Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Βρες ένα ψέμα απ' το μικρό του δάχτυλο να κρατηθείς καθώς βυζαίνεις άδειο κι ο πόνος σε βουβαίνει Περνά ένα γαλάζιο πότε-πότε μ' ένα χάδι στη στροφή ας λιγοστεύει η ζωή καταργώντας τα κτητικά κι άλλες του νου νυχτωδίες Σ' αυτό το λίγο βυθίζεται η ελπίδα κι απ' αυτό αναδύεται να σε γελάσει πάλι [...] Διακρίνουμε στη γραφή του Πάνου Κυπαρίσση τα στοιχεία μιας ποιητικής που συνδέεται με την εντοπιότητα και την καταγωγή, που πραγματεύεται το θέμα ενός ενδότερου νόστου και τον ανάγει, με τις δημοτικές υπομνήσεις αλλά και την απερίφραστη λιτότητα του ελεύθερου...

Ένας βοσκός, ένας μικρός καπνοδοχοκαθαριστής, ένα αραπάκι, ένα ζηλιάρικο σπουργίτι, ένα αρνάκι με αγγελική ψυχή, ένα λιοντάρι με ψυχή αθώου αρνιού, μια τρυφερή νταντά, μια μητέρα που μοιάζει με άγγελο, ένας πατέρας που μοιάζει με το Θεό, ένας παππούς που παίζει ακόμη σαν παιδί, ένα χαμένο έντομο, πουλιά, λουλούδια, δέντρα σκιερά και δροσερά ποτάμια, αναλαμβάνουν να μας αποκαλύψουν το αληθινό και αθώο πρόσωπο του κόσμου, με τραγούδια, γεμάτα αισιοδοξία και αγάπη για τη ζωή. Πρέπει, λένε, να ξαναγίνουμε παιδιά, να τραγουδήσουμε για τις απλές χαρές της ζωής. Τότε το καλό και τ...

Ποιος αναπλάθει αυτόν τον χαμένο κόσμο του εξαίσιου ερωτισμού, αυτήν τη γιορτή των αισθήσεων που τραβά ως το θάνατο; Η Βιλιτώ, αρχαία ελληνίδα ποιήτρια από την Παμφυλία, φίλη και ερωμένη της Σαπφώς, ιερή εταίρα; Ή ο Πιερ Λουίς "μεταφραστής" της αλλά και δημιουργός της, παγανιστής στο κατώφλι του σύγχρονου κόσμου; Τα "Τραγούδια της Βιλιτώς" χαρακτηρίστηκαν ως ένα από τα κλασικά αριστουργήματα της ερωτικής λογοτεχνίας, µε τεράστια επιρροή στις αναπαραστάσεις και θεωρήσεις της σεξουαλικότητας κατά τον 20ό αιώνα. Αποτέλεσαν λογοτεχνική φάρσα του συγγραφέα, αφού απέδωσε την...

"Εκείνα που έχει γράψει με αρχαίους ρυθμούς Ιταλικά ο Ιώσηπος ο Λιππαρίνης και μεταφράζει εδώ με τους ίδιους ρυθμούς νεοελληνικά ο Νικόλαος ο Ποριώτης".

Κι όσοι αγαπιούνται χάνονται/ σε άγρια μονοπάτια/ κι όσα μπορούν ν΄αγαπηθούν/ δε σμίγουνε εδώ/ κι αν πρόλαβα τα χείλη της,/ δεν της φιλώ τα μάτια,/ γιατ' είμ' εγώ αθάνατος/ αθάνατα πονώ.

"Ο Σταμάτης μελοποιεί 10 ποιήματα του Λόρκα, μας παίρνει από το χέρι και μας πηγαίνει πίσω να πιάσουμε το νήμα το παλιό. Μας κάνει χατίρι που είναι εδώ μαζί μας, πέρασε πια αλλού. Μας ανήκει λιγότερο. Συνδέει την έναρξη του μεταπολεμικού μας διαφωτισμού με το παρόν. Είναι συνεχιστής εκείνων και είναι μόνος του. Ο Λόρκα σηματοδοτεί το Θάνατο, την Αναγέννηση, την αντίσταση του Νότου, και ο Σταμάτης μας βαπτίζει με το Ντουέντε στα νερά της πολύπαθης Μεσογείου, κρατώντας το μύρο που του παραδίδουν ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης." Ρένα Θεολογίδου