Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο βιβλίο του αυτό, ο Βασίλης Βιτσαξής επιχειρεί μια ανατομή του ποιητικού φαινομένου σε μια προσπάθεια τοποθέτησης του ποιητικού λόγου μέσα στον αισθητικό στοχαστικό χώρο. Η σχέση της ποίησης με τον πεζό έντεχνο λόγο, ο ρόλος της λέξης μέσα στο στίχο, η αξιολόγηση της μορφής σε σχέση με το περιεχόμενο της ποίησης, οι πηγές της τελευταίας, ο οικουμενικός της χαρακτήρας, τα εκφραστικά της μέσα, η συνάρτηση της φιλοσοφίας με την ποίηση, η σχέση της τελευταίας με τον μυστικισμό και με τον χρόνο, η σχέση της με τη μουσική, τα προβλήματά της μετάφρασής της και πολλές ακόμα π...

Κάθονται δίπλα στο παράθυρο όταν έρχομαι ήσυχα. Η συνομιλία μας αναμιγνύεται με στατικούς ήχους στην τηλεόραση, και ακούγεται άδεια. Με ρωτάς τι γράφω. Κοιτάς τις εικόνες στον τοίχο. Μου χαμογελούν, λες. Σαν τους μοναδικούς προγόνους του γνωστού. Όπως τις τελευταίες αναμνήσεις που δεν έχουν κλαπεί. Με ρωτάς τι γράφω. Με καλοσύνη ρίχνεις στα λουλούδια νερό πίσω από την πόρτα του μπαλκονιού. Τον χειμώνα το κρύο τα σκοτώνει εν αγνοία τους. Με καλοσύνη μού προσφέρεις σάπια φρούτα. Ανακαλύπτεις εν αγνοία σου έναν αποχρωματισμό της παιδικής ηλικίας. Με ρωτάς τι...

Οκτώ ποιήματα από τη συλλογή "Ανυπέρθετο" (1980), μεταφρασμένα απευθείας από το σλοβακικό πρωτότυπο.

Κι έπειτα το κύμα/ να σε ντύνει νεκρό ακρογιάλι/ και τούτα τα δίχτυα των ψαράδων/ π' απόμειναν μαρμαρωμένοι/ στον ήχο των ψυχρών αργυρίων. [...] ("Στάσιμο")

Εαυτέ, σαν φύγω, σ'αφήνω, θα μείνω Τα φώτα σβήνουν. Σκονισμένες σκιές. Καθρέφτης χωρίς σύνορα. Γύρισα και χάθηκα. Αυτός ή εκείνος σκύβει να σηκώσει το όνομά του, τα σκουριασμένα σύμφωνά του; Άραγε, με ποια δανεική απουσία ντύνομαι; Είμαι, και η γη φαρδαίνει. Βραχνός Αύγουστος κι εγώ η παιδική του ταλάντευση. Είναι πού μεγαλώνω και σβήνω τα κεριά του μύθου. Μα πού να σταθώ όταν μιλώ πάνω στα λόγια μου; Θυμάμαι να 'μαι. Ψέμα. Πουλάμε μνήμη. Σ' αυτό που μας αφήνει. Είδα να τραβάς χειρόφρενο. Όρκους ξεκούρδιστους να χαιρετάς. Γερνάει το λάθος και γίνεται αλ...

'Στέκομαι νοερά έξω από προσφυγική παράγκα, ανθρώπων ξεριζωμένων από την Ανατολία. Δεν τολμώ να χτυπήσω την πόρτα, μονάχα ξεροσταλιάζω στο κατώφλι τους διστακτικός. Το απόγευμα ανασαίνει στον καταυλισμό, ο βασιλικός στον ασπρισμένο ντενεκέ θροΐζει, ενώ από το παράπηγμα βγαίνουν ήχοι κρυστάλλινοι, δροσεροί πού κεντούν τη σιωπή και τη γλυκαίνουν. Η μελωδία τους χύνεται στο μυαλό μου απαλή, ντυμένη τη σεμνότητα του στίχου, στολισμένη με την καθαρότητα του ήχου κι αλλάζει κάθε τόσο μορφή, αναζητώντας νυχτωδία μεθυσμένη. Το σούρουπο γλιστρά στο λεωφορείο "Νωχέλεια" "Ρέμβοι",...

Δεύτερο ποιητικό βιβλίο μετά τη "σωΜα το Ποίηση" (2012) για τον Κύπριο εκπαιδευτικό ψυχολόγο με πολλές μελέτες στο ενεργητικό του γύρω από το πεδίο της κοινωνικής απόκλισης ιδιαίτερα στο χώρο του σχολείου και στη διαδικασία της μαθησιακής λειτουργίας, όπου και επικέντρωσε το διδακτορικό του με θέμα: "Λειτουργικός Αναλφαβητισμός: Σχολικός Αποκλεισμός και Σχολικός Πόνος". Ο Μιχαήλ Κ. Παπαδόπουλος παρεμβαίνει με ένα δυναμικό γλωσσοκεντρικό ύφος και στον ποιητικό χώρο. Δεν είναι απλό παιχνίδι με τις λέξεις, είναι τομή στο ίδιο του το σώμα, είναι κατακερματισμός ζωής μέσα από...

Η ψυχή δεν θαμπώνεται, ανθισμένη ανατολή μένει κρυφή από τους ανάξιους. Πότισε τις έννοιες, χόρεψε τη ζωή που αφήνεις. Χάιδεψε το νου που σε τρέφει και που τη ζωντάνια του δεν κλειδώνει ακόμα σε αμπάρια σκονισμένα. Ερωτοτρόπησε με τις ανυπεράσπιστες φωνές μέχρι να εισακουστείς στα εγκόσμια, σαν ηχώ γενναία. Η σκοτεινιά δεν είναι ευρύχωρη, μόνο στενάχωρη. Και δεν χωρά τόσες ακτίνες. Δυνατών μυών η χάρη, θα γεννήσει τα παιδιά σου. Ολόρθη δίνοντάς σου την εντύπωση πως έχεις να κάνεις με ετοιμοπόλεμους στρατιώτες. Εν ειρήνη πορευόμενη. Φύσα ζωές.

Πεζός τροχασμός Φτάνει κάποια εποχή που μοιάζει όλα τα ονόματα να τα έχεις ακούσει ή κάπου συναντήσει ξανά. Καμμία έκπληξη, τίποτε καινοφανές· μνημονικές αναταράξεις μόνο. Κίνδυνος συνωνυμίας με την Παρακμή. Διασταυρώθηκα με τόσο πολλούς ανθρώπους στις κρίσιμες στιγμές τους και λέω έτσι να συνεχίσω για καιρό - όσο επιτάξει ο βιολογικός χρόνος μου. Τόσους που δε θυμάμαι πια παρά ελάχιστα ονόματα και στιγμιότυπα. Όλα ένας χυλός. Κράτησα όμως και κρατώ σημειώσεις. Σημειώσεις σκόρπιες. Πρόχειρη ή τυχαία συγκόλληση ετεροκλήτων συμβάντων και ιδεών που συγκ...

VINO DI TOSCANA Πολύφυτο, βαθύτοπο, στης σιγανής λαμπάδας -καθώς αρχίζει μάχη σκιών στην βραδυνή θαμπάδα- στο λαδικό το φως, στο ρείθρο της ψυχής χωριό, πλατειά φυλλώθηκες, να με δεχθείς. Πηλόχτιστο έχω το κορμί κι ένα σακκούλι χώμα- μ' όλα τα σύμφωνα μιας γλώσσας άγνωστης- καρδιά. Ένα σταφύλι χώμα κι από φως μια καρυδιά Στον πόνο ψήνονται. Ψυχή και σώμα. Κι ο θάνατος ακόμα. ΕΞΟΔΟΣ Ένα πολύχρωμο πουλί στους λόφους της Τοσκάνης με ρώσικους κελαηδισμούς και χρώματα του δάσους γράφει την απουσία μου κι είναι ο κρυμμένος άσσος που σου κρατούσα, θάνατε...

[Μικρό δείγμα γραφής:] WITH OUT ανάπηρος αυτός που δεν τον αγγίζουν τον τελευταίο καιρό κοιμάμαι για να νιώθω το ρίγος των δακτύλων σου στα μαλλιά στους μηρούς που άνοιξαν τόσο πολύ για να σε φτάσουν και δεν ανήκουν πια στο ίδιο σώμα στο σώμα μου διαμελίστηκα σου χαρίζω σήμερα το ένα μου γόνατο CATWOMAN Περιμένω να γυρίσεις σπίτι, να βγάλεις τα ρούχα -Θεέ μου πως περιμένω να βγάλεις τα ρούχα- τα πόδια σου αγαπώ τις κνήμες ό,τι σε πάει και σ΄ επιστρέφει Μ' ένα σου νεύμα ν' ανέβω στο κρεβάτι να γίνω ολόκληρη κατοικίδια ηδονή. ΑΝΑΛΟ...