Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εβδομήντα οκτώ μικροϊστορίεςτης μιας σελίδας συνθέτουν μιαν αρθρωτή αφήγηση, όπου η αφέλεια, το παιχνίδι, το πένθος, η μοναξιά, ο έρωτας, είναι οι μάσκες που φορούν ο πραγματικός κι ο αφηγηματικός χρόνος για να εξιστορήσουν αυτά που λέγονται κι αυτά που δενλέγονται. Χρονικές παλινωδίες και μυθοπλαστικές μεταμορφώσεις εμπλέκουν τον αναγνώστη σε μια συνθήκη που ισορροπεί ανάμεσα στην ακρίβεια της μνήμης και στη ρευστότητα του ονείρου. Βραχυπερίοδη, ενεστωτική φωνή, με σαρκαστική νοσταλγία, συλλέγει και ταξινομεί επεισόδια μιας επινοημένης βιογραφίας.

... φτάνει ψηλά, στα ενετικά τείχη, ψυχή τριγύρω, σβήνει τη μίζα, κατεβάζει τη στέκα, ξεπεζεύει, ανάβει τσιγάρο, κάθεται σε μια τάφρο ύψους δεκαπέντε, μπορεί και είκοσι μέτρων, κάτω το χάος, «άμα φουντάρω, θα γίνω αλοιφή», σκέφτεται, άγριο φλερτ με τον γκρεμό, η καρδιά του πολυβόλο, ακούγονται οι κρότοι της σ’ ολόκληρη την πόλη, φουμάρει δίχως αύριο, «ρούφα μέχρι να φτάσει στις πατούσες», τον είχαν συμβουλέψει τις πρώτες φορές που γυρνούσε ο μπάφος, έτσι το κατέβαζε τώρα, μπορεί και να ’ναι το τελευταίο του τσιγάρο... Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ο Μανόλης έχει ξεμείνει με πέν...

Είκοσι πέντε κείμενα θεωρητικού προβληματισμού αλλά και πρακτικής αξίας που αφορούν τη γλώσσα και τη μετάφραση εν σχέσει πρός... αλλά και απ΄ αφορμή τη νεοελληνική λογοτεχνία περιέχονται στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Υπάρχουν, βεβαίως, και ελάχιστες ισχνές αναφορές στην παγκόσμια λογοτεχνία (δίκην αλατοπίπερου, θα μπορούσαμε να πούμε). Συναντάμε, όμως, μέσα τους και δυο κείμενα σχετικά με το ποδόσφαιρο. Τα κείμενα αυτά "κολλάνε" εκεί, ακριβώς διότι μας επιτρέπουν να σκεφτούμε πράγματα, που δεν είναι εντελώς άνευ σημασίας για τη γλώσσα και τη λογοτεχνία.

Συνεπαρμένος από τις αξέχαστες μνήμες του χωριού μου, νιώθω αδύναμος να ξεφύγω από τη μάισσα ομορφιά του! Γι' αυτό και, κάθε τόσο, με φέρνουν τα βήματά μου κοντά σ' αυτό, που μου γεμίζει την καρδιά απ' αναγάλλιο, μα κι από καημό ανάκατο μαζί. Κι από καημό, γιατί δε βλέπω τίποτα από τους παραμυθένιους παλιούς καιρούς και τις χαμένες ζωές του! Κι όμως για 'κείνες τις μνήμες πηγαίνω, κι ας είν' αγκαθερές! Τις νιώθω σαν τ' ακριβότερο όνειρο και σαν το πιο γλυκό σκίρτημα ζωής στις στέπες ερμιές της αποξένωσης και της τραγικής μοναχικότητάς μου μέσα στη σημερνή πολυάνθρωπη, κι όμ...

Είναι φθινόπωρο, απόγευμα, όταν στην πόλη του Κάρντιγκαν συμβαίνει ένα πολύ περίεργο περιστατικό: Ένας μυστηριώδης ποδηλάτης και το ποδήλατό του έπεσαν από την αποβάθρα στη θάλασσα. Όμως δεν βρήκαν ποτέ το πτώμα. Αυτό είναι το δεύτερο μυστήριο. Το τρίτο είναι, φυσικά, το γιατί ο ποδηλάτης έκανε κάτι τόσο τρελό. Το τέταρτο μυστήριο, έχει σχέση με κάτι ακόμη που ισχυρίστηκε ότι είδε ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας, ο Κον Παπαδόπουλος. "Αυτός ο τύπος", είπε ο Κον, "ο ποδηλάτης, καθώς έπεφτε από την αποβάθρα στο νερό, γελούσε δυνατά". Το κλειδί του μυστηρίου κρατάει ο Άνταμ Γουί...

Έξι σύντομες ιστορίες, με γεύση από θαλασσινό νερό και μυρουδιές από το χώμα της φτωχής κυκλαδίτικης γης μετά την πρώτη φθινοπωρινή βροχή, έρχονται στο προσκήνιο σαν σπιλιάδες, αναζωπυρώνοντας τη φλόγα της μνήμης λίγο πριν το πέπλο της λησμονιάς σκεπάσει για πάντα τα χνάρια που άφησαν στο διάβα τους άνθρωποι απλοί, άνθρωποι του στεριανού και του θαλασσινού μόχθου, που εκφράστηκαν στη ζωή τους με τέχνη και ομορφιά. Έξι σύντομες ιστορίες που σκιαγραφούν στιγμιότυπα από τη ζωή στο νησιώτικο χωριό και στη μικρή παραλιακή πόλη, χτισμένη από πολύ παλιά στην άκρη της αττικής γης·...

Ξέρετε, εκείνο που αγάπησα περισσότερο στην Ελλάδα δεν ήταν τα μνημεία ή τα θέατρα, αλλά τ' Ανάπλι. Και ξέρετε, εκεί, κάτω απ τις φυλακές, υπάρχει μια μικρή εκκλησία με κάτασπρους τοίχους που με συγκίνησε όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου. (από συνέντευξη του Ζεράρ Φιλίπ στον "Ταχυδρόμο" της 30.4.1955 για το παρεκκλήσι της Παναγίτσας)

Το 1952 αυτοκτόνησε. Πρωτοετής ιατρικής χωρίς λόγο. Χωρίς εμφανή λόγο. Χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα. Με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος. Με πρόσκληση. Ήμουν στο χωριό τότε. Άκουσα τη φωνή του σπασμένη. Ρώταγε μήπως ήξερα κάτι. Νομίζω δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα. Ήταν το πρώτο ράγισμα στη βεβαιότητα μας. Στη βεβαιότητα αθανασίας μας. - Παρόλο που ο θάνατος μπερδευόταν τόσο συχνά στα πόδια σας. - Παρόλο. - Τελικά τι θα έλεγες τώρα για εκείνη την εποχή; -Τίποτα. - Έγιναν τόσα πράγματα. - Αποφασισμένα από άλλους. Εμείς ήμασταν εκτός παιδιάς. θα μας σημαδέψουν - αλλά δεν μας αφορ...

O µεγάλος νεοελληνιστής Edmund Keeley γράφει ένα βιβλίο όπου η Ιστορία γίνεται λογοτεχνία και κατόπιν προσωπική αποκάλυψη. Παρουσιάζοντας µια σύνθεση προσωπικών αναµνήσεων, λογοτεχνικής κριτικής και ερµηνευτικής αφήγησης, αποτιµά ότι η αφοσίωση µιας λογοτεχνικής συντροφιάς τη δεκαετία του 1940 διατήρησε τη σαγήνη της Ελλάδας ζωντανή στη Δύση, τη στιγµή που η γερµανική κατοχή, ο Εµφύλιος, αλλά και ο µαζικός τουρισµός απειλούσαν να καταστρέψουν ό,τι εκείνοι είχαν αγαπήσει. Ο Χένρυ Μίλλερ και ο Λόρενς Ντάρρελ συναντούν στην Ελλάδα τον Γιώργο Σεφέρη, τον Γιώργο Κατσίµπαλη κα...

Το 1966 ο Δημήτρης Τσαφέντας δολοφονεί τον πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής Έντρικ Φερβούρτ. Με την πράξη του αυτή βάζει τη χώρα στο δρόμο που αργότερα οδήγησε στην απελευθέρωση του Νέλσον Μαντέλα. Επί χρόνια παραμένει έγκλειστος στις Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας της Πρετόρια. Το 1994 μεταφέρεται στο Ψυχιατρείο "Ζόντερ Γουότερ", όπου και πεθαίνει τον Οκτώβριο του 1999 σε ηλικία ογδόντα ενός ετών. Ενώ ο Φερβούρτ έμεινε στην ιστορία ως ο αρχιτέκτονας του "άπαρτχαϊντ", η ζωή του Δημήτρη Τσαφέντα παρέμεινε στα σκοτάδια μέχρι και σήμερα. Το Βιβλίο του Ενκ Φαν Βούρντεν, "Αναπαράσταση...

Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει μελέτες μιας δεκαπενταετίας γύρω από θεματικές που αφορούν την αναζήτηση του γυναικείου, τόσο στην προφορική, όσο και στη γραπτή λογοτεχνία, σε κείμενα, τόσο ανδρών, όσο και γυναικών συγγραφέων, επηρεασμένα από ιστορικά γεγονότα, πολιτισμικές μνήμες, κοινωνικά στερεότυπα, καλλιτεχνικά ρεύματα και προσωπικά βιώματα που αναδεικνύουν δυναμικά γυναικεία υποκείμενα, τόσο της γραφής όσο και της αφήγησης. Στις μελέτες αυτές κοινή αφετηρία είναι η διερεύνηση της αναπαράστασης του "άλλου", και κυρίως του έμφυλου "άλλου", ως ενός πλέγματος σημείων, ιδεών,...

Η αστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και η αναγνώριση του παιδιού ως συμβόλου οικογενειακής ευτυχίας, ανεμελιάς και αισιοδοξίας έφερε το παιδί στο προσκήνιο της θεματογραφίας και των ελλήνων συγγραφέων των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα και των πρώτων του 20ού. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της μικρής, σχετικά με το μυθιστόρημα, έκτασης των διηγημάτων αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για την παρουσία του παιδιού σε αυτά ως αυτόνομου αφηγητικού προσώπου ή και ως πρωταγωνιστή. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η ανάδειξη των τρόπων με τους οποίους αναπαριστάται η παιδική ηλικία...

Πόσο καλά απωθημένο μπορεί να είναι το παρελθόν; Πώς μπορεί κανείς να βγει απ' αυτό και να γίνει κάποιος άλλος; Τι ρόλο μπορεί να παίζουν δυο-τρία ψευδώνυμα, το Πολυτεχνείο, ένα διατηρητέο κτίριο, ένας ανιψιός, η Αθήνα και το Παρίσι; Αυτό είναι το φόντο της "Αναπάντητης κλήσης" που, μέσα από τις εναλλαγές των προσώπων που αφηγούνται την οπτική τους για τη ζωή, για ένα τουλάχιστον πολύ συγκεκριμένο κομμάτι της, προσπαθεί να ανιχνεύσει το τώρα ως αντικαθρέφτισμα του τότε, με τους ήρωες, εκόντες άκοντες, να συντονίζονται μέσα από κοινούς δρόμους που άλλοι πάλεψαν να αλλάξ...

Ο Χένρι Πιρς βρίσκεται σε φάση αλλαγών -καινούριο διαμέρισμα, καινούριο τηλέφωνο, καινούριος αριθμός. Αλλά την πρώτη φορά που ακούει τα μηνύματά του, ανακαλύπτει ότι κάποιος άλλος είχε αυτό το νούμερο πριν απ' αυτόν. Όλα τα μηνύματα είναι για μια Λίλι και φαίνεται να της έχει συμβεί κάτι κακό... Υπακούοντας σε μια ακατανίκητη παρόρμηση, ο Πιρς αρχίζει να ψάχνει την υπόθεση και, ξαφνικά, αφήνοντας πίσω του μια τακτοποιημένη ζωή αφιερωμένη στη δουλειά του, βρίσκεται να κατρακυλάει σε μια σκοτεινή τρύπα για να εντοπίσει και να βοηθήσει μια γυναίκα που δεν έχει συναντήσει ποτέ...