Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Έχουν πολύ κομμάτι από το φοβερό σήμερα τα ποιήματά σας. [...] Οι λιγοστοί ομότεχνοι στην περιοχή μου της κεντρικής Ευρώπης, κάπως έτσι σαν κι εσάς μιλούν τώρα, τη γλώσσα σας χρησιμοποιούν (στα γερμανικά ή στα γαλλικά), για τέτοια όπως κι εσείς ζητήματα γράφουν, το πρόσωπο ερευνούν θετικά. Μάλιστα τώρα τελευταία ξαναμπαίνουν στους στίχους τα πουλιά (όπως στο ποίημά σας "Οι συζητητές Α'"). [...] Είναι στους στίχους ακόμα σήμερα σάπιοι οι καρποί και μολυσματικός ο ουρανός. Μα κι έτσι, μα έστω κι έτσι, υπάρχουν αυτά πάλι. [...] Είναι φίλτρο ζωής ο στίχος σας. [...] Ιά...

"Διαβάζοντας και ακούγοντας Γερμενή συνέχεια έχω ένα ξόρκι στο νου μου, το τζοϋσικό "every telling has a taling". Στην ποιητική του κάθε επιθυμία που αναστρέφεται, περιστρέφεται, καταστρέφεται και ξαναγίνεται, πλάθει τους λεκτικούς της μύθους. Κι όπως συμβαίνει πάντα με τους μύθους, μας συνοδεύουν στα ταξίδια ενός κόσμου που ο δυτικός άνθρωπος ξεκίνησε να γνωρίσει με ένα καράβι που λεγόταν Βeagle, αλλά οι μύθοι λένε πως ίσως και να λεγόταν Τάσος Γερμενής ή Φισκάρδο. Επιθυμία στα ριζώματα [rhizome] - θάλασσες της ελευθερίας. Η Ποίηση. Και για χάρη της". Βαγγέλης Ιντζίδ...

Η "Μαρία Βουνάρα" είναι η ιστορία της αγάπης δύο νέων στην Κάσο. Διαδραματίστηκε το 19ο με 20ό αιώνα. Η Μαρία ήταν πραγματικό πρόσωπο. Ήταν η Μαρία Μαυρικάκη. Οι γονείς της ήταν κτηνοτρόφοι. Ήταν νοικοκυραίοι. Κάποια καταστροφή τους αφάνισε. Η Μαρία μόνη της πια ζούσε έξω από την κατοικημένη περιοχή του νησιού, στην κορυφή ενός μικρού λόφου. Ο λόγος των ανθρώπων του νησιού αυτόν τον λοφίσκο τον ήθελε ψηλό, τον ήθελε βουνό και μάλιστα μεγάλο βουνό. "Βουνάρα" ονόμαζαν τον λοφίσκο. Ευφημισμός ή έκφραση της επιθυμίας των κατοίκων να παρομοιάσει το λοφίσκο με ξεχωριστό βουνό; Πο...

Συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Γιώργη Παυλόπουλου. Η ΣΤΑΧΤΗ Στη Μήτσα Φύσαγε ο αγέρας ανέβαζε τη στάχτη τους την πήγαινε στον ουρανό φοβόταν εκείνη φοβόταν ουά φοβητσιάρα της φώναζε Πάψε τρελέ του έλεγε δεν είμαστε πια στη γη δεν έχουμε πια δέρμα δεν έχουμε μαλλιά δεν έχουμε μήτε μάτια Γίναμε στάχτη της έλεγε όμως με βλέπεις και σε βλέπω και μένει ακόμα η αγάπη που δεν μπορεί να γίνει στάχτη και μένει ακόμα η αγάπη Είμαι η στάχτη σου του έλεγε και είσαι η στάχτη μου μα πού ανεβαίνουμε πού πάμε κι όλο φυσάει κι...

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ Η μουσική αυτή βαθαίνει τη μυστική μας νύχτα. Οι ειδήσεις λένε κάπου μακριά γίνεται πόλεμος ένας πλανήτης συστέλλεται εκρήξεις σωματιδίων τ’ αστέρια δε ζούνε πια, το φως τους ζει ακόμα, αλλά κι αυτό θα πεθάνει. Είπες: "πώς περνάς τα βράδια σου;" και είπα: "τα συνηθισμένα". Σε ακολούθησα στο μοτέλ με τα χρωματιστά φωτάκια που αναβόσβηναν, σα να μετρούσαν τα δευτερόλεπτα των ζωντανών στιγμών. Παράξενα ηχούν όλα που υπάρχουν σα να ’χουν έρθει από μια χώρα άγνωστη, που δεν την ξέρουνε, ή που έχουνε ξεχάσει.

ΚΕΝΟ ΑΕΡΟΣ Τα λόγια μου ν’ ακούω αυτό ζητούσες πάντα το δωμάτιο - κενό αέρος ανόητα κουνώ τα χείλη Λέξεις που έγιναν βλέμμα σκορπίζουν έξω απ’ το παράθυρο -μόνο αυτό τους έμεινε να κάνουν- στα πάρκα της μελαγχολικής Τασκένδης με τις νεκρές πευκοβελόνες κατάφορτες σακούλες απορρίμματα στο κρύο ζέχνουν μυρωδιά ονείρων ματαιωμένων [Να αδειάζουν οι χωματερές επίσημα δηλώσαν μια κάποια θέση στην ιστορία της σιωπής μας]

Η ζωή ανοίγει όρια. Τις περισσότερες φορές πραγματεύεται την απόσταση. Τη δική μας ή των άλλων ή και του όλου. Είτε βρίσκονται τα επίπεδα είτε τα πλαίσια για να καλυφθεί αυτή η απόσταση, η γη δικαιώνει όσους ταξιδεύουν για να βρουν το σημείο που θα τους ενώσει μ' εκείνη. Και θα είναι ήρωες αν νιώσουν μικροί σ' αυτήν τη θέση. Μια θέση αμετακίνητη. Μια θέση που ολόκληρος ο εαυτός τους θα τους ανήκει.

Ένα βιβλίο πλήρως μελοποιημένο γεμάτο με λόγια καρδιάς, που ταξιδεύει τον αναγνώστη και ακροατή μέσα από τραγούδια και ιστορίες, στα μονοπάτια της Κατανόησης, της Ελπίδας, της Πίστης, και της Χαράς. Όλα όσα είμαστε, όλα όσα έχουμε, είναι η Αγάπη του Θεού. Είμαστε φτιαγμένοι από το Φως της Αγάπης. Φοράμε αυτό το ένδυμα που ονομάζουμε σώμα, για να μπορεί η Αγάπη, να αγκαλιάσει και να αγκαλιαστεί... A book filled with words from the heart, all set to music. Through its songs and tales the reader and the listener are transported to the p...

[...] Η σιωπή είναι άναρθρη κραυγή ριγμένη από τον ουρανό τις ασέληνες νύχτες όταν όλα ακινητούν, κι αυτός ο ύπνος των θνητών, μες στην εκκωφαντική σιγή, μοιάζει υπόσχεση νέας αρχής, που θα θεμελιώσει ένα νέο ξεκίνημα το επόμενο πρωινό, την επικείμενη μέρα. Και η αυγή ξυπνά με τα ρόδα σπαρμένα σε κοίτες ορμητικών ποταμών, που κατεβάζουν με ακατάλυτο βουητό τις σχεδίες των σιωπηλών έξω από τα όρια του λογοκριμένου κόσμου, όπου η σιωπή κρίνεται παμψηφεί πράξη ανατρεπτική. Η σιωπή είναι ελάττωμα ή αρετή; Σίγουρα πληγή ρέουσα λύπη και αφόρητη ανία σ’ ένα σύμπαν γεωμετρικά αυξ...

ΟΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ Την πολλαπλότητα έρρηξες αβίαστα των κόμπων, ως ο εξέχων στρατηλάτης, κι εγώ μαζί σου ίσως εντέλει να συνταίριαζα της σκέψης μου την άδολη ρομφαία αν από πόνο δεν εγρηγορούσε σε ανάπλαση του μέσα μου η εύκαμπτη χορδή μου ευθύς σαν αναλογιστώ πόσοι απομείνανε ελάχιστοι τη μετριότητα να μάχονται του μάταιου και μάταια αιματηρού αιμορροφιλικού ετούτου κόσμου.

Πολλές φορές τα συναισθήματα και οι σκέψεις είτε πραγματικότητας είτε αλληγορίας που σου δημιουργούνται από τη Φύση, την παρατήρηση της, τις εικόνες της και τις λειτουργίες της, είναι τόσο καθοριστικά έντονα μέσα σου, επιβλητικά τολμώ να πω, που έχεις την ανάγκη να τα ερμηνεύσεις, να τα εκφράσεις και κυρίως να τα μοιραστείς, γιατί νιώθεις ευλογημένος που σου έχουν γενναιόδωρα δοθεί και αποκαλυφθεί. Αφήνομαι στη Φύση να με διδάξει και μέσα από τη διαδικασία της ενδοσκόπησης και της αυτοκριτικής, αρχίζω να σκέφτομαι πως θα μπορέσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, για να προσφέρω...

Η ποίηση δεν προσφέρει απαντήσεις. Η ποίηση φτιάχνει ερωτήσεις. Η διαδρομή μέσα στη νέα μικρή ποιητική σύνθεση της Μαρίας Κουλούρη, "Καθημερινά κρεβάτια", ευδοκιμεί στην ησυχία, ζητάει χρόνο από τον αναγνώστη, να ξαποστάσει και να την απολαύσει, με βήματα αργά και μάτια που ξεχωρίζουν και το φως και τη σκιά. Το "εγώ" συνδιαλέγεται με το "εμείς" και δημιουργεί ένα νέο "εσείς". Οι λέξεις βρίσκουν χώμα για να ριζώσουν και ο άνθρωπος φύεται εκ του μη όντος, ψάχνοντας μια πιο αυθεντική ύλη, που ενδέχεται εδώ να την ανακαλύψει.

"Το βιβλίο της Άννας Αφεντουλίδου, με τίτλο "Η οδυνηρή μνήμη της σάρκας" και υπότιτλο "Ερωτικά ιχνηλατώντας την ποίηση του Κώστα Θ. Ριζάκη", συνιστά μια μονογραφία στηριγμένη σε παλαιότερα κείμενά της για τον ποιητή και εμπλουτισμένη με άλλα για την περίσταση. Πρόκειται για μια φιλόδοξη φιλολογική εργασία, επεξεργασμένη με επιστημονική συνέπεια και ποιητική χάρη, ποιήτρια η ίδια, άλλωστε, και έγκριτη συγγραφέας [...]" (Ανθούλα Δανιήλ, frear.gr, 20/8/2017) "Αφορμή και έναυσμα για τη συγγραφή δύο δοκιμιακών μου κειμένων για την ποίηση του Ριζάκη (Φρέαρ/4, 2014) στάθηκε η...

Η δημιουργός, στα πενήντα δύο ποιήματά της, παρασύρεται τρυφερά και ξεκινά ένα αισθαντικό ταξίδι εξερεύνησης του γητευτή Έρωτα. Περιεργάζεται κι επισημαίνει όλες τις επιφανείς και σκοτεινές πλευρές του κορυφαίου και μαγευτικού συναισθήματος της ανθρώπινης ύπαρξης. Από τον "Άναρχο Έρωτα" στο πιο "Ζεστό φιλί" και από το "Σιωπηλό Ιππότη" στο "Πολύτιμό της". Δείγμα γραφής: ΘΑ ΗΘΕΛΑ Θα ήθελα πολύ να σου πω τι είναι αγάπη. Με χίλιες λέξεις άρτια φτιαχτές και ταιριασμένες. Μα δεν μπορώ γιατί τα δάκρυά μου τούτη τη στιγμή τη γράφουν μονάχα τους.

Η ποιητική συλλογή κινείται στα δύσβατα μονοπάτια του κυρίαρχου χρόνου, της άσβεστης μνήμης, του ατέλειωτου αποχωρισμού και των δυσκατάκτητων στιγμών που γέρνουν και ξεθωριάζουν μέσα στη λήθη. Κάθε ποίημα και ένα στιγμιότυπο αποσιώπησης και αβίωτου βίου για τον υπαρξιακό καθρέφτη. Κάθε καταγραφή του νουάρ, άλλο ένα κομμάτι του παζλ που μας δείχνει λίγο πολύ όπως είμαστε. Λαξευμένοι και ασπρόμαυροι. Δείγμα γραφής: ΧΩΡΙΣ ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ Λατρεύω την ανυπαρξία σου, Θεέ μου· μου επιτρέπει να σου απευθύνομαι. Προσκυνώ την αϋλότητά σου · ντύνει με αποδραστικά φτερά την ελ...

Ο έρωτας δανείζεται τα χρώματα των τεσσάρων εποχών για να ονειρευτεί μια σκοτεινή υπαρξιακή ιστορία. Ο Αύγουστος έρχεται λευκός με μια χούφτα άμμο στα χέρια, ξαπλώνει σ’ ένα δωμάτιο γυμνό και γίνεται μια ψαλμωδία των αισθήσεων. Όμως, το φθινόπωρο περιμένει στην επόμενη στροφή. Στην αρχή είναι η βουή των φύλλων. Μετά ο αγέρας. Στο τέλος, ο απόηχος ψιθύρων νερού στην ψυχή. Ο Σεπτέμβρης στέκεται πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα και ψιθυρίζει: "Μάταιος. Μάταιος Αύγουστος". Οι προσμονές της ψυχής μένουν ανοιχτές κι ας ξέρουν μέσα τους το πουθενά. Απομένει ο ορισμός του έρωτα....

Στο βιβλίο "Μέσα στην τρικυμία", ο συγγραφέας προσπαθεί να εκφράσει και να μοιραστεί τα αισθήματα που αποτυπώνονται μέσα του, με αφορμή στιγμές καθημερινότητας τωρινές και αλλοτινές. Τα αφηγήματα, τα διηγήματα, αλλά και τα ποιήματα συνδέουν το συγγραφέα με άλλες εποχές, κάποιες από τις οποίες δεν έζησε, καθώς αναφέρονται στην ιστορία της αγαπημένης του μητέρας, η οποία ξεριζώθηκε, όπως και τόσοι άλλοι πρόσφυγες από την πατρίδα της, τη Μ. Ασία. Όλες οι ιστορίες αφορούν συμβάντα που ζωντανεύουν μπροστά μας έναν άλλο κόσμο, αγαπημένο, με δυσκολίες, με προβλήματα αλλά και με...

Πάνω απ’ το δάσος τ’ άπαρτου βουνού, στον ουρανό, το ζευγάρι των αετών, σ’ ερωτική περιδίνηση φτερών, που αίφνης απλώνονται παντού, καθώς μακραίνουν οι λιανοί λαιμοί, ραμφίζουν το εγγύς μικρό άπειρο, πέφτουν της βαρύτητας οι ελιγμοί και οι λυγμοί λειώνουν στον πάπυρο, απαγορευμένες και τρομαγμένες ιδέες, απ’ αετίσιες ματιές σαγηνευμένες, καταχωρισμένες, αναγορευμένες μέσ’ από φωτιές ήλιων, που πυρπολούν ολόρθα δέντρα, στων κορυφογραμμών τ’ άλικα κέντρα, την κάθε δύση, που κυλά στο χώμα, σπορά ο Φώς, άγνωστο πώς, ακόμα... Φτερά, ιδέες και περιδινήσεις, στοιχ...

Αντί Προλόγου Ο Όμηρος θεωρείται ο πρώτος τραγικός συγγραφέας. Οι ραψωδίες του Ομήρου δεν έχουν μόνο περιπετειώδεις ιστορίες Θεών, Ηρώων και Πολέμων, Μύθων και Περιπετειών, που περιορίζονται σε γραμματικές και συντακτικές διδαχές και φιλολογικούς σχολαστικισμούς, αλλά περιέχουν και υψηλής αξίας ψηφίδες ιδεών, γνωμικές ρήσεις σοφίας, ηθικές παραινέσεις, επιγράμματα και γνωστικά αξιώματα ευσύνοπτου και έντεχνου λόγου, όπως και αποφθέγματα αξιομνημόνευτα. Αυτά τα "γνωμικά" τού Ομήρου, είναι κρυσταλλάκια του στοχασμού, που έγιναν διαμάντια για να χαράξουν το γυαλί της σκέψη...

Δεν υπηρετούν θητεία οι στίχοι δεν στοιχίζονται σε πειθαναγκασμούς απειθαρχούν στην ιεραρχία ιεραρχούν αυτοβούλως τα πεδία βολής δεν βολεύονται παρά στο μάτι του στόχου κυκλώνουν ακάματα το μαντρότοιχο της τετράγωνης λογικής με θρυαλλίδες εκρηκτικής αστροφεγγιάς παίρνουν αμπάριζα τις αμπάρες τις ξεκλειδώνουν με νήφον φως και δραπετεύουν απ' τα στρατόπεδα με τρελόχαρτο.