Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αρκεί να κοιτάξει κανείς με προσοχή· αρκεί να 'χει τα μάτια του ανοιχτά -και να ψάξει. Να ψάξει, όμως, καλά, γιατί ο τόπος εκεί-μέσα, στον πάτο του φλιτζανιού, δεν είναι όποιος κι όποιος. Καταρχάς, είναι μεγάλος - απέραντος: κρύβονται κει πολιτείες και λαγκάδια, βουνά σωρό και γίγαντες, μάγια και πεντάμορφες. Κι έπειτα, είναι ένας όμορφος τόπος -ξεγελάει. Μα, άμα τα καταφέρεις, τότε θα 'σαι τυχερός. Άμα τα καταφέρεις, τότε -κι από πρώτο χέρι- θα ξεδιπλωθούν μεμιάς μπροστά σου όλες οι ιστορίες- όλες οι ιστορίες που θα 'θελες κι εσύ να ζήσεις.

Τα παραμύθια δεν έχουν ηλικία. Πολλοί άνθρωποι -ούτε κι αυτοί. Τα συναισθήματα... η μοναξιά, η αγάπη, η φιλία, δεν ξέρουν τι πά' να πει ηλικία. Το ουράνιο τόξο; Όχι, κι αυτό δεν είναι ούτε μικρό ούτε μεγάλο· νεαρό ή γέρικο. Μήτε ο ουρανός, στην απεραντοσύνη του, μήτε κι εκείνο-κει το πουλί που σου μιλά, αυτό-εδώ το συννεφάκι που σε φωνάζει. Μήτε η φαντασία, μήτ' ένας ψίθυρος που νανουρίζει τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά όλου του κόσμου -κάθε κόσμου. Μα, πάν' απ' όλα, χωρίς ηλικία είναι -και θα παραμένει πάντα- τ' όνειρο.

Η Αλίκη δεν έχει πολλές ιδιαίτερες συνήθειες, μ' αγαπάει υπερβολικά το σκύλο της· στο ραδιόφωνο δεν τα πήγε κι άσχημα -άλλωστε ήταν κι η πρώτη φορά που "βγαινε στον αέρα"· ό,τι και αν πούμε όμως, η θάλασσα είναι η μεγάλη της αγάπη· χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε λατρεύει και τις κούκλες της -με ορισμένες, μάλιστα, τη συνδέουν πολύ στενές σχέσεις... Τέλος πάντων, η Αλίκη -πράγμα που είναι και το σπουδαιότερο- ξέρει να γελάει και να κλαίει· όπως όλα τα κοριτσάκια, όπως όλα τα αγοράκια στην ηλικία της. Η Αλίκη αγαπάει γιατί είναι η Αλίκη.

[...] Τώρα όμως σκέφτομαι, ότι ίσα ίσα η ζωή μου θα άλλαζε αν δεν είχε κυριεύσει, έστω και για λίγο, ο φόβος τον καπετάνιο μας. Είναι γνωστό πως κανενός η ζωή δεν είναι από τα πριν κανονισμένη, πως κάθε ιστορία δεν είναι παρά μια αλυσίδα από συμπτώσεις. Ωστόσο, ακόμη κι όσοι δεν αγνοούν την αλήθεια αυτή, όταν κάποτε στη ζωή τους γυρίσουν προς τα πίσω να την κοιτάξουν, καταλήγουν στο συμπέρασμα πως είχαν ζήσει από ανάγκη, όσα στην πραγματικότητα είχαν ζήσει από σύμπτωση. Έφθασα κι εγώ σε μια τέτοια στιγμή. Και καθώς θαρρώ πως βλέπω τώρα τα χρώματα των τούρκικων καραβιών να ξ...

Η Αννέτα δε μιλούσε πια. Ήταν χαμένα τα λόγια της. Τώρα μιλούσε η σιωπή που ευεργετικά την τύλιγε, τη χάιδευε, της φώναζε μέσα στα χτυποκάρδια της. -Αννέτα μη μιλάς. Η σιωπή επιβάλλεται στο δίκαιο. Ο δίκαιος είναι κατά κανόνα αδικημένος και σιωπά γιατί το δίκιο δεν έχει φωνή, δεν έχει ψυχή, δε ζει σ' αυτή τη γη, όπως στη ζούγκλα ο δυνατός νικά. -Γιατί υπάρχει τότε, της αποκρίθηκε. -Δεν ξέρω γιατί, Αννέτα, όμως υπάρχει, είναι η κραυγή του δικαίου και θα υπάρχει στους αιώνες των αιώνων. -Και ο Θεός; -Ξέχασες πως σιωπούσε μπροστά στους δικαστές τους. Αννέτα, όσο υπάρχει ζ...

Οι Ιστορίες του κ. Κόυνερ άρχισαν να γράφονται το 1935 και τέλειωσαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, λίγο πριν από το θάνατο του Μπρεχτ. Είναι μικρά αλλά λαμπρά δείγματα πεζού λόγου, που αποτυπώνουν πυκνά και την κοινωνική κριτική του Μπρεχτ, αλλά και την ηθική του διδαχή. Ο ήρωάς τους είναι πολυσήμαντος: το όνομά του (Keuner) πλησιάζει υπαινικτικά τη λέξη Keiner (κανένας), και διεκδικεί σχεδόν τη διαχρονική διάσταση του ομηρικού "ούτις", ενώ όπου συντομογραφείται (κύριος Κ.), γίνεται αντίποδας του ομώνυμου ήρωα της καφκικής Δίκης.

Γραμμένη το 1914-15, η Δίκη, δημοσιεύεται μετά το θάνατο του Κάφκα, το 1925, και θεωρείται έργο ημιτελές, με αμφίβολη ακόμη και τη σειρά των κεφαλαίων του. Ο ήρως Κ., τραπεζικός υπάλληλος, συλλαμβάνεται για λόγους που αγνοεί, και ανακρίνεται επίμονα, σε διαδικασίες ονειρικά διαστρεβλωμένες, προσπαθώντας του κάκου να ανακαλύψει τις αιτίες της ενοχής του, για να πεθάνει, στο τέλος, από το μαχαίρι των δύο μαυροντυμένων άγνωστων.

Μια πραγματική συναρπαστική ιστορία, για παιδιά 9-12 χρόνων -αλλά και για τα άλλα, καθώς και για μεγάλους- που διαδραματίζεται στην Ινδονησία.

Αυτό είναι το χρονικό της ζωής του Σιντάρτα, του γιου του Βραχμάνου, που γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα του χρόνια στη λιακάδα της ακροποταμιάς, στη σκιά του δάσους των μάνγκο, μοιράζοντας τα παιχνίδια του με το φίλο του το Γκοβίντα. Ένα περήφανο αγόρι, δυνατό και όμορφο, χαρισματικό και αγαπημένο από όλους. Με ψυχή φλογερή και φιλόδοξη. Ένα ανήσυχο πνεύμα που από μιας αρχής αναζητάει επίμονα να ανακαλύψει το δρόμο που να τον κάνει να ξεχωρίσει από τους άλλους, να προσεγγίσει το Θείο. Πιστούς βοηθούς σ' αυτό το τόλμημα έχει τις Βέδες, τον ασκητισμό, την αυτοσυγκέντρωση. Οδηγε...