Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα ποιήματα που περιλαμβάνονται σ' αυτή τη συλλογή δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στα περιοδικά "Θεωρείο" (τ. 7, Ιούλιος 1991), "Ευθύνη" (τ. 242, Φεβρουάριος 1992) και "Γραφή" (τ. 17-18). Δείγμα γραφής: δ. Η απρόσκλητη λέξη κυματίζει στα χείλη και οι μυώνες βοσκότοποι χειμάζουν μέσα τους αγρίμια σαρκοβόρα Και το κορμί σωπαίνει από ποιο να σ' αναγνωρίσω σημείο Δεν είναι η ζωή συνώνυμο της μνήμης Περιγιάλι εξόριστο είναι τροφή πριν απ' το τελευταίο αρμένισμα [...] ρ. Κάποτε έρχεται σα βασιλιάς με μόνιππο το λυκόφως Στερνοπ...

"Γραμμένο με έμπνευση, μοιραίο, αληθινό". Γιώργος Χρονάς Μια ποιητική σύνθεση, το περιεχόμενο της οποίας βασίζεται στην ομώνυμη πλατωνική αλληγορία. Ο αφηγηματικός ήρωας εγκλωβισμένος σε έναν κόσμο φασματικό, κυριεύεται από το όραμα της ελευθερίας, πράγμα που προετοιμάζει την αναμέτρησή του με αυτό. Η όλη προσπάθειά του θα συντελεσθεί εκ των ένδον και όταν πια, ζυμωμένος από το υλικό της ατομικής του αυθυπαρξίας, κατορθώσει να μεταβεί στη διάσταση του καθεαυτού, στην -κατοικημένη από φιλοσόφους- νήσο των μακάρων, θα έλθει αντιμέτωπος με φοβίες, οι οποίες και θα καθορίσο...

Βουβά τριγύρω κάθονται τα λόγια μας και μας κοιτάζουν σαστισμένα [...] Μοιάζοντας με αφορισμούς, τα μικρά δίστιχα, τρίστιχα και τετράστιχα της Ευγενίας Λουπάκη, αποκτούν υπόσταση, πυκνότητα, αιχμηρότητα και καρφώνονται ξαφνικά μέσα στο μυαλό και το σώμα. Εφ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27/6/2010

Τριάντα ποιήματα, δύο κείμενα για το "Σπίτι δίπλα στη θάλασσα" στην Κερύνεια και ένα αλληγορικό παραμύθι εμπεριέχονται στην έκδοση "Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα". Η Βούλα Αντωνίου καταθέτει ένα πολύ προσωπικό ύφος γραφής με άριστη γλωσσική καλλιέργεια και πειθαρχία. Αντλεί ερεθίσματα από μια ισχυρή αυτοσυνειδησία καθώς και από την οδύνη τής θύμησης, τις διαδρομές στη ρηχή εποχή μας, την αγάπη, τα αναπάντητα γιατί και πολλά από αυτά τα σημάδια του χρόνου που αφορούν στο μυθικό νησί τής Κύπρου. Αισθάνεται ζεστό ακόμη το αίμα τής παλιάς πληγής να τρέχει. Διατηρεί αυθεντι...

Στο νέο της αυτό βιβλίο η Παυλίνα Παμπούδη αυτοβιογραφείται ποιητικά, κάνοντας αναφορές στους "πεζούς" χώρους που σηματοδότησαν την ως τώρα διαδρομή της: συνθέτει μια ιστορία ολόκληρη, με σχόλια και "διαλόγους" μεταξύ δρόμων, κατοικιών, δωματίων, επίπλων, αντικειμένων, στοιχειωμένων στη μνήμη και στη ζωή της, συνομιλεί ζωντανά με συγγενικά πρόσωπα (και πράγματα) που βρίσκονται ακόμα δίπλα της ή έχουν περάσει ήδη σε άλλη διάσταση. Και βρίσκει το νήμα μιας αόρατης, αδιάρρηκτης σύνδεσης που διατρέχει αδιαλείπτως το ασυνεχές χρόνου, σχέσεων, ανθρώπων και τόπων...

Περπατώ. Περπατώ στο πάρκο. Γύρω μου υπάρχουν κεφάλια. Που βγαίνουν από το γρασίδι. Που πηδούν στο σιντριβάνι. Που παίζουν μπάλα. Να ένα κεφάλι που κοιτάει. Ένα που απορεί. Ένα που γελάει. Αποκλείεται! Δεν είναι κεφάλια. Κάθομαι οκλαδόν και κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Βάζω τα χέρια μου σε θέση διαλογισμού, είπα ένα-δυο οοοομμμ και ξανανοίγω τα μάτια μου. Πράγματι, κοιτώντας γύρω μου, δεν υπάρχουν πια κεφάλια. Οπότε συνεχίζω τον περίπατό μου ανενόχλητος, κρατώντας το κεφάλι μου με το δεξί μου χέρι. Ένας αρχαίος μύθος λέει ότι τα πάρκα δεν ήταν πάντα πάρκα...

Το "Σπίτι των παλιών πραγμάτων" είναι μία διαδρομή σε τόπους, καταστάσεις, αισθήματα, παρέα με ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας, αφήνοντας όμως βαθιά και ανεξίτηλα ίχνη στο πέρασμά τους. Ποιήματα και πεζά που περνάνε από το ένα ύφος στο άλλο, με γλώσσα άλλοτε λόγια κι άλλοτε δημώδη, τα έργα αυτά καλύπτουν μία μεγάλη χρονική περίοδο που ξεκινάει από τον προηγούμενο αιώνα και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Ο άντρας και η γυναίκα, η ζωή και ο θάνατος, ο έρωτας και η απώλεια, η μνήμη και η λήθη, συνθέτουν τον καμβά της θεματικής εστίασης του Δημήτρη Β. Τρι...

"Τα ποιήματα του Γιαν Βάγκνερ συνενώνουν μέσα τους τη χαρά και το παιχνίδισμα της γλώσσας με τον αριστοτεχνικό χειρισμό των μορφών. Με βλέμμα φιλέρευνο και λεπταίσθητο εμπρός στο ελάχιστο και το μοναδικό, με εγρήγορη διεισδυτικότητα απέναντι στα φαινόμενα της ζωής και της ιστορίας, η ποιητική του τέχνη οξύνει τη σκέψη μας και εμπλουτίζει την κατανόησή μας για τον κόσμο." Κριτκή Επιστροπή του Βραβείου Μπύχνερ, 2017 ΙΣΤΟΡΙΑΙ: ΟΝΗΣΙΛΟΣ ΗΡΟΔΟΤΟΥ Ε, 114 να το κρανίο, εκεί ψηλά στην πύλη, που με το πρώτο φως αρχίζει να...

Στις φλέβες μου έτρεχαν μυρμήγκια. Κάθισα σε στάση προσοχής. Η ηρεμία γαλήνεψε και απλώθηκε στο σώμα μου. Οι μυς του σώματος συσπάστηκαν. Ένας πόνος με κυρίευσε στης μοναξιάς μου τη συγκατοίκηση, αγκαζέ με του αίματος την οργή. Άνεμος πέρασε μέσα μου, παίρνοντας μαζί του τις σταγόνες της πίκρας, η μελαγχολία έφυγε παρέα με του δέρματος την λέπρα, άνθισε η στιγμή της προσμονής.

κανένας πηλός δεν αντιστάθηκε στη ζωή πάντα χαμογελούσε την έσχατη ώρα της παντοτινής μοναξιάς ρεμβάζω στην ησυχία του κόσμου που οδεύει στο χαμό του

Ο Σταμάτης Φίφης με αυτό το έκτο βιβλίο του, γράφει με ώριμο, μεστό στίχο, διατηρώντας την αρχική του φρεσκάδα. Η καθαρότητα του λόγου του συνυπάρχει με τον υποβόσκοντα υπαινιγμό, η αυτογνωσία ταξιδεύει χέρι-χέρι με τη στιχουργική βεβαιότητα: Χωρίς αναμονές δημιουργώ. Στολισμένος με τα χρώματα της ειρήνης, είμαι ο ποιητής που στοιχειοθετώ την προσωπική μου απελευθέρωση μέρα με τη μέρα. ενώ δεν λείπει και η εκφραστική ρίμα που παίζει νοσταλγικά με το ρυθμό και τις λέξεις: Ζήτησα λέξεις να σου πω που είχα επιθυμήσει. Βρήκα μόνο το "σ' αγαπώ" και όχι τελειωμέν...