι εσχάτων με την οκνηρί...

Όταν ο μοναδικός έρωτας αλλάζει κόσμο και το σώμα σου γίνεται κουφάρι που περιπλανιέται άσκοπα στην μάταιη πλέον γη. Τίποτα δεν μας ανήκει ακόμα και τα σημάδια στο κορμί μας είναι αέρινα.

Κρατάει έναν καθρέφτη χειρός, αλλά έχει το κεφάλι στραμμένο χαμηλά στον στρατιώτη, ίσως αντί για καθρέφτη κρατάει, χωρίς να την κουνάει, μια στρογγυλή βεντάλια ανοιχτή, εκτός αν είναι κρυστάλλινη σφαίρα.

Στου Ανδρέου Κάλβου το κρυσταλωμένο έργο βρίσκει στην γλώσσα μας την πιο εκπλήττουσα, περίλαμπρη εμφάνειά του το απερίγραπτο μυστήριο της Ποίησης. Έργο λιγοστό εκλεκτικής και μονήρους ύπαρξης, που έζησε τον νοητό της βίο κοντά στον βωμό της Πατρίδας, μέσα σε δάσος δαφνών, αναδύεται κάθε μέρα, όσο πιο ευαίσθητη και σοφή γίνεται η ψυχή μας μέσα στην ποίηση, υψηλότερο, μυστηριωδέστερο, ακήρατο - καθώς η αβέβαιη μορφή του ποιητή παραμένει επίμονα στο ημίφως, και μετά την σιωπή του θανάτου που ελευθέρωσε τις γλώσσες του έργου του. Έργο κρημνώδες, φανέρωση της αριστοκρατικό...

Η "Αειθαλής θάλασσα" είναι μια ιδιαίτερη ποιητική σύνθεση, που πικρανθίζει μέσα στον αειθαλή μεσογειακό κήπο, με γήινα ποιήματα του πηλού και της τερακότας, ποιήματα ασημοκαπνισμένα στο λαδί της ελιάς και στο φως της πανσελήνου, που αναπνέουν και βυθίζονται αενάως στο λευκό και στο μπλε της θάλασσας. Η ποιήτρια, βιώνοντας έντονα τα φαινόμενα που τη συνδέουν με τη θάλασσα και με όχημα την καταβύθιση στο αρχαιοελληνικό λογοτεχνικό παρελθόν, στο φυσικό τοπίο αλλά και το σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι της Κύπρου και ευρύτερα της Μεσογείου, επιχειρεί μια συμφιλίωση με τις αντιθ...

Πέρασαν χρόνια πολλά οι έρωτες και τα λάθη πίσω δεν ξεχάστηκαν ποτέ, από τις θάλασσες - στις κορυφές του Υμηττού κι από εκεί μέχρι το Φάληρο. Άλλοτε πάλι ένα απρόσμενο κλάμα που άξαφνα ταράζει τη νύχτα από τη μια ώς την άλλη της όχθη, ένας ξαφνικός θάνατος, κάνουν τα χείλη να χαμογελούν, να σφραγίζουν, καρδιές να ορέγονται και μάτια να δακρύζουν από χαρά και τρόμο συνάμα για το από καιρό που έμελε θάμα. Όμορφα... ώ, ήταν αναπάντεχα όμορφα τότε αμέσως μετά τη ζωή! Μάτια γλυκά, κλαμένα, με μια χαρά κι όχι λυγμό, στο όνομα της τύχης. Καρδιές καθάριες αν...

Η Νεκταρία Μενδρινού ξέρει ένα μεγάλο μυστικό, ξέρει για τι και γιατί γράφουν οι ποιητές. Το λέει με πολύ απλό και ποιητικό τρόπο, μιλώντας μας εμπιστευτικά, χαμηλόφωνα: Γράφουμε γι αυτά που αφήνουμε ξοπίσω μας // Γράφουμε γιατί η μνήμη υπάρχει στο μέλλον... Και εξομολογείται για τι γράφει, συγκεκριμένα, η ίδια: Γράφω για κείνες τις λέξεις /Που πήραν φως και κάηκαν /Σκόρπισαν στη νύχτα / Κι έγιναν /Έναστροι χρησμοί στον ουρανό.// Γράφω για κείνους τους ανεκπλήρωτους έρωτες /Που έγιναν φθινοπωρινά /Δέντρα / Στα παράξενα τοπία της μνήμης. //Γράφω για σένα /Που έγινες /Ο...