Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τρεις γυναίκες μιλούν. Με ηρεμία, με φόβο, με θυμό, με νοσταλγία. Τις συνδέουν δεσμοί αίματος. Τρεις γυναίκες αφηγούνται. Ξετυλίγουν εικόνες που τα χρώματά τους είναι το μπλε του νερού, το λευκό του ανέμου και το κόκκινο της φωτιάς. Μία τέταρτη γυναίκα στη σκιά μαζεύει πίσω ξανά το κουβάρι. Μέχρι να κλείσει.

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ Γοητευτική η διαδοχή των διαθέσεων Στο σώμα της ζέβρας. Απομυζάς τα χείλη μου Σε μια άλλη χώρα. Το ζητούμενο είναι Η χαμένη κραυγή των κορμιών μας.

Ο Ουμπέρτο Σάμπα παραμένει μέχρι τις μέρες μας πολύ δημοφιλής: είναι ένας κλασικός, πλέον, της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας ποίησης. Το αίτημα, λοιπόν, του ποιητή για ειλικρίνεια δεν φαίνεται να έχει πέσει στο κενό, έναν αιώνα μετά τη δημόσια εκδήλωσή του. Με το πέρασμα του χρόνου, τα μικρά και ασήμαντα που θίγει ο Σάμπα στα -κατά κανόνα σύντομα- ποιήματά του φαίνονται να γίνονται ανεξίτηλα σημάδια της ανθρώπινης περιπέτειας, φέρνοντας επίμονα στον νου τη φράση του Τερέντιου, του μακρινού εκείνου πνευματικού προγόνου του Σάμπα: "Άνθρωπος είμαι, και τίποτα το ανθρώπινο δεν...

ΤΥΦΛΟΣ ΗΛΙΟΣ Ούτε απόψε χρειάστηκα τα μάτια μου. Τα έβγαλα πέρα μια χαρά με το σκοτάδι. Ποιος είναι αυτός που βρέχει το χορτάρι κάθε απόγευμα; Θα τον μαντέψω να του κάνω το τραπέζι. Έτσι απότομα που έσβησε η μέρα το μεσημέρι δεν αντάμωσε το δείλι. Αν φανταστώ το φως θα ξημερώσει. Προτού χαράξει θα βάψω τα παράθυρα γαλάζια. Τυφλός ο ήλιος θα πιστέψει πως μετοίκησε ο ουρανός.

ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΟΥ ΤΕΜΠΕΛΧΟΦ Λαμπρά μαβιά στην Αλεξάνδρεια στη Λισαβόνα όχθη μοναχική πόλη κρυφή του Χάιμε Σάενς ψηλά στων Άνδεων τη σκοτεινή σιγή. Κι εγώ στο Βερολίνο στου κόσμου τον εξώστη έγραφα στίχους· έξω μια ρόδινη αστραφτερή βροχή. Ήταν Ιούνης, δεν είχε νύχτα όλα χορεύαν μιαν αιθέρια μουσική κι η ποίηση ένα βανάκι δανεικό στους αιώνες που τ’ οδηγούσαμε όλοι - κι εσύ μαζί.

Η Κυρά Σαρακοστή είναι η Dame Careme της ελληνορθόδοξης παράδοσης. Αυτή δεν έχει στόμα, ούτε μιλά. Έχει επτά πόδια και χάνει κάθε Κυριακή, κατά τη διάρκεια των σαράντα ημερών της νηστείας, από ένα. Οδηγεί γλυκά τις ανθρώπινες υπάρξεις προς το Φως του Πάσχα που το έχουν ανάγκη χριστιανοί και μη. Η "Κυρά Σαρακοστή της Αλεξανδρούπολης" δεν είναι μια αφήγηση για την Κυρά Σαρακοστή της θρησκευτικής παράδοσης. Σε κάθε σελίδα της εμφανέστατοι είναι δύο ήρωες-επισκέπτες, ο Έρωτας και ο Θάνατος, η Αγάπη και ο Θάνατος, που φροντίζουν, τις καλές αλλά και τις δύσκολες στιγμές, αυτό...

Η ΓΕΝΝΗΣΗ Άστρο του Βρέφους Θεϊκό γλυκά που ανάτειλες Χρυσή βροχή απ' την καρδιά σου θα παρηγορήσει την οδύνη του στερεώματος στου φεγγαριού τη χάση Άνθος εωθινό ουράνια πέταλα άνοιξες στης γης τα καταρράχια και μύρα έρανες τον δακρυσμένο αγέρα βάλσαμο μονάκριβο στων Νηπίων τον ολολυγμό Άλως του Ανθρώπου ξανθά μαλλιά θημώνιασες τα καρπισμένα στάχυα ένα πρωί άλικα θα σκάσουν τα ρόδα σου το δείλι σ' ένα Στεφάνι Ακάνθινο το πύρωμα του κόσμου να δροσίσουν

Ο Κώστας Μπαρμπαντωνάκης γεννήθηκε στη Μήλο, τα δύσκολα χρόνια της κατοχής, στις 2 Αυγούστου του 1941. 'Ηταν το πρώτο παιδί μιας φτωχής οικογένειας και είναι χαρακτηριστικό, - όπως λέει ο ίδιος- ότι φόρεσε για πρώτη φορά παπούτσια σε ηλικία 5 ετών. Από την ηλικία των 14 ετών άρχισε να "σκαλίζει" στο χαρτί, κάποιες λέξεις που τις ονόμαζε ποίημα. Ποτέ όμως δεν πέρασε από το μυαλό του ότι ήταν, ή θα γινόταν ποιητής. Αυτοσαρκαζόμενος μάλιστα, λέει μέχρι σήμερα, ευτυχώς και για μένα και για την ποίηση. Ελάχιστα λοιπόν απ' αυτά που διασώθηκαν, μαζί με κάποια μεταγενέστερα, αποφάσ...

Καταφύγιο και χαράκωμα! Τα ποιήματα αυτά γράφτηκαν την περίοδο 2017-2019 και αρκετά δημοσιεύτηκαν στην αρχική τους μορφή στο ηλεκτρονικό περιοδικό atexnos.gr και στην εφημερίδα της Ημαθίας "Η Άλλη Άποψη". Γράφονταν συνήθως στην αρχή της εργασιακής μου μέρας κουβαλώντας όλες τις αναμνήσεις της προηγούμενης, αλλά και τις ελπίδες και προσδοκίες για τις επόμενες μέρες. Είχα πάντα κατά νου ότι: "Η ποίηση δεν ανήκει σ' αυτούς που τη γράφουν, αλλά σε εκείνους που την έχουν ανάγκη". (Π. Νερούντα). Γι' αυτό και για μένα η ενασχόληση (και) με αυτό το είδος Τέχνης δεν είχε...

Πιάσε το χέρι μου, Θεά· ψυχή μου δώσε ρεύμα, να γράψω μ' έναν κεραυνό πάνω σε μαύρη πλάκα του Αχιλλέα τον θυμό και τ' Αρχηγού το πείσμα μήπως και ταρακουνηθούν οι δύο πολεμάρχοι. Θυμώσανε, πεισμώσανε και πήραν στον λαιμό τους τόσες χιλιάδες Αχαιούς που δάγκασαν το χώμα και τους κατασπαράξανε οι σκύλοι και τα όρνια. Τόσες ψυχές αθάνατες γκρεμίστηκαν στον Άδη για έναν γυναικοκαβγά που 'καναν οι μεγάλοι: ο Αγαμέμνων ο Αρχηγός κι ο Μέγας Αχιλλέας. Δάχτυλος Δία βέβαια κρύβεται από πίσω μα την πληρώσαν οι θνητοί, όπως συμβαίνει πάντα. Μια πρωτότυπη νέα Ιλιάδα ξαναγρ...

Πρόκειται για μια ατέρμονη συνομιλία με το παρελθόν. Με νεράιδες όπως η Μελουζίνη, με θρυλικές βασίλισσες όπως η Αικατερίνη Κορνάρο ή "η ωραία που έρχεται" Νεφερτίτη, με ποιητές όπως ο "αρχιθαλάσσιος" Ρεμπώ και ο Κύπριος βάρδος της ρωμιοσύνης. Με ηρωίδες όπως η Δυσδαιμόνα, με πόλεις όπως η Ουρανία, η Καρπασία, η Καλλινίκεση ή η πόλη των τεναγών Βενετία. Με θεές όπως η Αφροδίτη, με Παναγίες όπως η Πετόμενη και η Χρυσοπράσινη. Με ονόματα φρούτων όπως οι κουμανταντάδες, οι πομπελμοσίες και τα χρυσόμηλα. Με ονόματα λουλουδιών όπως τα αττεμπερούζια, οι μουσιέτες και οι «ελεούσες...

Σε έναν κατακερματισμένο κόσμο μεταξύ ατομικού και συλλογικού συμφέροντος, παρελθόντος και μέλλοντος χρόνου, ύλης και πνεύματος, συνειδητού νου και ασυνειδήτου, προκύπτουν διασπάσεις οι οποίες μοιραία βιώνονται ως ανεξάρτητες πραγματικότητες ενώ επί της ουσίας είναι αλληλοτροφοδοτούμενες διαστάσεις της ίδιας Αλήθειας, που δεν είναι άλλη από την εμπειρία στο σύνολό της ενός γνήσιου βίου. Η διάσπαση της Αλήθειας προς χάριν μιας δήθεν συμφέρουσας ευκολίας που καταχράται της πληρότητας ενός γνήσιου βίου, ο οποίος βίος δυστυχώς αποσιωπάται ως κάτι το ανέφικτο, καταλήγει σε έναν...

Θέλω πολύ να κάνω ένα μωρό! Οι γονείς μου με πιέζουν με τις ερωτήσεις τους. Ο άντρας μου είναι σκυθρωπός γιατί προσπαθούμε πάνω από έναν χρόνο. Έχω πολύ άγχος! Μια φίλη μού είπε πως μια γνωστή της, που είχε το ίδιο πρόβλημα, πήγε σε Κέντρο Εξωσωματικής και έκανε αμέσως μωρό. Εκεί θα πάω! Έχω κουραστεί. Ποιος να μου το 'λεγε ότι θα ανέβαινα αυτό τον γολγοθά! Προσπαθούμε πάνω από ενάμιση χρόνο, Η γυναίκα μου έχει τόσα νεύρα, που δεν πλησιάζεται. Έτσι μου 'ρχεται να τα βροντήξω όλα! Είμαι πια 40, χωρίς σύντροφο. Δεν έχω περιθώρια μαι μόλις ανακάλυψα ότι με τα ωάριά μου δ...

Πρόκειται για σαράντα πέντε πολύ προσεκτικά επιλεγμένα ποιήματα που ενώ ενσωματώνουν όλη την μοντέρνα σκέψη δεν στερούνται κλασικής παιδείας, έχουν υψηλό γλωσσικό επίπεδο και αποδίδονται σε στέρεα και δύσκολη αντι/μοντέρνα φόρμα. Τα ποιήματα αυτά αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς ότι ξεφεύγουν επιτυχώς από τα στενά πλαίσια που ο χώρος και ο χρόνος θέτει συνήθως στον δημιουργό και μπορούν, δίχως καμία αμφιβολία, να ενταχτούν σε ένα είδος παγκόσμιας ποιητικής και μεταϊστορικής αφήγησης. Δεν αφορούν την επικαιρότητα, ούτε την ιστορική στιγμή, δεν ασχολούνται με πολιτικά δικαιώματα...

Το φιλοσοφικό έργο του Άρη Κουτούγκου κατανέμεται αδρομερώς σε δύο περιοχές: στη διερεύνηση της γνώσης και στη διερεύνηση της αξίας. Βασικό αφετηριακό σημείο από το οποίο αρχίζει να υφαίνεται ο ερευνητικός ιστός του υπήρξε η προβληματική που τον απασχολούσε αναφορικά με την αλλαγή των απλών πίστεων. Το ενδιαφέρον του εστιάστηκε σε αυτήν την προβληματική αμέσως μετά την κριτική κατάληξη και τα συμπεράσματα της διδακτορικής διατριβής του. Οι κατευθύνσεις των ερευνητικών ενδιαφερόντων και δημοσιεύσεων του αφορούσαν στη Φιλοσοφία της Επιστήμης, στην Αναλυτική Θεωρία της Γνώσης...

Τα κενά λήθης είναι ρωγμές. Ρωγμές στις πέτρες που πατά κανείς μέσα στο χρόνο. Πατώντας πάνω τους χάνει την ισορροπία του και βυθίζεται. Και τότε θυμάται όσα ξεχνά τον υπόλοιπο καιρό. Χάνοντας τα ηνία της σκέψης του, τον κυριεύουν οι λέξεις. Ξαναβρίσκει την ξεχασμένη γνώση, τον κρυμμένο του εαυτό... ...μια έκλαμψη αλήθειας. Εκεί, σ' αυτό το σπήλαιο αρχίζουν όλα. Εκεί σχηματίστηκαν σα σταλαχτίτες κι αυτά τα ποιήματα.