Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια γυναίκα χωρίς όνομα αφηγείται τη ζωή της - μια ζωή που θα μπορούσε λίγο-πολύ να τη ζήσει κάθε γυναίκα. Γι' αυτό μένει χωρίς όνομα, δεν έχει καμιά σημασία το όνομά της. Η γυναίκα αυτή, από τα πρώτα άγουρα χρόνια της, πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια της για ν' αντιμετωπίσει τα πότε ασήμαντα και πότε ασήκωτα από το βάρος γεγονότα της ζωής της. Το αγνό, ατσαλάκωτο κοριτσίστικο πρόσωπο αρχίζει σιγά σιγά να δείχνει τα σημάδια του χρόνου και σε όλο αυτό το μακρύ διάστημα, μεστό από πίκρες και πάθη, η γυναίκα στοχεύει και καταφέρνει, με κάθε θυσία, να...

Το λευκό της πρόσωπο, όμορφο και αψεγάδιαστο, με τέλεια χαρακτηριστικά και επιδερμίδα, τον κοίταζε ανέκφραστο. Ωστόσο εκείνος φαντάστηκε, καθώς ο φακός έτρεμε στο χέρι του, ότι είχε ζαρώσει, ότι το λεπτό κορμί της με το μαύρο κοντό φόρεμα κόλλησε ακόμα πιο πολύ στον τοίχο που τη στήριζε. Μια τσάντα ήταν περασμένη στο μπράτσο της, και φορούσε τριμμένα μαύρα παπούτσια. Εκείνος δεν μίλησε. Ποτέ δεν είχε μάθει να μιλάει στις γυναίκες. Μονάχα ένα πράγμα είχε μάθει να κάνει στις γυναίκες και, προχωρώντας χαμογελαστός, το έκανε.

Βγαίνοντας στα δεκαεπτά της χρόνια από το μοναστήρι, η Ζαν είναι γεμάτη όνειρα για τον έρωτα, γεμάτη προσδοκίες για την ευτυχία. Ο υποκόμης ντε Λαμάρ θα τη γοητεύσει με τη χάρη, την ευγένεια και τη διακριτική του τρυφερότητα. Ανεπιφύλακτα η Ζαν δέχεται να γίνει γυναίκα του. Και αμέσως μετά το γαμήλιο ταξίδι οι αυταπάτες αρχίζουν να γκρεμίζονται. Διαβάζοντας το "καλύτερο ίσως γαλλικό μυθιστόρημα μετά τους "Αθλίους" του Ουγκώ" (Λ.Τολστόι), δεν παρακολουθούμε μόνο τη ζωή της ηρωίδας, αλλά βλέπουμε και την ανελέητη Αλήθεια της Ζωής.

Μια από τις εκπληκτικές ικανότητες της Ρουθ Ρέντελ είναι ότι δεν περιγράφει απλώς σεξουαλικά διεστραμμένους ή δολοφόνους μικρών παιδιών, αλλά εισχωρεί στο μυαλό τους και περιγράφει τον κόσμο με τα δικά τους μάτια. Στο "Βιαστή" ζει μέσα σ' έναν ψυχοπαθή και αφηγείται πράξεις ολοκληρωτικής φρίκης με τέτοια πειστικότητα, που μοιάζει να τις δικαιώνει. Μετά την "Τυφλή ετυμηγορία" και το "Σαν δαίμονας μπροστά μου", άλλο ένα θρίλερ που θα σας κόψει την ανάσα.

Το "Μικρό θαύμα" είναι η ιστορία ενός μικρού παιδιού, του Πεπίνο, που διαδραματίζεται στη σύγχρονη Ασίζη. Το παιδί είναι ορφανό, και η μόνη του παρηγοριά στη ζωή, και μαζί το μέσο βιοπορισμού του, είναι ένα γαϊδουράκι που το λένε Βιολέτα. Κάποτε όμως η Βιολέτα αρρωσταίνει, και ο Πεπίνο κινεί γη και ουρανό για να την κάνει καλά. Μια πολύ συγκινητική ιστορία, γραμμένη από τον Πωλ Γκάλλικο, συγγραφέα της Αγριόχηνας, με χάρη, απλότητα, ειλικρίνεια κι ανθρωπιά.

Η Τίτα γεννήθηκε πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, μέσα σε πλημμύρα δακρύων από αυτά που προκαλεί το καθάρισμα των κρεμμυδιών. Καταδικασμένη από την παράδοση να μείνει ανύπαντρη για να φροντίζει την τυραννική μητέρα της, τη Μαμά Ελένα, βρήκε τον προορισμό της στην κουζίνα της οικογένειας Δε Λα Γκάρσα. Όταν η Μαμά Ελένα αναγκάζει τον αγαπημένο της Τίτα, τον Πέδρο, να παντρευτεί την αδελφή της, εκείνη μαθαίνει να διατηρεί και να τρέφει την αγάπη του με τα θρυλικά της φαγητά, αποδείχνοντας πως ο δρόμος για την καρδιά ενός άντρα περνάει από το στομάχι του - έστω κι αν τα πικρά...

Όποια ώρα κι αν πήγαινε, ο Τόμας έμενε στο σπίτι της Κλαιρ μια ώρα κι ένα τέταρτο. Ποτέ περισσότερο, σπάνια λιγότερο. Μια μέρα η Κλαιρ έκρυψε όλα τα ρολόγια, για να μην έχει ο Τόμας κανένα μέσο να ξέρει την ώρα, κι έτσι να μείνει περισσότερο. Κι όταν εκείνος χτύπησε την πόρτα, πριν πάει να του ανοίξει, έριξε μια ματιά στο ρολογάκι της, και το έχωσε στην τσάντα της. Η ώρα ήταν οκτώ παρά είκοσι... Του κάκου όμως. Και πάλι ο Τόμας έμεινε μια ώρα κι ένα τέταρτο. Ήταν φανερό πως δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε, να της αφιερώσει περισσότερο χρόνο. Τα πρωτεία τα είχε πάντα η γυν...

"Κατάλαβες ποτέ, καλή μου, πόσα πήρες μαζί σου όταν έφυγες; Μου αφαίρεσες ακόμα και το παρελθόν μου, ακόμα και τα πράγματα που δεν μοιραστήκαμε ποτέ". Οι στοχασμοί ενός μεγάλου επιστήμονα μετά το θάνατο του πιο αγαπημένου του προσώπου, της γυναίκας του. Μακριά από κάθε διάθεση συμβατικού πένθους, ο συγγραφέας δεν θρηνεί, δεν αφήνεται σε καμιά αυτολύπηση, ούτε επιδιώκει τη συμπόνια των άλλων. Κάνει μια βαθιά ανατομία της οδύνης του, μελετώντας το αιώνιο πρόβλημα της ζωής μπροστά στο θάνατο τόσο από συναισθηματική όσο και από φιλοσοφική άποψη. Έρευνα ενός πόνου πανανθρώ...