Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το ποίημα δεν πουλάει και η καχυποψία που το περιβάλλει το εκμηδενίζει ως επικίνδυνο προς χρήση προϊόν. Η διαπίστωση ωστόσο παραμένει προκλητική. Ανώδυνοι στίχοι δεν υπάρχουν. Εν κινδύνω πορεύονται τα ποιητικά εναύσματα και εν κινδύνω γίνονται οπλικά συστήματα κατά του συστήματος που τα αναπαράγει...

Το "Ποίημα του αγέρα" και το "Ποίημα του τέλους", δύο μεγάλες ποιητικές συνθέσεις της Μαρίνας Τσβετάγιεβα που φανερώνουν όλο το εύρος των πειραματισμών της μεγάλης ρωσίδας ποιήτριας. Γραμμένα σε διαφορετικούς χρόνους και με διαφορετικές αφορμές, οι δύο αυτές ποιητικές συνθέσεις, αποκαλύπτουν στον αναγνώστη τον πνευματικό κόσμο της Μαρίνας Τσβετάγιεβα, την αέναη περιπλάνηση της στην επικράτεια των ανθρώπινων παθών και αισθημάτων, τη βαθιά γνώση και αγάπη της προς τον άνθρωπο. Αν αναζητούσαμε κάτι κοινό στα δύο αυτά έργα της Μαρίνας Τσβετάγιεβα, θα λέγαμε πως είναι η...

Τυπικά, η "Αισθηματική ιστορία", που μόλις τελείωσε, είναι μετάφραση· και άλλες "Αισθηματικές ιστορίες" ίσως να είναι μεταφράσεις· όμως το διακύβευμα, και σ' αυτές τις περιπτώσεις, δεν (θα) είναι καθ' εαυτήν η μετάφραση, αλλά, ολοφάνερα πια, ομολογημένα, η "μεταστροφή" ("η εκτροπή-και-η-εκ-νέου-οικειοποίηση", θα λέγαμε ακριβέστερα και πιο άκομψα), του δεδομένου ποιητικού υλικού (της συντελεσμένης μετάφρασης)· ή, απλούστερα, η πλήρης ανάκτηση της αξίας χρήσης του: εδώ πρέπει να μετατοπιστεί εφεξής η έμφαση, για να μη χαθεί το παιγνίδι που παίζουμε ήδη μεταφράζοντας-ή-γράφοντ...

Στην ποιητική αυτή συλλογή του Γιώργου Μοράρη, από την πρώτη κιόλας σελίδα, τα τέρατα κινούνται με όρους αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. H Ερινύα για λόγους εύγλωττους είναι το μόνο τέρας που δεν φορά καλύπτρα. Στις επόμενες σελίδες παρελαύνουν δανεισμένα ομοιώματα από όλες τις εποχές. Το κράνος του ιππέα είναι μια σφραγισμένη μάσκα, όπως του μεσαιωνικού σιδερόφρακτου ιππότη. Στην κορυφή της πυραμίδας ο θάνατος μεταμφιέζεται στη ρωμαϊκή αρένα. Ακολουθούν στους νεότερους χρόνους τα προσωπεία του έρωτα φασματικά και απροσδιόριστα. Μέχρι που ανασύρεται η γαμήλια καλύπτρα. Γιατί...

"Γνώρισα τον ποιητή Βασίλη Κουρή από το έργο του, το οποίο μου προσέφερε ο πατέρας του, αλλά και από τη μητέρα του, που μου χάρισε την εργασία της "Κοντά στο παιδί μου", στην οποία η μητέρα καταγράφει τη ζωή του παιδιού της με τέτοιο τρόπο, με τόσο συναίσθημα, με τόση αγάπη, που λες ότι ο Βασίλης δεν πέθανε, αλλ' ότι ζει. Η κυρία Παράσχου-Κουρή μνημείωσε το παιδί της και το πέρασε στο άχρονο. Έχω τη γνώμη ότι, κι αν δε μελετούσα του Βασίλη το έργο, θα τον γνώριζα από τις αφηγήσεις του πατέρα και τις περιγραφές της μητέρας. Μελέτησα το έργο του Βασίλη Κουρή κι αν δεν ήξε...

Το έργο του Καβάφη είναι ένας θησαυρός ανεξάντλητος, που θα απασχολεί, πάντοτε, μελετητές και αναγνώστες Έλληνες και ξένους. Έχει τις ρίζες του βυθισμένες στο έδαφος της παράδοσης. Το αλεξανδρινό κλίμα, το κλίμα που διάλεξε να περάσει τη ζωή του και να αγαπήσει, το χαίρεται και το εργάζεται στη νοερή συνέχεια της ελληνικής ατμόσφαιρας, -κατά προτίμηση εκείνης της πολύ αμφίβολης, αλλά και τόσο γοητευτικής, που γνώρισαν η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια, η Πέργαμος και τα άλλα κέντρα του Ελληνισμού της Ανατολής-, την περήφανη μνήμη μιας αίγλης ελληνικής.

Συνήθως πιστεύεται πως προσεγγίζοντας κριτικά ένα ποιητικό κείμενο έχουμε έναν ενιαίο σκοπό ή ένα σύνολο επιμέρους σκοπών που συναποτελούν οργανικά μέρη ενός μόνο σκοπού. Aυτή η μιας κατεύθυνσης επιχείρηση, που την έχουμε νομιμοποιήσει κάτω από το όνομα "ερμηνεία", αποτελεί μια βασική κριτική αυταπάτη που έχει αναπτυχθεί σε μια προκατάληψη εναντίον του λογοτεχνικού έργου. Aυτό συμβαίνει επειδή η ενότητα ως προς τη σκοποθεσία, μεθοδολογία και γενικώς τη λογική που πρέπει να χαρακτηρίζει το κριτικό εγχείρημα αναζητείται τελικώς -και επιβάλλεται- και στο έργο που γίνεται αν...

Δώδεκα γυναίκες, η καθεμία με το δικό της μύθο. Μίλησαν για την ζωή τους, για τα όνειρα που έκαναν, για την αγάπη που πήραν, που έδωσαν, που έχασαν. Μίλησαν για τον έρωτα, τη συμβίωση, το θυμό, τον πόνο, τη ματαίωση, την παραίτηση, την απώλεια, τον θάνατο, την ελπίδα. Ρωτούσαν κι όλο ρωτούσαν, και απαντήσεις δεν έπαιρναν. Η κάθε κουβέντα τους έκλεινε εφιαλτική αγωνία για το αύριο, τύψεις, συμπόνια για τον ίδιο τους τον εαυτό, πίστη στα ιδανικά τους, στα οράματα τους για έναν καλύτερο κόσμο.

Ζωγραφισμένη ποίηση; Ποιητική ζωγραφιά; Η πάλη να βρεις μια ανάσα όταν, τόσο βίαια, σου την κλέβει ο σύγχρονος κόσμος; Μπορεί όλ' αυτά. Μα σίγουρα είναι το φως ενός αστεριού που γράφει ποιήματα, ενός αστεριού που ζωγραφίζει αισθήματα, ενός αυτόφωτου αστεριού, ενός κοριτσιού, που ακόμη δεν έκλεισε δύο δεκαετίες ζωής... "Ένα πορτραίτο είν' η ποίηση κι εγώ η ζωγράφος. Ένα πορτραίτο είν' η ποίηση χρώματά μου οι λέξεις"... Έτσι είναι. Όταν η ποιήτρια είναι και ζωγράφος τα ποιήματα μοιάζουν με συναισθηματικούς πίνακες απαλών αποχρώσεων.

Τον Ιούλιο του 1889 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Blackwoods" η νουβέλα "Το πορτραίτο του κ. W.H." του Όσκαρ Ουάιλντ. Πρόκειται για μια φιλολογική μελέτη, δοσμένη όμως επιδέξια σε μυθιστορηματική μορφή, σε πρώτο πρόσωπο από έναν ανώνυμο συγγραφέα αφηγητή, που ασχολείται με το μυστήριο της ταυτότητας του κ.W. H. των σονέτων του Σαίξπηρ. Οι θεωρίες των σονέτων είναι γνωστές λίγο πολύ σε όλους τους μελετητές του Σαίξπηρ. Στο κείμενο του Ουάιλντ, ο ήρωάς του, που τον ονομάζει Σύριλ Γκράχαμ, πιστεύει πως ο κ. W. H. είναι ο Ουίλλυ Χιουζ, ένας νεαρός ηθοποιός της ελισαβετιανής επ...

Μην κλαις για όσα δεν είδες/ τα αρχαία συντρίμμια των ναών/ τις πυραμίδες/ τους τόπους των Αζτέκων,/ Πες πως δεν υπήρχε ελπίδα να τα δεις,/ δικαιολογήσου./ Να κλαις για όσα είδες και σώπασες,/ για τις μικρές δειλές στιγμές σου,/ το φόβο της απώλειας. (από τη σελ. 9 του βιβλίου)