Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕΣ Τα μικρά που δεν πρόλαβες Τα μικρά πίσω-μπρος που δε μεγάλωσαν σε καιρό πολέμου για τη ζωή Τα μικρά που δε σου διάβασα, καλέ μου ας πετάξουν μακριά όπως εσύ δυο μοναξιές παράλληλες

Κι όσο ο χρόνος φίδι γύρω Απ’ το λαιμό σου τυλίγεται Τόσο βουλιάζεις στον ουρανό πιότερο Και το σώμα σου στη γη λιγοστεύει Ωσότου στον ουρανό μόνιμα Εγκαθίσταται Κι άκρη δε βρίσκει με τα μυστήρια Των μηχανών του... Και χίλια χρόνια μετά θα διηγούμαστε -Όνειρα σαν του προφήτη Ιεζεκιήλ- Τις ίδιες ανέστιες ιστορίες...

Ιωάννης Μωύσογλου, κλάση '21. Τον πήραν οι Βούλγαροι το '43, ντουρντουβάκι, να σπάει πέτρες στο Τσέρο Τσάροβο. Γύρισε με πετροζουλήγματα στα πόδια. Ούτε οι ντομάτες με ζάχαρη ούτε τα κρεμμύδια ούτε η κοπριά. Τίποτα. Γίναν τα πόδια του σαν μαυρολάχανα. Βγάλαν σκουλήκια και πριν πεθάνει είχαν ήδη αρχίζει να τον κονταίνουν.

"Λοιπόν, τί έχεις να απολογηθείς;" ρώτησε ο ανακριτής. Ήμουν εξουθενωμένος και με τα χέρια γεμάτα αίματα - όλη νύχτα πάλευα ν' απελευθερώσω το φεγγάρι απ' τα κλαδιά μιας λεμονιάς. "Ένοχος" απάντησα, "για ό,τι συμβεί από εδώ και πέρα". Έξω ξημέρωνε.

Ο υλοτόμος: Τον χρειάζεται το δάσος για να αναπνεύσει. Ρίχνεται στους κινδύνους των δυνατών ανέμων και παλεύει σε αντίξοες συνθήκες, εκτεθειμένος στην ύπαιθρο και στην απομόνωση. Αντιτάσσει δεξιότητες, μηχανικά μέσα, προσοχή και ψυχραιμία. Έχουν ανάγκη το τσεκούρι του οι συνάνθρωποί του.

Η ΒΡΟΧΗ Σταλάζουν οι σιωπές Απ’ τη βροχή μου Βαριά η ομίχλη της ψυχής Άγαλμα χωρίς να αλλάξει πλευρό Αγέρας σηκώθηκε (μέσα μου;) Σε θυμήθηκα... Σα βρεγμένο χώμα Τρύπωσες στα ρουθούνια μου Κ’ ύστερα ξέπνοα σε φύσηξα Τότε άρχισε να βρέχει Αυτή η βροχή θα είναι δική μου πάντα.