Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ο Πούχνερ είναι μια εκλεκτή περίπτωση "ηρωικού μηδενισμού", όπως τον περιέγραφε ο Καμύ στο δοκίμιό του για τον Σίσυφο και αλλού· το δοκίμιό του έκλεισε λέγοντας ο Καμύ, ότι τελικά φαντάστηκε τον ακαταπόνητον ηρώα του μύθου "ευτυχισμένο". Αυτό ταιριάζει και για τον Πούχνερ, έστω και αν αισθάνθηκε το χρέος να πει την αλήθεια πάντα, με διάφορους τρόπους". Μιχάλης Μερακλής "Η στοχαστικότητα της ποίησης του Πούχνερ διαπνέεται από έναν λυρισμό που υπονομεύει τον κίνδυνο της διανοητικής σκλήρυνσης, και από μια διάθεση εξομολογητική που, όπως και ο φιλοσοφικός εκλεκτικισμός τ...

Η Λουκρητία Δούναβη με τη νέα, τέταρτη κατά σειρά, ποιητική συλλογή της συμπληρώνει τον κόσμο που οικοδομεί χρόνια τώρα, τόσο με την ποίηση όσο και με την πεζογραφία της, έναν κόσμο που, όσο πόνο και αν έχει, μπορεί να τον εκφράσει συμπυκνωμένα η σολωμική ιδέα για τη ζωή ως "μέγα καλό και πρώτο".

ΛΑΣΠΗ Να λοιπόν- εγώ που δεν είχα τίποτα- βρέθηκα με δυο κομμάτια λάσπη στα χέρια μου κι ανάμεσα στα δόντια ένα σφυρί και δεν ξέρω να προσπαθήσω να χτίσω πάνω στα παλιά ή να τα γκρεμίσω κι αυτά; ή, πάλι, με τη λάσπη, να χτίσω την ψυχή μου στο κορμί μου να τη φυλακίσω, να μη χαθεί όπως βολοδέρνει; εγώ που δεν είχα τίποτα μπορώ νά 'χω τα πάντα αρκεί να βρω κάπου να τα χωρέσω.

Χειμερινό ιντερμέτζο Αδέσποτος άνεμος απ’ τη χαραμάδα κι έξω βοή του άγριου χειμώνα κρύο, σφιχταγκάλιασμα η θαλπωρή φουντώνει στο λάγνο μου αηδόνι. Στο φλογισμένο στήθος σου έρωτας, αγάπης ξεχείλισμα -Σε θέλω, μου ψέλλισες... Το πρωί με το ξύπνημα ήταν όλη η γη στα λευκά - Ευτυχία, ευτυχία σου φώναξα!

Πρωτοποριακά και ουσιώδη ποιήματα με σκόπιμα συγκρατημένο λυρισμό από δύο βαθυστόχαστους ποιητές, που τα μηνύματά τους έχουν πολλούς αποδέκτες.

"Της μοναξιάς" Κάθε που ξημερώνει Με τον ήλιο παρέα Τρέχω στη θάλασσα Χαζεύω τους γλάρους. Παίζω με τα κύματα Είμαι μόνος. Τί άλλο να κάνω; Κάθε που σφυρίζει ένα βαπόρι. Ένα τρένο Η καρδιά μου να σπάσει Καθώς ασπρόμαυρες θύμισες Πισώπλατα το μυαλό μου Είμαι μόνος. Τί άλλο να κάνω; Κάθε που ο ταχυδρόμος Αμίλητος με προσπερνάει Εγώ καμώνομαι. Γελάω Και μου λέω αύριο. Ίσως αύριο που δε βρέχει Είμαι μόνος. Τί άλλο να κάνω; Κάθε που είναι Κυριακή Και ξέρω αποβραδίς Οι καμπάνες θα βουίζουν μέλισσες Τρυπώνω στο μαξιλάρι σου Είμαι...

To κορυφαίο έργο του νομπελίστα ποιητή Saint-John Perse, "Ακτοσημεία", κυκλοφορεί στα ελληνικά για πρώτη φορά ολοκληρωμένο. Στην έκδοση περιλαμβάνεται και η συλλογή "Πουλιά", μια σειρά δεκατριών ποιημάτων που είχαν αρχικά γραφτεί για να συνοδεύσουν έργα του ζωγράφου Georges Braque. Ακόμη περιέχεται η ομιλία αποδοχής του βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας. [...] Όμως περισσότερο από τρόπος γνώσης, η ποίηση είναι πρωτίστως τρόπος ζωής -και μάλιστα ζωής εντελούς. Ο ποιητής υπήρχε μέσα στον άνθρωπο των σπηλαίων, θα υπάρχει στον άνθρωπο των ατομικών εποχών διότι είναι εγγενές...

Έρωτας Σαν θάλασσα τις νύχτες έμπαινες στο σώμα μου. Σαν παλίρροια με ταξίδευες νύχτες ολόγιομες. Ερμητικά του κορμιού σου τα κύματα πότιζαν ζωή τις άνυδρες αμμουδιές μου. Κάθε χάραμα μας έβρισκε σε άλλη στεριά μεθυσμένους, ζαλισμένους, και ο αποσπερίτης έσταζε χαμόγελα στην πρώτη πνοή του προσδοκώμενου.

ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΑΕΡΟΛΙΜΕΝΑΣ Ούτε σφυριά ούτε αλυσοπρίονα ο κρότος της γης ελεγχόμενος και τ’ αεροπλάνα κάθε Κυριακή εξαφανίζονται από τα ραντάρ Τέτοιο σκηνικό θα το ζήλευαν και τα ποιήματα του Καρούζου "Λοιπόν, ελάτε να μελαγχολήσουμε αφήστε στην άκρη τα προσχήματα είσαστε ή δεν είσαστε συνένοχοι αυτής της εκκωφαντικής σιωπής; Καπνίστε ελεύθερα, συγκατοικήστε συνουσία δυο σπασμένων φωνών κι ο κόσμος άβυσσος με καθρέφτη" Πώς να κοιτάξω το πρόσωπό μου που έγινε διάδρομος προσγείωσης;

Τη σημασία της στιγμής, ως συνδιασμένο αποτέλεσμα της ανθρώπινης επιλογής και της τύχης, εντοπίζει ο Γιώργης Παπανικολάου στη δεύτερη ποιητική συλλογή του "Ακτινο-γραφία". Με γλώσσα σαφή, με απλότητα, δωρική λιτότητα, αρχέτυπους συμβολισμούς και σε μια κρυστάλλινη αμεσότητα με τα θέματα του, ο Γιώργης Παπανικολάου, γνωστός και απο τα φιλοσοφικά του δοκίμια, επιχειρεί μέσα απο καθημερινά περιστατικά - που όσο και να μοιάζουν προσωπικά, αφορούν μνήμες κοινές και οικίες σε όλους μας - μια επίκαιρη και ενδιαφέρουσα προσέγγιση της εποχής μας, ακτινογραφώντας ουσιστικά τον εαυτό...

Η "ακτηνογραφία" είναι μια ποιητική συλλογή που αναμετράται με το κτήνος που γεννιέται και υπάρχει μέσα μας και γύρω μας, συνιστώντας ένα ψυχογράφημα του σύγχρονου πολιτισμένου ανθρώπου. Ο διάλογος του εαυτού με τον ίδιο αποτελεί βασικό μοτίβο στην ποίηση του Χρήστου Τζιώκου. Στο έργο ξεδιπλώνεται ο άνθρωπος που παλεύει να ξεφύγει από το σκοτάδι, που ακροβατεί σε έναν εχθρικό κόσμο και που αγωνίζεται να καταδυθεί μέσα του για να τον αφουγκραστεί. Μια υπενθύμιση πως "Ούτε στο όνειρο / ποτέ δεν είσαι μόνος" διαμηνύει πως ο ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που δεν θα πάψει ποτέ...