Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο ποιητής μέσα από δύο ενότητες κινείται μεταξύ συναισθήματος και ρεαλισμού. Οι αγωνίες του είναι έκδηλες και ο σαρκασμός του πηγαίος.

Ο έρωτας δεν προσδιορίζεται ούτε από τον εαυτό του. Η ανθρώπινη ψυχολογία, άβυσσος. Τα συναισθήματά μας, έννοιες αφηρημένες. Η έμπνευση δε χαλιναγωγείται. Και κάπως έτσι εγένετο Χάος. Ό,τι δεν μπορείς να καταλάβεις, νιώσε το.

Ο Stanley Hoffmann αντιπροσωπεύει τη φωτισμένη Αμερική. Μια Αμερική, που, όπως η εκλογή του Obama έχει καταδείξει, έχει τη δύναμη να ξεπερνάει τις κρίσεις, τις φοβίες, και την εσωστρέφεια, και να ξαναγυρίζει στα οράματα των ιδρυτών της, εκείνων που πίστεψαν σε υψηλά ιδανικά και αξίες. Σε μια διχασμένη Αμερική, αυτά τα οράματα περιοδικά επιστρέφουν, κι αναζωογονούν την κοινωνία της, κι όλους εμάς που σε κάποιο βαθμό εξαρτώμαστε και από τη δική της ευημερία. Και άνθρωποι, όπως ο Hoffmann, είναι πάντοτε καταλύτες, ακόμα και στις σκοτεινές στιγμές της, στη χημική δράση που οδηγ...

Δοκίμια επειδή στη ζωή δοκιμαζόμαστε...

Τόξα πυρωμένα στα στήθια μιας αιμόφυρτης αλήθειας χαραγή στη λήθη του κόσμου στοχεύουν απόψε. Σκίζουν της ψυχής το σκοτάδι. Βυθίζονται σε πολυδαίδαλης σκέψης το έρεβος. Τα σύνορα του σήμερα γκρεμίζουν. Οι μνήμες εκτινάσσονται, σαν φλόγες λευκές, ασημένιες και φτάνουν ως τον κόρφο του Αβραάμ. Οι ελπίδες, ψαλμωδούν εν χορώ με τη φωνή των Αγγέλων στο αναλόγιο του σύμπαντος!Τόξα πυρωμένα στα στήθια μιας αιμόφυρτης αλήθειας χαραγή στη λήθη του κόσμου στοχεύουν απόψε. Σκίζουν της ψυχής το σκοτάδι. Βυθίζονται σε πολυδαίδαλης σκέψης το έρεβος. Τα σύνορα του σήμε...

ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ Αύρα ανάλαφρη χέρι βελούδινο υγρή ευκρασία δακρύζει το δέντρο ως το κόκκαλο και οι πανσέδες. Στ' ακροπέταλα των λουλουδιών μελωδία. Μόνος εν μέσω του κήπου εγκυμονούσα γαστέρα καθώς παλεύουν οι τέσσερις άνεμοι της οικουμένης κελαηδώ και σωπαίνω. (από την ενότητα: "Χαράγματα σε μαύρο κι άσπρο")

ΕΞΟΦΛΗΣΑ Σου έστειλα και το τελευταίο χρέος μου, κόσμε· σ’ εξόφλησα. Με δόσεις μεν, μα τα κατάφερα. Τα πήρες όλα σου και με το παραπάνω. Άσε με ήσυχο πια, κόσμε. Δε μου ’μεινε παρά μονάχα η θέα του χθεσινού ανθρώπου προς τον σημερινό συνάνθρωπο· εξοφλημένο στοιχείο μοναξιάς αυτός, που ακολουθεί πάντα το χθεσινό, ως συνέπεια χάριτος μιας θηλαστικής εκκρεμότητας, και λέει αντέχει ακόμη το κορμί να σκουπίζει τακτικά με δάχτυλα κι αγκώνες ό,τι του περίσσεψε. Μα σ’ εξόφλησα, κορμί! H τελευταία δόση μου, χώμα σου. Όπως, στιγμές, κι εσάς εξόφλησα. Πάνω σε σ...

"Η πίκρα που ’χω στην ψυχή, ας είν’ ευλογημένη, την κάνω τέχνη κι η χαρά που νιώθω τη γλυκαίνει".

Στίχοι από το "Χαράζει" δημοσιεύτηκαν στο τχ. 60 του περιοδικού "Εμβόλιμον" (φθινόπωρο 2010), και κάποιοι συνόδευσαν τον κατάλογο της έκθεσης ζωγραφικής, "Viewmaster 2011", της Βασιλικής Γεροκώστα.

[...] Η Αρετή Γκανίδου επιτυγχάνει τη συμμετοχή του αναγνώστη στο κατανυχτικό κλίμα των ποιημάτων της, παράγοντας τη γνήσια συγκίνηση του γοητευτικού και κατασταλλαγμένου ύφους. Ώριμες σπείρες ενδοσκόπησης κι εξομολόγησης ξετυλίγονται λυρικά μες στις μικρές πρόζες της ποιήτριας αλλά και στα στιχουργήματά της, γεννώντας συναισθήματα, ανασύροντας γνώριμες εικόνες, μεταδίδοντας δονήσεις ευαισθησίας. Δημήτρης Μουζάκης

Λεύκωμα που περιλαμβάνει σειρά χαρακτικών και στοιχεία (πληροφορίες, φωτογραφίες και dvd) από θεατρικό αναλόγιο, που παρουσιάστηκε σε συνεργασία με την Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης στο Φουαγιέ του Βασιλικού Θεάτρου του ΚΘΒΕ, με έμπνευση την ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη. Περιλαμβάνει αποκλειστικά δουλειές μαθητών και μαθητριών του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου με Λυκειακές Τάξεις Αμπελοκήπων "Δημήτρης Χορν" στη Θεσσαλονίκη, που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς 2016-2017 υπό την καθοδήγηση της Αλεξάνδρας Μυλωνά και της Κυριακής Φωτιάδου, καθηγητριών του σχο...

Τι είναι τα ποιήματα; Ένα αλαλούμ, όπως και η ζωή. Από αλλού αρχίζω κι αλλού τελειώνω - αν καταφέρω να τελειώσω. Γιατί αν μ' άφηναν, θα έγραφα αιώνια, θα ζούσα αιώνια. Μα δεν μ' αφήνουν, μου βάζουν όρια. Αλλά και η ίδια η ζωή έχει τα όριά της γιατί κάποτε πεθαίνεις. Και τότε βέβαια μπορεί να σε χρίσουν ποιητή. Οι πραγματικοί ποιητές όμως συνεχίζουν να γράφουν κι αφού πεθάνουν. [...]